Bloggang.com : รัณณา : หวานใจเจ้านายที่รัก : เจ้าของปั๊มน้ำมันกับคนส่งผลไม้

หวานใจเจ้านายที่รัก : เจ้าของปั๊มน้ำมันกับคนส่งผลไม้

นิยายเรื่องนี้เคยเขียนเล่นๆ ในเพจ รัณณา ค่ะ ตั้งใจว่าจะเขียนแนวน้ำเน่า หวานๆ น่ารัก ประมาณพระเอกรวยมากๆ แต่ทำตัวธรรมดาติดดิน และได้จ้างนางเอกมาเป็นเลขาส่วนตัวของเขาเพราะอยากช่วยเหลือครอบครัวของเธอ กลายมาเป็นรัก หวง ห่วง หึง และที่ขาดไม่ได้คือโรแมนติกค่ะ

บทที่ 1 เจ้าของปั๊มน้ำมันกับคนส่งผลไม้

“แม่ คิดถึงแม่จังเลย”

หญิงสาววัยยี่สิบสองปีโผเข้ากอดร่างท้วมของมารดาที่อ้าแขนออกรับ ดาวลดาหอมแก้มเต็มไปด้วยเหงื่อฟอดใหญ่ด้วยความคิดถึงและเป็นห่วง เกือบสี่ชั่วโมงที่นั่งรถประจำทางมาจากมหาวิทยาลัยกลับมาบ้าน ภาพที่เธอนึกถึงคือพ่อกับแม่และความเหนื่อยล้าของทั้งสอง

“ทำไมมาถึงเย็นจังเลยล่ะลูก” อำไพเอ่ยถามหลังจากเห็นว่าเป็นเวลาใกล้สี่โมงเย็นแล้ว

“พอดีเพื่อนที่อยู่หอเดียวกันไม่สบายจ้ะแม่ ดาวก็เลยพาไปหาหมอก่อน”

อีกฝ่ายพยักหน้าพร้อมกับยิ้มอ่อนโยน “ดีแล้วจ้ะลูก เป็นเพื่อนกันต้องดูแลกัน แล้วนี่หิวหรือเปล่า แม่ทำกล้วยบวชชีไว้ตั้งแต่เที่ยงแน่ะ พ่อเขาเห็นกล้วยสุกลูกงามๆ ก็เลยให้แม่ทำไว้รอลูกสาว” น้ำเสียงตอนท้ายเจือขัน เมื่อนึกถึงความรักของสามีที่มีต่อลูกสาวคนเดียว

“ยังไม่หิวหรอกจ้ะแม่ แล้วนี่พ่อไปไหนจ๊ะ” หญิงสาวถามถึงคนที่ถูกกล่าวถึงพลางมองหา

“ยังอยู่ในสวนโน่นแน่ะ”

หญิงสาวหันมานิ่วหน้า “แม่อย่าบอกนะจ๊ะว่าพ่อยังทำสวนอยู่ ก็หมอบอกแล้วไงว่าอย่าทำงานหนัก พ่อเป็นโรคหัวใจนะแม่ ทำไมดื้ออย่างนี้”

อำไพทำหน้าเจื่อนไปเล็กน้อย เพราะกลัวอีกฝ่ายคิดว่าเธอไม่ดูแลห้ามปรามคนป่วยให้ดี

“แม่ห้ามพ่อเขาแล้วลูก แต่รายนั้นเขาบอกว่าแค่ตัดแต่งใบกล้วยคงไม่เป็นอะไรหรอก ถือว่าออกกำลังกาย ลูกก็รู้นี่นาว่าพ่อเราน่ะอยู่เฉยเป็นเสียที่ไหน”

“ก็จริงจ้ะ แต่ดาวเป็นห่วงพ่อนี่นา” ดาวลดาพูดแล้วถอนใจ

ตั้งแต่พ่อถูกส่งเข้าโรงพยาบาลประจำจังหวัดอย่างกะทันหันด้วยอาการสาหัส เธอก็กลัวการสูญเสียผู้เป็นที่รักจนกลายเป็นความกังวล เธอกับแม่พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อรักษาชีวิตของพ่อไว้ ไม่ว่าจะใช้เงินมากมายแค่ไหน และนั่นทำให้ตัดสินใจแบ่งขายที่ดินจำนวนสองไร่เพื่อมาเป็นค่าใช้จ่ายและค่ารักษา ซึ่งตอนนี้ที่ดินผืนนั้นกำลังจะกลายเป็นปั๊มน้ำมันขนาดใหญ่ประจำอำเภอ ส่วนเงินที่เหลือก็เป็นค่าเล่าเรียนของเธอ รวมถึงเป็นค่าดำเนินชีวิตระหว่างที่ผู้นำครอบครัวไม่สบายและไม่สามารถทำงานหนักได้เหมือนเดิม

