เป็นสายรัด ดีกว่าเป็นสายลับเป็นไหนๆ แม้เค้าไม่รัก ก็ยังกอดรัดเค้าได้

3.


ฝนหยุดแล้ว…………………………


ไพรออกไปสืบความให้ผม ตอนนี้สโนไวท์เลิกร้องไห้แล้ว เพราะพวกตำรวจคนแคระ ส่งหน่วยปลอบโยนมาปลอบโยนสโนไวท์ ทั้งๆที่ สโนไวท์ขอให้ปลอบเฉยๆ เธอก็จะหายร้องไห้ แต่พวกมันก็ยังปลอบโยน คือปลอบทีนึง โยนทีนึง ดูมัน ดูมัน โยนได้กระทั่งผู้หญิงขาวๆ อย่างสโนไวท์ สโนไวท์โดนโยนไปหลายรอบ โยนไปชนต้นไม้บ้าง โยนไปชนกันสาดบ้านบ้าง จนน่วมไปหมด



และที่สำคัญสโนไวท์ ร้องไห้จนตัวแดง พวกชาวบ้านแถวบ้านผมกลัวสโนไวท์จะเสียคอนเซ็บท์ (แปลเป็นภาษาไทยไทยว่า คอนเซ็บท์) (แปลแบบนี้ จะแปลทำไม) ชาวบ้านต่างก็ช่วยกันดึงผมหงอกของคนแก่แถวนั้น มาทาตัวสโนไวท์ให้ขาวเหมือนเดิม คนแก่แถวนั้นเลยซวย ทั้งเจ็บหัวและผมหาย



และที่สำคัญอีก (มันสำคัญทุกเรื่องหล่ะ) พวกตำรวจคนแคระโกรธชาวบ้านมาก ที่ไม่ยอมให้ยืมร่มเพื่อกางกันฝนให้กับโน๊ตบุ้คของพวกมัน พวกมัน แจ้งข้อกล่าวหากับชาวบ้านว่า การไม่ให้ยืมถือเป็นการเหยียดส่วนสูง ขนาดเหยียดสีผิวเขายังยกเลิกไปแล้ว นี่ทำไมถึงเหยียดส่วนสูงกันขนาดนี้


พวกมันบอกชาวบ้าน ด้วยประโยคคลาสสิคของหนังไทยว่า “แล้วเราจะได้เห็นดีกัน พวกชั้นจะกลับมาคิดบัญชีกับพวกแก” ซึ่งมันก็ไม่ยอมบอกชาวบ้านให้เคลียร์ว่าบัญชีอะไร เงินฝากออมทรัพย์หรือกระแสรายวัน ปั้ดโธ่


...............................................................................................



เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของผม ด้วยเพลง ออสตินข้าใครอย่าแตะ อัลบั้ม บีมายโกสต์ ของพี่หนุ่มกรำซัย ดังขึ้น เฮียแว่น อายสว่างอีกแล้ว จะโทรมาทำไมนักหนา


“ติม บราว แฟนของนายคืออนง ถูกตำรวจคนแคระ จับเป็นตัวประกัน โดยมันขอยื่นหมูยื่นแมวกับคนแคระของสโนไวท์ เฮียก็งง มันจะยื่นหมูยื่นแมวทำไมวะ แกงงมั้ย ติม บราว”


“ผมเข้าใจครับเฮีย ผมจะรีบไปช่วยอนงเดี๋ยวนี้ ว่าแต่ว่า (ทำไมต้องว่าแต่ว่า จะว่าอะไรก็ว่าไปเลย) อนงอยู่ในสภาพไหนครับ สายรัดหรือเป็นสาวจิ้มลิ้มครับ”


“สาวจิ้มลิ้มว่ะ รีบมาหน่อยเว๊ย ติม บราว ตอนนี้พวกตำรวจคนแคระมันกำลังจะนั่งปักหลัก ชุมนุมหน้ากรมเราแล้ว มันไปเอาหลักกิโลจากถนนมาเลย แต่เฮียไม่ยอมให้มันนั่งปักหลัก หรอกเว๊ย แกมาเร็วๆ ละกัน”




ผมนั่งเงียบ นิ่งอึ้ง คิดถึงอนง ครั้งนึง ผมเคยขอให้ด็อกเตอร์นัท ผู้เชี่ยวชาญการดัดแปลงทุกอย่างในโลก ของกรมสืบสวนสอบสวนคดีพิสดารของเรา แปลงร่าง ให้อนงกลายเป็นสายรัด โดยไม่ให้เธอรู้ตัว


ผมรู้ว่า แท้จริงแล้ว เธออยากเป็นสายลับตามผม แต่ผมว่าเป็นสายรัดดีกว่า สายรัดกอดรัดทุกอย่างได้ทั้งโลก แม้ว่าคนหรือของสิ่งนั้นจะไม่ได้รัก สายรัดก็ตาม แต่สายลับ อย่าว่าแต่กอดเลย จะมีความรักยังต้องห้าม ฮือๆๆๆๆๆ



ผมอยากเห็นอนงมีความสุข ถ้าอนงเป็นสายรัด คนทั้งโลกจะยอมให้อนงกอดอย่างเต็มใจ



ผมต้องโทรหา ด็อกเตอร์นัท ผมสงสัยทำไมอนงถึงกลายร่างกลับเป็นสาวจิ้มลิ้ม แล้วไปถูกพวกตำรวจคนแคระจับมาได้



ก่อนจากกัน ไพรขอให้ผมจัดการยึดสปาผู้แทนราษฎรให้ได้ เพื่อช่วยสมุนของไพรให้ออกมา ผมบอกว่า ถ้าผู้แทนราษฎรไม่กินอิฐ กินปูน กินหิน กินทราย สปาผู้แทนก็ไม่ต้องมี มีแค่สภาผู้แทนอย่างเดียว ประเทศคงสงบสุข เพราะมีแต่ผู้แทนราษฎรดีๆ ที่ไม่แอบกินของแข็งเหล่านั้น ผมรับปากไพร


..............................................................................................


