ผ่านมาแล้ว ๑๐ ปี

เป็นช่วงที่ฉันได้กลับไปเยี่ยมบ้าน

และต้องการไปที่ไหนสักแห่งเงียบ ๆ คนเดียวสัก ๓ - ๔ วันก่อนจะไปหาพ่อแม่

ฉันรู้ว่าถ้าไปหาพ่อแม่ก่อน ฉันก็จะถูกห้ามทำสิ่งที่ตั้งใจนี้

และด้วยนิสัย ฉันคงปฏิเสธคำร้องขอที่อบอวลไปด้วยความห่วงใยนั้นไม่ได้แน่ ๆ

ฉันแปลนง่าย ๆ ไปเสม็ดแล้วกัน

เลือกอ่าวที่อยู่ลึก เงียบสงบและคนน้อย

เดินหาที่พักเอาดาบหน้า

หลายคนเป็นห่วง แม่โทรมาวันละหลายครั้ง รวมทั้งแก้ว เพื่อนสนิทของฉัน

เป็นช่วงพายุเข้าพอดี ฝนตกบ้างไม่ตกบ้าง แต่ไม่ได้เป็นปัญหาอะไร

สิ่งที่ฉันพกมาไม่ใช่ทูพีซ แต่เป็นหนังสือ สมุด และสีไม้

ไม่มีใครอื่นนอกจากคนของบ้านพัก ๒ คน

เขาถามฉันว่า *ทำไมพี่มาคนเดียว*

ฉันเกือบจะตอบเขาไปแล้วว่า *อกหัก*

แต่ฉันคงไม่แลกกับการมุสาด้วยเรื่องไร้สาระทำนองนี้

...

ในเวลานั้นโลกเป็นของฉัน และหมา

ฉันมีหมาเป็นเพื่อนเคียงข้างให้อบอุ่นใจ

หมาขาสั้นสีน้ำตาลตัวนั้นมานัวเนียแสดงความเป็นมิตรตั้งแต่ค่ำวันแรก

เขานั่งและนอนข้าง ๆ ฉันที่บนม้านั่งตลอดในช่วงกลางวัน

เขานอนเฝ้าหน้าห้องของฉันตลอดในช่วงกลางคืน

ตื่นเช้ามา เขางื้ดง้าดชวนฉันไปวิ่งเล่นริมชายหาด

ฉันยืนดูเขาวิ่งเล่นขุดทรายจับปูลมกับเพื่อนหมาของเขาเพลินไปเลย

ฟ้าของเสม็ดในยามนั้นหม่นหมอง

ทะเลของเสม็ดดูหงุดหงิดสีอึมครึม

แต่ไม่มีผลต่อจิตใจของฉันเท่าไรนัก

หมายังวิ่งเล่นเบิกบานใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

คนเราก็อย่าเอาอะไรมาเป็นข้อแม้ให้ชีวิตตัวเองมากนักเลย

สายฝน

๒๐ กันยายน ๒๕๕๘

เขียนไว้ที่ facebook

จากแท็ก เที่ยวเมืองไทยไม่ไปไม่รู้. . .