แล้วจะแวะมาปรึกษานะค้าบ

ขอบคุณนะคะที่เปิดวิมานนี้ พี่ขอเข้ามาทุกวันที่พี่เข้าบล็อคแก๊งค์เลยละกันนะคะ หนูเองก็บอกเล่าเก้าสิบกับพี่ได้นะคะ พี่ยินดีอ่านเหมือนกับอ่านนิยายของหนูนั่นแหละ

เน็ตพี่ที่บ้านจริงๆยังใช้ไม่ได้หรอกค่ะ hi speed น่ะ นี่พี่ต่อจากมือถือ อยู่นานนักไม่ดีทั้งช้าและเปลือง ไว้เน็ตใช้ได้เมื่อไหร่พี่ไม่ลืมจะส่งเรื่องสั้นให้หนูลองอ่านนะคะ

ราตรีสวัสดิ์และหลับฝันดีค่ะ

ต้องบอกว่าวันนี้มีอะไรหลายอย่างที่ลงตัว แหะ แหะ แบบว่า ลองทำตามคำแนะนำของพี่และของตัวเองดู คือพยายามหาทางออกให้กับเรื่องที่เกิดขึ้น จากวิธีของพี่ คือ แอบหลบไปคิดแล้วก็กลับมา บวกกะทางแก้ปัญหาที่ทำบ่อยๆ

ตื่นมาเมื่อเช้า หลังจากนอนเกลือกกลิ้งบนเตียงพักใหญ่ (จริงๆ กลิ้งไม่ค่อยได้ เพราะว่าเต็มไปด้วยหนังสือ และเอกสารไร้สาระ บวกกะนิยาย ฮู แทบจะทับตายด้วยซ้ำในบางครั้ง) ก็เกิดนำอดีตที่ตามหลอกหลอนมาเขียนเป็นเรื่องราวซะเลย มันจะได้ออกมาอยู่ในแผ่นกระดาษซะที (5 หน้า) ในสมองจึงได้เริ่มว่างเปล่า พอจะเริ่มทำงานที่ต้อง present ได้อีกครั้ง

เมื่อสมองที่เคยตีบตันว่างเปล่า ก็สามารถเริ่ม start over งานได้ทันที script เสร็จตอน 5 โมงพอดิบพอดี เฮ้อ! โล่งไปเรย ไม่กังวลมากเท่าตอนแรก

ดีใจที่จะแก้ปัญหาไปได้ เกิดความรู้สึกสนุกกับการ present งาน ตอนนี้เริ่มจัดทำเอกสารเพื่อประกอบการสัมมนา เพื่อลำดับเรื่องราวให้เข้าใจง่ายขึ้นอีกด้วย

แปลกจัง ทั้งที่ตอนแรกเหมือนว่าทำงานนี้ไม่สำเร็จเสียแล้ว แต่ได้กำลังใจจากพี่สาวขนาดนี้ ต้องรีบสะสางปัญหาตัวเองให้ได้ จะได้รีบกลับมาปั่นนิยายต่อ

ไว้เจอกันในช่วงหลับตาตื่นนะพี่สาว ตอนนี้เป็นช่วงนอนละเมอ ยังหลับไม่สนิท

แวะมาทักทายในความฝัน

อ้อ ลืมบอกว่ากำหนดวัน D-Day คือ พุธนี้ (7-11-50)
สู้ตาย

ดีใจที่ได้ยินอย่างนั้นนะคะ ใช่แล้ว อย่าไปหมกมุ่นกับมัน และอย่าทำลายขวัญกำลังใจตัวเองซะก่อน ถ้าขณะนึงคิดไม่ออกก็อย่าดันทุลังคิด เคลียร์หัวให้โล่ง แล้งความคิดมันก็มาเอง

หวังว่างานวันพุธจะผ่านไปได้ด้วยดีนะคะ มั่นใจเข้าไว้ว่าเราทำได้ เคยทำมาแล้วนี่นา

พี่แว้บเข้ามาทักทายตอนเช้าๆก่อน นายพี่มาจากอังกฤษแล้ว แอบเล่นได้อยู่เพื่อคลายเครียดจากงานบางช่วง แล้วก็กลับไปตะลุมตุมบอนกับมันเหมือนเดิม

