Bloggang.com : เมียฝรั่ง : ** หมอนรองกระดูกคอเคลื่อน 2 **

มิตรภาพ ที่ไร้พรมแดน ยินดีต้อนรับ ทุกๆท่าน ที่แวะเข้ามา - ชม - แนะนำ - พูดคุย - ทักทายกัน - ได้ตลอดเวลานะค่ะ

มกราคม 2549

1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30	31

12 มกราคม 2549

** หมอนรองกระดูกคอเคลื่อน 2 **

เราจึงลองเปลี่ยนหมออีกครั้ง ซึ่งก็ครั้งแรกที่เราไปหาก็จะได้นัดเจอ

กะหมอก็หมดเวลาไปอีกเดือนกว่าๆเหมือนกัน หลังจากตรวจและพูด

คุย เขาก็ให้เราตัดสินใจเองว่าจะเลือกเจ็บวิธีไหน ฮิฮิฮิ...เราเลือกวิธี

ใหม่ล่าสุด ก่อนจะกลับหมอก็ให้เราตั้งคำถามอีกแหละว่าจะถาม

อะไร ซึ่งคำถามนี้เราแทบจะกระโดกอดคอสามีเลยหล่ะค่ะ เพราะ

เธอถามว่า หมอผ่าวิธีนี้มาแล้วกี่คน ? เขาก็ตอบมาให้ช็อกเหมือนกัน

ว่า ๒-๓ คนแค่นั้นเอง สามีมองดูเราแล้วก็เลยบอกกะหมอว่าขอเวลา

ตัดสินใจก่อน หมอก็ยังบอกมาว่าถ้าหากเธอตกลงฉันจะได้ เตรียม

ทุกอย่างรอ เราสองคนกินอาหารกลางวันที่โรงพยาบาล เพื่อตัดสิน

ใจ เราสองสามี ภรรยา ตัดสินใจแน่นอนแล้วว่าไม่ผ่าที่นี่แน่นอน

เพราะ หมอเพิ่งผ่าแค่สองสามคน เท่านั้น เราไม่อยากป็นหนู ตัวต่อ

ไป ค่ะแล้วเราก็ย้ายโรงพยาบาลเป็นครั้งที่สาม ซึ่งไม่นับหมอจากคลี

นิคย่อยๆอีกหลายคลีนิค ซึ่งโรงพยาบาลนี้ ห่างจากที่พัก ขับรถ ไป-

กลับ,,ก็กินเวลาสามชั่วโมงกว่าๆ ไปรอบแรก ก็ได้แค่พูดคุย และครั้ง

ที่สอง เราก็ถามหมอเรื่องการผ่าตัดชนิดนี้ เราสองสามี ภรรยาค่อน

ข้างจะพอใจ กะ จำนวนคนไข้ที่เขาบอก รวมทั้งการแนะนำต่างๆ

เราได้คิวผ่าตัดหลังจากนั้นอีก สองเดือนเพราะเขาบอกว่า ** อีกสอง

เดือนจะมี วิวัฒนาการ จากวัสดุที่ใช้มาใหม่ ** เนื่องมาจากวัสดุ ที่

ใช้ในตอนนี้ ไม่สามารถที่จะปรับขนาดได้ จะมีเพียงขนาดเดียว

ฉะนั้น เนื่องมาจากรูปร่างและขนาดคอเราแล้วเล็กมาก วัสดุจะมี

ปัญหาไม่สมดุล เราตกลงที่จะรอ พร้อมทั้งนัดวัน เวลาให้เราไป

โรงพยาบาล นัดในครั้งก็เกิด ความผิดพลาดที่ไม่น่าจะเกิด ของโรง

พยาบาล ทั้งๆที่บอกวันเวลากะเราแล้ว ทั้งนี้ตอนนั้นเป็นหน้าหนาว

แล้วก็นัดเราเช้ามาก เราและสามี และเรากลัวจะมีปัญหาในการเดิน

