ผู้ชนะคือผู้กำหนดเกมส์ คือผู้พิชิต สปาผู้แทนราษฎร

2.


ผมโทรถาม สะมะแอร์เพื่อนผม ที่อยู่ที่บางแสน ผมบอกผมต้องตั้งกองบัญชาการเพื่อสู้กับตำรวจคนแคระที่เขาสามมุก ที่นั่น มีสมรภูมิที่ยิงดาวเทียมได้ แต่สะมะแอร์ไม่ยอม เพราะผมทำเขาสามมุกเสียประวัติเนื่องจาก ผมเผลอยิงมุกเกินสามมุก ทำให้ผู้ดูแลเขาฉุนเฉียว ใครมาเขาสามมุกเขาก็พูดหรือคุยหรือเล่าหรือยิงมุกตลก กับมุกแป้ก กันไม่เกินสามมุกทั้งนั้น โธ่ ไม่น่าเลยผม



ปากพาจนแท้ๆ จำได้คราวที่แล้วไปเขาสามมุก ดันเผลอพูดตลกไป สิบหกมุก ไม่น่าเลยจริงๆ จริ๊ง

...............................................................................................


ผมวางสายจากสะมะแอร์ แล้วซุ่มแอบดูที่ใกล้ๆบ้าน โอวแย่แล้ว ตอนนี้พวกตำรวจคนแคระ กำลังตั้ง ค่ายกลรับมือผม พวกมันรู้ได้ไง ว่าต้องใช้ค่ายกล จัดการคนอย่างผม โอวไม่



ตอนนี้ ค่ายกลของเหล่าตำรวจคนแคระมีหลายกลมาก ทั้งกลไพ่ กลเสกผู้หญิงเข้ากล่องแล้วตัดคอ กลเสกนกพิราบออกมาจากหมวก กลพื้นๆทั้งนั้น คิดว่าจะสู้คนอย่างผมได้งั้นหรือ ค่ายกลพื้นๆแบบนี้



แต่พริบตาเดียว โน๊ตบุ้คก็วางพรึ่บ ไปทั่วริมถนนหน้าบ้านผม ตำรวจคนแคระยิงดาวเทียมแล้ว มันสแกนพรึ่บเดียวมันก็รู้ตำแหน่งที่อยู่ของผม เสียงปืนเลเซ่อร์ดังกระหึ่ม ผมหลบเข้าไปหลังร้านบะหมี่ หยิบปืนเลฉลาดขึ้นมา พวกตำรวจคนแคระ มันไม่รู้หล่ะสิ ว่าตอนนี้ ปืนเลเซ่อร์มันล้าสมัยแล้ว



เขาใช้ปืนเลฉลาดกัน ปืนเลฉลาดพลังจิต แค่คิดมันก็ยิงไปยังเป้าหมายทันที กรึกเดียว ตำรวจคนแคระถูกผมจัดการไปห้าคน ปืนเลฉลาดเลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวาได้ กำหนดเป้าหมายตามชอบใจ เหอะๆ



เสียงมือถือของผมดัง เจ้านายผม เฮียแว่นอายสว่าง โทรมาทำไมเนี่ย



“ติม บราว ฟังเฮีย นายกำลังฝ่าฝืนกฎข้อที่แปดของ การเป็นสายลับลับ คือใช้อาวุธพิเศษโดยไม่ได้แจ้งผู้บังคับบัญชา”

“เฮียแว่นครับ ผมจำเป็น”

“นายจะจำตาย หรือจำเป็น ก็ห้ามใช้ ถ้านายยิงปืนเลฉลาดอีกครั้ง นายจะถูกปลดจากสายลับลับ เป็นสายลับมีด (วันๆ ลับแต่มีด) หรือไม่ก็ถูกส่งไปเป็นสายลับหูลับตาคน (ไปอยู่ชายแดน) อ้อ หน่วยงาน สายลับลมคมใน (ต้องทำตัวล่อกแล่กตลอดเวลา) ยังว่าง จะหาว่าเฮียไม่เตือน นี่เฮียกดดันอยู่นะโว๊ย ติมบราว แกฟังอยู่หรือเปล่า.............ติมโว๊ย ติม ติม ไอ้ติมบ้า”

......................................................................................