วันพุธผลออกมาว่ายังไง อย่าลืมมาบอกกันมั่งนะคะ พี่เป็นกำลังใจให้

ต้องมาบอกอยู่แล้ว ตอนนี้ทำเอกสารเสร็จแล้วด้วย กลายเป็นว่าโดนเพื่อนๆ ค่อนขอดว่าใส่ใจกับงานเกินไป (มันไม่รู้ซะแล้วว่าเรามีจุดประสงค์) ก็ถ้ามีเอกสารเป็นลำดับขั้นตอน เราก็จะไม่ต้องอธิบายอะไรที่ไม่จำเป็นไง แหะ แหะ

เพธยาธร

วันนี้มีซ้อมใหญ่ด้วย โห การสัมมนาคราวนี้ช่างน่าหวาดกลัวเสียเหลือเกิน

ตอนนี้ 6 โมงแล้ว ยังไม่ได้กลับบ้าน ต้องนั่งหาข้อมูลเพื่อ support วันพรุ่งนี้ ที่คงเครียดมากแน่ๆ

แต่มะเป็นไร พอหมดวันก็จะได้ไปดูหนัง อิอิ แต่ให้ตายเถอะ ทำไมมันต้องเป็นเรื่อง วิญญาณโลกคนตาย ก็ไม่รู้ แทนที่จะผ่อนคลาย จะตายตอนดูจบมากกว่า

กว่าจะหมดหนึ่งวัน (ที่ไม่ได้เขียนนิยาย) มันช่างยาวนาน
เพธยาธร

เมื่อวันอังคาร (เมื่อวานนี้) ไม่ได้แวะเข้ามาให้กำลังใจเลย เพราะไม่ได้เข้าบล็อคแก๊งค์ แต่จำได้อยู่ค่ะว่าวันนี้วันดีเดย์ของหนู พี่นั่งๆทำงานอยู่แล้วอดไมไหว ต้องแอบนาย (ที่นั่งอยู่ตรงกันข้าม) เข้ามาเยี่ยมกันหน่อย เสร็จแล้วต้องทำงานต่อ มีงาน 3 ชิ้นคอยท่าอยู่ (2 ใน 3 ยังไม่เริ่มเลย แต่ถูก assign มาเมื่อวาน เลยพอถูไถ พี่ไม่ทำตัวเหลวไหลขนาดทำให้งานเสียหรอก)

ตอนที่พี่เขียน หนูคงทำงานชิ้นสำคัญนี้อยู่ พี่เชื่อนะคะ ว่าหนูผ่านมันไปได้สวยแน่ๆ มั่นใจซะอย่างว่าข้อมูลเราแน่น (พี่เชื่อว่าแน่น เพราะข้อมูลนิยาย หนูยังหาซะ)

เรื่องหนัง อันนี้หนูเลือกเองหรือเปล่า ถ้าเลือกเอง...อย่าบ่น หึ หึ

พี่แนะนะคะ หมดวันทำงานหนักก็พักผ่อนก่อน นิยายเอาไว้หัวแล่นๆแล้วมาสร้างสรรค์ก็ได้ สุขภาพมาก่อน อย่าลืมนะคะ

ทิ้งข้อความไว้ เผื่อว่าพี่แหม่มจะคอย คือว่า เรื่องที่คิดว่ามันจะจบเมื่อวานกลับไม่ยอมจบน่ะสิ เพราะเราต้องฉายหนังของเมื่อวานซ้ำอีกรอบนึงในตอนเช้าวันนี้

งงๆ กับความซ้ำซ้อนของงานที่ทำเหลือเกิน คือ เดี๋ยววันนี้มีนโยบายออกมาแบบนึง พอรุ่งขึ้นก็มีออกมาอีกแบบ เพราะวันนึงคนนึงก็มีความเห็น พอรุ่งขึ้นก็มีอีกคน เฮ้อ คนทำตามเหนื่อยนะคุณ

เมื่อวานก็ไปดูหนังมาอยู่ดีน่านล่ะ จิงๆ ก็ไม่ได้กระตือรือร้นอยากดูหรอกนะ แต่ว่า.. มันได้ตั๋วฟรีจาก bloggang ของเรานี่แหละ ไม่ได้งก แค่อยากรักษาสิทธิ์เท่านั้นเอง