ระหว่างทาง ผมถูกไล่ล่าอย่างหนัก ก็เฮียแว่นบอกว่า พวกตำรวจคนแคระไปรวมพล กดดันผมอยู่ที่กรมสืบสวนสอบสวนคดีพิสดารแล้ว แล้วใคร ใครไล่ล่าผม พวกมันพยายามโยนอุบัติเหตุให้ผม เสียใจ ผมไม่รับอุบัติเหตุที่มันโยนให้ผมง่ายๆหรอก ผมถนัดได้รับรักมากกว่า ได้รับอุบัติเหตุ



ผมเหยียบคันเร่ง หนี มันไล่ล่า ขับตาม แต่เอ๊ะนั่น รถข้างหน้าหยุดขวางกันหมด เกิดอะไรขึ้น
ผมเบรกพรื่ด รถหยุดหมดบนถนน


คนขับแต่ละคันลงมาถาม คนขับรถที่ไล่ล่าผมอยู่


“พี่ พี่จะไล่ล่าคันไหน พี่บอกมาเลย ตะโกนบอกกันหน่อย คันอื่นเขาจะได้ไม่ต้องกลัว”
“คันโน้น” มันชี้มือมาที่รถผม

“เออ แค่นี้แหล่ะ ช่วยตะโกนดังๆ บอกรถคันอื่นๆด้วย เขาจะได้ไม่กลัว จะไล่ล่า ก็ไล่ล่ากันไป แต่เฉพาะเจาะจงหน่อย เข้าใจ๊”


แล้วรถทุกคันก็ขับออกไป รถคันที่ไล่ล่าผม นอกจากจะไล่ล่าผมแล้ว มันยังต้องคอยตะโกนบอกรถคันอื่นด้วย ว่าไล่ผมอยู่คันเดียว คันอื่นไม่ต้องกลัว เออ มีมารยาทดีมาก


มันยิงยางรถผม ผมยิงยางรถมันกลับ ผมไม่กล้าใช้ปืนเลฉลาด กลัวถูกเฮียแว่นว่า เจ็บใจนัก นี่ถ้าใช้ปืนเลฉลาด ป่านนี้รถพวกมันยับแล้ว


..........................................................................................

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นอีกครั้ง ปลายสายไม่ใช่เสียงเฮียแว่น มันคือเสียงของ ไอ้มนโทน มนโทน หัวหน้าตำรวจคนแคระ มันโทรมาหาผมทำไม

“ติม บราว แกกำลังตกที่นั่งลำบากแล้ว” ไม่มีทางคนอย่างผมเลือกที่นั่งเก่งเสมอ ตั้งแต่เล็กจนโต แม่เลือกที่นั่งในรถ ในเรือ ในเรือบิน ให้ผมเป็นที่นั่งดีเสมอ ไม่มีทางที่ผมจะตกที่นั่งลำบาก โธ่ๆ อย่าหลอกเสียให้ยาก

มนโทนมันยังพูดต่อ

“ติมบราว นอกจากแกตกที่นั่งลำบากแล้ว ชั้นยังโยนความผิดให้แกด้วย”
“แกโยนยังไง ชั้นก็รับไม่ได้หรอก มนโทน ชั้นรับความผิดไม่เก่ง” ผมตอบกลับไป

“ทั้งโยนให้ ทั้งยัดเยียดให้เลย แกเสร็จชั้นแน่ ติม บราว”


แล้วมนโทนมันก็วางสายไป มนโทนหัวหน้าคนแคระ ที่จริงๆมันชื่อมน แต่มันเกิดเป็นลูกคนเดียว พ่อเลยตั้งชื่อว่า มนลูกคนเดียว ในใบเกิดมันคือชื่อ มนลูกคนเดียว ทำไมมันไม่ภูมิใจในชื่อ มนลูกคนเดียว ของมัน ตอนเด็กๆ ใครๆ ก็เรียกมันว่า มนลูกคนเดียว ยันโต ทุกคนก็เรียก แล้วมันไปเปลี่ยนเป็นมนโทน ทำไม


แล้วมัน โยนและยัดเยียดความผิดอะไรให้ผม


แม้ผมจะรับความผิดไม่เก่ง แต่ผมก็เริ่มวิตกกัลวล นี่ผมต้องขับรถถูกไล่ล่าไป ต้องนั่งวิตกกังวลไป
ผมจะทำไงดี


ผม ผมจะเจออะไรเมื่อ ไปถึงกรมสอบสวนสืบสวนคดีพิสดาร
ผม ผมต้องทำอะไรซักสองสามอย่างแล้ว

Create Date : 20 มกราคม 2551		5 comments
Last Update : 20 มกราคม 2551 11:10:14 น.
Counter : 624 Pageviews.
Share Tweet