“นั่นแม่กำลังจะเอากล้วยกับฝรั่งไปส่งใครเหรอจ๊ะ”

ดาวลดาถามขึ้นหลังจากเหลือบไปเห็นกล้วยสุกกับฝรั่งในถุงพลาสติกขนาดใหญ่วางบนแคร่ไม้ไผ่ ใกล้กับแคร่มีมอเตอร์ไซค์คันกลางเก่ากลางใหม่จอดอยู่

“แม่จะเอาไปส่งที่เขากำลังก่อสร้างปั๊มน้ำมันข้างๆ ตรงนี้จ้ะ มีคนสั่งไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว”

หญิงสาวหันไปมองที่ดินซึ่งเคยเป็นของครอบครัวเธอด้วยอาการเจ็บแปลบที่หัวใจ แต่เมื่อบอกตัวเองว่าที่ดินผืนนั้นมันแลกกับชีวิตของพ่อ ทำให้เธอได้เรียนจนจบโดยไม่สะดุดเรื่องการเงิน และไม่ทำให้แม่ลำบากมากเกินไป เธอก็รู้สึกดีขึ้น

“งั้นเดี๋ยวดาวเอาไปส่งให้ดีกว่าจ้ะ แม่ขนออกมาเหนื่อยๆ จะได้นั่งพัก”

“แม่ไปเองก็ได้ อยู่ติดกันแค่นี้เอง” อำไพว่าพลางบุ้ยปากไปยังพื้นที่ก่อสร้างที่อยู่ติดกัน “ดาวมาเหนื่อยๆ จะได้พักไงลูก”

“ดาวนั่งรถมาอย่างเดียวจะเหนื่อยได้ยังไงจ๊ะ เดี๋ยวดาวขอเอากระเป๋าไปเก็บก่อนนะ” ว่าแล้วก็เดินตรงไปยังบ้านไม้ชั้นเดียวยกพื้นสูงขนาดกะทัดรัด

อำไพมองตามลูกสาวที่เดินขึ้นบันไดเตี้ยๆ ไปด้วยรอยยิ้ม เป็นยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุขและภาคภูมิใจ สำหรับเธอแล้วไม่มีอะไรทำให้สุขใจมากไปกว่าการที่ลูกสาวคนเดียวเป็นคนดีไม่สร้างปัญหาทุกข์ใจให้ ที่สำคัญยังตั้งใจเรียนตั้งแต่ยังเล็กจนจบปริญญาตรี ความเป็นคนกตัญญูรู้คุณพ่อแม่เป็นสิ่งที่ไม่ได้คาดหวังอีกเช่นกัน แต่ดาวลดากลับแบ่งเบาภาระงานแทบทุกอย่างในบ้านไม่ว่างานหนักงานเบา

รังสรรค์เคยบอกกับเธอยามเหนื่อยล้าแทบสิ้นแรงว่า แม้จะลำบากแค่ไหนก็ไม่เคยนึกเสียใจเลยที่ได้เลี้ยงดูส่งเสียลูกให้ร่ำเรียน ทุกอย่างที่มีเขาเก็บไว้เพื่อลูก ตอนแรกเขาจะไม่ยอมขายที่ดินเพราะเสียดาย แต่สุดท้ายก็ยอมจำนนต่อเหตุผลที่เธอยกขึ้นมาอ้างว่าถ้าไม่ห่วงตัวเองก็ควรจะนึกถึงลูก เพราะลำพังเธอคนเดียวคงไม่สามารถหาเงินส่งเสียลูกได้ทันแน่นอน อีกอย่างก็ยังเหลือที่บ้านกับที่สวนรวมเกือบสี่ไร่ไว้ทำกิน นั่นแหละรังสรรค์จึงยอม

“เอาไปส่งให้ใครเหรอจ๊ะแม่” ดาวลดาส่งเสียงถามมาจากบันไดพลางสวมรองเท้าแตะ ก่อนจะเดินมาหาด้วยสีหน้าสดใสกว่าเดิม

“เอาไปให้คนชื่อช้างจ้ะ” ว่าแล้วก็มองไปยังบริเวณปั๊มน้ำมันที่สิ่งก่อสร้างหลายอย่างเริ่มเป็นรูปเป็นร่าง “แม่ก็ไม่รู้ไม่เหมือนกันว่าคนไหน แต่มีคนบอกมาอีกที เอางี้ดาวถามคนงานก่อสร้างดูก็ได้ลูก”

