หญิงสาวร่างเล็กที่เพิ่งสละโสดไปไม่นานนัก เดินเข้าในร้านพรรณนาด้วยความคุ้นเคยกับเจ้าของร้านที่กำลังนั่งหน้านิ่วอยู่หน้าคอมพิวเตอร์

“เป็นอะไรไปหนิงทำหน้าเหมือนคนปวดท้องเลย” ดารัณอดหยอกล้อเพื่อนรักไม่ได้ เธอเดินไปนั่งที่เก้าอี้ว่างใกล้ๆ

“ปวดหัวต่างหากไม่ใช่ปวดท้อง”ลักษณ์ณาราตอบทั้งที่ยังจ้องมองที่คอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะ “กำลังเช็คออเดอที่ลูกค้าต้องการอยู่นะ”

“มีงานเข้าจะบ่นทำไม บางคนตกงานเยอะแยะไป” ดารัณหัวเราะน้อยๆ

“ไม่ได้บ่นแค่หาของส่งให้ลูกค้า งานด่วนนะเลยต้องรีบหน่อย” หญิงสาวดีดนิ้วเมื่อรู้ว่าสินค้าที่ต้องการมีพร้อมส่งครบตามที่ต้องการ

“ยิ้มได้เสียทีนะ”

“หน้าหนิงยิ้มยากไม่ค่อยเหมาะกับนั่งเฝ้าหน้าร้านเลยเน๊าะ”ลักษณ์ณาราลุกขึ้นเดินไปหยิบกล่องขนมมาวางตรงหน้า “ลองชิมดู”

“อะไรคะ” ดารัณก้มหน้ามองของในกล่องเป็นลูกกลมๆมีน้ำตาลทรายโรย

ลักษ์ณาราหยิบเม็ดกลมๆส่งเข้าปากแล้วดูดนิ้วตาม “ลูกหยีกวนจ๊ะ ชาวบ้านทำขาย หนิงว่าจะหาแพ็คเกจสวยๆเพิ่มมูลค่าสินค้าอยู่”

“มันมีขายมานานแล้วไม่ใช่เหรอ” ดารัณหยิบชิมบ้าง

“ใช่จ๊ะแต่ที่หมู่บ้านที่หนิงไปมานะ เขาทำเป็นอาชีพเสริม ขายงานกาชาดอะไรแบบนั้น เราก็เลยอยากทำให้มันขายได้ราคามากกว่านี้”

“ดีจัง ชาวบ้านได้ขายของแล้วหนิงได้อะไรล่ะ”

“ได้หน้าไง หน้าบานเลยล่ะ”

ลักษณ์ณาราหัวเราะปากกว้าง เธอเป็นคนเปิดเผยและจริงใจ หญิงสาวหยิบลูกหยีกวนส่งเข้าปากอีกลูกแล้วมองไปที่นาฬิกาที่บอกเวลาบ่ายสามโมงเศษเธอยอมรับว่าเธอไม่ค่อยถนัดงานต้อนรับลูกค้าเท่าไหร่ เพราะความใจร้อนและปากกับใจแสนจะตรงกันหากเจอลูกค้าเรื่องมากหรือชอบต่อราคาเธออาจจะเหวี่ยงหรือวีนใส่ง่ายๆ มันจึงเป็นเหตุผลที่ร้านกรีนชอบพรรณนาของเธอมีพนักงานขายเป็นสาวหวานพูดจารื่นหูแต่ตัดสินใจอะไรเองไม่ค่อยได้อยู่หนึ่งคนชื่อ‘หนูนา’ ซึ่งตอนนี้เธอพักออกไปหาอะไรกินข้างนอกอีกสักเดี๋ยวก็คงกลับเข้ามาแล้ว

“เหมือนหนิงจะยุ่งๆ นะนี่มิ้นต์มารบกวนหรือเปล่า”

“พูดแบบนี้ได้ไงเป็นเพื่อนมาตั้งหลายปีน่าจะรู้ว่าคนอย่างหนิงอยู่เฉยๆ ไม่ได้อยู่แล้ว”