ทางจึงยอมมาล่วงหน้า เช่าโรงแรม นอนคืนหนึ่ง แต่ถึงกระนั้นเช้า

วันต่อมาเราก็ยังสายนิดหน่อย เพราะหิมะ,,,แต่นั่นก็ไม่ทำให้เรา

ช็อค,,ไปมากกว่าการที่เรา ขึ้นไปทักทายหมอ เพื่อดูรายชื่อและก็ดู

ห้อง เวลาเท่ากันแต่กลับไม่เป็นชื่อเรา ชื่อของเราโดนฆ่าออกไป

ทำไงดีหล่ะที่นี้ ? เราและสามีโมโหมากๆ หมอและพยาบาลพยายาม

ขอโทษ และชี้แจงเหตุผลแต่เราไม่สนใจฟัง พร้อมกันนั้นยังโมโห ให้

สามีอีกด้วยที่ เขานั่งฟังคำอธิบายจากหมอ ทั้งๆที่เราเตรียมพร้อมมา

แล้ว แต่ก็เกิดความผิดพลาด และ เนื่องมาจากตามความคาดการณ์ ที่

เราสามีภรรยาเตรียเอาไว้ ก็คือช่วงเวลา ที่เราอยู่ในห้อง ผ่าตัดเขา

จะไปทำงานที่สนามบิน กว่าจะเสร็จเราก็คงออกจากห้องผ่าตัดพอดี

เมื่อมีการเปลี่ยนแปลง เราก็ต้องไปนั่งรอให้สามีทำงานที่สนามบิน

พร้อมกับชุดวอร์ม ที่เตรียมพร้อมจะให้ตัวเองนุ่งสบายๆก่อนผ่าตัด

เท่านั้นก็ยังไม่พอ รองเท้าแตะที่ใส่อยู่กะบ้านเพราะคิดว่าจะต้อง

นอนที่โรงพยาบาล,,นั่งรอสามีอยู่ประมาณ ๓-๔ ชั่วโมงก็เสร็จ แต่

การโมโหของเรายังไม่จบสิ้น เรานั่งบ่นเป็นหมีกินผึ้ง อยู่ตลอดเวลา

จากวันนั้น เราก็ขาดการติดต่อจากหมอไปสองเดือนเต็มๆ ซึ่งเรามารู้

ทีหลังว่าสามีเราติดต่อกะหมอ ตลอดเวลาโดยไม่บอกเรา นัดใหม่นี้

คือวันที่ ๒ มีนาคม ๒๐๐๔ ทั้งนี้แหละทั้งนั้นเพื่อป้องกันการผิด

พลาด สามีเราจะต้อง โทรศัพท์ไปถามก่อนจะออกเดินทาง ค่ะ

คราวนี้ไม่มีอะไรผิดพลาด เราไปถึงก่อนเวลาเล็กน้อย หมอที่จะต้อง

ผ่าให้เราเกิด มีเวรผ่าตัดฉุกเฉิน ทำให้เขาไม่สามารถอยู่ ผ่าตัดให้

เราได้ซึ่งคนที่จะผ่าให้เราก็คือหัวหน้าประจำแผนก ซึ่งก็น่าจะเป็น

การดีที่ได้หมอใหญ่ พยาบาลนำเราไปที่ห้อง พร้อมทั้งเริ่มให้เรา

กินยาเพื่อที่จะลดความเครียด เขาว่างั้นหน่ะ เพื่อนบ้านที่อยู่รวมห้อง

กะเ ราจะเป็นคุณ ยายอายุ มากกว่า ๗๐ แกบอกเรางั้น แต่แกใจเด็ด

มาก เพราะผ่าไม่รู้กี่ครั้งแล้ว และก็เนื่องมาจากวัยทองแกก็เลยมี

ปัญหาเกียวกะกระดูกอยู่ประจำ เมื่อทุกอย่างเตรียมพร้อมเราถูกเข็น

ไปห้องผ่าตัด เมื่อไปถึงบริเวณนั้นสามีเราก็จะเข้าไปไม่ได้ ก็เข้ามาจูบ

