Bloggang.com : tanada-จัง : วีรบุรุษที่ฉันไม่ต้องการ

วีรบุรุษที่ฉันไม่ต้องการ

ฉันยืนมองต้นหญ้าไหวไปตามแรงลม ใจหวนคิดคำนึงถึงเวลาที่ล่วงผ่าน
ฉันกลับมาเหยียบที่นี่อีกครั้งเพื่อมาหอบหิ้วความทรงจำทั้งหมดกลับไปด้วย

................................
.......................
...............

'พ่อ หนูไม่ยอมนะถ้าพ่อจะสมัครเป็นหัวหน้ากลุ่มพิทักษ์ถิ่น' ฉันพูดด้วยน้ำเสียงโกรธปนสั่นเครือ
'แต่คนที่นี่ต้องการที่พึ่งนะลูก คนที่นี่รักพ่อ พ่อก็รักคนที่นี่'
'แต่พ่อไม่รักหนู พ่อถึงอยากทำแบบนี้' ฉันวิ่งลงจากบ้านพร้อมปาดน้ำตา

ฉันจมอยู่กับการสะอึกสะอื้น เวลาผ่านเลยจนพลบค่ำ
ฉันเริ่มกลัวและรีบวิ่งกลับไปที่บ้าน

กับข้าววางอยู่บนโต๊ะ มีกระดาษเล็กๆทิ้งไว้ 'ทานข้าวเสียนะลูก ไม่ต้องรอพ่อ'
ใช่ ฉันอยู่กับพ่อ เรามีกันสองคน
ฉันรู้ พ่อพยายามทำทุกอย่างให้ฉันลืมเรื่องที่เกิดขึ้นกับแม่

แม่ของฉันโดนสัตว์ประหลาดฆ่าตาย ขณะที่แม่กำลังเดินทางไปช่วยงานในหมู่บ้าน
มันเข้ามาขย้ำคอแม่ รอยลากที่เต็มไปด้วยเลือดเป็นทางยาว
มันนำร่างแม่ไปทิ้งไว้ที่ชายทุ่ง

ภาพสุดท้ายที่ฉันเห็นคือพ่อเข้าไปกอดร่างไร้วิญญาณของแม่ พ่อร้องไห้เหมือนคนบ้าคลั่ง
ฉันพยายามวิ่งเข้าไปแต่ถูกรั้งไว้ มีคนเอามือมาปิดตาฉัน ตอนที่พ่ออุ้มร่างแม่เดินผ่าน
ฉันอยากเข้าไปกอดแม่ แม่จ๋าแม่เจ็บมากไหม น้ำตาฉันเอ่อล้น ร่ำไห้ตลอดเวลา
ฉันไม่รู้ว่าแม่จากฉันไปอยู่ที่ไหน ฉันกลายเป็นไม่มีแม่ ไม่มีความสุขอีกต่อไป

หลังจากนั้นไม่นาน สัตว์ประหลาดก็ออกอาละวาด มันดักฆ่าชาวบ้านไม่เว้นแต่ละวัน
ทุกคนหวาดผวา ไม่มีใครกล้าออกไปไหน ไม่มีใครกล้าที่จะทำอะไร จนกระทั่ง...

'เราต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อปกป้องชาวบ้านที่นี่' ตาสายพูดขึ้นในที่ประชุมของหมู่บ้าน
'เราจะทำอะไรได้ สัตว์ประหลาดมันมาจากไหนก็ไม่รู้อยู่ๆก็มาฆ่าชาวบ้าน'
'นั่นนะสิ เราอยู่ของเรากันมาดีๆ มันก็มาฆ่าวิภา...'

