‘ใครจะคิดหนอ!ผู้หญิงที่ใครต่อใครชอบเรียกว่าหมอนวดอย่างเธอจะมาไกลขนาดนี้’

ราเฟย์ชะงักเท้าทันทีที่หางตาเห็นเงาตะคุ่มๆ ในห้องหนังสือส่วนตัว เขาเคยสั่งนักสั่งหนาไม่ให้ใครเข้ามาวุ่นวายในห้องนี้ร่างสูงสาวเท้าเพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวผู้บุกรุกมือใหญ่กระชากร่างบางให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา ด้วยความที่ไม่ทันตั้งตัวอารยาเสียหลักเซถลาตามแรงกระชากเข้าไปปะทะกับแผงอกกว้าง กลิ่นหอมของโคโลญจน์ผู้ชายเคล้ากลิ่นเหงื่อเป็นสิ่งแปลกประหลาดที่เธอไม่เคยสัมผัสมือเล็กยันอกคนแปลกหน้าออกทันทีที่รู้สึกตัว แล้วดวงตาเธอก็ถูกสะกดด้วยดวงตาสีฟ้าเข้มเหมือนท้องฟ้าคู่นั้น แต่เธอก็ต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บจากแรงบีบที่กดหัวไหล่เธอแน่นราวกับเธอเป็นนักโทษคดีฆาตกรรม!

“บังอาจ ใครให้เจ้าเข้ามาในห้องนี้!”

“ขอโทษค่ะ ขอโทษ”

น้ำตาเกือบจะไหลแต่เธอก็ฝืนกลั้น มันคือน้ำตาที่คิดถึงอดีตที่หอมหวานผสมกับความเจ็บจากมือที่กดหัวไหล่นั่นช่างเหมือนคีมเหล็ก ทันทีที่รู้ว่าเป็นพยาบาลพิเศษคนโปรดของเสด็จพ่อหลากหลายความรู้สึกก็ประดังประเดเข้ามายิ่งมองเห็นสร้อยคอสัญลักษณ์ของคนในราชวงค์ฯก็ยิ่งทำให้เขาขุ่นใจ เมื่อได้มองใกล้ขนาดนี้ เขาเพิ่งรู้ว่าใบหน้ารูปไข่ไร้เครื่องสำอางกลับมีเสน่ห์น่ามองแก้มแดงระเรื่อฝาดเลือดอย่างเป็นธรรมชาติ ดวงตากลมโตเป็นสีนิลคิ้วเรียวกับจมูกเชิดแบบคนหัวรั้นแต่ริมฝีปากสีกุหลาบที่สั่นระริกกลับชวนหลงใหล

แบบนี้นี่เอง...ที่มัดใจเสด็จพ่อของเขาได้

“ผู้หญิงโสโครก”

ราเฟย์สบถหยาบคายอีกหลายคำแล้วผลักร่างบางจนเซถลาลงไปนั่งกับพื้นพรม อารยาเงยหน้ามองเขาอย่างงุนงงเธอเชื่อว่าสิ่งที่ได้ยินนั้นแปลไม่ผิดแน่ๆ

“อะไรนะคะ” เธอจ้องมองเขาไม่มีแววตาหวาดกลัวเขาแต่อย่างใด

ราเฟย์ใช้สายตาสำรวจรูปร่างบอบบางที่อยู่ในชุดนางพยาบาล แม้เสื้อผ้าจะรัดกุมแต่กลับไม่สามารถปิดความงามของเรือนร่างนั่นได้

“อย่าคิดว่าฉันจะตามเล่ห์ผู้หญิงเหลี่ยมจัดอย่างเธอไม่ทัน”เขาก้มคงใช่มือบีบคางเธอแรงๆ สายตาคมกริบของเขาแทบจะเฉือนเธอออกเป็นชิ้นๆ“เธอจะไม่มีวันได้อะไรมากกไปสร้อยเส้นนี้แน่จำใส่ใจไว้ได้เลย”

อารยาหน้าสะบัดไปตามแรงมือของเขา เมื่อร่างสูงลุกขึ้นเธอก็ทะลึ่งกายขึ้นยืนแม้จะรู้สึกเจ็บตามเนื้อตัวที่โดนกระแทกพื้นแต่เจ็บที่ใจมากกว่า

“หม่อมฉันไม่ทราบว่าในสมองของพระองค์คิดอะไร แต่หม่อมฉันจะไม่มีวันทรยศต่อน้ำพระทัยของกษัตริย์ฮัสซันเด็ดขาดไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหม่อนฉันจะถวายการรักษาอย่างสุดความสามารถเพคะ”

แผ่นหลังของหญิงสาวตั้งตรงใบหน้าเชิดอย่างทระนง อารยาอย่างอ่อนโน้มกว่านี้แต่ดวงแต่แข็งกร้าวและท้าทาย เธอย่อตัวก่อนที่จะเชิดหน้าและก้าวเท้าเดินออกจากห้องไปราวกับเขาเป็นอากาศธาตุ!

“องค์รัชทายาทพระเจ้าข้า”

คานันเข้ามาถวายการเคารพ เขาเพิ่งเดินสวนทางกับหญิงสาวในชุดนางพยาบาลและออกจะแปลกใจที่เห็นเดินออกมาจากห้องหนังสือขององค์รัชทายาทแห่งบาฮาเนียผู้ไม่ยอมให้ใครเข้ามาในห้องนี้ก่อนได้รับอนุญาตแม้กระทั่งคนทำความสะอาดก็ตามที ราเฟย์ยืนนิ่งด้วยความตะลึงกับกิริยาของหญิงสาวชาวเอเชียกว่าจะรู้สึกตัวร่างบอบบางก็เดินออกจากห้องหนังสือไปแล้ว เขาเปรยตามองตนสนิทก่อนสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆข่มโทสะที่เดือดพล่านในใจไม่เคยมีใครกล้าท้าทายเขาแบบนี้มาก่อน!

“ท่าทางคนที่เราให้เจ้าไปสืบมานั้นจะเป็นมากกว่านางพยาบาลแล้วละมั้งคานัน”.