และก็ให้กำลังใจ บอกกะเราว่า,,ไม่ต้องกลัว โอย...กลัวค่ะ ไม่กลัวได้

ไง ? คนที่มารับ คนนี้น่าตาค่อนข้างเอเซีย ก็เลยได้คุยกันนิดหน่อย

เขาบอกว่าเขาเป็นหนุ่มฟิลิบปินส์ มีแฟนเป็นคนไทย ทำงานที่นี่

เหมือนกัน หากแต่คนละแผนก พร้อมทั้งบอกเราว่าไม่ต้องกลัวเธอ

จะหลับ ตื่นขึ้นมาก็เสร็จแล้ว,, ดีไม่ดีเธออาจจะพูดว่าเร็วจังเลย ขอ

ผ่าอีก...ซึ่งเราบอกกะตัวเอง เอาไว้แล้วว่าไม่มีอีกต่อไปแล้ว หลังจาก

เปลียนชุด ใหม่เป็นชุดสีเขียว อีกรอบ เราก็เริ่มใจหายแวบๆ คนนี้

เปลียนออกไป คนใหม่ เปลี่ยนเข้ามาจนเราตาลายไปหมด เพราะก่อน

จะวางยาสลบเขาก็เข้ามาเช็ค การทำงานของหัวใจ เมื่อทุกอย่าง

เรียบร้อย พร้อมทั้งเข็มที่เรามองเห็น ก็เลยถามเขาว่า ฉีดยาเข็มนี้

แล้วอีกนานไหมเราถึงจะหลับ ? หมอบอกว่าไม่นานหรอกหมด

เข็มเนี่ย,,เธอก็หลับในตอนนั้น เราก็คิดค้านอยู่ในใจว่า,,ไม่มีทางค่ะ,,

ก็ได้แค่คิด เพราะหลับไปตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ มารู้สึกตัวอีกที ก็ผ่า

เสร็จเหมือน กะ ที่ เขาบอกจริงๆ เรียกว่าชุด ก็โดนเปลี่ยนออกไป มี

สายปัสสาวะเขามาแทนที่ นึกขึ้นมาก็รู้สึกอายเหมือนกัน ก็แหม..ไม่

รู้สึกตัวเลยจริงๆ นอนรออยู่อีกพอประมาณ ก็มีคน มารับเอาตัวเราขึ้น

ไปข้างบน โอย....เริ่มรู้สึกตัวก็เริ่มปวดหล่ะทีนี้ ซึ่งต่อมาเราก็จะได้

รับยาแก้ปวด ,,ซึ่งมีทั้งฉีด และกิน ,,มาถึงห้องก็พบว่าสามีนอนรอ

อยู่ บนห้องเรียบร้อยแล้ว พร้อมทั้งถามว่าเราเป็นไงบ้าง ก็จะเป็นไร

หล่ะก็ปวดเท่านั้นเอง หันไปถามสามีว่ากี่โมงแล้ว เขาบอกมาพร้อม

ทั้งความตกใจ เราใช้เวลาอยู่ในห้องผ่าตัด เกือบเจ็ดชั่วโมง นาน

เหมือนกันแหะ,,,พักอยู่สักพักก็มีพยาบาลมาบอกว่าเราจะต้องลุกเดิน

เราก็เลยถามไปว่าให้เราเดินเลยเหรอ ยังปวดอยู่เลย เขาก็เลยบอกว่า

ต้องลุกเดิน ไปพร้อมกะเขา ซึ่งเขาสองคน ก็เข้ามากันคนละข้าง คือ

ซ้ายและขวา เราเริ่มลุกขึ้นได้ แต่ก็ไปไม่ไกลหรอกนะค่ะ เดินอยู่แค่

ในห้องแค่ สองสามนาทีเท่านั้นแหละค่ะ เพราะเราปวดแผล เขาก็

เลยให้หยุด อีกสักพักก็มีนางพยาบาลอีกคนเข้ามา เช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อ

