หลายครั้งหลายคราที่ต้องรับมือกับเด็กวัยรุ่นผู้ไร้เดียงสา
พฤติกรรมหลายๆ อย่าง บอกตามตรงว่าคนรุ่นเราหรืออาวุโสกว่าเราคงรับไม่ไหว

ตัวอย่างหนึ่งคือ ความไม่รู้จักพอ ความคิดถึงประโยชน์ที่ตัวเองจะได้รับฝ่ายเดียว อยากได้นู่นได้นี่ พอไม่ได้ก็บ่นว่ากระฟัดกระเฟียด

ถามว่าน้องๆ เขาผิดไหม...มันก็ไม่ใช่ความผิดอะไรมากมายหรอกถ้าความอยากได้อยากมีนั้นจะไม่เบียดเบียนใคร และไม่สร้างความเสียหายให้กับตัวเอง

บางทีพวกเขาอาจจะไม่รู้ตัวว่าสิ่งที่ตัวเองทำ สร้างความลำบากใจให้กับใครบ้าง และนั่นทำให้เราต้องให้อภัยพวกเขาเสมอ

ก็ภาวนาขอให้พ่อแม่ผู้ปกครองได้ปลูกฝังให้ลูกๆ หลานๆ เหล่านี้มีเหตุผล รู้สึกตัวว่าควรไม่ควรทำอะไรได้ไวๆ แต่ก็มีเหมือนกันที่่มองย้อนไปถึงครอบครัวพวกเขาแล้วก็ต้องยอมรับว่า...ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นเลยจริงๆ เฮ้อ...เลยไม่รู้ว่าสังคมพอเพียง ควรจะเริ่มบ่มเพาะกันที่ไหน

ด้วยความที่เราเป็นครู ถ้าเจอลูกศิษย์แบบนี้จะรีบสั่งสอนทันที คิดเสมอว่า พ่อแม่พวกเขาทำงานเหนื่อยแล้ว อาจจะไม่มีเวลาได้ดูแลลูกเท่าที่ควร คนเป็นครูก็ทำหน้าที่ขัดเกลากันไป

ขอบคุณป๋า ขอบคุณแม่ ขอบคุณญาติพี่น้อง และคณาจารย์ทุกคนที่สอนสั่งนอฟน้อยคนนี้ให้อยู่ในลู่ในทางเสมอมา ไม่งั้นนอฟน้อยคงเกลียดตัวเองน่าดูหากต้องมีนิสัยไม่น่ารักแบบนั้นอะนะ