นานมาแล้ว ผมเคยนั่งคิดอยู่คนเดียวว่า ทำไมจึงมีคนรวยใจถึงยอมนั่งเครื่องบินชั้น first class เดินทางไปต่างประเทศ แทนที่จะเป็นชั้น business class ซึงมีราคาถูกกว่ามาก นั่นเป็นความคิดของที่ไม่เข้ใจธรรมชาติของสิ่งที่มีชีวิตชนิดหนึ่ง ที่เราเรียกว่า "มนุษย์" 

        ลองกลับมามองดูที่ตัวเองบ้าง สมมติให้ตัวเองเป็นเศรษฐีเอาแค่ระดับร้อยล้านก็พอ ชีวิตประจำวันทุกวัน ก็อยู่กินอย่างอัดแน่นไปด้วยความสุขแล้ว ทั้งที่อยู่อาศัยก็อลังการณ์งานสร้าง เงินเก็บในกระเป๋าก็มีอยู่จนนับไม่ไหว แล้วจะมาประหยัดไปทำไมกับค่าตั่๋วเครื่องบิน ดีเสียอีกที่จะได้มีช่องทางให้ใช้เงินเพิ่มขึ้นอีก มันก็เป็นความสุขใจอีกแบบหนึ่ง แถมสุขกายด้วยที่ได้เดินทางแบบสะดวกสบายสุดๆ มีคนเอาใจดูแลตลอดเส้นทางการบิน ดังนั้นการมีเงินมหาศาลแล้วหาทางใช้เงินไม่ได้ มันเป็นความทุกข์อย่างมหันต์สำหรับผม แต่ผมดันลืมไปว่าาช่องทางการใช้เงินให้เป็นประโยชน์กับตัวผมเองกับคนอื่นๆ มีอีกมากมายจนนับไม่ถ้วน เช่น การบริจาคเป็นทุนการศึกษาให้แก่เด็กในถิ่นธุรกันดาร การเลี้ยงอาหารผู้สูงอายุในบ้านพักคนชรา การบริจาคเงินซื้อเครื่องมือแพทย์ให้แก่โรงพยาบาล การบริจาคเงินช่วยเหลือกิจกรรมของคนพิการ หรือเอาแบบง่ายๆ เลย คือ การซื้อของกินของใช้จากคุณย่า-คุณยาย ที่ขายของอยู่ข้างทาง ซื้อมากๆ แล้วเอาไปแจกจ่ายคนอื่นอีกทอดหนึ่ง 

       ก็ในเมื่อช่องทางใช้เงินมีตั้งมากมายแบบนี้ แล้วทำไมผมถึงยังลืมตัว ไม่ใส่เงินลงไปให้มันสะใจกับความรวยที่ผมครอบครองอยู่ คำตอบหนึ่งอาจจะเป็นเพราะว่า ผมเป็นคนที่คิดถึงแต่ตัวเองและครอบครัวมากจนเกินไป ซึ่งก็ไม่ผิด ความรักทั้งหมดของผมจึงเป็นการห่วงใยตัวเองและคนใกล้ชิดเพียงไม่กี่คน ซึ่งก็ไม่ผิดอีกเช่นกัน แต่ผมกำลังเสียโอกาสที่จะสร้างสิ่งดีๆ ให้กับชีวิตไปอย่างน่าเสียดาย ทั้งๆ ที่มีผมมีกำลังและความสามารถที่จะทำได้มากกว่าคนอีกนับพันนับหมื่น

       ถ้าชาติหน้ามีจริง ผมอาจไม่ได้เป็นมหาเศรษฐีแบบนี้อีกก็ได้ แต่ถ้าไม่มีชาติหน้าล่ะ ชาตินี้ผมก็ได้แค่ความรู้สึกที่คิดไปเองว่าเป็นความสุข แทนที่ผมควรจะได้ความสุขที่แท้จริงที่ฝังแน่นไปในใจ.. เป็นความรู้สึกที่เป็นสุขที่ยาวนานที่ไม่มีวันลืม เป็นความอบอุ่นใจที่ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้อย่างครบถ้วน และผมยังเสียโอกาสที่จะช่วยให้คนอีกหลายคนได้พบกับความสุขในชีวิตบ้าง อย่่างน้อยสักเสี้ยวนาทีหนึ่งก็ยังดี....