ลักษณ์ณารากับดารัณเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เรียนมัธยม แต่นิสัยของสองสาวแตกต่างกันสุดขั้วจนหลายคนแทบไม่อยากจะเชื่อว่าทั้งสองเป็นเพื่อนรักกันดารัณมาจากครอบครัวร่ำรวยมีหน้าตาฐานะในสังคม แต่ลักษณ์ณารามาจากครอบครัวชนชั้นกลางที่มีป้าเป็นคุณครูในโรงเรียนเอกชนหรูแห่งนั้นทำให้เด็กกำพร้าอย่างเธอได้เรียนโรงเรียนเดียวกับบรรดาคุณหนู คุณชายทั้งหลาย พ่อกับแม่ของเธอจากไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์คุณป้ารดาญาติเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่รับเธอมาอุปการะส่งเสียให้ได้เรียนหนังสือเธอยอมรับเลยว่าไม่ชอบโรงเรียนใหม่นี่เอาเสียเลย ก็เธอไม่ใช่พวกคุณหนูติดหรูนี่นะออกจากบ้านนอกๆ ด้วยซ้ำไป ลักษณ์ณาราเรียนห้องเดียวกับดารัณและก็เป็นดารัณอีกนั้นแหละที่เธอหยิบยื่นมิตรภาพให้เธอก่อนในขณะที่คนอื่นมองเธอด้วยสายตาเหยียดหยามแต่ดารัณมีแต่ความจริงใจให้ และแม้ว่าจะเป็นคุณหนูแต่ดารัณทำตัวธรรมดาชนิดที่เรียกได้ว่า ‘ติดดิน’ เลยทีเดียว

ดารัณเป็นคนสวยในแบบที่ผู้ชายชอบ ปากนิดจมูกหน่อยเหมือนตุ๊กตาแต่เธออกไปทางสูงกระดูกใหญ่เธอปลอบตัวเองแบบนั้นบ่อยๆเพราะเธอค่อนไปทางผู้ชายมากกว่านะซิ มีหนุ่มๆ แทบทั้งโรงเรียนมาจีบดารัณแต่เธอก็ซื่อและปฏิเสธคนไม่เก่ง เหตุการณ์ที่ทำให้เธอสนิทกับดารัณคือรุ่นพี่ม.5มาตามจีบแล้วทำท่าจะลวนลามดารัณ ตอนนั้นเธอซ้อมวิ่งอยู่และตั้งใจจะวิ่งผ่านไปแบบไม่รู้ไม่ชี้แต่ก็อดไม่ได้ เธอเลยถอดรองเท้าผ้าใบแสนเหม็นขว้างใส่รุ่นพี่คนนั้น

“เฮ้ย! ทำอะไรวะ”

“ก็ปารองเท้าใส่ไง โง่เหรอแค่นี้ดูไม่ออก” ลักษณ์ณาราตอบแล้วเดินเขย่งเท้าไปเก็บรองเท้าของตัวเองมาสวม

“ไร้มารยาทจริงๆ พวกคนจนนี่มัน...”

“จนแล้วไง ไปขอเงินใช้หรือไงเล่า” ลักษณ์ณาราถลกแขนเสื้อขึ้นทำท่าจะชกอีกฝ่าย แต่ดารัณเข้ามาห้ามไว้ก่อน

“พอเถอะค่ะพี่ซัน ถ้าพี่ดูถูกคนอื่นแบบนี้ก็คบกับมิ้นต์ไม่ได้หรอกค่ะ”

“แต่น้องมิ้นต์”

“พี่ซันค่ะ มิ้นต์มีคนที่ชอบอยู่แล้วค่ะเราเป็นได้แค่พี่น้องกันเท่านั้น ถ้าพี่ซันคิดอย่างอื่นมิ้นต์ก็จนใจค่ะ”

รุ่นพี่ม.5 หน้าแตกละเอียด ตวัดสายตามองลักษณ์ณาราอย่างเอาเรื่องก่อนเดินจากไปดารัณหันมายิ้มให้แต่ลักษณ์ณาราทำเป็นไม่สนใจ หยิบรองเท้ามาสวมใส่อย่างเดิม

“ซ้อมวิ่งเหรอ”