“ได้จ้ะแม่ ไม่มีปัญหา” หญิงสาวบอกเสียงร่าเริง จากนั้นก็ยกถุงฝรั่งวางตะกร้าหน้ารถ แล้วยกถุงใส่กล้วยน้ำว้าสุกวางตรงส่วนหน้าของมอเตอร์ไซค์

***************************

ไม่ถึงสองนาทีดาวลดาก็ขับรถไปจอดบริเวณที่คนงานกำลังก่อสร้างอาคารตรงด้านข้าง ชายวัยกลางคนที่สวมหมวกปีกกว้างสวมแว่นดำ หันมาทางเธอ

“ขอโทษนะคะ คนไหนชื่อช้างคะ ฉันเอากล้วยกับฝรั่งมาส่งค่ะ”

“คุณช้างเหรอ...อยู่ตรงตู้โน้นแน่ะ”

ดาวลดามองตามมือของคนบอก มันคือตู้คอนเทนเนอร์สำหรับพักอาศัยชั่วคราวซึ่งอยู่ถัดจากอาคารที่กำลังก่อสร้างไปทางด้านหลัง บริเวณด้านหน้าตู้มีรถยนต์กระบะสี่ประตูสีดำจอดอยู่ เมื่อมองเลยไปด้านหลังเธอก็เห็นตู้คอนเทนเนอร์เรียงกันยาว มีราวตากผ้าและข้าวของวางระเกะระกะ

“เข้าไปตอนนี้ได้มั้ยคะ” เธอถามอย่างไม่แน่ใจ

“ได้สิ คุณช้างทำงานอยู่ในนั้นแหละ ไม่ต้องห่วงหรอก ตอนนี้ยังไม่มีผู้หญิงมาหาคุณช้าง ถ้ามีล่ะก็อาจจะเข้าไปยังไม่ได้” พูดจบก็มีเสียงหัวเราะครืนจากคนงาน ขณะที่คนพูดมองเธอด้วยสายตาขบขัน

“ขอบคุณมากค่ะ” หญิงสาวพูดด้วยอาการร้อนซู่ที่ใบหน้า

เธอรีบขับรถออกจากตรงนั้นไปยังเป้าหมายทันที ไม่มีคนงานคนไหนที่เธอคุ้นหน้า เธอจึงเดาว่าบริษัทรับเหมาก่อสร้างน่าจะมาจากที่อื่นและขนคนงานมาด้วย เธอจัดการจอดรถและดับเครื่องยนต์ วางถุงกล้วยไว้บนรถ จากนั้นเดินไปยังประตูตู้คอนเทนเนอร์ แล้วเคาะประตู เมื่อข้างในยังเงียบจึงเคาะอีกครั้ง คราวนี้ไม่ถึงหนึ่งนาทีประตูก็เปิดออก

“อุ๊ย!” ดาวลดาอุทานออกมาแล้วก็หันหลังขวับ ใบหน้าร้อนผ่าว

จะไม่ให้เธอทำอย่างนั้นได้ยังไง ในเมื่อคนที่เปิดประตูออกมาอยู่ในสภาพเหมือนเพิ่งอาบน้ำมาใหม่ๆ ท่อนล่างมีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวเท่านั้น!

“อ้าว!” กรินทร์อุทานแล้วเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ

คนที่เขามาเปิดประตูให้คือหญิงสาวหน้าใส ตาโต รวบผมมัดเป็นหางม้าเปิดใบหน้ารูปไข่เด่นสะดุดตา ตอนแรกเขานึกว่าเป็นผู้รับเหมาหรือหัวหน้าคนงานมาเคาะประตูเรียก เพื่อสอบถามเกี่ยวกับงานก่อสร้าง แต่เมื่อไม่ใช่ เขาก็ไม่ได้ทำอะไรแก้ความเก้อกระดากของอีกฝ่าย นอกจากยกชายผ้าขนหนูที่คล้องคออยู่ขึ้นซับหยดน้ำตามใบหน้า ความจริงเวลานี้ก็ไม่ใช่เวลาอาบน้ำของเขาหรอก แต่เพราะเขาเพิ่งกลับจากดูที่ดินแปลงหนึ่งนอกตัวเมืองแล้วฝนดันเทลงมาจนเปียกไปทั้งตัว พอกลับมาจึงต้องรีบอาบน้ำก่อนที่จะไม่สบาย

“เอ่อ...คุณชื่อช้างใช่มั้ยคะ คือ...ฉันเอากล้วยกับฝรั่งมาส่งค่ะ”

