Bloggang.com : Tempurachan : เล่นสกีที่ Naeba

เล่นสกีที่ Naeba

เป็นความโชคดี (หรือโชคร้าย) ที่แผนกไอทีของกลุ่มบริษัทของคุณอ้วนจัดทริปไปสกีที่ Naeba ในปีนี้ ซึ่งตรงกับ ความต้องการที่จะไปสกีในญี่ปุ่น ส่งท้ายก่อนจะย้ายบ้านของเราพอดี๊พอดี

นัดเจอกันตอนเจ็ดโมงสี่สิบที่สถานีโตเกียว เพื่อขึ้นชินกันเซน เรารู้สึกสดชื่นอย่างบอกไม่ถูกเพราะคิดว่าจะได้กินเบนโตะบนรถไฟ

เบนโตะที่ซื้อจากสถานีเพื่อทานในรถไฟ เรียกว่า Ekiben (เอกิเบน) มาจาก Eki (สถานี) + Bento (ปิ่นโต)

ประมาณเก้าโมงกว่าๆ ก็ถึงสถานี Echigo Yusawa หิมะกำลังตกโปรยปราย เรายืนตัวสั่นงันงกอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง รถบัสของโรงแรมก็มารับ เราพักที่ Naeba Prince Hotel

สองหนุ่มทำหน้าที่ช่วยยกกระเป๋า น้องเค้าอุตส่าห์ยืนตากหิมะรอโค้งตอนรถออก เทรนกันมาดีจริงๆ

Naeba Prince Hotel เป็นโรงแรมที่อยู่ติดกับลานสกี จึงมีทั้งแขกที่พักค้างคืนในโรงแรมและแขกขาจรที่มาใช้บริการกันอย่างเยอะ ถือเป็นสกีรีสอร์ทที่ครบวงจร ทั้งโรงเรียนสอนเล่นสกี อุปกรณ์สกีให้เช่า สระว่ายน้ำ อองเซน เกมเซนเตอร์

แผนผัง เส้นสีเขียวคือเลนของมือใหม่ สีแดงสำหรับขั้นกลาง สีดำสำหรับพวกโปร

เนื่องจากเวลาเช็คอินคือบ่ายสามโมง เราก็เลยต้องเปลี่ยนชุดสกีในห้องเปลี่ยนเสื้อ ทุลักทุเลนิดหน่อยเพราะไม่แน่ใจว่าควรจะใส่เสื้อผ้าข้างในหนาประมาณไหน ถอดเข้าถอดออก แหะแหะ เฉิ่มเบ๊อะ เปลี่ยนเสื้อผ้ารองเท้าเสร็จก็ต้องเอาสัมภาระทั้งหมดไปเก็บไว้ที่ล็อกเกอร์ เราซึ่งยังไม่ชินกับรองเท้าสกี รู้สึกว่าเดินลำบากมาก กว่าจะก้าวขาแต่ละก้าวทำไมมันหนักแบบนี้ฟะ

เรากับคุณอ้วนสมัครคอร์สสกีเบื้องต้นไว้ด้วย ซึ่งจริงๆ เรา(กล้า)คิดว่าไม่จำเป็น (เนื่องจากเราฝึกเล่นสกีจากเกม Wii บ่อยๆ จนได้เป็นระดับ Pro) แต่เนื่องจากคุณอ้วนเคยมีประสบการณ์แขนหักจากการเล่นสกีมาก่อน และเค้าเชื่อเป็นอย่างยิ่งว่า เป็นเพราะเค้าเล่นสกีอย่างไม่มีแบบแผน (ทำไมไม่คิดว่าตัวเองทะโมนเกินไปจนเกิดอุบัติเหตุบ้างล่ะ) เราก็เลยโดนบังคับให้เรียนด้วยประการฉะนี้

เรามีเวลาว่างก่อนเริ่มเรียนเกือบหนึ่งชั่วโมง จึงทำเป็นไปไถๆ อยู่ตรงบริเวณที่ราบ สักพักก็เริ่มหิวน้ำเลยพยายามจะสไลด์ตัวเองไปซื้อน้ำแต่แล้วก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น เพราะตรงซุ้มขายน้ำเป็นทางลาดต่ำลงมานิดนึง จิ๊ดเดียวจริงๆ แต่เราก็ไถลลงไปแล้ว และเราก็หยุดตัวเองไม่ได้ ในที่สุดก็เลยได้ใช้ซุ้มขายน้ำเป็นที่เบรค สภาพเหมือนแมลงที่บินไปชนกระจกแล้วตกลงมาบนพื้นอย่างนั้นเลย ไม่รู้สึกเจ็บเท่าไหร่ แต่อายมากเพราะคนที่ยืนออกันอยู่ตรงนั้นต้องกระโดดหลบเรา แถมพอยันตัวเองลุกขึ้นมาได้ก็ต้องหน้าแตกอีกเพราะพอก้าวไปข้างหน้าแล้วก็ไหลลงมาที่เดิม (ตอนนั้นไม่รู้ว่าจากที่ต่ำจะขึ้นที่สูงต้องหันข้างขึ้น) พยายามที่จะขึ้นจากแอ่งตรงนั้นอยู่นานมากก็ไม่สำเร็จ เลยทำฟอร์มเป็นยืนมองนู่นมองนี่ จนกระทั่งคุณอ้วนมาช่วยลากขึ้นไป

