BlogGang.com : : doggieyanky : หลีเป๊ะ เล่นซะอยู่หมัด V : คุยกับเเจ็คและอีวาน

หลีเป๊ะ เล่นซะอยู่หมัด V : คุยกับเเจ็คและอีวาน

28 ธันวา 2549 - 3 มกรา 2550

ชั้นกับเเจ็ค (เรียกยังกะรุ่นเดียวกัน 555) ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ จนวันก่อนสุดท้ายมีโอกาสได้คุย ทำให้ชั้นได้สัมผัสกับความรู้สึกของคนที่ใฝ่ฝันความสงบเงียบของชีวิตในวิถีที่สามารถมอบความสุขให้กับคนอื่นได้ในเวลาเดียวกัน คุณอาจเกิดคำถามว่า คนทำธุรกิจ จะต้องการเเค่ความสุขอย่างเดียวเหรอ? เงินล่ะ เงินเเจ็คก็ต้องการ เเต่เป็นเงินที่นำมาต่อยอดความสุขให้กับเขา ครอบครัว เเละนักท่องเที่ยวที่เป็นเหมือนหนึ่งในครอบครัวของเขาด้วย เเจ็คบอกชั้นว่า เค้าเริ่มต้นจากบาร์เล็กๆ เเล้วค่อยๆก่อตัวเป็นบาร์อย่างที่เราเห็นในปัจจุบัน หากคุณได้เห็น ก็จะพบว่ามันไม่ใช่บาร์ที่ใหญ่โต โอ่อ่าหรือสวยหรู หากเเต่ว่ามันเป็นบาร์ที่มีชีวิตจิตใจมากขึ้น จากบาร์เล็กๆที่นักท่องเที่ยวมาดื่มเเล้วติดพันเลยขอค้างคืน ทำให้เกิดไอเดียที่จะทำเป็นห้องพักเล็กๆเพื่อให้ขาประจำได้พักกันซะที่นี่เลย จาก 1 เป็น 2 เป็น 3 เป็น 4 เเจ็คไม่ได้สร้างบังกะโลซะเต็มพื้นที่ ทำให้เรายังได้สัมผัสกับเสียงนกเสียงกาจากธรรมชาติ และเงาร่มเย็นของต้นไม้ พร้อมพื้นที่ที่เหลือไว้ให้เตะบอลได้ ซึ่งเเจ็คก็ปล่อยให้เป็นสนามวิ่งเล่นของเพื่อนๆเขา ดีกว่าจะปล่อยให้มันเต็มไปด้วยบังกะโล้ บังกะโล บดบังทัศนียภาพอันสวยงาม …

ชั้นได้รับโอกาสให้เป็น 1 ในเพื่อนของเเจ็ค ผู้ซึ่งมีอายุคราวพ่อ ให้สามารถมาวิ่งเล่นที่นี่เมื่อไหร่ก็ได้ที่ต้องการ jack jungle bar กำลังมีการเปลี่ยนเเปลงอีกครั้ง เเจ็คสัญญากับชั้นว่า ครั้งหน้าถ้าชั้นมา จะไม่มีเขียด ตะปาดมารบกวนใจอีกแล้ว ชั้นดีใจจนน้ำตาเเทบไหล รู้ไหมว่าเพราะเขียดตะปาด ทำให้เพื่อนฝรั่งบ้านข้างๆ อีวาน ต้องมาช่วยกำจัดมันออกไปให้ เเปลกใจเหมือนกัน ทำไมฝรั่งไม่กลัว … อีวานบอกว่า มันก็น่ารักดีออก

เอ..จะเหมือนกับที่ฝรั่งเค้าชอบบอกว่าสาวไทยน่ารักหรือเปล่าน้า ….. 5555

เรา = เขียด ตะปาด บรื๋อออ

อีวานเป็นเพื่อนอีก 1 คนที่ชั้นได้รู้จักที่หลีเป๊ะ เเละเราได้เจอกันอีกที่กรุงเทพ อีวานเป็นคนเบลเยี่ยม มาเที่ยวหลีเป๊ะหลายปีเเล้ว เเละพักอยู่ครั้งละหลายเดือน เราได้รู้จักเเละสนิทสนมกัน ชั้นประทับใจอีวานตั้งเเต่คืนที่สองที่ชั้นกับเพื่อนนั่งทานอาหารค่ำกันสองคน จากนั้นมีเพื่อนใหม่มากมาย ขอมาร่วมโต๊ะกับเราด้วย เเน่นอน เป็นคนต่างชาติ เเละเเน่นอน พวกเขาเข้ามาเพื่อทำความรู้จักกับเพื่อนชั้น จากการที่เรานั่งกันเพียง 2 คน กลายเป็นมีอีก 8 คนมาร่วมโต๊ะด้วยตอนไหนไม่ทราบ เเละทุกคนเพ่งเล็งบทสนทนาไปที่เพื่อนของชั้น ชั้นพอจะมีบทบาทในการร่วมคุยบ้าง ก็ตอนฮัลโหล บ๊ายบาย หรือเป็นล่ามนิดๆหน่อยๆ ระหว่างที่ชั้นเด๋อๆด๋าๆ อีวานก็ปรี่เข้ามาเเล้วถามชั้นว่า เหงาหรือเปล่าเนี่ย ทุกคนคุยกับเพื่อนเธอหมดเลย …… 555 ชั้นดีใจมาก อย่างน้อยก็ยังมีคนที่สังเกตว่าชั้นกำลังเสียเซลฟ์อย่างสุดๆ 5555 คือตอนนั้นมันเหวอน่ะ จะลุกไปดีไหม ลุกไปเพื่อนก็อยู่คนเดียวในวงล้อม เอหรือมันอยากให้ลุก ให้ไปให้พ้นๆ เเล้วถ้าไม่ลุก จะทำไร นั่งไปก็งงๆ มองคนโน้นที คนนี้ที ... คิดไรมากซัดเบียร์ต่อดีกว่า … โชคดี อีวานมา ช่วยชีวิต!!

อ้า .. เเต่ไม่ต้องห่วงนะ ชั้นไม่ได้คิดอะไรกับอีวานในเเง่นั้นหรอกและอีวานก็ไม่มีทางคิดอย่างนั้นเหมือนกันด้วย เพราะเพื่อนของชั้นคนนี้เค้าไม่มีวันชอบผู้หญิง ...... (อย่างชั้นร้อกกกก)

Create Date : 01 กรกฎาคม 2550

Last Update : 3 กรกฎาคม 2550 14:44:27 น.

1 comments

Counter : 519 Pageviews.

น่ากลัวจังค่ะ

โดย: ออม IP: 61.19.192.82 วันที่: 28 สิงหาคม 2553 เวลา:14:02:02 น.