หญิงสาวเอ่ยถามและบอกเหตุผลที่มา พลางเอียงตัวจากหันหลังมาเป็นหันข้างให้ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท

กรินทร์พยักหน้าในทันที เมื่อวานตอนเย็นเขาเห็นหัวหน้าคนงานยกกล้วยกับถุงฝรั่งใส่รถจะกลับบ้าน เขาเลยถามว่าซื้อจากไหน หัวหน้าคนงานที่ชื่อโชคเลยเล่าให้ฟังว่าซื้อจากอำไพ เป็นเจ้าของที่ดินตรงนี้ที่เขาซื้อเพื่อก่อสร้างปั๊มน้ำมัน แล้วคนช่างพูดอย่างโชคก็เลยเล่าไปถึงเหตุผลในการขายที่ดินของอำไพ ว่าเป็นเพราะต้องการเงินไปรักษารังสรรค์สามีของเธอ และบางส่วนก็น่าจะเอาไปใช้เป็นค่าเล่าเรียนของลูกสาว

ตอนแรกเขาไม่ได้สนใจอะไรนักหรอก แต่เมื่อโชคเล่าว่าลูกสาวของอำไพเป็นคนสวย เรียนเก่ง เป็นเด็กดี ช่วยเหลืองานพ่อแม่แทบทุกอย่าง ทำให้เขาอดชื่นชมทั้งที่ยังไม่เห็นหน้า ยิ่งได้ยินคำบอกเล่าว่ามีหนุ่มหลายคนมาสนใจเธอ ทั้งข้าราชการจากต่างถิ่นและหนุ่มๆ ในหมู่บ้าน ก็ยิ่งทำให้เขานึกอยากเห็นหน้าขึ้นมาตามประสาชายหนุ่ม สุดท้ายก็เลยฝากสั่งผลไม้มาเพื่อเป็นการอุดหนุน โดยให้เหตุผลว่า อย่างน้อยครอบครัวนี้ก็ทำให้เขามีธุรกิจปั๊มน้ำมันขนาดใหญ่ในแถบที่ยังไม่มีใครมาเปิดกิจการ และอีกเหตุหนึ่งที่หัวหน้าคนงานโชคแซวเขาก็คือ การอุดหนุนผลไม้ก็เหมือนช่วยส่งเสียลูกสาวของอำไพไปในตัว

เมื่อนึกถึงตรงนี้ความสนใจที่มีให้กับสตรีตรงหน้าก็มากขึ้นกว่าเดิม เขาคิดว่าเธอคงเป็นลูกสาวของอำไพที่หัวหน้าคนงานพูดถึงอย่างแน่นอน

กรินทร์นึกแปลกใจตัวเองอยู่ครามครันว่าทำไมต้องรู้สึกตื่นเต้น เหมือนได้พบกับคนที่ตั้งตารอคอย

ชายหนุ่มมองไปยังรถมอเตอร์ไซค์ที่จอดอยู่ จากนั้นเลื่อนสายตามาหยุดที่เสี้ยวหน้าด้านของเธออีกครั้ง แล้วเอ่ยยิ้มๆ

“ใช่ครับ ผมชื่อช้าง”

กรินทร์นึกสนุกอยากย้อนถามกลับไปว่าเธอล่ะชื่ออะไร แต่ก็ช้าไป เมื่อจบประโยคของเขาหญิงสาวก็ก้าวเท้าไปยังรถของตัวเอง เขาจึงถือโอกาสนั้นเดินไปเปิดประตูห้องนอนขนาดเล็กแล้วปิดประตูเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว พอออกมาอีกครั้งก็เห็นว่าหญิงสาวถือถุงฝรั่งเดินเข้ามา ก่อนจะวางมันกับพื้นชิดผนังติดกับถุงกล้วยที่วางอยู่ก่อนแล้ว

“ฉันวางไว้ตรงนี้คงไม่เป็นไรนะคะ”

“ได้ครับ” กรินทร์บอกพลางพยักหน้า เขาไม่ใช่คนเรื่องมากอะไรอยู่แล้ว ยิ่งมาอยู่แบบนี้ก็ยิ่งทำตัวง่ายไปเกือบทุกเรื่อง

“ทั้งหมดสองร้อยยี่สิบบาทค่ะ” ดาวลดาบอกราคาแล้วถอยออกมายืนตรงประตูโดยไม่กล้าสบสายตาอีกฝ่ายตรงๆ กลิ่นหอมอ่อนๆ จากเรือนกายของคนเพิ่งอาบน้ำใหม่ ทำให้รู้สึกแปลกๆ จนไม่กล้าอยู่ใกล้มากเกินไป

“ทำไมถูกจัง”

