สำหรับผมมันคือการตัดสินใจที่ผิดพลาดอีกครั้งหนึ่งในชีวิตกับการเลือกจะไปพัทยาท่ามกลางภาวะที่ไม่พร้อมอะไรเลยสักอย่าง

เรื่องมันเริ่มขึ้นในวันอังคารที่ 27 มีนาคมเมื่อผมได้บัตรคอนเสิร์ตนี้มา 2 ใบ มันเป็นการออกไปดูคอนเสิร์ตแนวชายทะเลครั้งแรกในชีวิตข้าพเจ้าเลยไม่มี “มุมมองหรือภูมิต้านทาน” กับคอนเสิร์ตแนวนี้เลยสักกระผีกเดียวเริ่มแรกไม่รู้ว่าเราอุตริคิดอย่างไรในการสืบค้นว่า ไอ้มารีย่า ยอร์ชคลับนี้มันตั้งอยู่ส่วนใดของพัทยา ก่อนจะค้นพบความจริงว่ามันห่างจากตัวหาดพัทยาร่วม 20 กิโลเมตร แถมถ้าใครไม่มีรถดูท่าหลังจบคอนเสิร์ตท่านจะมีสภาพเหมือนโดนปล่อยเกาะฉันใดฉันนั้น

หลังจากทำรีเสิร์ชดูว่าการหาที่พักดูท่าจะไม่เวิร์คเท่าไหร่โชคดีที่เราได้รถที่เราได้เดินทางไปกับรถตู้ของ Sunday Morning ออร์แกไนซ์เซอร์ของผู้จัดโดยเสียค่ารถไปกลับ 350 บาทต่อคน ซึ่งเราต้องไปขึ้นรถตู้ที่ตึก GMM Grammy ก็ถือว่าช่วยข้าพเจ้าลด Cost ไปเยอะ (เพราต้องออกค่าเดินทางให้แม่ข้าพเจ้าด้วยแต่ประเด็นชวนคุณแม่ไปชิลล์ริมทะเล ยิ่งกลายเป็นสาเหตุที่ทำให้ข้าพเจ้า Failหนักกว่าเดิม)

วันเดินทาง 31 มีนาคม มาถึง เราก็ไม่รอช้ารีบเดินทางไปตึกแกรมมี่ตั้งแต่10 โมง ขึ้นรถ 11 โมง 45 ระหว่างเดินทางคนขับรถตู้ก็ดูชิลล์เกิ้น 13.00 น.เพิ่งแวะปั้มก่อนขึ้นทางด่วนไปพัทยาระหว่างเดินทางโชคดีประการหนึ่งคือข้าพเจ้าหนีบหนังสือ Hunger Game ภาค 2ไปด้วย พอถึงที่หมายก็อ่านจบ 1 เล่มพอดี (ทำไปด้าย!!)

ตัดตอนมาตอนรถเข้าเขตพัทยา ท้องฟ้าครึ้มโคตรน่ากลัวและไม่นานฝนก็เทกระหน่ำลงมาเหมือนพายุเข้า พอถึงที่มารีน่า ยอร์ชคลับแล้วเราก็ค้นพบว่าทางเข้าไกลมากจากปากทาง(มองสภาพแล้วว่าถ้าไม่มีรถนี่เข้าลำบากมาก) เราก็ไปนั่งคอยอยู่ในล็อบบี้โรงแรมบริเวณหน้างานก็ลมพายุโหมกระหน่ำจนเตนท์แทบปลิว ทำเอาการเปิดประตูงานล่าช้าไปราวห้าโมงเย็นผู้คนก็เริ่มๆทยอยมา

ที่แย่อีกประการหนึ่งคือเราไม่มีตัวเลือกในการหาข้าวกินเว้นเสียแต่ซื้อข้าวผัดกับข้าวไข่เจียวรสชาติชืดๆราคา60 บาท มากิน(พอประทังชีวิต) ก่อนจะเข้าไปในงานหิวโหยมากๆพอเข้าไปในงานแล้วก็ไปได้โลเคชั่นด้านขวาของเวทีหลังจากปูเสื่อโยคะได้10 นาทีก็มีวงเปิดมาเล่น “ตรงหน้า” เราเลยคือวงสาวๆอะไรก็ไม่รู้อ่ะเราจำชื่อไม่ได้กับวง Yes ser day แต่กลายเป็นว่าถึงจะเล่นตรงหน้าก็ไม่ได้ดูอะไรเลยเพราะบรรดาตากล้อง แฟนคลับเล่นมา “ขายถั่ว” เป็นอาบังกันหมด เลยนั่งนึกในใจว่าไหนๆจะมาเบียดๆอยู่หน้าที่นั่งขนาดนี้ปีนขึ้นหัวมาถ่ายรูปเลยก็ได้นะ