“เล่นโยคะอยู่มั้ง” ลักษณ์ณาราตัดบทไม่อยากสนทนาด้วยแต่ถึงจะพูดแบบดารัณก็ยังยิ้มกว้างให้แล้วเดินตามเธอมาติดๆ

“เดินตามมาทำไม”

“มิ้นต์จะกลับทางนี้ต่างหากล่ะ”

ลักษณ์ณารามองรอยยิ้มแบบที่... เธอรู้เลยว่าเธอไม่มีวันยิ้มแบบนี้ได้แน่ๆและแน่นอนว่ามันเป็นรอยยิ้มแบบที่ละลายความขุ่นมัวของใครต่อใครได้ไม่ยากเลย

“อยู่ห้องเดียวกันเราไม่ค่อยได้คุยกันเลยนะ”

“ฮืม”

“เมื่อกี้ขอบคุณนะ”

“ฮืม”

“ถ้างั้นเราเป็นเพื่อนกันแล้วนะ”

“ฮืม เอ๊ะ! อะไรนะ!” คราวนี้ลักษณ์ณาราเกือบสะดุดขาตัวเอง เธอหันมามองคนตัวเล็กเต็มๆตาที่ยังเอาแต่ยิ้มและยิ้มอยู่อย่างนั้น

“นะ..เราเป็นเพื่อนกันเถอะ มิ้นต์เรียกหนิงเฉยๆ ได้ใช่ไหม”

“จะเป็นเพื่อนกับฉันทำไม บ้านฉันไม่รวยหรอกนะ พ่อแม่ก็ตายแล้วทุกวันนี้ก็อาศัยป้าอยู่”

“เป็นเพื่อนกันเรื่องนั้นจะต้องไปสนใจทำไม” ดารัณยังคงยิ้มให้“แม่มิ้นต์ก็เสียแล้ว เหลือแต่คุณพ่อ”

“ฮืม” ลักษณ์ณาราได้แต่พยักหน้ารับ แล้วก้าวเดินต่อ“นี่เธอคงไม่ได้ชอบฉันใช่ไหม”

“ชอบ? หมายถึงชอบแบบแฟนนะเหรอ” ดารัณหัวเราะคิกคัก“มิ้นต์มีคนที่ชอบอยู่แล้ว สบายใจได้”

“งั้นก็...ดีแล้ว”.

อีกหนึ่งนิยายแนวจีนย้อนยุคของ "เพลงมีนา" ที่อยากจะแนะนำคือเรื่อง
"ท่อนแขนมังกร" ซึ่งก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ติดอันดับหนังสือขายดีอย่างรวดเร็วจนมีเสียงเรียกร้องให้ทำเป็นหนังสือเล่ม
ซึ่งก็มียอดจองพอประมาณและสามารถขายหมดอย่างรวดเร็ว
วันนี้เราลดราคาให้โหลดอ่านในราคา 199 บาท (มีจำนวน 699 หน้า)
สนใจอ่านคลิ๊กได้เลยครับ



อีกหนึ่งผลงานที่อยากแนะนำของ "เพลงมีนา" คือ "บุปผาต้องมนตร์" เป็นนิยายภาคต่อของ "บุปผาร่ายรัก" ซึ่งเรื่องนี้ได้การันตีความแรง 5 วันกับยอด 110 โหลด จนติดอันดับหนังสือขายดีอีกหนึ่งเล่ม หากต้องการอ่านเล่มนี้ควรที่จะอ่านภาค 1 ก่อน (บุปผาร่ายรัก) ถึงจะรู้เนื้อเรื่องที่ผ่านมา
สนใจอ่านคลิ๊กได้เลยครับ



เชิญพบกับนิยายจีนย้อนยุค "บุปผาร่ายรัก" ภาคแรกของเรื่อง "บุปผาต้องมนต์" ซึ่งเล่มแรกนี้ก็การันตีความแรงติดอันดับหนังสือขายดีเพียงลงขายไม่กี่สัปดาห์
สนใจอ่านคลิ๊กได้เลยครับ





เชิญติดตามนิยายของ "เพลงมีนา" และของ "ผิงดาวสำนักพิมพ์"