ทุกคนนิ่งเงียบเมื่อหนึ่งในที่ประชุมพูดถึงแม่ พร้อมกับหันไปมองพ่อ
พ่อลุกขึ้นและพูดว่า

'ใช่ อย่างที่ตาสายบอก เราต้องทำอะไรสักอย่าง หากปล่อยให้เป็นแบบนี้ เราอาจตายกันทั้งหมู่บ้าน'

'แล้วเราจะทำอะไรได้ เราไม่เคยเห็นหน้าตาของมันเลย อันตรายไม่ใช่เล่นหากต้องสู้กับสิ่งที่มองไม่เห็น'

'แต่เราต้องสู้ ผมว่าเราควรรวมตัวกันเพื่อต่อสู้กับมัน อย่างน้อยก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลย
อีกอย่างจะได้เป็นขวัญและกำลังใจให้ชาวบ้านด้วย' พ่อพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

'งั้นเราคงต้องรับสมัครอาสาสมัครเพื่อร่วมป้องกันและวางแผนสู้กับมัน' ตาสายเสริมทัพ

'ผมขอสมัครเป็นหัวหน้ากลุ่ม งานนี้แลกก็ต้องแลกครับ' พ่อขันอาสา

ฉันรีบถอยออกมาเพื่อไม่ให้พ่อรู้ว่าฉันแอบตามไปด้วย ฉันเป็นกังวลที่สุด
เพราะสิ่งที่พ่อพูด แลกก็ต้องแลก นั่นมันหมายถึงชีวิต

ฉันขอร้องพ่ออยู่หลายครั้งแต่พ่อก็ไม่เคยฟัง และเป็นฉันที่วิ่งหนีพ่อมานั่งร้องไห้คนเดียว
หลังจากที่แม่ตาย ฉันมีพ่อคนเดียวที่เป็นเหมือนทุกอย่าง
ฉันกลายเป็นคนไม่มีแม่ แต่ก็มีความสุขเพราะยังมีพ่อ

ฉันคิดเห็นแก่ตัวที่ไม่อยากให้พ่อทำแบบนั้น ฉันจะทำอย่างไรหากฉันไม่มีพ่ออีกคน

ในทุกๆคืนพ่อและพวกอาสาสมัครจะสลับกันอยู่เวรเพื่อเฝ้าระวัง
หลายๆต่อหลายครั้งที่เกิดการต่อสู้กัน
บาดแผลที่แลกกับความปลอดภัยของชาวบ้าน นั่นคือสิงที่พ่อภูมิใจ
พ่อบอกว่าไม่อยากให้ครอบครัวใครต้องมาเป็นแบบเรา มันสุดแสนจะเจ็บปวด
ใช่ เจ็บปวดและพ่อคงรู้สึกมากกว่าฉันหลายเท่า พ่อเก็บความทุกข์ไว้ข้างใน
ฉันได้เรียนรู้ที่จะเข้มแข็งจากพ่อ

............................................
...............................
.............

คืนเดือนแรม ลมโชยเบาๆกระทบใบหน้าของฉัน ฉันยังคงนั่งรอพ่อกลับบ้าน
'หวาน หวานเอ้ย'
'จ้า มีอะไรเหรอตาสาย พ่อล่ะ'
'หวานทำใจดีๆนะ แล้วตามตามา'

สิ้นประโยคของตาสาย ฉันไม่กล้าคิดหรือแม้แต่จะเอ่ยถาม
รู้เพียงตอนนี้หัวใจฉันเต้นไม่เป็นส่ำ
ฉันเดินตามตาสายจนมาถึงที่ประชุมของหมู่บ้าน ทุกคนนิ่งเงียบ

ร่างที่สงบนิ่งของพ่ออยู่บนแคร่ไม้ เนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือด
สองตาฉันพร่าเลือน หูอื้อ โลกทั้งโลกเหมือนหยุดหมุน
ฉันวิ่งเข้าไปกอดพ่อ ภาพนี้ที่ฉันเคยเห็น ภาพในวันที่แม่จากไป
และในวันนี้ ฉันก็ไม่เหลือใคร

............................................
...............................
.............

