BlogGang.com : : นิเค : ควันหลงสงกรานต์ -

ควันหลงสงกรานต์ - - เสียวไส้

ผมไปหาดใหญ่มาครับ ไปเยี่ยมครอบครัว
ไปตั้งแต่วันที่ 8 กลับมากรุงเทพก็เช้าวันเสาร์ที่ 15

เวลาเดินทางก็ภาวนาขออย่าให้เราเป็นหนึ่งในสถิติอุบัติเหตุ เพราะโดยทั่วไปจะเดินทางโดยรถทัวร์

เคยเดินทางโดยรถไฟ ก็ไม่ประทับใจเท่าไหร่ครับ เพราะใช้เวลาตั้ง 18 ชั่วโมงกว่าจะถึง แถมเสียงดังมาก สั่นสะเทือนมาก นอนไม่หลับเลย (รถออกประมาณบ่ายสอง ไปถึงก็ประมาณ 6 โมงเช้า) ก็เลยมาเสี่ยงนั่งรถทัวร์ ทั้งๆที่อันตรายกว่า แต่เห็นว่าถนนสายใต้ค่อนข้างดี ก็เลยยอมเสี่ยง โฮ่โฮ่ ใช้เวลาเดินทางแค่ 11 ชั่วโมงเอง นอนก็หลับดี ไปถึงหาดใหญ่ก็เช้าพอดี

คราวนี้ก็ไปมารถทัวร์อีก ตอนกลับกรุงเทพนี่น่ากลัวหน่อย เพราะคนขับ ขับไม่ดีเลย ขับเร็วมากทั้งๆที่รถเยอะ แล้วก็เบรคบ่อยๆ เจอหลุมเจอบ่อพี่แกก็ขับแบบไม่ลดความเร็ว สะเทือนทั้งคืนเลยครับ แย่มาก บางทีก็หวิดเสยท้ายสิบล้อ ลุ้นแทบตายแน่ะครับ

เสียวไส้....

ลงรถทัวร์ที่สายใต้ใหม่ (ซึ่งจะเก่าอีกแล้ว เพราะได้ข่าวว่ากำลังจะย้ายไปอยู่ที่อื่นเนื่องจากความแออัด) ตอนประมาณเกือบหกโมงเช้า แล้วนั่งรถเมล์สาย 28 จะไปต่อสาย 8 แถวๆสะพานควาย กลับบ้านที่ลาดพร้าว

ถึงสะพานควาย เราก็กดกริ่งนะ แต่ไม่รู้ว่าพี่คนขับจะเม้าท์กับพี่กะเป๋าอย่างเมามันส์ไปรึปล่าวถึงไม่ยอมจอดให้เราลง

ก็เลยไปป้ายนึง จอดหน้าวัดไผ่ตัน อันนี้ก็ไม่เดือดร้อนเท่าไหร่หรอก ต่อรถได้ ไม่มีปัญหา

แต่....

พอผมก้าวลงจากรถปั๊บ ก็มีรถมอเตอร์ไซค์มาเสยทันทีเลยครับ

อะอะ ไม่ต้องตกใจครับ ไม่ใช่เสยผมหรอก แต่เสยท้ายรถเมล์สาย 28 คันที่ผมเพิ่งใช้บริการนะสิครับ

มอเตอร์ไซค์ไปทาง หมวกกันน๊อคไปทาง คนขี่ไปอีกทาง หัวแตก หน้าแหก นอนแผ่กลางถนน

เฮ้อ ไม่น่ามาเจอแต่เช้าเลยตรู

เสียวไส้......