นี่จะต้องขึ้น present ต่อหน้าที่ประชุมใหญ่ แต่ยังไม่ได้เตรียมตัวอะไรซักอย่างเลย จะรอดมั๊ยเนี่ย ตอนนี้ก็ต้องภาวนาหรือสวดมนต์แล้วล่ะ คือมันเริ่มเบื่อหมดความสนุกแล้ว สำหรับการ present เรื่องเก่าถึง 3 รอบ

เอาล่ะ ตอนนี้ต้องรีบจรลีไปทบทวนเนื้อหาก่อน ขอให้วันนี้ผ่านไปเสียทีเถอะ เพี้ยง

เด๋วตอนเย็น จะตามไปคุยด้วยอีกตำหนักนึง ขอให้วันนี้มันพ้นไปก่อนนะ

แล้วเจอกันนะพี่สาว (ในสภาพไหนก็ไม่รู้)
เพธยาธร

จากประสบการณ์นะคะ พี่เจอแบบหนู พี่จะพูดตรงเลยว่าพี่ได้ความเห็นและคำวิจารณ์มาหลากหลาย และจะบอกกรอบที่พี่คิดไว้ด้วยว่าจะกว้างมากแค่ไหน พี่จะบอกว่าพี่ไม่อยากสับสนและไม่ต้องการทำงานซ้ำหลายรอบ

งานมันก็แบบนี้แหละค่ะ บางทีพี่เจอแบบไม่มีกรอบเลย การตีความก็ตีได้ 2 แง่อีก พี่ก็จี้ถามนาย นายพี่ตอบได้อย่างเดียว พี่ก็จี้ถามบอร์ดที่ขอให้พี่ทำเรื่องนั้นๆ แต่ไม่ได้คำตอบ (พี่ก็รู้ว่าเขายุ่งกัน) สุดท้ายพี่กำหนดกรอบเองเท่าที่คิดได้เลย ทำมันทั้ง 2 เวอร์ชั่นเลย เหนื่อยกับการหาข้อมูลเหมือนกัน

พี่ย้ำว่า เรามีกรอบของเราดีกว่า แล้วขอความเห็นเพิ่มเติม แย้งได้ก็แย้ง มันเป็นการถกที่ทำให้สร้างสรรค์ ไม่ใช่ทำลาย อย่าทำตามอย่างเดียวเลยค่ะ หลายคนคิดหลายแบบ ทำตามอย่างเดียว เราเองจะสับสน

ยังไงพี่แหม่มคนนี้ก็เอาใจช่วยค่ะ

ดีใจจังที่มีคนคอยเอาใจช่วยอยู่เสมอ จริงๆ อยากเข้ามาเล่าให้ฟังว่าผล... เป็นอย่างไร แต่เมื่อวานก็เหนื่อยมากเหลือเกิน กลับถึงบ้านก็หลับเหมือนตายทันที ตื่นอีกทีก็เช้าแล้ว และยังต้องมาเตรียมการร่ำลาคนสำคัญที่สุดที่ต้องย้ายจากไปทำงานในตำแหน่งที่สูงยิ่งกว่า สูงเกินกว่าเราจะเดินไปหาได้ง่ายเหมือนเช่นวันวาน ฮือ ฮือ เศร้าจัง นักเขียนที่เป็น Idol กำลังจะย้ายไปแล้ว พี่วรรณวรรธน์ ย้ายขึ้นไปทำงานส่วนอื่น จะไม่ได้นั่งมองหน้ากันทุกวันเหมือนเดิม รู้สึกแปลกและโหวงจนบอกไม่ถูก

ตอนนี้ต้องรีบไปเตรียมงานร่ำลาก่อน แล้วเย็นๆ หรือไม่ก็พรุ่งนี้จะมาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้พี่แหม่ฟัง

เพธยาธร

พี่เขาไม่ได้ย้ายบริษัทเป็นใช้ได้ค่ะ พี่คงไม่ได้เข้ามาเสาร์อาทิตย์นี้ เพราะเน็ตยังไม่สามารถเข้าได้ (เจ็บใจจริงๆ เริ่มโกรธแล้วด้วย )

