Genre: Drama 

ชื่อเรื่องเรียกความสนใจมาก ไม่ว่าจะเป็น Let Me Eat Your Pancreas หรือ I want to eat your pancreas อยากจะบอกว่าได้ยินแล้วทั้งสงสัย ทั้งไม่ชอบ ทำไมตั้งชื่อเรื่องแบบนี้ ตั้งอย่างนี้ก็ได้หรอ แต่หลังจากดูจบก็เข้าใจได้ว่าทำไมต้องชื่อนี้และก็คิดว่าแหม ช่างเหมาะเจาะอะไรอย่างนี้

เรื่องราวนั้นดราม่าเนิบนาบ เรียกน้ำตา ตามสไตล์เค้าแหละค่ะ ตัว plot เรื่องนั้นธรรมดาทั่วไป (รู้สึกผิดจากที่คาดไว้เยอะเลยคือจากชื่อเรื่องเน๊อะก็คิดว่าจะแปลกกว่านี้ แต่ออกมาธรรมดาเหลือเชื่อ 555) สำหรับเรามันคล้ายๆ A walk to remember เวอร์ชั่นญี่ปุ่นที่ช่างเป็นญี่ปุ่นดีจริงๆ คล้ายกันในแง่ของ condition ของพระนางมาเจอกัน นางเอกป่วย พระเอกในเรื่องนี้จะเป็นคนที่ gloomy โลกส่วนตัวสูง ไม่สุงสิง ไม่สนใจใคร ต่างจาก Landon Carter ที่เป็น Badboy เป็นเด็กเกเร แต่การมาเจอกันกับนางเอกมันทำให้ชีวิตของพระเอกทั้งสองคนมันเปลี่ยน มันทำให้เค้าเห็นคุณค่าของการได้ใช้ชีวิตเพื่อใครสักคน เป็นแนวทางในการตามหาความหมายของชีวิต ทำให้ชีวิตมีคุณค่าขึ้น 

หนังรักโดยทั่วไปใช้มนต์เสน่ห์ของ destiny ทำให้เรื่องราวโรแมนติกกินใจ แต่ attitude ของนางเอกเรื่องนี้ทำให้เราได้มุมมองที่ต่างจากเดิมหน่อย มองเรื่องราวความรักในแบบที่มันเป็นจริงมากขึ้น นางมองว่าการเจอกันไม่ใช่เรื่องของ fate หรือ destiny แต่มันเป็นผลจากการเลือกที่จะทำหรือไม่ทำต่างหาก ตัวเราเองเป็นคนกำหนดชีวิตเราเอง เลือกเส้นทางชีวิตของตัวเอง (มันทำให้เราคิดได้อีกอย่างว่าเหตุการณ์เดียวกันที่เราเจอ แค่เราคิดต่างกัน เชื่อต่างกัน การตีความ หรือการกระทำที่ตามมามันก็จะต่างกันจริงๆ เพราะฉะนั้น มุมมองการตีกรอบความคิดของเราเองมันสำคัญมากเลย... you are what you think สินะ) นอกจากนี้ก็ยังเต็มไปด้วยข้อคิดดีๆมากมาย ใส่มาในแบบที่ลงตัวพอดี ไม่ยัดเยียดอัดแน่นชวนอ้วก สมดุล ความสวยงาม สบายตาของภาพ การจัดองค์ประกอบก็กำลังสวยพอดีค่ะ เพลินตาดี 

นางเอกสดใสร่าเริงมาก(นี่ป่วยใช่ม่ะ?) ในขณะที่พระเอกก็ gloomy มาก จนเราสงสัยว่า เฮ้ยยยย นี่สลับคนป่วยกันป่ะ พระเอกนี่ยังกะคนมีปมร้ายแรง แต่ดูๆไป เอ๋!!! ก็ไม่ได้มีปม ประเด็นเบื้องหลังอะไร แต่โคตรจะไม่เข้าสังคมเลย isolate ตัวเองสุดๆ ถึงแม้ว่าการเจอนางเอกจะเปลี่ยนแปลงพระเอก แต่เราว่าเค้าก็ยังเปลี่ยนไม่มากนะ โตแล้วก็ยัง gloomy  อยู่ (แต่อาจจะดูเปลี่ยนมากหน่อยตอนท้ายสุด หลังอ่านจนหมายที่เพิ่งเจอ.. แต่นี่ก็แอบไม่อินนิดหน่อยว่าอยู่มาก็ตั้งหลายปียังไม่เปลี่ยน พอได้อ่านจดหมายฉบับเดียวก็เปลี่ยนเลยหรอ แต่ก็นะ ตอนใกล้ๆจบมันรวบๆไปนิดเราอาจจะยังปรับอารมณ์ไม่ทัน 555)

และสุดท้ายจบเรื่องด้วยประโยคนี้...

.....จ๊ะ could not agree more ไม่เชิงว่าอึ้ง ไม่ใช่ว่าสตั๊น แต่แค่รู้สึกว่า เฮ้ยยยเจ๋ง ดูเรื่องราวมาทั้งหมด ทั้งเนื้อเรื่อง และทุกๆอารมณ์ สามารถสรุปอีกทีสั้นๆจบได้เป็นประโยคเดียว ที่ได้ทั้งใจความและอารมณ์ความรู้สึก ครบถ้วนและตรงประเด็นสุดๆ

(นอกจากชื่อเรื่องดึงดูดก็มีชุนอีกอย่างนี่แหละค่ะที่ทำให้กระโดดใส่เรื่องนี้ ตื่นเต้นเพราะไม่เห็นชุนนาน หลังจากแต่งงานก็ไม่ค่อยเห็นหน้าเห็นตา แอบหมั่นไส้ 55555)