ดีที่คนขี่มอเตอร์ไซค์ไม่เป็นไรมาก (หวังว่า) ประมาณ 10 นาทีหลังจากนั้น หน่วยกู้ภัยนเรนทรก็มาถึง

ไม่รู้นึกไงของเค้านะ มาเสยท้ายรถเมล์แต่เช้า

รถเมล์ก็เหมือนกัน ถ้าจอดให้ผมลงตรงสะพานควาย ก็คงไม่โดนเสยท้ายหรอก ว่ามั้ย

ผมนั่งสาย 8 มรณะ (มรณะ พอๆกับมินิบัสสาย 1) ถึงบ้านที่ลาดพร้าวโดยปลอดภัย

อาบน้ำอาบท่า พักผ่อนนิดหน่อย ก็อยู่บ้านไม่ติด ไปหาแอร์เย๋นฉ่ำแถวห้างดีกว่า

ว่าแล้วก็จรลีโดยไม่ลืมหยิบหนังสือไปอ่านเล่นด้วย

ไม่รู้นึกไง หนังสือที่หยิบไปชื่อ "เราตายอย่างไร" แปลจาก "How We Die" อธิบายการตายหลายๆประเภททั้งโดยอุบัติเหตุและโรคฮิตๆ เช่น โรคหัวใจ มะเร็ง เอดส์ อัลไซเมอร์ รวมทั้ง ฆ่าตัวตาย

อ่านไปก็ได้ข้อคิดดีเหมือนกัน ทำให้รู้ว่าถ้าญาติโยมเราใกล้จะสิ้นชีวาเนี่ย เราควรดูแลเค้าแบบไหนมั่ง

ตอนเย็นไปกินข้าวกับเพื่อนที่เซนทรัลเวิร์ลด์พลาซ่า (เวิร์ลด์เทรดเก่า) เสร็จแล้วก็มานั่งคุยตรงหน้าห้างน่ะแหละ ขี้เกียจกลับบ้าน เพราะห้องนอนมันร้อน ไม่มีแอร์ จน

ประมาณสี่ทุ่มครึ่งแล้ว เหอๆ คนโดนรถชนหน้าห้างอีก

พี่ไทยก็มุงกันใหญ่

ผมไม่แน่ใจว่าเค้าโดนชนยังไง แต่เดาเอาว่าคงข้ามถนนตรงนั้นแหละ เอาสะดวก ขี้เกียจขึ้นสะพายลอย เมื่อย ปวดข้อ แก่แล้ว เหนื่อย

หวังว่าเขาจะไม่เป็นอะไรมาก

เสียวไส้

ก็นั่งคุยกับเพื่อนต่อ สังเกตว่ามีคนเยอะมากที่ข้ามถนนตรงนั้น หน้าเซนทรัลเวิร์ลด์

ไม่กลัวกันเลยรึไง ถนนก็กว้าง รถก็วิ่งเร็ว เฮ้อ พี่ไทยเอ๋ย

คงปวดเข่า เหนื่อย เพลีย แก่

วันนั้นก็กลับบ้านด้วยความหดหู่ ภาวนาให้ถึงบ้านโดยเร็ว ยังคงหวังว่าจะไม่เป็นหนึ่งในสถิติอุบัติเหตุช่วงสงกรานต์

ถึงบ้านโดยปลอดภัย แต่ก็นอนหลับด้วยความหดหู่ เฮ้อ good morning, accident; good evening, accident.

พักจากการอ่าน "เราตายอย่างไร" ชั่วคราว ก่อนจะหดหู่ไปมากกว่านี้

หวังว่าวันรุ่งขึ้นคงไม่เจออะไรอีกนะ

ขอให้ทุกคนมีความสุขนะคร้าบบบ

Create Date : 18 เมษายน 2548

Last Update : 18 เมษายน 2548 22:50:28 น.

19 comments

Counter : 554 Pageviews.

ถนนตรงเวิร์ลด์เทรดเก่ามันน่ากลัวจริงๆนะ รถวิ่งเยอะมาก ถ้าจะให้ดียอมเสียเวลาอีกนิดไปขึ้นสะพานลอยดีกว่านะคะ เห็นด้วย...

ชีวิตยังต้องเรียนรู้อะไรอีกเยอะ ยังใช้ชีวิตไม่คุ้มเลย อย่าลืมดูแลตัวเราเองดีๆนะคะ ^_^

โดย: น้องหมาบีเกิ้ล

วันที่: 18 เมษายน 2548 เวลา:23:12:08 น.