“ขออภัยเจ้าคะ” มู่ฟ่างเหนียงรีบพูดออกมา มือหนึ่งกอดหนังสือไว้อีกมือยกขึ้นลูบปลายจมูกน้อยๆของตัวเองนี่นางชนแผงอกหรือกำแพงหินเข้าไปละเนี้ย กระดูกเคลื่อนหรือเปล่าหนอ ดั้งน้อยๆของนางยังอยู่ดีหรือไม่นะ

“เจ้าเข้ามาทำอะไรในนี้” เขาถามซ้ำเป็นรอบที่สองแล้วปล่อยมือจากไหล่ของนางสายตามองพิเคราะห์หญิงสาวเบื้องหน้า แม้จะสวมเสื้อผ้าแบบเรียบๆหากแต่ก็สีซีดจางมีรอยปะชุนอยู่บางแต่ไม่ถึงกับน่าเกลียดนัก แต่...บ่าวไพร่ในจวนยังจะใส่เสื้อผ้าดีกว่านางด้วยซ้ำไป

“ข้าน้อยมาดูอาการท่านหญิง แล้วฮูหยินอี้ซิ่วอนุญาตให้เข้ามายืมหนังสือในหอตำราไปอ่านได้เจ้าคะ”

ชายหนุ่มพยักหน้ารับท่านแม่ของเขาใจดีเสมอหากถูกชะตาใครเข้าไปแล้วก็รักใคร่เอ็นดูเสียหนักหนาจนคนเป็นลูกแอบน้อยเป็นบางครั้ง

“ในนี้ไม่ค่อยมีนิยายรักประโลมโลกหรอกนะ”

“เอ่อ...” นางอ้าปากค้างเขาคิดว่านางอ่านหนังสือประเภทไหนกันนี่นางอ่านตำรารักษาอาการบาดเจ็บของแพทย์ทหารอยู่หรอกนะ สายตาที่มองนางก็มีความดูแคลนอยู่ อย่าบอกนะว่า...เขาคิดว่านาง...

เขากอดอกมองหญิงสาว นี่คงจนปัญหาจะหาคำแก้ตัวเลยละซิเขาได้แต่เค้นเสียงหัวเราะในลำคอ แล้วพยักหน้าเล็กน้อย

“เลือกหนังสือได้แล้วก็ออกไปซิข้าต้องใช้ห้องนี้”

“ข้าน้อยยังเลือกหนังสือไม่เสร็จ”พูดจาถ่อมตนแต่กลับกล้าถลึงตาใส่อย่างไม่กลัว แม้เขาจะสูงใหญ่กว่านางนัก“แล้วท่านเข้ามาใช้ห้องนี้ได้รับอนุญาตจากจ้าวฮูหยินแล้วรึ”

“ข้า...” คราวนี้เป็นเขาที่พูดไม่ออกเรื่องต่อปากต่อคำกับสตรีเขาไม่ถนัดนักผู้หญิงสองคนที่เขาพูดด้วยน้ำเสียงปกติและไม่ต้องระวังอะไรนักก็คือท่านแม่และเคอหลิ่งหลินครั้นจะโต้เถียงกับนางก็ใช่เรื่อง ซ้ำร้ายดูท่าทางนางจะไม่รู้ว่าเขาเป็นใครเขากัดริมฝีปากกลั้นหัวเราะแสร้งทำดุดันไปอย่างนั้น

“เช่นนั้นเจ้าก็เลือกเร็วๆแล้วรีบๆออกไปเสียซิ”

“แล้วตกลงท่านได้รับอนุญาตแล้วรึ”นางยังอยากเอาชนะเขาอยู่ด้วยการโต้เถียงแบบเด็กๆ

“เอาเป็นว่าข้าได้รับคำสั่งจากท่าน...แม่ทัพให้มาที่นี่ก็แล้วกัน” เกือบจะหลุดปากเรียกท่านพ่อออกมาแล้ว

“คงโดนลงโทษละซิ” นางพึมพำแล้วหมุนตัวเลือกหยิบตำราแพทย์อีกสองเล่มมาไว้ในอ้อมแขน

“อะไรนะ” เขาได้ยินชัดแต่ก็ยังแสร้งทำเป็นได้ยินไม่ชัด

“ได้ยินหรือเจ้าคะ” นางหันมาทำตาโตด้วยความประหลาดใจ แต่พอเห็นสีหน้าเคร่งเครียดของเขาแล้วนางก็กลั้นหัวเราะ“หน้าตาไม่เต็มใจมาแบบนี้ ต้องโดนลงโทษมาแน่ๆ”

