เรื่องเปิ่นที่ glasgow

หายหัวหัวหาย เพราะบินไฟลท์ยาวตลอดค่ะ กลับมาก้อสลบเหมือดเหือดหดหมดแรง รอสเตอร์เดือนแรกออกมาสวยหรูดีทีเดียวค่ะ (บินมากี่เดือนละฮะนังหนุ พึ่งมาอัพเรื่องบินเดือนแรก!!)มีไฟลท์เทิร์นอราวด์ซึ่งไม่ขอพูดถึงไฟลท์เหล่านั้นล่ะกัน มันฝันร้ายชัดๆ >> Jeddah!!!~

ไฟลท์นี้บินกับเพื่อนเกาหลีที่เทรนมาด้วยกันค่ะ ดีใจเหลือหลาย ขาไปจากดูไบผู้โดยเรียบร้อยน่ารักค่ะ ไม่เหนื่อยเท่าไหร่ พอไปถึง ด้วยความที่ยังฟิต ก้อนัดกับซันยัง เพื่อนเกาหลี กับยี่เหวิน ลูกเรือจีน จะออกไปปราสาทเอดินเบิร์กด้วยกัน (คนที่นั่นเค้าเรียกเอดินบระ
) หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำเสร็จ ก้อลงมาเจอกันที่ลอบบี้โรงแรม แล้วก้อไปถามทางกับ reception หมายมั่นว่ายังไงก้อจะไปให้ทันก่อนปราสาทปิด เอ้า ก้อเดินจ้ำกันไปสถานีรถไฟ เดินไปก้อสั่นหงั่กๆไป ลมแรง (ผมเสียทรงหมด)หนาวเจี๊ยบ ขนาดพึ่งเข้าหน้าหนาว

นั่งรถไฟอยู่ก้อประมาณ 45นาที นานใช้ได้เลย สรุปไปถึงปั๊บ ถามทางไปประสาทจากคนแถวนั้น หึหึ อด ประสาทปิดตอนห้าโมง ไปถึงตอนห้าโมงสิบ ไม่เป็นไรไม่เข้ากะได้ งอน ดูมันอยู่ไกลๆนี่ล่ะ ด้วยความที่มาถึงทั้งที ก้อเลยเดินชมบรรยากาศรอบๆ เมืองสวยทีเดียวค่ะ แต่บอกตรงๆว่า ไม่ค่อยอยากคุยกับคนของเค้าเท่าไหร่ค่ะ ไม่ใช่คนที่นั่นไม่น่ารักนะคะ แต่พีชชี่ฟัง scottish ไม่ออกค่ะ โง่

พอมาถึงสถานีรถไฟ ก้อเริ่มเรื่องเปิ่นและง่าวเรื่องที่1

ทำตั๋วรถไฟหายค่ะท่านผุ้ชม ต้องเดินไปซื้อตั๋วใหม่ จะไปซื้อกับเครื่องอัตโนมัติ ก้องัวอีกค่ะ ใช้ไม่เป็น เลยต้องไปต่อแถวซื้อตั๋ว ฟังนายสถานีก้อไม่ค่อยจะออก เกือยไม่ได้ตั๋วกลับโรงแรมแล้ว lol

ก่อนกลับโรงแรมด้วยความเค็มความงกที่มีอยู่ในตัวมากมาย เลยซื้อ KFC กลับไปกินที่โรงแรม เนื่องจากเล็งแล้วว่ามันถูกสุด!


พอถึงโรงแรมก้อแยกย้ายเข้าห้องค่ะ นั่งกินไก่ไปดูทีวีไปชักเริ่มง่วงเลยไปอาบน้ำ แปรงฟัน นอน ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องเปิ่นเองที่ 2 เล่าแล้วเหมืนเอาความอุบาทว์ตัวเองมาประจานเล้ย = =

นอนกำลังเมามันฝันหวานถึงใครสักคนล่ะ สะดุ้งตกใจตื่น ด้วยเสยง วี๊หว่อๆๆๆ ก้อนึกว่าตัวเองไปทำไรผิด เดือนวนไปวนมาเป็นหนูติดจั่นรอบห้อง หาสาเหตุของเสียง แต่หาเท่าไหร่ก้อไม่เจอ เลยหยิบกางเกงยีนส์มาใส่ แล้วเปิดประตูออกไปดู (คือใส่เสื้อกล้ามกับ กกน นอนอ่ะ ) และแล้ว ก้อเห็นคนออกมาด้วยชุดนอน แล้วรีบเดินไปทาง fire exit เลยสำนึกได้ว่าต้องเข้าห้องไปหยิบเสื้อหนาว ใส่รองเท้าแล้วรีบออกจากโรงแรมซะ แต่แล้ว ประตูเจ้ากรรมก้อปิดปึง!!! แว๊ก แล้วชั้นจาทามงายยยย รองเท้าก้อไม่ใส่ เสื้อหนาวก้อไม่มี เสื้อกล้ามกางเกงยีนส์ นี่มันเสื้อผ้าหน้าร้อน แต่ที่นี่คือ Glasgow!!~ จะทำไงได้ล่ะ ก้อมันต้องหนีนิ เอาฟระ ไปมันทั้งแบบนี้นี่ล่ะ ระหวางทางเดินลงก้อไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ไหน เค้าคงคิดว่า ยัยกะเหรี่ยงนี่ เป็นไรมากมั๊ย รองเท้าไม่ใส่ เสื้อหนาวไม่มี เหอะๆ แล้วนอนอยู่ชั้น 11 กว่าจะเดินวนลงไปถึงข้างล่าง อนาจจิต

