บทเพลงรักส่งผ่านถึงคนบนฟ้า 1 "เขียนถึงคนบนฟ้า"

ในชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักที่สุดไปแล้วทั้งสองคน

ในวันที่ฉันสูญเสียพ่อเมื่อตอนที่ตัวเองอายุ 23 ปี ความเสียใจมีมากมายแบบไม่ทันตั้งตัว - - แต่อย่างน้อยก็ยังรู้สึกได้ว่า "อย่างน้อยแม่ก็ยังอยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทร" ให้กับพวกเราสามคนพี่น้อง...

จนเมื่อแม่เริ่มป่วย..ด้วยโรคตับแข็ง - - และแน่นอน..โรคมะเร็งก็ตามมา

ตอนนั้นฉันอยากออกจากงานเพื่อมาดูแลแม่อย่างเต็มตัว..แต่ด้วยภาระที่ต้องรับผิดชอบ จึงทำได้แค่ โทร.คุยถามอาการแม่ทุกวัน กลับบ้านทุกอาทิตย์ทีว่าง..ทำกับข้าวสำหรับผู้ป่วยที่เกี่ยวกับโรคตับ พาไปเที่ยวในที่ๆแม่อยากจะไป ฉันทำทุกอย่างเท่าที่ลูกคนหนึ่งจะทำให้แม่ได้..

แล้วก็ถึงวันที่แม่จากไป - - - - -

นึกย้อนกลับไปวันนั้นทีไรน้ำตาก็ไหลซะทุกที...(คิดถึงแม่จัง)

พี่สาวโทร.มาบอกแต่เช้าว่าแม่เข้าโรงพยาบาล..ก็คิดแค่ว่าคงเข้ารพ.เหมือนทุกครั้ง แต่ก็ลาหัวหน้างานแล้วก็เดินทางกลับ แต่ก่อนกลับก็แวะซื้อของที่อิมแพคกับแฟนก่อน แล้วเดินทางกลับช่วงบ่ายแทน

พี่สาวโทร.มาอีกครั้งถามว่า "ถึงไหนแล้ว"
"ถึงมอเตอร์เวย์แล้ว" ฉันตอบ - - พี่สาวบอกพร้อมน้ำเสียงสั่นเครือว่า... "แม่บอกว่าเค้าไม่ไหวแล้ว" - - เลยบอกไปว่าจะรีบไป แล้วก็พาลนึกไปต่างๆนานา พร้อมกับขอว่า "ขออย่าให้แม่เพิ่งเป็นอะไร" - - คิดไปน้ำตาก็ไหลมาตลอดทาง... จนถึงโรงพยาบาล - -

หมอกำลังพาแม่มาอยู่ห้องพักรวมเพื่อที่จะได้ดูแลอย่างใกล้ชิด

ฉันเดินไปหาแม่ที่เตียง..ทั้งๆที่อยากจะเข้มแข็งแต่ฉันก็กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ - - แม่สั่งเสียทุกคน รวมทั้งฉันแล้วก็แฟน..
"ต้นดูแลอ๋อด้วยนะลูกแม่ไม่ไหวแล้ว - - " ..
"แม่ต้องเข้มแข็งแม่ต้องอดทนแม่ต้องอยู่ต่อ" แฟนฉันพูดกับแม่
แล้วน้าๆก็เข้ามาเยี่ยม...
ช่วงหัวค่ำแม่ยังพูดคุยรู้เรื่อง - - ยังดื้อที่อยากจะกินโน่นกินนี่แต่หมอห้าม ให้งดน้ำงดอาหาร (แต่ฉันก็แอบให้แม่จิบน้ำไปนิดนึง) แม่เริ่มดิ้นไม่อยู่เฉย หมอเลยมัดแม่เอาไว้ - - และเหมือนแม่จะรู้ตัวเอง แม่เริ่มเพ้อ แม่บอกว่าให้พวกฉัน (ฉันแล้วก็พี่กับน้อง) ให้หลบพระ พระจะมารับแม่แล้ว ฉันเลยบอกแม่ว่า "จะไปไหน - - อยู่ที่นี่แหล่ะ" แม่มองหน้าฉันพยักหน้ารับคำขอจากฉันแล้วก็นอน - -