คอนเสิร์ตจริงเริ่มตอนหกโมงครึ่งโดยประมาณเปิดตัวด้วยPart แรกประกอบไปด้วยเอ็ม อรรถพล – รุจ เดอะ สตาร์ – ก้อง กรุณ ที่ไม่รู้จะชิลล์เกินไปป่ะใส่เสื้อกล้ามมาร้องเพลง – DJ เจ๊แหม่มก็มาช่วยทำให้บรรยากาศที่ชวนหลับกลับมาดูมีอะไรสักหน่อย เป็นการจบพาร์ทแรกแบบน่าเบื่อหน่วงๆยืดๆ

Part 2 ค่อยมีอะไรชื่นมื่นลูกตากับหูขึ้นมาสักนิดเมื่อชิน เปิดตัวมาแบบหล่อๆพร้อมกับเสน่ห์ที่เอนเตอร์เทนคนดูได้อย่างน่ารักน่าเอ็นดู “ถึงกูจะร้องไม่เก่งแต่กูก็เด็กสุดนะเว้ย” ฮาครืนๆ ก่อนจะเปลี่ยนให้ เอ๊ะ จิรากร มาร้องเพลง(ซึ่งอาจจะกล่าวได้ว่าเขาเป็น นักร้องที่ดูตั้งใจร้องเพลงมากที่สุดในงานวันนี้เลยก็ว่าได้)ตามด้วยเบล สุพล (ถ้าใครชอบก็คงจะเพลิน แต่เรารู้สึกว่าการร้องเพลงสบายๆของเขามันฟังแล้วเอียนชวนอ้วกมากอ่ะ) ตามด้วยเต้ ภิรมภักดี(เจ้าของสปอนเซอร์หลัก “เบียร์สิงค์”) เราฟังเสียงร้องเขาแล้วเซงมากจนต้องควักIPOD มานั่งเล่น Temple Run (คือในใจคิดว่าถ้าแถวนี้มันมีอะไรให้หนีออกไปทำได้ คงหนีไปนอกงานแล้ว แต่ที่นี่มีแค่ เรือยอร์ชกับฟ้ามืดๆ เหมือนโดนปล่อยเกาะแบบที่ต้องรอเวลาอย่างเดียว เลยรู้สึกทรมานมากๆ)ต่อมาก็เป็นพี่ใหญ่ โมโนโทนตามด้วยบุรินทร์ที่ดูหลุดธีมคอนเสิร์ตมากเพราะพี่แกไม่เคยร้องเพลงที่ฟองเบียร์แต่งให้ แต่พี่แก็มาพร้อม Setlist เดิมๆและ ข้าพเจ้าถึงกับแทบอยากจะเอาหน้ามุดทรายเมื่อพี่แกร้องเพลง “หยุด”(นี่ถ้า I will Survive เป็นเพลงชาติเกย์ เพลงหยุดมันคงเป็นเพลงชาติของคนชอบดื่มตามร้านเหล้า)ซึ่งช่วงนี้ก็เป็นหนึ่งช่วงที่เราเดินออกมาหาอะไรกินตามบูท

แต่ความพีคและตลกน้ำตาเล็ดมันมาอยู่ช่วงของสาวมาช่าที่เปิดตัวมากับชุดตำรวจเว้าสูง แต่ที่มันพีคมากคือทุกคนเข้าใจว่ามาช่าจะมาร้อง Music Lover เพราะอินโทรมันขึ้นมาแบบนั้นพอมาช่าบอกเอ้าลุก คนทั้งหาดก็ลุกมา แต่พอเข้าเพลงจริง นางเอาเพลง I’m Backขึ้นมาร้องนี่สิ คนดูก็อึ้งรับประทาน (เราก็ด้วยเป็นหนึ่งในนั้น)แถมนางก็เต้นแบบ เอิ่ม พี่ช่ายังเมาเครื่องบิน ใน 407 อยู่ใช่ไหมโดนพี่หลอกแล้วสติสตังค์ยังไม่กลับมาครบ จบเพลงมาช่าก็พูดแบบเมาๆ ตากรึ่มๆ บอกว่า “เนี่ยช่าไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลยดูชุดสิคะ เห็นมะ นี่ไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลยจริงๆนะ” ย้ำซ้ำๆหลายๆรอบ จนในใจนั่งนึกพี่แกเป็นอะไรเนี่ย(จบงานแม่ข้าพเจ้าถามว่า “มาช่า เป็นอะไรคะคุณลูก ฮา.......) ความพีคของนางยังไม่หมดเท่านี้เพราะนางเล่นไปลากฟองเบียร์ขึ้นมาตอนนางร้องเพลง “ผู้ชายห่วยๆ” ที่มันตลกคือมาช่าบอกให้คนดูร้องท่อนฮุคว่า “จะเสียดาย ผู้ชายห่วยๆ อย่างเธอทำไม” แต่ร้องขึ้นมาบนเวทีที่มีฟองเบียร์ยืนอยู่ตลกไหมล่ะ เหมือนพี่แกขึ้นมารับกรรมอะไรบางอย่าง