ผ้าให้ ตอนนี้เราไม่ต้องใส่ชุดโรงพยาบาลแล้วหล่ะค่ะ ก็หลับๆตื่นๆ

จนได้เวลาอาหาร เรากินไม่ค่อยจะได้ แต่ก็ไม่ห่วงเพราะเรามีผู้ช่วย

ประจำตัวจัดการ กะ อาหารเหล่านั้น จนกระทั่งหมดเวลาเยี่ยมสามี

จึงขับรถกลับบ้าน ที่จริงเราบอกให้เขาเช่าโรงแรมนอน แต่เขาก็

บอกว่าเช่าโรงแรมก็ใช่ว่าจะใกล้เหมือนกัน ขับไปมาดีกว่า ไม่

เป็นไร ค่ะ ไม่เป็นไร ขับไป-กลับ ก็เกือบสี่ชั่วโมงแล้ว คืนนั้น เรา

หลับไปนานพอสมควร รู้สึกตัวว่า.... ปวดท้องหนัก .... ทำไงหล่ะที

นี่ ? เรายังลุกเดินไม่ได้ เพราะยังติดท่อปัสสาวะ เลยตัดสินใจกด

กริ่ง ก็มีนางพยาบาลเข้ามา ในตอนนั้ความอาย มีมากกว่าและก็คิด

ว่าเราน่าจะรอได้ เลยบอกเขาว่าปวดแผลมากๆ ขอยาแก้ปวด เขาก็

ไปเอามาให้ สักพักเราก็ไม่สามารถกลั้นความปวดไว้ได้ กดกริ่งเรียก

เขาอีก พร้อมทั้งบอกเขาว่าเราปวดท้อง ต้องเข้าห้องน้ำเดี๋ยวนี้ รอไม่

ไหว เธอก็น่ารัก วิ่งออกไปเอากระโถนสำเร็จ ที่เรามองเห็นแล้วบอก

กะ เธอว่า ฉันไม่เอาแบบนั้น ฉันต้องการจะเข้าห้องน้ำ เธอกลับบอก

ว่า นี่แหละง่ายดี เราก็บอกไปอีกว่าไม่เอา เราจะเข้าห้องน้ำ เธอเดิน

หายไปประเดี๋ยวกลับเข้ามาใหม่ พร้อมกับเก้าอี้ พร้อมทั้งเข้ามาพยุง

ให้เรานั่งบนเก้าอี้นั้น เราจึงถึงบางอ้อ..ว่าเก้าอี้ตัวนี้ ตรงกลางเปิด

ได้ แล้วเขาก็สามารถเข็นเข้าไปเหนือโถส้วม แล้วก็ปล่อยได้ เมื่อเธอ

เข็นเราเข้าไปได้แล้ว ก็จัดการผลักให้ประตูปิ ยังไม่ทำอะไรด้วยซ้ำ

เธอก็ผลักประตูเข้ามาอีก บอกกะเราว่าไม่ต้องปิด เผื่อเราหกล้มเขา

จะได้เข้ามาทัน ฟังดูก็เข้าทีนะค่ะ แต่ว่าเราปวดท้อง..เนี่ยทำไง

หล่ะ? แค่คิดๆ ก็ปล่อยพรวดออกมาหล่ะ ค่ะ ส่วนกลิ่นก็ไม่ต้องบอก

นะค่ะ ก็กำลังเบ่งเธอก็จะผลักประตูเข้ามาอีกแหละ เราจึงบอกว่ายัง

ไม่เสร็จ เสร็จแล้วจะเรียกเอง แต่เธอกลับบอกว่า,,ไม่เป็นไรไม่ต้อง

อายมันเป็นหน้าที่ของเธออยู่แล้ว.. เฮอ...เรากลับมานอนด้วยความ

สบายใจ พร้อมทั้งตื่นรับอาหารเช้าด้วยความสบายใจ พร้อมทั้งได้

รับอนุญาต ให้เดินได้บ้างแล้ว ทั้งนี้แหละทั้งนั้น หมอยังบอกว่าเรา

สามารถจะดูดไอศครีมได้ เพราะว่าลำคอของเราอาจจะรู้สึกขัดๆ ก็

ได้พร้อมทั้งยังมีคนมาช่วยทำให้เราบริหาร ลำคอและไหล่ไปในตัว

วันนี้เราก็เลยได้คุย กะ คุณย่าเพื่อนบ้านของเราเล็กน้อย เธอบอก กะ

เราว่า หากว่าเธอ " กรนเสียดังเหมือนรถไฟ " ก็ให้เรียกเธอให้ตื่น เรา

ก็บอกไปว่า,,โอย..ไม่เป็นไรหรอก ตามสบาย เพราะนึกไม่ถึง ปรากฎ

ว่า เราต้องขอยานอนหลับ ทุกคืน ก่อนจะนอนโอ้โห...ยอมรับว่าเหลือ

เชื่อจริงๆ อยู่โรงพยาบาลนี้สี่วัน ก็กลับบ้านได้ค่ะ

Create Date : 12 มกราคม 2549

Last Update : 5 มีนาคม 2549 4:35:32 น.

0 comments

Counter : 478 Pageviews.