แต่พี่เข้าจากที่ทำงานทุกวัน

แล้วพี่จะรออัพเดทจากหนูนะคะ เสาร์อาทิตย์นี้ขอให้เป็นสุดสัปดาห์ที่หนูผ่อนคลายค่ะ

ถึงจะไม่ได้ย้ายบริษัท แต่ก็เหมือนย้ายล่ะ เค้าเล่นหนีขึ้นที่สูงไปนั่งอยู่กับคนที่มีตำแหน่งสูงเหลือเกิน ไม่สามารถเดินเข้าไปหาได้ง่ายๆ อีก ถ้าเทียบการย้ายไปคราวนี้ก็แทบจะเหมือนจากไปเลย เพราะที่ของพี่เค้าตอนนี้ ไม่ใช่ธรรมดาเสียแล้ว ...

แวะมาบอกพี่สาวว่า วันจันทร์นี้คงจะมีเรื่องลงให้ซัก 2 ตอน แต่ต่อไปอาจจะช้าหน่อย เพราะตอนนี้เรื่องสองเริ่มบรรเลงลงเป็นอักษรแล้ว เลยต้องสลับร่างสร้างเรื่องกันหน่อย แต่ชอบทั้งสองเรื่องเลย รักพี่เสียดายน้อง เลือกเขียนเรื่องเดียวมะได้ เลยเขียนมันซะ 2 เลย

แหะ แหะ ละโมบจริงๆ เลยตู
เพธยาธร (กำลังสองใจ)

วันนี้เน็ตที่บ้านพี่ใช้ได้แล้ว ฮู เร

เรื่องที่สองเริ่มร่ายแล้ว ตายแล้ว พี่ไม่รอจนเหงกเลยเหรอกว่าจะได้อ่านเรื่องแรกต่อน่ะ แล้วไหนจะเรื่องที่สองอีก นี่เพิ่งคอมเม้นท์เรื่องแรกไปหยกๆ หนูจะใช้เวลากับตอนต่อไปของเรื่องแรกนานมั้ยคะ พี่รออ่านนะ ย้ำว่า "รออ่าน" บอกแล้วไง เรื่องมันน่าติดตาม อย่า ค่ะ อย่า อย่าทำให้คนคอยอ่านคอยนานๆเลยนะจ๊ะ

เอาเถอะ...เขียนสองเรื่องก็ตามใจ แต่ยังไงอย่าเพิ่งลงเรื่องที่สองมาทำให้คนอ่านอยากรู้เลยนะ ขออ่านเรื่องแรกให้ต่อเนื่องก่อนเถอะ ขืนลงมาอีกเรื่อง คนอ่านจะเหมือนคนเขียนนั่นแหละ ละโมบ

เรื่องสองเพียงแค่เริ่มต้นเท่านั้น มันมีเรื่องเกี่ยวพันกันระหว่างสองโลก มนุษย์และวิญญาณ และแรงบำเพ็ญแห่งจิต และความยึตติดของจิตจนเกิดอภิญญาณ มีเรื่องประวัติศาสตร์ปนกับการบำเพ็ญสมาธิ โอ๊ย! ปวดหัว ตอนนี้แค่คิดคร่าวๆ เอาไว้เฉยๆ ว่าต้องเตรียมการอะไรบ้าง ยังไงก็จะเขียนเรื่องแรกให้จบก่อน ตอนว่างๆ จึงค่อยร่างเตรียมการเรื่อง 2 ไม่ได้เขียนเต็มตัว เพราะว่าอาจจะต้องลงลึกหายไปในประวัติศาสตร์และโลกวิญญาณ และอีกหลายอย่าง เลยคิดว่า...เตรียมไว้ก่อนคงเป็นการดีกว่า