คืนนั้นทั้งคืนแม่นอนดิ้นกระสับกระส่าย..ฉันคิดว่า แม่คงหลับแล้วนอนดิ้นเฉยๆ แต่มารู้ภายหลังว่า "นั่นคืออาการของคนที่กำลังจะไป"

ฉันสวดมนต์ให้แม่ฟังตลอดทั้งคืน - - สวดบทคาถาชินบัญชรของหลวงพ่อโต ในทำนอง "เสียงสะอื้น" - - จนกระทั่งตีห้ากว่าๆแม่เริ่มสงบไม่ดิ้นเหมือนเมื่อตอนหัวค่ำ ฉันก็คิดว่า "แม่คงหลับ" แล้วฉันก็เลยออกไปนอนที่ห้องพิเศษที่เปิดไว้ตั้งแต่ตอนแรก

6 โมง พี่สาวมาปลุกแล้วบอกว่า "หมอบอกว่าแม่อาจจะไปเช้านี้" - -
ฉันล้างหน้าแล้วรีบไปดูแม่ทันที - -

สภาพที่ฉันเห็นแม่ .. ฉันรู้ว่า "แม่ได้จากพวกเราไปแล้ว" - -
ฉันถามพี่สาวกับน้องสาวที่กำลังเช็ดตัวให้แม่อยู่ว่า "แม่ไปแล้วหรอ?" แล้วก็ปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อายใคร - - ฉันนั่งลงไปกราบที่เท้าแม่ ... พยาบาลเดินมาดูจับที่ชีพจรของแม่แล้วบอกว่า "แม่ยังไม่ไป - - ชีพจรยังเต้นอยู่" และบอกกับฉันว่า "อย่ามาร้องไห้ตรงนี้" - -

ฉันเดินออกไปนั่งอยู่ที่หน้าประตูทางเข้าข้างนอก โทร.หาเพื่อนแล้วบอกกับเพื่อนว่า "แม่เสียแล้ว" - -

ความรู้สึกที่เหมือนติดค้างแม่มีเพียงเรื่องเดียว ณ เวลานั้นก็คือ การแต่งงาน ที่แม่หวังอยากจะเห็น - - แต่สุดท้าย..........ฉันก็ไม่ได้ทำให้แม่สมหวัง - - -

พิธีรดน้ำศพ..เริ่มขึ้นเวลา 16.00 น. ผู้คนแห่มารดน้ำศพแม่กันเต็มศาลา - - วันนี้เองที่ทำให้ฉันรู้ว่า "ความดีที่แม่ทำไว้ - - ทุกคนเค้าเห็นนะจ๊ะแม่"

สวดอภิธรรมศพแม่เป็นเวลา 5 วัน

ผู้คนแห่มาฟังสวดกันเยอะทุกวัน...จนถึงวันฌาปนกิจศพแม่...
ผู้คนแห่มาร่วมไว้อาลัยแม่กันแน่นศาลาล้นไปถึงข้างล่าง น่าจะร่วมนับพันคน..

ฉันอ่านบทความถึงแม่เป็นครั้งสุดท้าย - -

............................................................................................

ผ่านไปแล้ว 9 เดือนกับอีก 21 วัน ที่แม่จากฉันไป..แต่ไม่มีวันไหนเลยที่ฉันจะไม่คิดถึงแม่รวมทั้งพ่อด้วย - - โดยเฉพาะในเวลาที่ฉันอ่อนแออยู่ตอนนี้

บทเพลงแรกที่ฉันนึกถึงและตรงกับความรู้สึกของฉัน ณ เวลานั้น (รวมทั้งเวลานี้ด้วย) ก็คือ "เขียนถึงคนบนฟ้า" ของพี่พิง - ลำพระเพลิง

Create Date : 26 มิถุนายน 2553		2 comments
Last Update : 15 กรกฎาคม 2553 12:36:42 น.
Counter : 425 Pageviews.
Share Tweet