หลังจากที่รอวีซ่ามาร่วม 2 เดือน ...ก็ได้วีซ่าสมใจนึกบางลำพู มานอนกอด และครั้งนี้ก็เป็นวีซ่าแต่งงานแล้วจ้า

นั่นหมายความว่า เราสามารถทำงานได้แล้ว เย้ๆๆ ...มีเวลาสองปีสำหรับวีซ่าประเภทนี้

ได้ปุ๊บ บินป๊บ.. อะไรจะปุบปับขนาดนี้ ทำเหมือนใกล้กันอย่างกับกรุงเทพ-พัทยาซะงั้น

เอาวะ...เก็บของแต่ว่า คราวนี้คงเอาไปไม่มากเพราะเสื้อผ้ามีบ้างแล้วทางนู้น

คงหอบไปเฉพาะของใช้ส่วนตัวบางชิ้นเช่นหนังสือและพวกเครื่องเขียนที่ชอบ

แพ็คไปแพ็คมาทำไมมันหนักอึ้งงี้หว่า?????  รวมเบ็ดเสร็จสามเป๋าเฮ้อ....กรรม ต้องแบกคนเดียวซะด้วย

นัดรถแท๊กซี่ให้มารับตอนเก้าโมงครึ่ง ก็เดินทางออกจากบ้านจากบางแสนถึงสนามบินก็ประมาณสิบโมงกว่าๆ

เครื่องขึ้น 12.50 น. พอไปถึงตอนเช็คอิน ปรากฏว่า...กระเป๋าน้ำหนักเกินครับท่านผู้ชม

ซวยล่ะสิ..ทำงัยดีวะ????

โทรหาน้องชายให้มาช่วยเอาของไปใช้ดีกว่า ...โทรไปเท่าไหร่ก็ไม่ติด..

เอางี้ดีกว่า หาทางถ่ายของจากกระเป๋าเดินทางที่ต้องโหลดลงกระเป๋าลาก เดชะบุญมีเป๋าถือสำรองมาเผื่อหนึ่งใบ

ถ่ายไปถ่ายมาโอเคยัดเต็มพอดี ต้องใช้คำว่ายัดเพราะมันจัดได้อย่างแน่นเอี๊ยด

สรุปว่าที่ต้องนำขึ้นเครื่องมีสามกระเป๋า 1. ใบที่ใส่สารพัดอุปกรณ์อิเล็คทริก 2. ใบที่ใส่ของใช้ส่วนตัว 3.กระเป๋าโน๊ตบุค

งานนี้ลากกันหลังแอ่น กล้ามขึ้นเชียวล่ะ

ผ่านตม.เข้าไปถึงด่านต้องเช็คของเหลวที่พกติดตัวไป เราก็คิดว่าไม่น่าจะมีไรแล้วเพราะโหลดใต้เครื่องหมด

แต่ดันนึกขึ้นได้ว่าในกระเป๋าลากมีเครื่องสำอางค์อยู่ เลยให้เจ้าหน้าที่เช็คได้เพื่อความสบายใจ

และแล้วก็เจอหลากหลายรายการที่เป็นของเหลว สารพัดครีมแต่โชคดีที่ SKII ขวดใหญ่เราใส่ไว้ในเป๋าใต้เครื่องแล้วตั้งแต่ออกจากบ้าน

ถ้าลืมไว้ในเป๋านี้ต้องร้องไห้แน่ๆ เพราะขวดใหญ่สามพันกว่าบาทเพิ่งถอยมาได้อาทิตย์เดียว

สรุปแล้ว ต้องทิ้งไป 1 ขวดเป็นครีมกันแดด เพราะขนาดเกินที่เค้ากำหนด แต่ไม่เป็นไรดีกว่าเสียตังค์ค่าน้ำหนักเกินวะ

ทีนี้...ผ่านทุกอย่างไปได้อย่างงดงาม คงไม่ต้องเจออะไรอีกแล้วนะเรา

มองเลขที่นั่งในตั๋ว 46K ตอนจองที่ปรินท์มาจากอีเมล์ แต่พอเจ้าหน้าที่ปริ้นท์ให้ตอนเช็คอินดันเป็น 62K ก็งงเหมือนกัน

เอาน่ะ..ขอให้มีที่นั่งก็พอวะ

เราเลือกเดินทางโดยสายการบินอีวีเอ เพราะชอบแอร์เป็นการส่วนตัว น่าตาหน้ารักจุ๋มจิ๋ม ไหนๆ ก็ต้องเดินทางด้วยกันกว่าสิบชั่วโมง

เห็นแล้วมันก็ยังสดชื่นหน่อย จิงมั้ย???