เรื่องแรกนี่ใกล้จะเข้าสู่ shot 2 แล้ว ตัวเองจะเขียนเองยังตื่นเต้นยิ่งกว่าเลย

เพธยาธร

เอาใจช่วยกับทั้งสองเรื่องนั่นแหละค่ะ เรื่องสองนี่ท่าจะเหนื่ยหนักนะคะ แต่น่าสนใจมากกกกกก

shot 2 ของเรื่องแรกก็รออ่านอยู่ค่ะ

พี่แหม่ม

คอนเสิร์ต 3B&PLAYBOY ที่แสนสุข เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา เริ่มต้นด้วยการไปรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ กำหนดงานเริ่มตอน 20.00 น. แต่เอาเข้าจริงเริ่ม 21.00 แล้ว กว่าจะได้เข้าไป โห รอจนเหนื่อยเลย แต่ก็คุ้มค่า

มีเรื่องตลกด้วยแหละ เพราะดันเอา Playboy 2 คนมาเปิดตัว (ที่ไม่มีใครรู้จักกัน) ทำเหมือน Joke เปิดงาน แล้วก็สุดท้ายโชว์ผลงานเพลงของตัวเอง ซึ่ง.... คือว่า ก็ดีนะ แต่บังเอิญมาเป็นโชว์เปิดตัวให้กับนักร้องที่เสียงดีมาก อย่าง บี Crescendo เบน ชลาทิศ บุรินทร์ และโป้ โยคี เพลย์บอย ก็เลยทำให้เห็นความแตกต่างกันอย่างสุดขั้ว แต่ก็นั่นแหละวงเปิดตัว ก็ต้อง...

4 หนุ่ม เรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆ ได้จน hall ของ Impact อารีนา เมืองทอง แทบถล่ม เป็น 4 หนุ่มที่เป็นที่ชื่นชมของคนหลากหลาย เพราะแนวเพลง ดนตรี เนื้อร้อง ทำนอง และบุคลิคของนักร้อง ทำให้คอนเสิร์ตครั้งนี้เป็นศูนย์รวมของคนมากมาย หลากหลายอายุ ทุกเพศ เป็นบรรยากาศที่สุดยอดมาก ตัวเองแอบเอากล้องถ่ายรูปเข้าไปได้ ก็เลยถ่ายวีดีโอมาหลาย shot แต่ดันลืมเช็คว่า low battery ก็เลยถ่ายมาได้นิดเดียว เฮ้อ อดโผเข้ากอดนักร้องคนโปรดเลย แต่ก็สนุกมาก กว่าจะจบคอนเสิร์ตก็เที่ยงคืน

เรื่องราวสุดประทับใจของสัปดาห์ก่อนก็มีเท่านี้ แบ่งปันประสบการณ์ให้พี่สาวได้รับรู้

เพธยาธร

พี่อิจฉาคนที่มีโอกาสได้ไปเห็นไปร่วมทำกิจกรรมที่ตัวเองชอบจริงๆเลย พี่ไม่มีโอกาสมั่งก้แล้วไป

ได้รู้ว่าหนูมีความสุขเพราะสนุกกับกิจกรรมที่ได้ทำ พี่ก็แฮปปี้กับหนูด้วย พลังงานเหลือเฟือจริงๆเลยน้องสาว

พี่มีกิจกรรมทำหลายอย่างเหมือนกันะตอนนี้ ทำงาน อ่านนิยาย(เป็นเล่ม) อ่านนิยาย(หน้าจอ) แต่งนิยาย(รีไรท์หนึ่งเรื่อง แต่งใหม่หนึ่งเรื่อง) ไปไหนต่อไหนกับครอบครัวและเพื่อนในวันหยุด

เฮ้อ...พี่อยากหาเวลาได้อย่างตอนที่หมอให้ลาป่วย 14 วันจังเลย จะได้แต่งนิยายให้สะใจ

พี่นอนดึกมากไม่ได้ เพราะหมอไม่แนะนำ พี่พยายามไม่นอนหลังเที่ยงคืน ตอนนี้สี่ทุ่มแล้ว พี่ขอใช้เวลาอีกชั่วโมงกว่าๆในการอ่านหนังสือนิยายที่อ่านค้างไว้ละกัน

ราตรีสวัสดิ์ คืนนี้ขอให้ฝันดีนะคะ

พี่แหม่ม

ตอนนี้ก็อยากลางานซักครึ่งเดือนเหมือนกัน แต่กลัวว่าจะผิดวินัยร้ายแรง เฮ้อ! เป็นข้าแผ่นดินนี่มันลำบากจริง จริ๊ง

have a nice time นะพี่สาว

เพธยาธร

คนที่ชอบม้าก็ชอบจริงๆเลยน้า แต่พี่ดูผิดไปหรือเปล่าว่าม้าตัวข้างบนมันไม่มีตัวน่ะ มีแต่หัวติดกับสะโพก

มันก็เป็นแค่เพียงภาพลวงหลอกตา....

