......ความเหงาสีชมพู..... .........ในช่วงชีวิตของคนเราจะมีประสบการณ์ที่ประทับใจแตกต่างกันไป และระดับของความประทับใจก็จะแตกต่างกันไปตามวุฒิภาวะของแต่ละช่วงชีวิตด้วยเช่นกัน ซึ่งประสบการณ์ประทับใจนี้รวมทั้งความสุข ความสมหวัง ความผิดหวัง ความรัก ความเกลียด......... ..........บางคน สมัยวัยรุ่นวัยกระเตาะ ริมีรักในวัยเรียน แล้วอาจจะผิดหวังไม่เป็นไปดังคาด ก็คิดว่าตัวเองต้องจะอยู่ไม่ได้ต้องตายแน่ๆ ที่ผิดหวังกับความรักในครั้งนั้น แต่ก็อยู่มาได้ และพอเลยวัยนั้นมาก็มองว่าเป็นเรื่องไร้สาระ น่าขบขันเสียนี่กระไร ถ้าหากเกิดตายไปซะตอนนั้น คงเสียดายแย่......... ......วัยรุ่นนั้น เป็นวัยสดใส มองโลกสวยงาม การตัดสินใจที่คิดว่าตัวเองจะรักหรือเกลียดอะไรสักอย่าง ก็คิดไม่เยอะ จะดีใจหรือเสียใจกับอะไรสักอย่างก็อาจเกิดขึ้นได้ง่ายๆ อาจเป็นเพราะว่ายังมีประสบการณ์หรือเรื่องราวที่ผ่านมาในชีวิตน้อย เรื่องบางเรื่องที่เข้ามาจึงมองดูวายิ่งใหญ่อลังการเสียเหลือเกินแต่สิ่งหนึ่งในสมัยเด็กๆ หรือวัยรุ่น เราจะไม่ค่อยรู้จักคำว่าเหงา สมัยเด็กๆ จะรู้สึกเหงาเมื่ออยู่คนเดียว ก็จะออกไปหาคนเยอะๆ ก็จะหายเหงไปได้....... .........แต่เมื่อโตขึ้น ประสบการณ์ชีวิตเยอะขึ้น ผ่านเรื่องราวต่างๆ มามากขึ้น การที่จะตัดสินใจที่จะชอบ จะรัก จะเกลียดอะไรสักอย่าง น่าจะใช้ความคิดความตริตรองมากขึ้น เพราะฉะนั้น การที่จะรักใครสักคน ก็น่าจะเป็นเรื่องที่ไตร่ตรองมาแล้ว ไม่ผลีผลามเหมือนสมัยวัยกระเตาะ ฉะนั้นการผิดหวังในวัยที่สูงขึ้นน่าจะเป็นเรื่องที่น่าเป็นห่วงกว่าวันรุ่นวัยกระเตาะ อยู่ไม่น้อย แต่ที่เราไม่ค่อยเห็นว่าเป็นปัญหาของคนในวัยที่โตขึ้น อาจเพราะวุฒิภาวะที่สูงขึ้น รู้จักคิด รู้จักสกดสติอารมย์ และค่อยๆ คิดแก้ไขได้ดีกว่า..แต่สำหรับความเจ็บช้ำ ความเสียใจ น่าจะมากกว่า.......... ..........แต่สิ่งหนึ่งที่มักเกิดกับผู้คนในวัยที่โตเกินวัยรุ่นวัยกระเตาะ ก็คือ "ความเหงา" และก็ไม่แน่ใจว่าเจ้าความเหงานี่หรือเปล่าที่เกิดกับคนสูงวัยแล้วเค้าเรียกว่า "โรคซึมเศร้า" ไม่รู้ว่าเป็นคนละเรื่องเดียวกันมั๊ย แต่ที่แน่ๆ คือ สามารถเหงาได้แม้จะมีคนรอบข้างมากมาย ซึ่งแตกต่างจากวัยเด็กอย่างชัดเจนทีเดียว.......... เหงาใจเกินเอ่ยอ้าง อันใด อกเอย ยามเมื่อเขาจากไกล ไป่แล้ว รอวันที่หัวใจ กลับสู่ ใจนา ยามค่ำคืนยิ่งแล้ว ใคร่ไคร้ คะนึงครวญ   Create Date : 08 พฤศจิกายน 2550 10 comments Last Update : 8 พฤศจิกายน 2550 13:13:30 น. Counter : 538 Pageviews. Share Tweet

เจิมๆๆๆค่ะ มีความสุขมากๆค่ะ Get FREE HI5 Comments   โดย: เริงฤดีนะ 8 พฤศจิกายน 2550 9:12:44 น.