หญิงสาวไม่ตอบ ได้แต่คลี่ยิ้มเล็กน้อย กรินทร์จึงยักไหล่แล้วหมุนตัวเดินไปเปิดประตูห้องนอนอีกครั้ง ดาวลดาอดไม่ได้ที่จะมองตาม นอกจากแผ่นหลังกว้างแล้วยังเห็นปลายเตียงนอนโผล่ออกมา ผนังอีกด้านหนึ่งมีประตูที่เปิดอ้าไว้ มันคงเป็นห้องน้ำนั่นเอง

ดาวลดากลัวเจ้าของห้องรู้ว่าเธอกำลังแอบมองสำรวจด้านในจึงเบนสายตาออกมายังห้องที่ยืนอยู่ แล้วมองไปยังโซฟาสีเข้มซึ่งวางอยู่ชิดผนังถัดจากประตูทางเข้า ตามด้วยโต๊ะทำงานที่มีสมุดบัญชีสองสามเล่มวางซ้อนกัน หนังสืออีกตั้งใหญ่ เลยไปอีกด้านหนึ่งตรงผนังด้านนอกของห้องนอนเป็นชุดโต๊ะเก้าอี้ที่จัดเป็นมุมกาแฟเล็กๆ ผนังที่ถัดออกมาเป็นตู้เย็น เยื้องขึ้นไปด้านบนมีเสื้อแขนยาวกับหมวกแก็ปและหมวกสานแขวนอยู่สูงระดับเหนือศีรษะ

ชายหนุ่มกลับออกมายื่นเงินให้เธอห้าร้อยบาท หญิงสาวเงยหน้ามองเขาด้วยสีหน้าแหยๆ แล้วก็ต้องหน้าร้อนเมื่อเห็นสายตาที่มองมาอยู่ก่อนแล้วด้วยแววตาที่เธออ่านไม่ออก คล้ายกับรู้จักมาก่อน และเหมือนจะสนใจอย่างเปิดเผย

ก็คงเป็นธรรมดาของผู้ชายเวลาเจอผู้หญิง ดาวลดาคิดในใจ พอหาเหตุผลได้แล้วเธอก็เลิกหวั่นไหวไปกับมัน

“คุณมีเงินย่อยมั้ยคะ คือ...ฉันไม่ได้เอาเงินทอนติดตัวมาเลยค่ะ”

“ถ้างั้น...” กรินทร์นึกอะไรบางอย่างได้ในทันที ใบหน้าเปื้อนยิ้ม “พรุ่งนี้คุณเอาผลไม้มาส่งให้ผมเพิ่มตามจำนวนเงินที่เหลือก็ได้”

“ก็ได้ค่ะ” ดาวลดาตอบรับทันทีด้วยความดีใจ “ว่าแต่คุณต้องการอะไรบ้างคะ”

“แล้วที่สวนคุณมีอะไรบ้างล่ะ”

“ก็มีกล้วย ฝรั่ง มะพร้าวน้ำหอม นอกนั้นก็เป็นมะนาวและผักสวนครัวค่ะ”

กรินทร์พยักหน้า นัยน์ตาเป็นประกายชื่นชม “น่าสนใจมาก งั้นถ้าว่างๆ ผมจะ...”

ยังไม่ทันที่กรินทร์จะพูดจบ เสียงของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้น

“ช้าง”

“อ้าว! กิ่ง” กรินทร์เงยหน้ามองไปทางประตู วินาทีต่อมาก็ย่นคิ้วเมื่อเห็นชายร่างสูงใหญ่ผิวสีแทนก้าวตามหลังมา

ดาวลดาถอยไปเกือบชิดผนัง ผู้มาใหม่ทั้งสองจึงเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับมองมายังเธอ แต่คำพูดของกรินทร์ที่โพล่งขึ้นมาดึงความสนใจไปเสียก่อน

“เอ๊ะ! นัดกันมาหรือไง ถึงมาพร้อมกันได้”

คนเดินตามหลังทำหน้าพิลึก จะว่าบึ้งก็ไม่ใช่ จะว่าเฉยเมยก็ไม่เชิง ในขณะที่กิ่งกาญหันไปมองคนที่ยืนเยื้องไปข้างหลัง พอเจอกับแววตาเฉยเมยก็หันกลับมาสบตากับกรินทร์ด้วยสีหน้าที่เจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

“เป็นอะไรกันล่ะ ถึงจะได้นัดกันมา” อติเทพพูดเสียงราบเรียบ

Create Date : 23 มกราคม 2560

Last Update : 23 มกราคม 2560 13:52:17 น.

0 comments

Counter : 542 Pageviews.