แต่อันนี้ไม่ใช่ภาพลวงตา แต่มันเป็นเรื่องฮาๆ ที่พบเจอก็เท่านั้น


Myspace Avatars

สวยจริงผู้หยิงข้างบนน่ะ แหมหน้าหวานมันไม่ค่อยเข้ากับเสือดำเท่าไหร่แฮะ แต่นี่แหละความน่าค้นหาของผู้หญิง

พี่เครียดอยู่นะเนี่ย เครียดมากเลยด้วย แต่พี่ไม่เอามันกลับบ้านด้วยหรอก ก่อนกลับบ้านพี่แวะมาทักทายกันก่อน เสาร์อาทิตย์พี่ไม่มาหานะจ๊ะน้องสาว

ว่าแต่ลอยกระทงน่ะ คน active อย่างหนูมีแผนไปไหนหรือยัง???

Have a nice weekend ja

ต้องขอโทษที่หายไป ไม่ส่งข่าว พอดีช่วงนี้ยุ่งกับการเขียน และเจอพวกสวมรอย มาเล่น M เป็นตัวเอง วุ่นวายหลายเรื่อง จนตอนนี้เพิ่งจะเคลียร์เสร็จ เหนื่อยจริง

ตอนนี้เลยว่างมานั่งคุยได้ เฮ้อ เหนื่อยหลายๆ เลย นี่ก็โดดงานมาสองวันและ พรุ่งนี้คงต้องไปทำงานเสียที

พี่แหม่มล่ะ เป็นไงบ้าง งานที่ต้องเอากลับมาทำแทนเขียนนิยายน่ะไปถึงไหนแล้ว ไปลอยกระทงมาสนุกมั๊ย พรุ่งนี้คงได้คุยกันตอนเย็นนะ

เพธยาธร

ยุ่งกับงานเขียนคงเป็นความสุขของหนูนะจ๊ะ ส่วนพี่งานก็โอเคไปเรื่อยๆ ไม่คาดหวังในสิ่งที่เราควบคุมมันไม่ได้

พี่ลงเรื่องสั้นอีกเรื่องนึงใบบล็อคค่ะ ลองอ่านดูนะจี

ลอยกระทง...อดลอยจ้ะ แต่ว่าไปเที่ยงเขาใหญ่ก็สนุกดี มีเวลาอยู่กับหลานชายตัวแสบนานเลย

พี่แหม่ม

เรื่องที่พี่ส่งมาให้ อ่านแล้วนะ เด๋วเย็นนี้จะส่ง comment ไปให้แน่นอน

เพธยาธร

ไม่ได้หายไปไหนนะจ๊ะ แต่มัวตามเก็บสแปร์อ่านนิยายในบล็อคนั่นแหละ พี่ตามอ่านทีละแค่เรื่องสองเรื่องแล้วค่อยไปหาอ่านเรื่องอื่นๆ แล้วหนูละจ๊ะอ่านทีละกี่เรื่อง

เออ พี่ยังไม่เคยถามเลยว่าหนูชอบอ่านนิยายประเภทไหนเป็นพิเศษคะ แล้วอ่านมานานเท่าไหร่แล้ว เกิดอยากรู้น่ะค่ะ

วันนี้พี่ลาพักร้อนเอาดื้อๆเลย ไม่บอกนายล่วงหน้าด้วยแต่อีเมล์บอกทีหลัง ทำแบบนี้สองหนแล้วแย่จริงๆ ทั้งนี้ทั้งนั้นมาจากพี่วางแผนจะลาอาทิตย์หน้าเพื่อไปหาหมอและใช้วันลาที่เหลือให้หมด แต่อาทิตย์หน้าพี่มีงานและอยากทำต่อเนื่องเลยเลื่อนมาอาทิตย์นี้แทน ก็ได้หยุดยาวห้าวันรวด มาบอกเล่าเก้าสิบกันเฉยๆน่ะ