“เจ้านี่มัน!” จะพูดว่าสู่รู้เกินไปแต่ก็ไม่อยากพูดจะกลายเป็นผู้ชายปากร้ายต่อว่าผู้หญิงที่ไม่รู้ฐานะของเขาได้

“เอาเถอะท่านโชคดีนักที่ได้มีโอกาสเล่าเรียนและได้มีหนังสือดีๆมากมายให้เลือกอ่านเช่นนี้”

“แล้วเจ้าล่ะอ่านหนังสือออกด้วยรึ”

“ถึงข้าไม่ได้เข้าเรียนในสำนักศึกษาแต่ท่านพ่อก็สอนอ่านเขียนนะเจ้าคะ”นางพูดด้วยความภูมิใจอย่างน้อยนางก็รู้หนังสือเพราะบิดาของตน

จ้าวจิ่นสือมองนางอย่างประเมินแล้วลองสอบถาม“เจ้ารู้จักหลิ่งหลินได้อย่างไร”

“หลิ่งหลิน?” นางทวนคำแล้วก็นึกได้“ท่านหมายถึงเคอหลิ่งหลินใช่หรือไม่”

“ฮืม...” อยู่ข้างนอกพี่สาวซุกซนคนนี้คงใช้แซ่เดิมของนาง

“ตอนนั้นข้าแอบหลบท่านพ่อขึ้นเขาไปหาสมุนไพรหลงป่าอยู่สามวันสามคืนบังเอิญพี่หลิ่งหลินมาพบข้าเข้าได้ช่วยชีวิตข้าไว้และพาข้ามาส่งที่บ้านอย่างปลอดภัยนับแต่นั้นก็ได้พบพี่สาวบ่อยๆ เจ้าคะ แต่มิรู้ว่านางเป็นลูกบุญธรรมแม่ทัพจ้าว”

“พี่สาว?ท่าทางเจ้าสนิทสนมกับนางนะ”

“ก็...” นางอึกอักคิดคำตอบจะบอกว่าสนิทสนมก็พูดได้ไม่เต็มปากเพราะนางเองก็เพิ่งรู้ว่าเคอหลิ่งหลิงเป็นลูกบญธรรมแม่ทัพจ้าวแต่ถ้าพูดไม่ว่าสนิทนางก็ผลั้งปากเรียก ‘พี่สาว’อยู่หลายครั้ง

“เจ้าเรียกนางว่าพี่สาวคงสนินสนมในระดับหนึ่ง”เขาหรี่ตามองอย่างประเมิน “ทำไมนางถึงบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้”

“เรื่องนั้น” นางเม้มริมฝีปากแน่นจนเรียบตึงจำได้ว่าก่อนที่เคอหลิ่งหลินจะออกไปนำไข่มุกหมื่นราตรีมารักษาคุณชายเฉินนางถึงกับบังคับให้ผู้อารักขาคุณชายให้คำสัตย์สัญญาว่าจะไม่บอกใครแล้วนางก็ยืนอยู่ตรงนั้น จะให้นางพูดได้อย่างไรกัน

“ขออภัยข้าน้อยไม่ทราบเรื่องนั้นจริงๆ”

“ไม่ทราบหรือไม่พูด” เขายกมือขึ้นกอดอกปรายตามองหนังสือในอ้อมอกของนางที่กอดไว้อย่างห่วงแหน

“ไม่ทราบเจ้าคะ” นางยืดตัวขึ้นพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบไร้แววซุกซนจ้องมองเขากลับไม่มีท่าทางหวาดกลัว“ข้าน้อยเข้าใจท่านชอบพี่สาวมากคงจะทรมานใจมิน้อยที่เห็นนางบาดเจ็บขนาดนี้แต่ท่านเค้นถามข้าน้อยอย่างไรคำตอบของข้าน้อยก็เป็นเช่นเดิม”

ชายหนุ่มถลึงตามองไม่คิดว่าผู้หญิงตัวเล็กๆจะใจกล้า! กล้าพูดแบบนี้กับเขาได้ยิ่งท่าทางไม่ยอมใครของนางด้วยแล้ว ยิ่งทำให้นางไม่เหมือนหญิงชาวบ้านทั่วไป

