สามสิบห้า

เราก็ทำเก่งไปงั้นแหละค่ะ

จริง ๆ แล้ว เราอิจฉาพี่คนนี้มาก

จริง ๆ แล้ว เราไม่อยากสู้แล้วว่ะแหม่ม เราขี้เกียจอ่ะ เอิ๊ก ๆ

คุณคิว แวะมาบ้างหรือเปล่าคะ

ถ้ามา ... เราไม่ได้คุยกับแหม่มแค่สองคนหรอก เราต้อนรับคุณทุกคนนะคะ

เราแค่อยากให้แหม่มรู้ว่า เราจะไม่ทิ้งแหม่มแม้สักวัน

คุณคิวมีความคิดดีเลิศ มีข้อความดี ๆ แค่ข้อความเดียว ปลอบแหม่มได้แน่นอน เราไม่รู้หรอกว่าแหม่มเจอกับอะไรมา เราไม่ได้อยากรู้ เราอยากรู้แค่ว่า ทำยังไง เราจะทำยังไง เพื่อให้แหม่มหายดี

เช้าวันใหม่แล้ว ... ตะวันมาอยู่เป็นเพื่อนน้าแหม่ม อี๊ปูนอนไม่หลับ ... ลุกขึ้นมาตอนตีสอง .. เดี๋ยวอยู่เป็นเพื่อนน้าแหม่มแล้วลองไปนอนอีกที .. ถ้าไม่ต้องตื่นเลย ก็คงดี

ถ้าขี้เกียจอ่านก็ไม่ต้องอ่านก็ได้นะคะ ... กลัวรำคาญ มาเวิ่นอะไรกับฉันได้ทุกวัน

น่า .. ไว้น้าแหม่มหายดีแล้ว จะไปให้ไกล ๆ เลย อิอิ

ตะวันชอบกิน

ปกติเด็กแรกคลอด จะอยู่ได้โดยไม่ต้องกินอะไรไปเป็นวัน ๆ แต่ครอบครัวนี้ ตะวัน กับรุ้ง ไม่สามารถ ... ร้องไห้จ้า เพื่อขอนม เป็นเด็กน้อยผู้หิวโหย

ตะวันชอบกินตั้งแต่ในครรภ์ ดูได้จากขนาดตอนคลอด สี่โล .. ตัวใหญ่ เนื้อแน่น แก้มย้วย แม้แต่ส่วนนิ้วมือ ก็ยังเป็นมัด ๆ

ไม่เคยมีวันไหนที่ตะวันกินไม่ลง แม้แต่ไม่สบาย ตะวันก็กินได้ แม้แต่งอแง ง่วงนอน แม่คุณก็ยังกินไปหลับไป

ภาพนี้เป็น Fruit Tower ของตะวัน ตะวันแฮปปี้มาก แต่สะดุดนีสเดียว ตรงที่ม่ามาบอกว่า ต้องแบ่งกับป้าปา ไม่ใช่ของตะวันแต่เพียงผู้เดียว

ได้ ... ตะวันค่อย ๆ กินสตรอเบอรี่ แอปเปิ้ล .. พอมาถึงชั้นแตง ก็ป้อนป้าปาอย่างว่าง่าย อ้ะ สตรอเบอรี่ ของตะวัน แอปเปิ้ล ก็ของตะวัน แตงเขียว ๆ ไม่อร่อย ของป้าปา

ตะวันอดทน

(แต่ก่อน) ตะวันจะอดทนรอคอยกับสิ่งต่าง ๆ ได้ เวลาตื่นเช้า ถ้าไม่งอแง ตะวันจะนั่งเล่นตุ๊กตารอม่ามามารับในห้องนอน

ตะวันชอบนั่งรถเมล์ และสามารถยืนรอรถเมล์ได้เป็นเวลานาน ๆ โดยไม่งอแง (เอ่อ ครือว่ารถเมล์เขาสภาพต่างจากบ้านเรานะคะ วันก่อนอี๊ปูต้องเอาทิชชู่ไปอุดรูรั่วของช่องแอร์ เพื่อไม่ให้น้ำฝนไหลลงมาเปียกตัว แง๊)

ตะวันจะติดคำว่า 'รอ' เวลาทำอะไรที่ต้องใช้เวลารอ ตะวันจะพูดคำว่า 'รอ' (โปรดอ่านลากเสียงยาว ๆ นะจ๊ะ)

เช่น รอรถเมล์ หรือแม้กระทั่ง เวลาตะวันเล่นตุ๊กตา แต่ไม่สามารถเล่นหลาย ๆ ตัวพร้อมกัน ตะวันจะบอกให้ตุ๊กตาตัวอื่น ๆ ที่ต่อคิวเล่นว่า 'รอ' (โปรดอ่านลากเสียงยาว ๆ นะจ๊ะ)



