เฮ้อ...แอบเหนื่อยเล็กน้อยเพราะก่อนหน้านี้เข้ามาเขียนภาคสองไว้แล้ว
แต่ว่า...สิ่งที่เขียนไว้อันตรธานหายไปให้พริบตา...
นี่แหละน่า "อุปสรรคที่เกิดจากความตั้งใจ"
นกเลยต้องพักทำใจให้สงบก่อนแล้วมาเริ่มเขียนต่อ...

พอขึ้นเครื่องที่ดอนเมือง...
นกก้อเตรียมพร้อมที่จะนอนพัก
โชคดีที่วันนั้นคนไม่เยอะทำให้มีที่ว่าง
สามาดยืดเส้นยืดสายได้ และนอนสบายๆ เลย
แต่ใครที่เคยบินกลางคืนจะรู้ได้ว่า จะมีการเสิร์ฟอาหารรอบดึก
นกหรอจะกินลง...อิ่มพิซซ่ามากๆ
นกก้อเลยเริ่มนอน (ปิดเครื่องชาร์ท)
ก่อนนอนก้อคิดฝันไปเรื่อยเปื่อย
เรื่องกังวลใจตอนนั้นก้อมีเยอะ...
กลัวว่าไปถึงแล้วจะม่ะมีครัยมารับ
ถ้าเปงงั้นเราต้องทำไง...?
แต่ก้อคิดไว้แล้วว่าเราจะเช็คอินกลับไทยทันที...
ตอนนั้นยอมรับค่ะว่ากลัว เพราะได้ยินเรื่องราวการหลอกลวงในประเทศจีนมาเยอะ...

ยังม่ะได้บอกเลยใช่ไหม๊ค่ะว่า...
ทางโรงเรียนที่ติดต่อไป เค้าได้ส่งรถและคนมารับ
ขณะที่กวาดสายตามองนั้น...
พลันก้อมองชื่อเราอยู่ด้านหลังของกลุ่มคนที่มายืนรอรับ
โอ๊ย...ยินดีสุดๆ แล้วนกก้อเดินเข้าไปหาและทักทายด้วยรอยยิ้ม
(เพราะพูดจีนไม่ได้...)แล้วก้อบอกเค้าว่านี่น่ะชื่อเรา
เค้าก้อพูดอารัยกะเราสักอย่างนี่แหละ
จับใจความได้ว่า "รอก่อน ยังมีคนที่เค้าต้องรับไปด้วย"
นกก้อต้องยืนรอกะเค้า แล้วยืนดูบรรยากาศรอบๆข้าง
มองไปคนที่มารับเยอะแยะเลย
อาจจะด้วยใกล้เปิดเทอมมีนักเรียนมาใหม่เยอะ
คนมารับก้อมาจากสถาบันต่างๆกันไป
คนที่เค้ามารับนก...เปงคนจีน แบบว่าดูปุ๊บก้อรู้ปั๊บว่าใช่คนจีนแน่นอน
สำเนียงที่เค้าพูด นกยังไม่ค่อยชินหรอก
(ปกติที่บ้านใช้จีนแต้จิ๋ว และจีนแคะ นกเลยเข้าใจนิดๆหน่อยๆ แต่พูดไม่ได้)
ก้อยืนคิดว่านี่นกต้องมาเรียนพาสาจีนแบบที่เค้าพูดแล้วน่ะ
จะทำได้ไหม๊นี่? (กลัวไปก่อนอีกแหละ)