ฉันจากที่นั่นมาหวังลบลืมความเจ็บปวด ฉันจะต้องเข้มแข็งให้ได้อย่างพ่อ
และฉันก็กลับมาเหยียบที่นี่อีกครั้งเพื่อมาหอบหิ้วความทรงจำทั้งหมดกลับไปด้วย

ฉันยังจำทุกคำที่ตาสายพูดไว้ พ่อต่อสู้กับสัตว์ประหลาดจนตัวตาย
สัตว์ประหลาดได้รับบาดเจ็บจนทำให้อาสาสมัครเข้าจับตัวของมันได้
สัตว์ประหลาดที่มีทุกอย่างเหมือนมนุษย์เว้นเสียแต่จิตใจที่โหดเหี้ยม
พ่อคือวีรบุรุษ หนึ่งชีวิตของพ่อทำให้ชาวบ้านนับสิบกลับมาอยู่อย่างสงบสุข
เพราะตั้งแต่นั้นก็ไม่มีสัตว์ประหลาด มาทำร้ายชาวบ้านอีกเลย
ทุกคนภาคภูมิใจในตัวพ่อจริงๆ

............................................
...............................
.............

ฉันยืนมองต้นหญ้าไหวไปตามแรงลม ใจหวนคิดคำนึงถึงเวลาที่ล่วงผ่าน
ทอดสายตาไปยังบ้านที่เคยมีพ่อแม่และฉัน ย้อนมองไปยังคืนวันที่มีแต่ความสุข

เสียงหัวเราะที่เคยมี อ้อมแขนที่เคยกอด สัมผัสเบาๆจากพ่อกับแม่
ฉันสูญเสียสิ่งนี้ไปพร้อมกับได้มาในสิ่งที่ชาวบ้านภาคภูมิใจ

หากเป็นไปได้ฉันขอแลกสิ่งเหล่านั้นกลับคืน
แม้ว่าพ่อฉันจะไม่ได้กลายเป็นวีรบุรุษ แม้พ่อจะไม่ได้รับคำชื่นชมหรือถูกยกย่อง
ฉันก็จะไม่เสียใจเพราะฉันต้องการเพียงชีวิตของพ่อคืนมา....

28-09-06
-tanada-

Create Date : 04 ตุลาคม 2549

Last Update : 9 ตุลาคม 2549 14:54:44 น.

10 comments

Counter : 532 Pageviews.

อ่านแล้วเศร้าตามครับ

โดย: ดนย์

วันที่: 4 ตุลาคม 2549 เวลา:22:21:03 น.

ความจริง..เรื่องที่เขียน..มันออกมาจากความรู้สึกจริงๆของผู้หญิงคนนึงที่ได้ชื่อว่าเป็น..ลูกสาว

ครั้งแรกที่ทราบว่าพ่อ สมัครเป็นกำนัน ฉันโกรธพ่อมาก ฉันร้องไห้ บอกพ่อว่า พ่อก็รู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้เป็นยังไง มันลามมาถึงที่บ้านเรา แล้วพ่อจะเข้าไปอยู่ในภาวะแห่งความเสี่ยงนั้นทำไม ฉันไม่อยากให้พ่อเป็นกำนัน พ่อตอบมาสั้นๆ คนที่นี่รักและเชื่อมั่นในตัวพ่อ พ่อเองก็รักคนที่นี่

ฉันไม่กลับไปที่บ้านด้วยความที่โกรธพ่อ เพราะทราบข่าวจากน้าว่าพ่อได้เป็นกำนันแบบไร้คู่แข่ง น้าบอกว่า ที่นี่ดีขึ้นเยอะ เพราะ พ่อ

ฉันต้องเดินทางกลับบ้านด้วยความจำเป็น และได้เห็นความเปลี่ยนแปลงของตำบล ผิดจากเมื่อก่อนมาก ไม่รู้ว่าความโกรธที่ฉันมีมันหายไปไหน รอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้น ฉันไปที่บ้านพ่อ ฉันยิ้ม พ่อยิ้ม และฉันถึงกับปลื้มพ่อสุดๆเมื่อทราบว่าพ่อได้รับรางวัลกำนันดีเด่นประจำจังหวัด ฉันเข้าไปกอดพ่อ ฉันเข้าใจพ่อแล้วล่ะ

จนเมื่อเดือนกันยาที่ผ่านมาที่ฉันกลับบ้านอีกครั้ง พ่อดูแก่ลงไปเยอะ พ่อบอกว่าสถานการณ์ไม่สู้จะดีเท่าไหร่ ฉันได้เพียงแต่บอกให้พ่อระวังตัว พ่อบอกว่า อย่าห่วงไปเลย ปืนเหน็บที่เอวพ่อตลอดเวลา ถึงเวลากลับ พ่อขับรถมาส่งฉัน ฉันแปลกใจที่พ่อขับรถเร็วเหลือเกิน ฉันถามพ่อว่า ทำไมต้องขับเร็วขนาดนี้ พ่อบอกว่า ยิ่งเราขับเร็วก็ไม่มีใครตามเราทัน ฉันได้แต่อึ้ง ขนาดนั้นเชียวหรือ พ่อบอกว่า ต้องระวังตัวป็นพิเศษ แต่เมื่อถึงเวลา หากแลกก็ต้องแลก

น้ำตาฉันไหล พ่อจ๋า นั่นมันหมายถึงชีวิต ฉันได้เพียงแต่บอกพ่อว่าฉันห่วงพ่อมากแค่ไหน มือที่คอยพัฒนาท้องถิ่น ลูบหัวฉันเบาๆ กลับไปทำหน้าที่ของลูกเถอะนะ

ฉันกลับมาทำงานด้วยใจพะวง จะไม่ให้ฉันคิดมากได้อย่างไร หัวอกของลูกสาวที่รักและห่วงพ่อมากคนนึง ฉันถึงบอก ฉันจะภูมิใจสักได้แค่ไหนถ้าฉันต้องสูญเสียพ่อแล้วได้ วีรบุรุษ มาแทนที่ ฉันไม่ต้องการ...

รักพ่อมากที่สุด...ลูกสาว

โดย: tanada-จัง

วันที่: 9 ตุลาคม 2549 เวลา:12:55:11 น.

อ่านเรื่องนี้ตอนแรก...โดยไม่รู้เบื้องหลังมาก่อน

แปลกนะคะที่ตอนอ่าน..รู้สึกว่า..นี่คืออารมณ์จริงของคนเขียน

นั่นซิคะเป็นพี่ก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน..ว่าพี่ต้องการอะไร..แต่ถ้าหาก...จอยเป็นพ่อ

พี่รู้ว่าจอยต้องตัดสินใจเหมือนพ่อแน่ๆ
ว่าแล้ว......เข้มแข็งได้ใคร

'ขอคุณพระคุ้มครองพ่อนะคะ'

โดย: nena IP: 124.121.20.55 วันที่: 9 ตุลาคม 2549 เวลา:17:50:31 น.

น่าจะภูมิใจนะคุณนาย
น่าจะภูมิใจในตัวพ่อมากๆ

พ่อคุณนายจะได้มีแรง

เนอะว่าไหม

โดย: ไอซ์ IP: 124.157.153.108 วันที่: 9 ตุลาคม 2549 เวลา:19:57:51 น.

นอนไวจังน้องสาว

อืมเมื่อกี้คุยกับพี่พุ่มแหละ...วันนี้เวรพี่...เลยต้องรับเข้านอนก่อน อิ อิ

เฮ้ออออ!

ทั้งที่วันนี้เจออะไรหลายอย่าง...ทำให้หงุดหงิด..อารมณ์เสีย....มากมาย...แต่เราก็ผ่านมาได้...อาจสะบักสะบอม....เจ็บปวด...บอบช้ำ....แต่!