เห็นเขากัดฟันข่มโทสะนางก็ไม่อยากก่อกวนเขาเกินความจำเป็นนักอย่างไรนางก็ไม่รู้จักเขาและคงไม่มีทางข้องเกี่ยวกับคนผู้นี้เป็นแน่ หญิงสาวจึงเป็นฝ่ายยอมถอยให้ครึ่งก้าวนางได้หนังสือที่ต้องการแล้วรอเพียงแค่ชุนเอ๋อร์มารับนางซึ่งป่านนี้ก็คงเช็ดตัวให้เคอหลิ่งหลินเสร็จแล้ว นางจะได้กลับเสียที

“แม่นางมู่ อุ้ย! คุณชายจ้าว”

แค่คิดคนที่นึกถึงก็เดินเข้ามาตามพอดีชุนเอ๋อร์เห็นคุณชายของบ้านก็ย่อตัวคารวะ ท่าทางน้อบนอมของชุนเอ๋อร์ทำให้มู่ฟางเหนียงเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยนางกวาดสายตามองบุรุษร่างสูงและเค้าโครงหน้าคมคายที่ถอดแบบแม่ทัพจ้าวซื่อก่วงทว่ามีดวงตาอ่อนโยนดุจเดียวกับฮูหยินอี้ซิ่ว นางสูดลมหายใจลึกแต่ไม่แสดงท่าทางอะไรนางติดตามบิดารอนแรมรักษาคนไปทั่ว เจอทั้งยาจกและเศรษฐี คหบดีหรือราชนิกูล เรื่องกระตุกหนวดเสือนางก็ทำมานับครั้งไม่ถ้วนแล้วหากแต่ไม่เคยสังเกตใบหน้าของเขาจึงไม่สนใจจะคาดเดาฐานะของคนผู้นี้

แทนที่นางรู้ฐานะของเขาแล้วจะแสดงอาการน้อมนอบหรือตื่นตระหนกเขากลับเห็นเพียงแววตาสงบนิ่งและชินชา ราวกับเขาไม่ใช่บุคคลสำคัญให้ใส่ใจ โทสะที่สงบกรุ่นขึ้นมาอีกแต่ก็ต้องข่มไว้เพราะนางเป็นเพียงสตรีเขาไม่อยากได้ขึ้นชื่อว่ารังแกแม้กระทั่งผู้หญิงตัวเล็กๆ

“ข้าน้อยขอตัวเจ้าคะ”

นางแนบหนังสือไว้กับอกย่อตัวคารวะแล้วมองทางชุนเอ๋อร์ที่ยืนรอมารับนางแล้วเพียงเท้าของนางก้าวพ้นธรณีประตู เสียงเรียกด้านหลังก็ทำให้นางชะงัก

“หนังสือนั่นท่านแม่ข้าให้เจ้ายืมเจ้าต้องเอาคืนบนชั้นตามตำแหน่งเดิมและไม่ขาดหรือชำรุดแม้แต่แผ่นเดียว”

“ข้าน้อยทราบแล้วเจ้าคะ”

นางตอบแล้วก็เดินตามชุนเอ๋อร์ออกมาพอพ้นประตูได้หลายก้าวแล้ว นางก็เบ้ปากนิดๆ ผู้ชายอะไร คิดเล็กคิดน้อยอย่างกับผู้หญิงเอาแต่ใจตนเองเหมือนพวกลูกคนเดียว เอ๊ะ! นิสัยนี้คุ้นๆแฮะเหมือนที่พี่สาวเคยพูดถึงน้องชายอยู่บ่อยๆ แต่คนผู้นั้นตัวโตออกป่านนั้นอายุก็คงพอๆกับพี่หลิ่งหลิน คงไม่ใช่น้องชายที่นางมักเล่าให้ฟังบ่อยๆหรอกนะ

“พี่ชุนเอ๋อร์” นางเรียกอย่างเกรงใจขณะเดินกลับไปที่ห้องพักของเคอหลิ่งหลินเพื่อหยิบล่วมยาเตรียมกลับบ้านพร้อมหนังสือในอ้อมอก

“มีอะไรรึ” ชุนเอ๋อร์หันมาถามด้วยรอยยิ้มนางรู้สึกเอ็นดูหญิงสาวอายุน้อยคนนี้เหมือนกัน