ยังรอ "กลิ่นทราย กรุ่นรัก" ฉบับรีไรท์อยู่นะจ๊ะ

พี่แหม่ม

ขอบคุณสำหรับการแวะมาทักทาย ตอนนี้งานชุกเหลือเกิน เวลาจะ rewrite ก็น้อยนัก ไม่รู้จะเอาเวลาที่ไหนดี อยากให้วันนึงมีเวลาสัก 100 ชั่วโมง จะได้เนรมิตอะไรได้อย่างใจ เฮ้อ!

แต่ก็นั่นล่ะ บ่นไปก็ใช่ที่ ยังไงเวลาก็ไม่ยาวออกไปเหมือนกับที่ใจต้องการอยู่แล้ว หวังว่าหลังจาก 3 วัน (หยุด) นี้ จะมีสิ่งดีๆ ที่เรียกว่านิยายมาให้ได้อ่านกัน

แล้วเจอกันนะจ๊ะพี่แหม่ม

อ้อ เกือบลืมเห็น blog ใหม่ของวิมานนี้รึยัง "ชีวิตที่เหลืออยู่ของเพธยาธร" คือ dennis o'neil คนเดียว

เพธยาธร

พี่เข้าไปดูแล้ว พี่เห็นรูปคนนี้สองหนแล้ว ตอนที่เห็นครั้งแรกพี่ก็ว่า เออ หล่อแฮะ ใครเหรอคนเดียวคนนี้ของหนูน่ะ

แต่สำหรับพี่นะ คนๆเดียวของพี่ที่คิดถึงอยู่ทุกวันคือ "คุณประพจน์" พระเอกจากเรื่อง "พนาหนาว" พี่ก็ได้แต่จินตนาการฝันถึงไปเรื่อยว่าเขาคนนั้นน่าจะหน้าตายังไง ลองเปรียบเทียบกับดาราชายหลายคน ก็มีบ้างที่น่าจะเข้าเค้าแต่ก็ไม่เชิง พี่เลยว่าขออยู่กับจินตนาการอันทำให้พี่มีความสุขไปเรื่อยๆดีกว่า ให้คำใบ้นิดๆ ว่าคุณประพจน์ของพี่น่าจะประมาณ อั้ม อภิชาติ (เฉพาะหน้าขาว ปากแดง) ติ๊ก เจษฎาพร (เฉพาะในเรื่อง ตกกระไดหัวใจพลอยโจน แต่ไม่เก็กขนาดนั้น) เห็นมะ พี่หาคนที่ใช่ไม่ได้อย่างหนูในความเป็นจริง พี่ก็เอาผสมๆกันไปเป็น คุณประพจน์ ของพี่คนเดียวเหมือนกัน

แล้วเจอกันจ้ะ

พี่แหม่ม

พี่กำลังจิตตก จะยังไม่เข้าบล็อกแก๊งค์นะจ๊ะช่วงนี้ ไว้หายแล้วพี่จะเข้มมาเยี่ยมเยียน

พี่แหม่ม

หายไปนานตั้งแต่ก่อนปีใหม่แล้ว สบายดีอยู่หรือเปล่าคะน้องสาว

สบายดีค้า แต่อ่อนล้าเหลือเกิน มีเรื่องราวมากมายผ่านเข้ามา ทั้งรอยยิ้มและรอยน้ำตา ประดังประเดกันเหลือเกิน ได้เรียนรู้และเติบโตขึ้น ได้ก้าวผ่านเหตุการณ์หลายๆ อย่าง ต้องตัดสินใจเรื่องสำคัญ ผ่านวันเวลาที่แสนสาหัส ความขัดแย้งของตัวตน ความใฝ่ฝัน กับความมั่นคงในอนาคต ยากลำบากเกินกว่าจะอธิบายใดๆ

แต่ก็ขอบคุณพี่แหม่มที่ยังแวะมาทักทาย และไม่ลืมน้องสาวคนนี้ ถ้าจะมีตำหนักใดในวิมานที่จะอบอุ่นอยู่ตลอด คงเป็น Chulapinan สถานกระมัง