ผมถูกตำรวจ คนแคระกระหน่ำยิง ขนาดนี้ผมคงจะ คุยต่อได้หรอกนะเฮียแว่น ผมล่าถอยมาซุ่ม อยู่ที่หน้าตึกแถวแห่งหนึ่ง ฝนกระหน่ำตกอย่างหนัก มันคงรบกวนการหาตำแหน่งดาวเทียม พวกตำรวจคนแคระ ไม่น่าจะหาผมเจอตอนนี้

กว่ามันจะยืมร่มของคนแถวนั้น มากางร่มให้โน๊ตบุ้คของพวกมัน มันไม่มีทางหาผมเจอตอนฝนตกแน่ๆ ผมเงยหน้าขึ้นไปมองที่ตึกแถว ใช่แล้ว ผมควรหลบในนี้ บ้านของไพรเพื่อนผม ไพรรับรู้เรื่องทุกอย่างที่ผมเล่าให้ฟัง ไพรนิ่งคิด


“ตอนนี้ สมุนของชั้น ถูกส่งไปทำงานที่ สปาผู้แทนราษฎรเกือบหมด ถ้าแกจะชนะพวกตำรวจคนแคระ แกต้องยึดสปาผู้แทนราษฎรให้ได้”

ไพรบอกผม ทำไมผมลืมไพรไปเลยนะ ไพรเป็นคนที่มีสมุนมากที่สุดในประเทศ ไม่ว่าเราจะไปที่ไหนเราก็จะต้องเจอ สมุนไพรทั้งนั้น ขิง ข่า กระชาย กระเพรา แมงลัก รางจืด ฟ้าละลายโจร สมุนของไพรเพื่อนผมทั้งนั้น


“ตอนนี้ พวกผู้แทนราษฎรกำลังบ้าสปากัน อย่างว่านะ พวกผู้แทนราษฎรผู้ทรงเกียรติ กินคอนกรีต กินปูน กินเหล็ก กินเสากันเยอะ ท้องไส้ ร่างกายก็มีปัญหา มันแข็งไปหมด ต้องเข้าสปา เพื่อนวดทุกวัน

นี่แหล่ะ สปาผู้แทนราษฎรถึงจำเป็นมาก ถ้าแกยึดสปาที่พวกเค้าขาดไม่ได้ มาเป็นของแก แกก็จะมีอำนาจต่อรองเพื่อพลิกเกมส์”

ไพรบ่นต่อ


“ตำรวจคนแคระ ทำงานตามคำสั่งของหัวหน้ามัน ที่เป็นหนึ่งในผู้แทนราษฎร แกก็น่าจะรู้ว่า ตำรวจคนแคระคือศาลเตี้ย มันสามารถจัดการทุกคน ถ้ามีการร้องเรียน มันไม่สนว่า จริงหรือถูก มันคือศาลเตี้ย ยิงอย่างเดียว แล้วแกคิดอะไรอยู่วะ ติม บราว ถึงไปมีเรื่องกับตำรวจคนแคระ หาเรื่องแท้ๆ”



นั่นสิ ผมหาเรื่องแท้ๆ ที่รับซื้อคนแคระจากสโนไวท์
ไพรไม่รู้ว่าผมคือสายลับลับ ผมจะต้องไม่ให้ไพรเดือดร้อน

ฝนกำลังจะหยุดตก ตำรวจคนแคระ จะกลับมารู้จุดตำแหน่งที่อยู่ของผม
มันจะไล่ล่าผมอีกครั้ง



ผมต้องทำอะไรซักสองอย่างแล้ว

Create Date : 17 มกราคม 2551		3 comments
Last Update : 17 มกราคม 2551 10:09:42 น.
Counter : 681 Pageviews.
Share Tweet