ผู้โดยสารที่นั่งข้างเราเป็นสองคนปั๋วเมียจากเมืองจีน ยายคนเมียสวมหน้ากากป้องกันไข้หวัดหมูมาตั้งแต่ตอนขึ้นเครื่อง

ตลอดทางแกก็หลับมาตลอดเหมือนกัน  ขอเม้าท์หน่อย..เวลาชีหลับหัวแกก็ผงกๆ มาทางเรานี่อ่ะ แล้วเหม็นมากกกถึงมากที่สุด

เราก็ทำไรไม่ได้มาก ได้แต่เบนหน้าเข้าหน้าต่าง ชีเองก็ให้เราปิดหน้าต่างอีกซะงั้น...

เนื่องจากเรานั่งในสุด จะลุกเข้าลุกออกก็ลำบากก็เลยพยายามไม่ดื่มน้ำมาก จะได้ไม่ต้องเข้าห้องน้ำบ่อยๆ

แต่ตลอดทริปนี้รู้สึกการเดินทางมันไกล๊ ไกลนานจังเลย....

และแล้วก็มาถึงสนามบิน Heathrow ตอนทุ่มนึง ณ เวลาที่อังกฤษ แต่เหมือนสักสี่โมงเย็นเมืองไทย

เพราะสว่างมากกก

ระหว่างที่ต้องไปเอากระเป๋าก็ต้องไปผ่านตม.เพื่อแสตมป์เข้าเมืองก่อน คนเยอะมากขอบอก

พอเสร็จจากตม. เจ้าหน้าที่ก็ให้ไปที่ Health control  Room  เพื่อแสดงเอกสารการเช็คปอดที่ได้มาจาก IOM เมืองไทย (ตรงนี้ต้องพกติดตัว อย่าโหลดเข้าใต้เครื่องนะคะ) ทุกอย่างผ่านไปอย่างฉลุย... ใช้เวลาไม่นาน

หลังจากนั้นก็ต้องไปเอากระเป๋าที่ลำเลียงบนสายพาน (เก่าๆ) มีพี่ผู้หญิงไทยใจดีช่วยเรายกกระเป๋าวางบนรถเข็นให้ ตัวเล็กกว่าเราแต่แข็งแรงชะมัด   ลืมถามชื่อเลย ...เหอๆๆ

ได้กระเป๋าก็รีบแจ้นหาทางออกเพื่อไปเจอกับคุณสามีสุดที่รัก ตื่นเต้นชะมัด..

"Honey!!!" นั่นเสียงคุ้นๆ มองหาต้นทางของเสียง พบผู้ชายตัวใหญ่ยืนยิ้มอย่างมั่นใจอยู่ทางด้านขวาระหว่างทางเดิน

สามีเรามากะแด๊ด ดีใจจัง...มีดอกไม้มาให้ด้วย เลยหอมไปคนละฟอด

สรุปว่ากว่าจะออกจากสนามบินก็สองทุ่มครึ่งแต่สว่างจ้าอยู่เลย ง่วงนอนจัง

ขับรถประมาณชั่วโมงกว่าๆ ก็ถึงบ้าน แต่ไม่กินข้าวอ่ะ เพราะเพิ่งกินจากบนเครื่องมาแล้ว

พอเปลี่ยนชุดปุ๊บ หัวถึงหมอน ก็หลับเป็นตายอ่ะ  เพราะตลอดทริปไม่ได้นอนเลยคุณผู้ชมเอ้ย....

Create Date : 07 พฤษภาคม 2552
Last Update : 29 สิงหาคม 2552 22:13:10 น.		6 comments
Counter : 770 Pageviews.
Share Tweet