22.15 ดูคนรอบหาดกำลังจะเมาได้ที่กันหมดละไม่แพ้กับศิลปินบนเวที เปิดพาร์ทมาแบบอิเล็คโทรนิคของ กวาง AB Normal ตามด้วยวง ZealETC บี พีรพัฒน์ และ แบงค์ วงแคลชตามสูตรสำเร็จเพลงภาคบังคับของพวกเขา แต่เราเดินออกมาจากงานตอนแบงค์ร้องได้ 2 เพลงเพราะกลัวจบงานแล้วมันจะโกลาหล คนเมาไม่ได้สติเยอะแยะเต็มไปหมด เลยมานั่งคอยรถตู้เพื่อกลับบ้าน

สรุปภาพรวมในงานนี้

1.เหมือนคอนเสิร์ตที่ ทริบิวต์ให้วง POTATO ที่ไม่มีปั๊บเลยก็ว่าได้เพราะเพลง 40% ในงานนี้มีแต่เพลงของวงนี้ทั้งนั้น (แน่ล่ะฟองเบียร์แต่งเพลงให้)

2.คนดูเหมือนไม่ได้ตั้งใจมาฟังเพลง แต่ตั้งใจมาชิลล์สมาคมกินเบียร์ริมทะเลกับเพื่อนมากกว่า

3.พอคนดูไม่ตั้งใจฟัง นักร้องก็ไม่ตั้งใจร้องเหมือนมาร้องๆให้จบๆรับตังค์กลับบ้านดีกว่ามาตรฐานในการร้องเพลงพูดได้คำเดียวว่าสติของข้าพเจ้าที่สมประดีและยังไม่มีแอลกอฮอลล์เข้าปากมีนักร้องที่ร้องเพลงได้ตามมาตรฐานตัวเอง มีไม่ถึง 10 คนส่วนที่เหลือร้องแบบขอทีไปที บางคนฟังแล้วถึงกับต้องกุมขมับ

4.ของกินแพงมากตามประสาคอนเสิร์ต Festival สรุปเมื่อวานแค่ค่ากินตลอดเวลาคอนเสิร์ตหมดไปแล้ว450 บาท ไมได้กินอะไรเยอะนะแต่ตลอดเวลาหกชั่วโมงครึ่ง ไม่กินก็คงลากสังขารไม่ไหว

5.ห้องน้ำดูปริมาณเพียงพอแต่มันจะไม่พอเมื่อคนดูเริ่มยึดห้องน้ำเป็นบ้าน เพราะกินเบียร์เข้าไปเยอะ

6.SetList เพลงซ้ำซาก น่าเบื่อ การเรียงเพลงเรื่อยๆมาเรียงๆธีมคอนเสิร์ตชัดเจน แต่การนำเสนอให้เกรด C+ เพราะเราไม่ได้สัมผัสถึงตัวตนของฟองเบียร์เลยเหมือนคอนเสิร์ตที่เอาศิลปินคนนู้นนี่นั่นมาร้องจนจับฉ่ายไปหมดแถมเพลงที่ไม่ใช่ของฟองเบียร์ก็ยัดเข้ามาเพราะกลัวคนดูเบื่อ เลยกลายเป็นว่ามันก็เหมือนคอนเสิร์ตตามผับและร้านเหล้าที่เน้นร้องไปเรื่อยๆ ไม่ใช่คอนเสิร์ตตามลักษณะในเชิงพาณิชย์

7.การเดินทางมามารีย่า ยอร์ช คลับ ถ้าไม่มีรถมามันเป็นตัวเลือกที่หายนะเลยทีเดียว

8.ภาพรวมดูคอนเสิร์ตนี้จบแล้วอยากตะโกนลงทะเลว่า เมื่อวานฉันน่าจะไปทำอะไรอย่างอื่นที่มีประโยชน์กับชีวิตมากกว่านี้แต่ก็โทษใครไม่ได้นอกจากตัวเอง ไว้อาลัยด้วยประกาล ฉะนี้