ประสบการณ์ออกกรรม

เล่าประสบการณ์ การออกกรรม อันนี้อยู่ที่วิจารณญาณน่ะค่ะ พอดีวันนี้เจอในเนตมีคนโพสเรื่องนี้

เลยว่ามาเล่าเรื่องนี้กันดีกว่า ประสบการณ์ตรงที่เคยไปออกกรรมมาที่วัดพระยายัง

จำได้ว่าพี่เขย พี่สาว มาชวนว่า ไปออกกรรมกันน่ะ นั่งสมาธิกัน ก็ไปกัน ทั้งพี่เขย พี่สาว น้องสาว ปกติเป็นคนชอบนั่งสมาธิ สวดมนต์ อยู๋แล้ว เพราะว่าเป็นคนเครียดง่าย เลยต้องพึ่งธรรมะ แล้วมันทำให้ใจเราเย็นขึ้น ดีขึ้น เล่าเลยล่ะกันเนอะ

วันแรกที่ไปนะคะ ก็ใส่ชุดขาว คือเสื้อขาว กางเกงขาว แบบไหนก็ได้ค่ะ เอาที่นั่งสบายๆ เขาไม่บังคับ แล้วไปเอากระดาษที่เขาเตรียมไว้ให้เขียนชื่อ แล้วเข้าไปนั่งใน ศาลา เป็นศาลาโล่งๆ ค่ะ ข้างๆ เป็นคลอง ลมเย็น สงบดีค่ะ คนไม่เยอะมากค่ะ ประมาณ 20 คนได้มั้ง ก็นั่งกันเรียบร้อย

พอพระท่านมาถึง ก็ให้เริ่ม หายใจแรงๆ ให้มีเสียงดังๆๆ แล้วโยกตัวขึ้นลงแรงๆ ตอนแรกก็คิดน่ะ ทำอะไรนิ สมาธิอะไร รุนแรงแหะ ก็เอาน่ะ ทำก็ทำ

ทำไปได้สักพักนึงค่ะ เริ่มได้ยินเสียงคนร้อง เขาห้ามลืมตา เราก็ไม่ลืม ก็โยกตัวเองไป จากนั้นอยู่ๆก็รู้สึก เจ็บต้นขาแปลบๆ เจ็บมากขึ้นเรื่อย จนมันแข็งขยับไม่ได้ จากนั้นก็น้ำตาไหลเอง ตอนนั้นคือรู้ตัวน่ะ แล้วก็เริ่มส่งเสียงร้องไห้ แล้วตัวเหมือนจะล้ม แต่ก็พยายามเกร็งตัวเอาไว้

แล้วก็มีพระ และคนดูแลมาคุยด้วย รู้สึกจะมีคนมารุม (น้องมาบอกอีกทีเพราะนั่งแอบดู) เราไม่ได้ลืมตาหรอก ได้ยินแต่เสียง คือมีสติ รู้สึกตัวตลอดเวลาน่ะ แต่ว่าไม่รู้เพราะอะไรถึงเป็นแบบนั้น แล้วได้ยินเสียงคนบอกว่า ทำอะไรไว้รู้ตัวรึเปล่า เราก็ตอบว่า ไม่รู้ค่ะ แต่ก็ร้องไห้ไปด้วยนะ ร้องเสียงดังมาก (พี่สาวบอกว่าไม่นึกว่าเป็นแกเสียงไม่ใช่แกน่ะแต่รู้ว่ามีคนร้องไห้เสียงดังมากๆ) แล้วมีคนบอกว่า ล้มตัวเลยอย่าเกร็ง แล้วก็มีคนเอาหมอนมาวางไว้ให้ด้านหลัง เราก็ล้มลงไปนอน ทีนี้พอนอนปุ๋บ รู้ตัวเลยว่า เพราะอะไร คือเรานึกถึงแม่ ตอนแม่เราร้องไห้ เพราะเวลาเราทำแม่เสียใจมากๆ แม่จะเกร็งตัว นอนร้องไห้ เหมือนที่เรากำลังเป็นอยู่เลย (คือตอนช่วงวัยรุ่นเคยทำแม่เสียใจ)