“พี่สาว เอ๊ย! ท่านหญิงมีน้องชายหรือไม่เจ้าคะ”

“น้องชาย?” ชุนเอ๋อร์ทำหน้าประหลาดใจกับคำถามที่ได้ยิน“คุณหนูเป็นลูกคนเดียว บิดาแท้ๆ ของนางปกป้องท่านแม่ทัพจนตัวเองตายท่านแม่ทัพจึงรับคุณหนูเป็นลูกบุญธรรม ไม่มีพี่น้องที่ไหน ยกเว้นคุณชายจ้าวจิ่นสื่อที่เจ้าเจอเมื่อครู่คุณชายเป็นบุตรคนเดียวของแม่ทัพจ้าวกับฮูหยินอี้ซิ่ว เมื่อท่านแม่ทัพรับคุณหนูมาเป็นลูกทั้งสองก็เปรียบเสมือนพี่น้องกัน คอยดูแลซึ่งกันและกันมาตลอด”

“เปรียบเสมือนพี่น้อง...คนผู้นั้นคงไม่ใช่น้องชายของ...” นางเริ่มทำหน้าไม่ถูกหวังว่าการคาดเดาของนางจะผิดพลาด

“เรื่องนี้มีแต่คนในจวนเท่านั้นที่รู้คุณชายพลั้งเผลอยอมให้คุณหนูเป็นพี่สาวทั้งที่อายุห่างกันเพียงแค่ห้าเดือนเท่านั้น”

พูดแล้วชุนเอ๋อร์ก็ป้องปากหัวเราะเบาๆ นางติดตามรับใช้คุณหนูมานานเรื่องราวของนายนินทาไม่ได้แต่ไม่ถึงกับห้ามพูดถึง นางเพิ่งรู้สึกว่าคนที่เดินตามมาหยุดเดินจึงหันไปดูเห็นสีหน้าตกใจของมู่ฟางเหนียงแล้วก็อดถามไม่ได้

“มีอะไรรึ”

“มะ..ไม่...ไม่มีอะไรเจ้าคะ”

นางยิ้มฝืดออกมาแล้วเดินตามชุนเอ๋อร์ ในใจว้าวุนยิ่งนัก อย่าบอกนะว่า...ชายผู้นั้นคือ‘น้องชาย’ของพี่สาวคนดีของนาง.

ผลงานเล่มใหม่ของ "เพลงมีนา" ออกแล้ว เช่นเดิมเป็น "นิยายจีนย้อนยุค" เล่มนี้ไม่ยาวและไม่สั้นมากนักกับเรื่อง
"วางใจเถอะ ข้าไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น"
สนใจอ่านคลิ๊กได้เลยครับ

อีกหนึ่งนิยายแนวจีนย้อนยุคของ "เพลงมีนา" ที่อยากจะแนะนำคือเรื่อง
"ท่อนแขนมังกร" ซึ่งก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ติดอันดับหนังสือขายดีอย่างรวดเร็วจนมีเสียงเรียกร้องให้ทำเป็นหนังสือเล่ม
วันนี้เราลดราคาให้โหลดอ่านในราคา 199 บาท (มีจำนวน 699 หน้า)
สนใจอ่านคลิ๊กได้เลยครับ



อีกหนึ่งผลงานที่อยากแนะนำของ "เพลงมีนา" คือ "บุปผาต้องมนตร์" เป็นนิยายภาคต่อของ "บุปผาร่ายรัก" ซึ่งเรื่องนี้ได้การันตีความแรง 5 วันกับยอด 110 โหลด จนติดอันดับหนังสือขายดีอีกหนึ่งเล่ม หากต้องการอ่านเล่มนี้ควรที่จะอ่านภาค 1 ก่อน (บุปผาร่ายรัก) ถึงจะรู้เนื้อเรื่องที่ผ่านมา
สนใจอ่านคลิ๊กได้เลยครับ



เชิญพบกับนิยายจีนย้อนยุค "บุปผาร่ายรัก" ภาคแรกของเรื่อง "บุปผาต้องมนต์" ซึ่งเล่มแรกนี้ก็การันตีความแรงติดอันดับหนังสือขายดีเพียงลงขายไม่กี่สัปดาห์
สนใจอ่านคลิ๊กได้เลยครับ





เชิญติดตามนิยายของ "เพลงมีนา" และของ "ผิงดาวสำนักพิมพ์"