กลิ่นทรายฯ คืบหน้าไปมาก แต่อาจจะยังไม่เอามาลง รอหน่อยนะคะ คงไม่นานเกินกว่ากลิ่นทรายจะพัดมาแน่นนอนค่ะ

เพธยาธร

พี่แน่ใจว่าหนูโตขึ้นหลังจากผ่านเหตุการณ์หลายอย่างๆไปได้ เมื่อผ่านมาแล้วอย่าลืมหันกลับไปดูโดยปราศจากอคติแล้วเราจะเรียนอะรเพิ่มอีกมากทีเดียวค่ะ เอาใจช่วยเสมอนะคะ

พี่แหม่ม

ขอบคุณสำหรับกำลังใจและข้อคิดดีๆ ค่ะ ตอนนี้ได้เรียนรู้อะไรเพิ่มขึ้นหลายอย่างจากเรื่องราวที่ผ่านมา จริงๆ แล้วมันก็คือ "อยู่ที่เรียนรู้อยู่ที่ยอมรับมัน เติมความคิดสติเราให้ทัน อยู่กับสิ่งที่มีไม่ใช่สิ่งที่ฝัน และทำสิ่งนั้นให้ดีที่สุด" จริงมั๊ยคะ

แต่ก็อยากเล่าให้ฟังเหมือนกันว่าผ่านเรื่องอะไรมา เอาไว้จะเมลล์ไปเล่าให้ฟังแล้วกันค่ะพี่สาว

เพธยาธร

ยินดีรับฟังเรื่องราวของน้องสาวคนนี้เสมอนะคะ

พี่แหม่ม

น้องจ๋าพี่มาบอกว่านิยายที่หนูภูมิใจเสนอพี่เพิ่งซื้อมาอ่าน ขอบอกว่าพี่อ่านแล้วติดค่ะ อ่านตอนอยู่บนรถไฟฟ้าแล้วอยากให้เส้นทางมันยาวกว่าที่เป็นอยู่น่ะจะได้นั่งอ่านนานๆ "ข้าบดินทร์" ไง

หายไปนานนะคะ สงสัยงานยุ่ง หรือแต่งนิยายอยู่คะ

ไม่ได้ยุ่งเรื่องแต่งนิยายหรอกค้า ยุ่งใจมากกว่า มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นมากมาย (อีกแล้ว) ก็ไม่รู้เหมือนกันนะคะว่าทำไม แต่ก็นั่นละนะชีวิตมันก็ยุ่งแบบนี้แหละ ใครจะไปกะเกณฑ์อะไรมันได้ ทำได้ดีที่สุดก็แค่ค่อยๆ แก้ไขกันไป ถ้าแก้ได้ก็ดี แต่ถ้าแก้ไม่ได้ก็...ตาย 55

เพธยาธร

ไม่ตายหรอกค่ะ ปัญหาทุกเรื่องมันต้องมีทางออกค่ะ พี่ไม่ได้หมายถึงทางแก้นะคะ จริงอยู่เราเคยได้ยินบ่อยๆว่าปัญหาทุกอย่างมีทางแก้ แต่พี่กลับมองว่าถ้าแก้ได้ก็คือต้องดี ถ้าไม่ดีก็คือแก้ไม่ได้ พี่เลยบอกว่ามีทางออก นั่นคือข้อสรุปหรือจุดจบของปัญหา มันอาจเป็นทางที่ไม่ใช่สมหวังและขจัดมันไปได้ แต่เราจะอยู่และเผชิญหน้ากับมันได้อย่างลงตัวที่สุดต่างหาก นั่นแหละคือทางออกของพี่ ค่อยใช้สติ ตรองเอามูลเหตุที่ทำให้คับข้องใจออกทีละอย่างนะคะ อะไรที่แก้ได้ก็แก้ แก้ไม่ได้ก็เผชิญและรับมันด้วยสติและอย่างจริงใจ สุดท้ายพี่คิดว่าหนูจะหาทางออกที่ลงตัวที่สุดให้กับตัวเองได้ ที่สำคัญ คิดหรือเปล่าว่าสิ่งที่ทำให้ยุ่งยากใจนั้น คือความคิดของตัวหนูเองหรือเปล่า