มูมินนั่งรอตะวันถ่ายรูปอยู่ มูมินมีตัวผู้ชาย กับตัวผู้หญิง ม่ามาเลยสอนตะวันเรียกว่า มูมินป้าปา กับมูมินม่ามา น้าแหม่มคงรู้ว่าตะวันจะถามหาอะไร ... มูมินซัสชา (เขาเรียกตัวเองว่า 'ซัสชา' เก็บไว้เล่าตอนต่อไป) เดือดร้อนม่ามาต้องไปหามูมินซัสชามาให้ มาม่าบอกว่ามูมินซัสชาไม่มี เอาเป็นไนน์เจอซัสชา ได้ไหมคะ (กระต่ายที่แขวนไว้ข้างขวา) ตะวันบอกว่า ได้ ... ม่ามาเลยถามตะวันว่า แล้วมูมินน้องล่ะค่ะ (ตอนนั้นน้องยังไม่คลอด) น้าแหม่มคงไม่รู้หรอกว่า ตะวันจะตอบว่ายังไง

ตะวันชี้ไปที่พุงของมูมินม่ามา แล้วบอกว่า น้องอยู่ในนี้

ตะวันฉลาดไหมคะ อิอิ งุงิ วุวิ

ช่วงนี้อี๊ปูมีความสุขจัง เพราะได้ย้อนเรื่องราวน่ารักของตะวัน

เรื่องที่ก่อให้เกิดความสุข ย้อนคิดทีไรก็มีความสุข

เรื่องที่ก่อให้เกิดความทุกข์ ระลึกถึงเมื่อไรก็จักเป็นทุกข์

ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าถ้าเป็นทุกข์จะนึกย้อนไปทำไม

11 วันแล้วนะคะ สิบเอ็ดวันเชียว แค่สองวันอี๊ปูก็จะไม่ไหวอยู่แล้ว

น้าแหม่มคะ อย่า 'รอ' อีกเลย

(ตอนนี้) ตะวันก็ยังรออยู่ .. เพียงแต่ตะวันเป็นพี่สาวโค้ตเตอไมด์ (grote meid-เด็กโต ๆ) ที่อยากสอนน้องบ้าง

ตั้งแต่น้องคลอด นอกจากชีวิตตะวันจะเปลี่ยนแล้ว ป้าปา ม่ามายังเปลี่ยนไปด้วย เดี๋ยวนี้ป้าปาต้องเป็นคนพาตะวันไปนอน แทนม่ามาที่ต้องดูแลน้อง ตะวันเป็นพี่ ตะวันยอมรับได้เสมอ แต่ตะวันพูดว่า ม่ามาอยู่กับรุ้ง ป้าปาอยู่กับตะวัน

ตะวันคิดอะไรหรือเปล่า ไม่รู้ แต่อี๊ปูน่ะคิด

แต่ตะวันก็น่ารักเสมอ ๆ อี๊ปูภูมิใจชะมัด

มีวันหนึ่งรุ้งนอนหลับ ม่ามาเลยว่างพอที่จะพาตะวันขึ้นนอน ม่ามาถามตะวันว่า จะให้ม่ามาพาไป หรือให้ป้าปาพาไป ... ตะวันตอบว่าม่ามา ...

ป้าปาเสียดายมาก เพราะอุตส่าห์หัดร้องเพลงกล่อมเพิ่มไว้ เลยตามขึ้นไปด้วย

ถึงห้องนอน ... รุ้งก็ร้องไห้ ... ม่ามาไม่รู้จะทำไง แต่คิดว่าจะเลือกอยู่กับตะวันก่อน ให้ป้าปาไปอุ่นนมให้รุ้ง

แต่ป้าปายังเสียดายเพลงที่ซุ่มซ้อมไว้ เลยถามตะวันว่า น้องร้องไห้ ตะวันให้ม่ามาไปให้นมรุ้งไหม

ตะวันตอนว่า 'ได้' ... ทุกคนภูมิใจในตัวตะวันนะคะ พี่สาว


^{อี๊ปูซื้อเสื้อพี่สาวให้ตะวัน เสื้อน้องสาวให้รุ้ง เสื้อ papa mama ให้ป้าปา ม่ามา ทุกคนภูมิใจในตัวตะวัน ตะวันเองก็ภูมิใจที่ได้เป็นพี่สาว}

ตอนเช้า ๆ ม่ามาจะต้องไปหาตะวันทุกครั้งตอนตะวันตื่นนอน ... ม่ามากับตะวันจะกอดกัน ... บางเช้า รุ้งก็ร้องไห้ ... ตะวันบอกว่า ... ให้รุ้งรอออออ

ตะวันไม่ไหวที่จะเป็นพี่ในบางครั้ง

ขี้เกียจได้ไง..ห้ามขี้เกียจ ไหน ๆ โลกก็ขีดให้เรามาเจอกันแล้ว ขยันอยู่เป็นเพื่อนกันไปอีกสัก 3-40 ปีเป็นอย่างน้อยเป็นไง..

แหม่มไม่รู้ว่าปู "อัด" อะไรไว้ในใจบ้างหรือเปล่า เหมือนว่าแหม่มจะเข้าใจปูนะ เพียงแต่แหม่มไม่รู้ว่าปูเจออะไรอยู่

บางทีแหม่มอาจจะบ้าบอที่มองแต่ปัญหาของตัวเอง จนลืมมองเห็นปัญหาของคนที่เรารักและรักเราก็ได้

..........

ขอให้รู้ไว้..ว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับปู แหม่มก็จะไม่ทิ้งปูเหมือนกัน..จับมือกันไว้แล้วเดินไปด้วยกันนะจ๊ะ..