หัวข้อบล็อกที่แล้วไม่เข้ากับเนื้อเรื่องเท่าไหร่
แต่มันคือสิ่งที่อยู่ในใจตอนที่นึกถึงเรื่องของคนคนนี้
คนที่ชั้นก็ไม่รู้จะไปติดตามหาเค้าได้จากที่ไหน
คนที่ชั้นยังรู้สึกติดค้างคำขอโทษที่นำเรื่องยุ่งยากไปให้เค้า
และรู้สึกผิดที่ชั้นเลือกที่จะทิ้งมิตรภาพเพื่อรักษาความรักไว้

พอรู้ตัวว่าใกล้เช้า สองสาวก็รีบขอตัวกลับบ้านก่อนพระอาทิตย์จะขึ้น  เดี๋ยวละลาย :P

อย่างน้อยต้องกลับไปนอนเอาแรง  แล้วตื่นมาซักผ้า ทำความสะอาดห้อง แล้วก็ต้องไปเป็นเด็กเสิร์ฟตอนสี่โมงเย็นถึงสี่ห้าทุ่มโน่น

ช่วงหลังนี่เริ่มเที่ยวน้อยลงแล้ว เพราะอยู่กันไม่ครบแก๊งค์แล้ว  แล้วก็เริ่มเบื่อเที่ยวแล้ว  เรียนหนักขึ้นด้วย  เริ่มกลับมาโฟกัสกับด้านบวกของชีวิต  เรื่องผู้ชายก็ช่างหัวมันแล้ว  แต่พอเราไม่ดิ้นรนค้นหานี่แหละน้อ...มันมักจะผ่านเข้ามาให้เราว่อกแว่กเสมอ

ออกจากผับก็มาแวะ McCafe หาอะไรรองท้อง...ก่อนกลับไปนอน

แหม่ ถ้ามีรถเข็นขายน้ำเต้าหู้ เต้าฮวย ปาท่องโก๋ หรือโจ๊กร้อนๆแบบบ้านเราคงดีไม่น้อย....

แต่ในเมื่อมันไม่มีทางเลือก อิงลิชมัฟฟินกับไข่และเบคอน กับกาแฟร้อนๆก็ยังดีกว่ากลับไปต้มมาม่าเนาะ

ระหว่างที่กำลังกินอาหารเช้า  โทรศัพท์ก็ดังขึ้น...เบอร์ใครหว่า ไม่รู้จัก

' Hi..it's me..Jamie...see?  I told you that I will call....hahaha'

เออ ย่ะ  โทรมาตอนนี้เนี่ยทำเอากาแฟลวกปากชั้นเลย

'Where are you?  are you home now?'

พอบอกไปว่าเปล่า กำลังกินมื้อเช้าอยู่ที่ McCafe พี่แกก็บอกว่าจะตามมา?!!!

พอเราบอกเพื่อนสาวร่วมห้องว่าเจมี่จะตามมากินมื้อเช้าด้วย  หวังว่าเธอจะอยู่เป็นเพื่อนเราก่อน

แต่เพื่อนเราขอตัวกลับก่อนเพราะเหนื่อยและง่วงมาก  

'เช้าแล้วเจ๊ คนก็เยอะแยะในร้านแม็คเนี่ย เค้าคงไม่ปล้ำเจ๊หรอก'

'เจ๊จะสามสิบแล้ว อย่าเล่นตัวมาก เดี๋ยวขายไม่ออก  ดูๆไปก่อน เค้าก็ดูน่ารักดี ไม่น่ามีพิษมีภัย'  

พูดยังไม่ทันขาดคำ  เค้าก็เดินมาถึงพอดีที่เพื่อนเราขอตัวกลับไป

บทสทนาที่ร้านแม็คเราจำรายละเอียดไม่ได้มากนัก เพราะเหนื่อยและง่วงมาก

แต่จำได้ว่าหลักๆก็คือการซักประวัติกันและกัน กับคุยเรื่องทั่วๆไปน่ะแหละ

ได้ความว่าพี่เจมี่เนี่ย อายุปาเข้าไปสี่สิบแล้ว เคยแต่งงานแล้ว  มีลูกสาวหนึ่งคนอยู่กับแม่เด็กที่เป็นคนจีน ฯลฯ