ดักไซกุ้ง ภารกิจแห่งชีวิตเด็กที่ราบสูง
เช้าไก่โห่ หมอกและน้ำค้างไม่ทันจางดี เด็กชายชาวชนบทอีสานดีดตัวเองลุกจากที่นอน ใจของพวกมันเตลิดไกลไปถึงทุ่งท้ายบ้านที่มีข้าวเขียวๆ และขอบหนองน้ำชายแปลงนา“เจ้าหนวดแข็ง” กุ้งฝอยดิ้นๆ พรัดๆ ในสมองตลอดคืน จะอะไรเสียงอีก ไอ้เดี่ยว ไอ้เด่น ชวนพากันไปวาง “ไซ” ไว้ตั้งแต่เมื่อวานเด็กชั้นประถมนอกจากมีหน้าที่แต่งตัวไปโรงเรียน แล้ว ห้องเรียนในทุ่งกว้างซึ่งเต็มไปด้วยชีวิตน้อยใหญ่เป็นสิ่งที่พวกมันโปรดปรานใคร่อยากจะรู้จักเป็นที่สุดการขุดไส้เดือน จับตั๊กแตก จับกบ ตะครุบเขียด กระทั่งวางเบ็ดจับปลา บทเรียนเหล่านี้กำลังซึมเข้าไปในชีวิตน้อยๆ อีกไม่กี่ปีโลกใบนี้คงมีนุ่มกระทงเพิ่มอีกสองคนด้วยวัยที่พร่างไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น การล่าเป็นเรื่องสนุกสุดๆ หลายชีวิตดิ้นตายในมือดำปิ๊ดปี๋ ไม่ยี่หระสักนิดกับเล็บที่ต้องดำเขรอะ ที่สำคัญวันพรุ่งนี้หรือวันต่อๆ ไป เด็กๆ ชนบทเหล่านี้ยังต้องรับรู้ด้วยอีกว่า พวกมันอาจต้องตกเป็นฝ่ายถูกล่าบ้าง เป็นกฎธรรมชาติที่ใครก็เลี่ยงไม่ได้อาจเป็นแรงงานในโรงงาน อาจเป็นคนงานก่อสร้างค่าแรงถูก ถ้าเลือกได้พวกมันคงเลือกที่จะนายจ้าง หรือ “นักล่า” บ้าง หรือไม่ก็เป็นข้าราชการกินเงินเดือนแต่ใครเล่าจะให้โอกาสพวกมันแน่นอนว่า แต่ละวันแต่ละคืนที่ไหลบ่าผ่านไป กำลังสร้างกำแพงอันแข็งแกร่งที่นักการศึกษาเรียกกันหรูๆ ว่า “ประสบการณ์” เป็นรางวัลติดตัวตลอดไปไซกุ้งสร้างจากผ้ามุ้งเขียว เหลาไม้ไผ่เท่านิ้วก้อยสัก 5- 6 ลำสูงสักศอก วงลวดเส้นใหญ่สัก 3 วงวางเป็นกรอบเพื่อมัดโครงกับไม้ เย็บผ้ามุ้งเขียวให้รอบ รวบข้างบนไว้เทกุ้งออก ช่องทางเข้าเอาฝาน้ำขวดขาวขุ่นมาเจาะเย็บไปกับผ้ามุ้ง เจาะสัก 5 ช่อง ตรงกลางโยงห่อเหยื่อล่อไว้ให้กุ้งเข้า“เอาปลาแดก กับรำข้าว” เด่นบอกแบบห้วนๆ ปลาแดกก็คือปลาร้า กุ้งน่าจะเป็นสัตว์น้ำจำพวกที่รับรู้กลิ่นได้ดี ถ้าวางไซในแหล่งที่กุ้งฝอยอยู่กันมากๆ ไม่ต้องห่วง ไซแต่ละอันได้กุ้งเป็นถ้วยๆ ไม่ต้องไปไส่ที่รกๆ ให้คันเนื้อคันตัว ไม่ต้องใส่น้ำลึก น้ำเลยข้อเท้าสักหน่อยก็พอแล้วสนุกละซี ชีวิตน้อยๆ ดิ้นเร่าอยู่ในไซตอนยกขึ้นพ้นน้ำ ดูจากรอยยิ้มบนมุมปากของ “ไอ้เด่น” ก็พอ“แม่ทอดไข่กุ้งให้กินนะ” มันเร่งตะโกนไปยังแม่มันศานติ เพียงใจปลายฝนต้นหนาว ๒๕๕๑
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [