เบื่อเซ็ง
วันนี้ผ่านไปอีกหนึ่งวัน ที่ไม่ได้ทำอะไรนอกจากกินและนอน และถีบจักรยานเล่นๆไปร้านร้อยเยน ใกล้บ้าน ไปซุปเปอร์แถวบ้านเจอหมวกสวยมากๆ แต่แพงไปหน่อยเก็บเงินใว้ซื้อของฝากกลับเมืองไทยดีกว่ามั้งเรา จากนั้นก้อขี่ไปเรื่อยๆและเรื่อยๆ ชีวิตไม่มีอะไรเลยว่างป่าวจริงๆคิดถึงบ้านคิดถึงทุกคน คิดถึงที่ผ่านมาที่ไปเที่ยวทะเลอยกกลับไปแบบนั้นจัง ชีวิตเราเราเลือกเอง เราก้อต้องยอมรับมัน แต่ช่วงเวลาที่เหลือสิบกว่าวันนี้เราจะทำให้ดีที่สุดแล้วกัน จะทำเฉยๆ ไม่โกดหรือเกลียดอะไรทั้งสิ้น เพราะเค้าก้อถือว่าเค้าไห้ที่อยู่ที่กินก้อพอแล้วอ่ะเน๊อะจะต้องการอะไรมากไปกว่านี้อีก แต่กลับไปก้ออย่าว่าเราก้อมานั่งคิดๆดูจะทำอะไรดี เพราะเราก้อได้ลาออกทุกอย่างไปหมดแล้ว และอีกอย่างที่เรามาที่นี่เพื่ออะไรและมันไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิด เราควรจะทำยังไงดี เราจะกลับไปโดยที่ไม่มีอะไรติดตัวซะป่าว แต่เราก้ออยากจะยอมแพ้เหมือนกันและอีกอย่าง นั่นดิใครจะมาสนใจเรา แต่เราไม่สนหรอกเราอยู่คนเดียวได้อย่างน้อยเราก้อมีพี่ มียาย และเสือน้อยที่รอปุ้ยออยู่น่ะสู้ๆ จะไม่ร้องไห้อีกแล้วน่ะ น้ำตาที่ไหลย่อมมีวันจางหายหากไม่รู้สึกเจ็บปวดก้อคงไม่ซึ้งถึงความสุขใจอยากยิ้มไห้ได้เหมือนในรูปจังแต่ตอนนี้ยิ้มไม่ออก
ทุกอย่างมันย่อมมีทางออก
มีคนอีกเยอะนะที่เค้าโชคร้ายและเจออะไรที่เลวร้ายกว่าเราเยอะมากอ่ะ
เรายังมีอะไรที่ดีกว่าคนอื่นเยอะมากๆๆ อย่าคิดมากเด้อ
อยากเห็นหน้าเสือน้อยอ่ะ ท่าทางจะน่ารัก