สวัสดีค่ะพี่สุ เค้าเรียกว่า "ความโดดเดี่ยวท่ามกลางฝูงชน" หรือเปล่าคะ แป๋วคิดว่า ถ้ามีเพื่อนและมีคนที่คุยได้ถูกคอ ความเหงาก็จะหายไปค่ะ   โดย: แป๋วภูเก็ต 8 พฤศจิกายน 2550 9:49:55 น.

พี่สุ คงไม่เหงาแล้วมั้งค่ะ ชาวงนี้ท่าทางยุ่งกับการขายของ สนุก ๆ ลอยกระทงเอาไงดีจ๊ะ   โดย: แม่มด (GreenWitch ) 8 พฤศจิกายน 2550 18:44:41 น.

... เพียงเพราะคาดหวังมังคะ เลยทำให้รู้สึกว่า ไม่มีใครเข้าใจ เข้าถึงจิตใจเราได้ กลายเป็นเดียวดาย ท่ามกลางมวลมิตร ... อย่าเหลือที่ว่างให้ความเหงาเข้ามาดีกว่าเนอะ ...   โดย: lastmoon 8 พฤศจิกายน 2550 22:05:37 น.

คุ้นๆ นะคนข้างบนเนี่ย ยังไงก็ขอบคุณที่มาให้กำลังใจ   โดย: ปลาทูน่าสีชมพู 9 พฤศจิกายน 2550 10:56:02 น.

เฮ้อ.... มายกมือด้วยคนค่ะ ว่า.... เป็นคนขี้เหงา ไปแล้วค่ะ เพราะ ไม่ว่าง...กำลังเหงา" อิอิ   โดย: Beee (Beee_bu ) 10 พฤศจิกายน 2550 9:38:06 น.

ช่อดอกไม้ แทนคำขอบคุณ ที่แวะเข้าไปอวยพรวันเกิดให้เจนนี่ที่บล็อคไดอารี่ค่ะ ขอให้พรใดนั้นที่พี่สาวอวยพรให้เจนนี่ จงกลับไปสู่พี่สาวและครอบครัวเช่นกันค่ะ ขอบคุณจากใจจริงค่ะ   โดย: สาวอิตาลี 10 พฤศจิกายน 2550 10:54:45 น.

อืม... ชมพูกันเจง แวะมาเยี่ยมก๊า   โดย: โปสกวน โปสการ์ด (tonklato ) 11 พฤศจิกายน 2550 20:16:45 น.

เหงา.............ไม่ใช่เศร้าเจ้าความคิด เหงา.............คือจิตใฝ่หาคราห่างหาย เหงา.............อาจมีค่าหาวางวาย เหงา.............เป็นกันได้ในทุกคน เหงา.............เพราะดวงดาวพราวเต็มฟ้า เหงา.............เพราะจันทราคราหน้าฝน เหงา.............เพราะลมพัดเหมันต์ยล เหงา.............เพราะมีคนทำร้ายใจ   โดย: คนทุ่งบางเขน 14 พฤศจิกายน 2550 9:41:56 น.

แวะมาส่งความคิดถึงพี่สุคะ นั่นแน่ แอบจำอี๊ได้ด้วย เราก็เห็นชื่อปลาทูน่าสีชมพูนานแล้ว ว่าจะทักๆแต่ก็ยังซะที เพราะอะไรที่เป็นสีชมพูเนี่ยถูกใจๆๆ อิอิ   โดย: eeh (คิตตี้น้อยสีชมพู ) 21 พฤศจิกายน 2550 9:13:02 น.