อะไรจะดีเท่า...
เราค่อยๆเรียนรู้มันไปด้วยกันเนาะ..น้อง..เนาะ

มันดีมากเลย....รู้ไหมที่มีเธอ

เขินเหมือนกันที่จะบอกว่า...คิดถึง
แฮ่ๆ....ก็คิดถึงจริงๆอะ...........แล้วเราก็ไม่อยากโกหกซะด้วยซิ...อิ อิ

คิดถึงนะ....ฝันดีจ๊ะตาหวาน

โดย: nena IP: 124.121.24.215 วันที่: 9 ตุลาคม 2549 เวลา:21:16:53 น.

How do i lived without you?

...........คิดถึงพ่อจัง..................

โดย: nena (nena-m

) วันที่: 10 ตุลาคม 2549 เวลา:1:59:19 น.

ตาหวาน..

ส่งเมลล์เรื่อง..กล่องไปหาแล้วนะ
แต่แก้ได้แค่สี...ขนาดรอก่อนนะจ๊ะ

ไว้นัดคุยเอ็มอีกทีดีกว่า แต่พี่กลับบ้านละ เน็ทอืดมากเลยจ๊ะ ไว้ค่อยคุยกันนะคะ

คิดถึงจ๊ะ

โดย: nena (nena-m

) วันที่: 10 ตุลาคม 2549 เวลา:22:06:42 น.

ขอบคุณสำหรับ 'ขวามือบน' ที่หยิบมาใส่ไว้ครับ ..

นับเป็นเกียรติอย่างยิ่ง ..

-๐-

จิตใจของคน ให้แยกก็คงแยกลำบาก ระหว่าง ความรัก และ การเสียสละ ..
หาก ความรัก เปรียบได้กับ ความกลัว .
การเสียสละ ย่อมต้องเป็น ความกล้า .

คนทุกคน ถ้าเกิดมาแล้วไม่จำเป็นต้อง มีครอบครัว .
มีพ่อ . มีแม่ . มีพี่ . มีน้อง . มีญาติ . มีเพื่อน . มีสัตว์เลี้ยง .

นั่นคงไม่มีความพูกพัน ไร้ความรัก ไร้ความกลัว .. แน่ล่ะ
ย่อมต้องไร้ความกล้า ที่จะเสียสละเพื่อใคร? สักคน ..

-๐-

ขอ เธอ จงภูมิใจอย่างที่สุด ใน สิ่งที่ท่านได้กระทำเพื่อ ผู้อื่น
ขอ เธอ ได้เป็นเกียรติอย่างถึงที่สุด ที่ ได้เกิดเป็น ลูก ของ ท่าน เถิดครับ ..

น้องสาว

โดย: พี่ชาย IP: 61.7.182.192 วันที่: 12 ตุลาคม 2549 เวลา:20:58:42 น.

ไม่มีอะไรจะเอ่ยมากมาย นอกจากส่งกำลังใจ

และภาวนาให้พ่อของสหายเราปลอดภัยด้วยเทิอญ

น่าภูมิใจแทนนะครับ

โดย: ยางมะตอยสีชมพู (ยางมะตอยสีชมพู

) วันที่: 12 ตุลาคม 2549 เวลา:23:43:13 น.

มาอีกรอบจ๊ะ

โปสการ์ดฉบับที่ 2 เดินทางมาถึงมือเราแล้วนะสหาย

ภาพท้องฟ้าสีคราม ทะเลสีเขียว สวยงามจับจิต

เห็นแล้วอยากจะลงไปเยี่ยมมั่งจัง

ขอบคุณสำหรับโปสการ์ด และข้อความเสริมแรงใจนะจ๊ะ

เจอกานนนน

โดย: ยางมะตอยสีชมพู (ยางมะตอยสีชมพู

) วันที่: 13 ตุลาคม 2549 เวลา:22:47:43 น.