เฮ้อ Wii ขั้น Pro ไม่ช่วยอะไร

รูปนี้ถ่ายก่อนจะล้ม

คอร์สสกีเบื้องต้นมีนักเรียนห้าคน นอกจากคุณอ้วน ทุกคนก็ดูเหมือนจะเพิ่งเล่นสกีเป็นครั้งแรกจริงๆ แต่คุณครูก็พยายามพูดให้กำลังใจทุกคน หลังจากฝึกฝนกับอยู่ประมาณสองชั่วโมง เราก็รู้สึกมั่นใจขึ้นเยอะ มั่นใจว่าล้มอย่างถูกวิธี ล้มแล้วก็ลุกขึ้นยืนเชิด ไม่อายอีกต่อไป ฮ่าๆๆ ขอบคุณค่ะ เสียดายจังไม่ได้ถ่ายรูปกับครูไว้เป็นที่ระลึก

ถ่ายจากห้องพัก ตึกที่เรียงรายคือแมนชั่นสำหรับพวก long stay

เย็นวันนั้นทุกคนก็รวมตัวกันเพื่อดินเนอร์กันที่ Marmolada ซึ่งเป็นห้องอาหารอิตาเลียน ก็อร่อยดีนะแต่ไม่ค่อยสะใจ อาจจะเป็นเพราะเราอึดอัดนิดหน่อยเพราะต้องร่วมโต๊ะกับคนแปลกหน้า ถึงแม้บทสนทนาจะลื่นไหลไปเรื่อยๆ แต่เราก็แอบคิดว่าถ้ามากันแค่สองคนกับคุณอ้วนคงจะสนุกกว่า ไม่ต้องมานั่งสำรวมแบบนี้

แต่ขนาดพยายามสำรวมแล้ว ก็อดถามสามีภรรยาชาวอินเดียที่ร่วมโต๊ะถึงเรื่องเพลงอินเดียที่กำลังฮิตไม่ได้ ร้องให้ฟังอย่างเดียวเหมือนเค้าจะไม่เข้าใจ เราก็เลยทำท่าประกอบให้ดูด้วย

ตรู่ ตรู๊...ตรู่ ตรู๊...ตรู่ ตรู๊ ดา ดา ดา

ไม่รู้จะเคยได้ยินกันบ้างรึเปล่า แต่รู้สึกว่า ฮา กันทั้งโต๊ะ

ไม่เคยทำอะไรพอดีได้เลย เดี๋ยวขาด เดี๋ยวเกิน อยู่ตลอดเวลา เรานี่จริงๆ นะ
เสร็จจากมื้อเย็นแล้ว มีบางคนไปดริงค์ต่อที่ผับของโรงแรม แต่เราขอบายเนื่องจากเล็งไว้แล้วว่าจะไปเล่นเกมที่เกมเซนเตอร์

เล่นบิงโกเกมแรกก็แจ๊กพอตออกมาเต็มกระป๋อง

ถึงจะดูคล้ายๆ คาสิโน แต่ก็เป็นแค่เกมเซนเตอร์ของโรงแรมเท่านั้น เหรียญที่ได้มาก็แลกของอะไรไม่ได้ เอาไว้เป็นทุนไปหยอดเล่นเกมอื่นเท่านั้น เล่นเกมนู้นเกมนี้อยู่ประมาณสองชั่วโมงก็ง่วง กลับห้องดีกว่า

วันต่อมาหลังจากอาหารเช้าแล้วก็มีแต่สกี สกี และสกีเท่านั้น ไม่ได้เก็บรูปวิวสวยๆ เท่าไหร่เพราะมัวแต่สนุกกับการลื่น (ล้ม?) มันส์สุดๆ แต่น่าเสียดาย สามโมงเย็นก็ต้องขึ้นรถบัสไปสถานีรถไฟซะแล้ว

วอร์มเล่นในลานฝึกหัดก่อน

แล้วก็ขึ้นที่สูง

และชันขึ้น

และสูงขึ้น

แล้วเมื่อไหร่จะได้เล่นอีกล่ะเนี่ย

Create Date : 26 มกราคม 2551

Last Update : 10 มีนาคม 2551 20:16:40 น.

1 comments

Counter : 4169 Pageviews.

ประโยคสุดท้าย

"แล้วเมื่อไหร่จะได้เล่นอีกล่ะเนี่ย"

สำหรับผมแล้วต้องตัด "อีก" ออกไป

เพราะผมอยากมีครั้งแรก ของ ski trip เสียที
นัดเพื่อนแล้วแต่ เพื่อนมันเบี้ยว

โดย: pecochan

วันที่: 13 มีนาคม 2551 เวลา:2:09:58 น.