ความผูกพัน
ผูกพัน...ฉันยอมสิโรราบต่อความรู้สึกนี้...เมื่อเจอเขา
แน่ละ...ทั้งๆที่รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ แต่ก็ยัง...รั้น...
ดูฉันสิ...สดใสร่าเริงมากมายเหลือเกิน แต่หากดูให้ดีกว่านั้น...เห็นรอยจางๆบนสองแก้มไหม
เหตุใดถึงเลือกให้เป็นแบบนี้... เพราะ...มีความสุข...ก็เท่านั้นเอง
ความสุข... ที่เป็นเพียงเศษเสี้ยวของความทุกข์ที่โหมอยู่รอบกาย
แต่ฉันยิ้มได้ หัวเราะได้ แววตาโศกเป็นประกาย...เพราะเขา
ได้โปรดเถอะ...อย่าพิพากษาฉันเลย แค่นี้ก็เพียงพอแล้วกับ...ความทรมาน
ความรู้สึกที่อยู่เหนือเหตุผล...ได้ลงโทษฉันแล้ว
นับวันเพื่อเดินหันหลัง ไม่ต่างกับการตายจากกัน
แน่ละ...คนอย่างฉันสมควรหายไป โปรดเถอะ...อย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนั้น
ฉันเจ็บมากพอแล้ว
อีกไม่นาน...ฉันจะกลับมาเป็นอย่างที่พวกคุณต้องการ
แน่นอน...คราวนี้เหตุผลย่อมเหนือสิ่งอื่นใด
แต่อย่าถามหา...รอยยิ้ม...จากคนไร้ความรู้สึก เพราะแม้เพียงนิดเดียว...ก็จะไม่ได้เห็นมัน
ฉันเลือกแล้ว...ไม่ใช่สิ ฉันจำยอมเลือกแล้ว...ฉันยอม
บางที...การกลับไปนั่งเหงาๆคนเดียว...ก็เป็นตัวเองมากที่สุด
หมดเวลาแล้ว...ความผูกพันเจ้าเอ๋ย...ขอบใจนะ...
Create Date : 28 ธันวาคม 2549 |
|
6 comments |
Last Update : 28 ธันวาคม 2549 6:48:01 น. |
Counter : 977 Pageviews. |
|
|
|
แต่มันเดินทางมาในช่องทางที่ผิด
คนทั้งสองจึงควรเดินกลับไปในช่องทางของตนเอง
แต่ก็ไม่เคยลืมว่าการที่ได้แวะมาในเส้นทางของกันและกันมีความสุขเพียงใด
แม้บัดนี้ใกล้ถึงเวลาที่เราทั้งสองจะต้องกลับไปในเส้นทางของตัวเองแล้วก็ตาม
ดูแลตัวเองด้วยนะครับ
อีกแปดสิบปี เราอาจได้กลับมาพบกันอีก
คิดถึง