คุณผู้อ่านเคยเห็นกันบ้างหรือเปล่าครับ เกี่ยวกับกิจกรรมบางอย่างบนโต๊ะอาหารที่่ดูเผินๆ ก็เหมือนกับว่าเป็นการดูแลกันในระหว่างทานข้าว แต่ลึกๆ แล้วตรงข้ามกันเลยทีเดียว มันกลับเป็นกิจกรรมที่ทำให้อีกฝ่ายหนึ่งเกิดความอึดอัดโดยแท้ ประสบการณ์ที่ 1 ในกิจกรรมทัศนศึกษานอกสถานที่แห่งหนึ่ง ระหว่างร่วมโต๊ะทานข้าวเที่ยงด้วยกัน ผมนั่งติดกับเพื่อนชายคนหนึ่งที่พยาย๊ามพยายามรินไวน์ให้กับหญิงสาวฝรั่งที่นั่งอยู่ติดกันเขา ครั้งแรกของความพยายาม หญิงสาวยิ่มน้อยๆ แล้วกล่าวคำปฏิเสธ สักอึดใจต่อมา ก็มีครั้งที่สองของความพยายาม หญิงสาวไม่ยิ้มแล้วแต่ยังคงปฏิเสธด้วยสีหน้าปกติ ทิ้งช่วงไปอีกสักสามอึดใจ ก็ปรากฎความพยายามครั้งที่สามขึ้นมา คราวนี้หญิงสาวไม่ยิ้มแล้ว แต่มีสีหน้าหงุดหงิดอย่างมาก เธอหันมามองเพื่อนผมด้วยสายตาที่พร้อมจะกินเลือดกินเนื้อกันเลยทีเดียว ฝ่ามือเธอข้างหนึ่งวางปิดไว้ที่ปากแก้วเปล่าใบนั้น พร้อมกับพูดด้วยเสียงอันดังพอฟังได้ยินมาถึงผมว่า "ขอบคุณนะ....ถ้าฉันต้องการไวน์....ฉันรินเองได้ (เธอพูดเป็นภาษาต่างชาตินะครับ)"` จบกัน..เพื่อนผมละทิ้งความพยายามทันที สังเกตุได้จากการวางขวดไวน์ลงบนโต๊ะด้วยความแรงนิดหนึ่ง และหันมาพูดกับผมว่า "เอ้อ..ผู้หญิงคนนี้แปลกเน๊อะคนเรามีน้ำใจให้..แต่กลับตอบมาอย่างไม่มีมารยาท..ก็ช่วยไม่ได้" แล้วก็หยักไหล่แบบเท่ห์ๆ ด้วยมาดสุภาพบุรุษ หนึ่งครั้ง ผมได้แต่ยิ้มรับคำ อยากจะพูดอะไรออกไปบ้างแต่ไม่กล้า (หัวใจมันป๊อด) เดี่๋ยวอาหารเที่ยงมื้อนี้มันจะกร่อยไป แต่าถ้าเป็นคุณผู้อ่านล่ะครับ จะตอบเพื่อนผมยังไงดี (ป๊อดไหม???)