วันศุกร์ที่9พฤศจิกายน 2555

...กึ่งไปเที่ยวกึ่งทำงานอย่างไงพิกล ร้อนก็อดทนนะ โตแล้ว เฮ้อ!

ไปพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติบ้านเชียง ที่อยู่ห่างจากอำเภอเมืองอุดรธานีเพียง 55 กิโลเมตรแต่หยุดแวะถามทางตามสไตล์สวยศรี เลยใช้เวลาปาเข้าไปเกือบสองชั่วโมง หยั่งกะไปขอนแก่นร้อยป้ายพันป้ายบอกทางก็ไม่อ่าน ชอบถามทางจัง กับแวะขรี้ที่ปั้ม ไม่รู้ทำไม...

ก่อนถึงทางเข้าพิพิธภัณฑ์เห็นขนมโตเกียวอันใหญ่มากพี่น้อง ยาวประมาณหนึ่งฟุต ตื่นตาตื่นใจสุดฤทธิ์จัดมาลองชิมซะหน่อย

...ผลจากการพิสูจน์ทำให้รู้ว่า  มีดีแค่ยาว สั้นๆ อร่อยกว่าเยอะ (- -“)

ก่อนเข้าไปแวะถ่ายรูปตามประสา

ถึงจะเป็นพิพิธภัณฑโชว์ของสมัยโบราณแต่ภายในสวยงาม ทันสมัยไม่ใช่เล่น เดินกันเพลินเชียว เพิ่งรู้ว่าไอ้หม้อๆที่ขุดพบเนี่ย ไม่ใช่หม้อทำกับข้าวแต่เป็นหม้อที่คนสมัยโน้นทุบให้แตกแล้วฝังไปกับศพ เพราะเชื่อว่าเกิดชาติหน้าจะร่ำรวยแล้วก็เอาไว้ใส่ศพเด็กด้วย คือถ้าเป็นเด็กตายก็ไม่ต้องทุบหม้อ จับยัดใส่โล้ด....

ชอบจุดนี้มากที่สุดเป็นหุ่นผึ้งแสดงการทำงานของนักโบราณคดีตะก่อนสวยศรีอยากเป็นนักโบราณคดีด้วยล่ะ ตอนนี้ถึงไม่ได้เป็นแต่ก็ได้ตำแหน่งของเก่าและแก่ที่ควรอนุรักษ์เก็บไว้ ใครบางคนเคยค่อนแคะ... แรงอ่ะ..

อีกหนึ่งหุ่นขี้ผึ้งปั้นเหมือนเนอะ ตัวนี้

ได้การได้งานแล้วก็กลับดีกว่า ลาก่อนนะพิพิธภัณฑบ้านเชียง ออกมาข้างนอก โห...หยั่งกะนรกร้อนแสนร้อน จนอยากกลับไปขึ้นอืดข้างๆโครงกระดูกข้างในนั้น

เนื่องจากเป็นส่วนไดอารี่ เลยไม่ได้ใส่รายละเอียดของพิพิธภัณฑ์เยอะ ใครมีโอกาสก็แวะไปเองแล้วกัน (อ้าว!!)   ของเค้าดีจริงๆ นะ

จบการเดินทางก้าวเล็กๆ