เขาก็ถามอีกครั้ง ทำอะไรไว้ รู้ตัวรึยัง เราเลยตอบทั้งๆที่ร้องไห้อยู่นั่นแหละว่า ทำแม่เสียใจ แล้วพระท่านก็บอกว่า ให้พูดตามว่า บุญที่ทำนี้ ขออุทิศให้กับมารดา เราได้สำนึกในสิ่งที่ทำแล้ว จะไม่ทำอีกขออโหสิกรรมด้วย ประมาณนั่้นน่ะ คือจำได้ไม่หมด เสร็จแล้วเราก็หายแหะ เขาก็บอกอ่ะ ลุกขึ้นมานั่งสมาธิต่อ แล้วพระท่านบอกต่อว่า วันนี้ให้กลับไปเอาน้ำล้างเท้าแม่ ขอขมา และอย่าทำอีกน่ะ 

ก่อนกลับเจอแม่ชี ท่านบอกว่าโชคดีนะ มาครั้งแรก ออกกรรมเลย แล้วเป็นกรรมหนักด้วย ดีที่แม่ยังอยู่ บางคนกลับไปขอโทษไม่ได้แล้วด้วยซ้ำ เพราะแม่เสียแล้ว

พอกลับบ้านก็รีบจัดแจง ขอขมาแม่ และพ่อไปเลยทีเดียว พี่เขยก็แสนดีน่ะ ไปซื้อของที่ต้องขอขมามาให้เสร็จสรรพ เขาเรียกบายสีมั้งไม่แน่ใจ มาเป็นพาร มีเทียนด้วย นี่คือครั้งแรก

ครั้งที่ 2

ครั้งที่สองเนี่ย รู้สึกว่า ทำไปได้พักนึงเริ่ม ขยับแขน แต่ว่ามีคนมาถามว่า ทำไรไว้ เราก็ไม่รู้ อันนี้ไม่รู้จริงๆว่าทำไม ทำไปพักนึง เราก็เริ่มหยุดและนั่งสมาธิต่อ คือปกติเรานั่งสมาธิอยู่แล้ว เราจะสงบเร็วมาก คนนั้นเขาก็บอกเราว่า อย่าเพิ่งเข้าสมาธิ (เอิ่ม รู้ดีแหะ!) เราเลยบอกว่า เรากลัว เพราะว่าได้ยินเสียงคนรอบข้างโหยหวนไงไม่รู้ แถมลมเย็นๆพัดมาโดน แอบหลอน จริงๆเราว่าแทนที่เขาจะคิดว่าเรากลัวกรรมตัวเองน่ะ เขาบอกเราว่า ไม่ต้องกลัว เพราะกรรมใครกรรมมัน กรรมของเขาไม่ใช่ของเรา อันนี้จำมาไม่แปะนะ แต่ประมาณนั้น คือในใจคิด โอ้ว รู้ขนาด

แต่รอบนี้ก็ไม่มีไรนะ พอเสร็จแล้วไปนั่งคุยกับพระท่าน ก็ถามโง่ๆอีก ว่า หลวงพ่อค่ะ ทำไมคราวที่แล้วออกไปแล้ว คราวนี้เป็นอีกล่ะ ไม่เหมือนเดิมด้วยแล้วก็ไม่รู้เป็นเพราะอะไร ท่านก็บอกว่า คนเราเกิดมาหลายชาติ เราไม่รู้หรอกว่าในอดีตเราทำอะไรมาบ้าง แล้วหลวงพ่อก็บอกว่า มาอีกน่ะ แต่เราก็ไม่ได้ไปอีกเลย เดี๋ยวคงต้องหาโอกาสไปอีกที

เล่าสู่กันฟังค่ะ แล้วแต่ความเชื่อ บางคนบอกเป็นอุปทานหมู่ แต่เราเชื่อน่ะค่ะ คือจริงๆ การออกกรรมเป็นการทำให้เรารู้มากกว่า ว่าเราทำอะไรไว้ แล้วอย่าทำอีก แก้ไขได้แก้ไขไป

ยังไงก็ทำความดีกันไว้ค่ะ โดยเฉพาะกับบุพการี ยังไงดีกับท่านไว้ก่อนที่จะสายเกินแก้นะคะ คนที่รักเราที่สุดในชีวิต อย่าได้ใส่ใจกับคนอื่นมากเกินไปค่ะ

Create Date : 19 เมษายน 2557		2 comments
Last Update : 19 เมษายน 2557 15:10:07 น.
Counter : 4216 Pageviews.
Share Tweet