ระหว่างทาง เจอ Emily SFS ชีเดินมาเรียกพีชชี่เกิดไรขึ้น รองเท้าไปไหน เสื้อหนาวล่ะ เลยบอกไป อิชั้นงัวค่ะ ประตูมันปิดปึง กุญแจก้ออยู่ในห้องเข้าไปไงล่ะนั่น เอมิลี่เลยบอกว่า โถเดี๋ยวหนาวแย่เลย ยังไงเกาะชั้นไว้นะ พอออกไปหน้าโรงแรมได้เท่านั้น วูบแรกคือหน้าชาด้วยสายตาประชาชีที่รุมมอง ด้วยแววตาสมเพชเวทนานังกะเหรี่ยงนี่ ความหนาวของอากาศรึ จิ๊บๆ เพราะหน้าชาตัวชาด้วยความอายไปเรียบร้อยแล้ว แล้วเอมิลี่ก้อพูดขึ้นมาว่า พีชชี่ หลังชั้น เดี๋ยวชั้นแบกยูเอง กอดกันไว้จะได้ไม่หนาว แล้วเอมิลี่ก้อจับแบกขึ้นหลังเลยค่ะ แล้วบอกว่ายูเบาออก (กรี๊ด อิชั้นเนี่ยนะเบา พองแล้วพองอีก)แบกแปบเดียวเองแค่ เอายูไปอยู่ใกล้ๆหน้าประตูโรงแรมจะได้ได้ไออุ่นของฮีตเตอร์ หึหึ ไม่อยากบอกว่า อย่าเอาไปไว้หน้าประตูเลย คนเยอะมากๆ ทั้งแขกโรงแรมทั้งเจ้าหนี่โรงแรมแล้วก้อรถดับเพลิงเต็มไปหมด พอเอมิลี่เอามาวางไว้หน้าโรงแรมเท่านั้นล่ะ พีชชี่นั่งแข็งเป็นรูปปั้น ไม่มองใครทั้งนั้น เอมิลี่บอกเดียวไปเดินหาลูกเรือคนอื่นก่อนนะ ไม่รู้ลงมากันหมดมั๊ย แล้วก้อปลอยพีชชี่เป็นรูปปั้นตรงนั้นต่อไป สักพัก กัปตันเดินมา นี่ยูเป็นลูกเรือEK ใช่มั๊ย ฮือๆ ใช่ค่ะ ปากสั่นหงั่กๆ

กัปตัน: เกิดไรขึ้นทำไมใส่ชุดลงมาแบบนี้
พีชชี่: ก้อไม่ได้อยากใส่มาแบบนี้ค่ะ แต่ตอนเปิดประตูมาดูว่าไรเกิดขึ้นประตูมันดันปิดปัง แล้วกุญแจอยู่ในห้อง จะเอาเสื้ออารองเท้ายังไงคะ
กัปตัน: อ้าวเหรอ... อ่ะ ละยูเห็นลูกเรือคนอื่นมั๊ย
พีชชี่: เห็นค่ะ เมื่อกี้เจอเอมิลี่ แต่เอมิลี่ไปเดินหาคนอื่นอยู่
กัปตัน: โอเค เอ้า นี่เสื้อกนหนาวเอาไปใส่ซะ (แล้วกัปตันก้อถอดเสื้อแจคเก็ตออกมาให้แล้วก้อเอามาคลุม ฟังเหมือนจะดูดีค่ะ แต่จริงๆอ่ะคุณท่านเมาไปแล้ว แกก้อแก่ ยังดื่มขนาดนี้ แล้วพรุ่งนี้ขากลับฮีจะขับเครื่องบินได้มั๊ย ชีวิตลูกเรืออยู่ในอันตราย )

นังอย่ตรงนั้นสักพัก เจ้าหน้าที่ดับเพลิงก้อเดินออกมา บอกว่า false alarm >smoke detector is too sensitive หึหึหึ เอาเวลานอนชั้นคืนมานะ ละไหนจะต้องมานั่งให้คนมองสมเพชเวทนา เพราะ false alarm

ถึงจะเข้าไปในโรงแรมได้แล้ว ยังไงก้อต้องแบกหน้าไปที่ reception ขอกุญแจใหม่ ซึ่งได้ความช่วยเหลือจากคุณ (ปู่)กัปตัน ที่ไปยืนทำเสียงใหญ่ๆ แอ่นพุง บอกว่า นี่ลูกเรือชั้นเอง จะเอาบัตรชั้นไปดูก้อได้นะ

สรุปเข้าห้องไปก้อไม่หลับแล้วค่ะ กว่าจะหลับไปอีกทีก้อเช้าได้ แล้วก้อมีกระดาษสอดอยู่หน้าประตู เป็นคำขอโทษจากทางโรงแรม

ขากลับแม่เจ้าไรกันนี่ จะหยุดcall bellสักวินาทีกันได้มั๊ยคะท่านผู้โดยขา ดื่มจนไวน์หมดลำตั้งแต่ยังไม่ครึ่งทาง!!!~ สรุปถึงดูไบ เปิดบาร์ออกมาดุ ร่อยหรอแทบไม่เหลือ

ปล. ลืมลงเหรอคะ เรื่องเปิ่นขนาดนี้ ยากส์ค่ะ

Create Date : 03 กุมภาพันธ์ 2550		8 comments
Last Update : 3 กุมภาพันธ์ 2550 4:55:41 น.
Counter : 332 Pageviews.
Share Tweet