บรรยากาศภายนอกหน้าต่างแคบที่เต็มไปด้วยหมอกควัน

ล้วนแล้วแต่เป็นมลพิษจากยานพาหนะชนิดแตกต่างกันไป

นำพาให้แต่ละคนไปถึงจุดมุ่งหมายที่คาดหวังไว้

แต่ผิดกับผมที่นั่งไปอย่างไร้จุดหมาย

สายลมเย็นพัดลอดช่องหน้าต่างเข้ามาปะทะกับตัวผม

ตลอดระยะทางที่รถกำลังเคลื่อนผ่านสถานที่แล้วสถานที่เล่า

ทัศนียภาพที่หลากหลายขึ้นเรื่อยๆมันทำให้ผมไม่สามารถละสายตา

จากภายนอกหน้าต่างนั้นได้ แม้แต่ตอนนี้ผมก็ยังคงหันหน้าออกไปมองหน้าต่างอยู่ดี

"นี่ๆแก ดูผู้ชายคนนั้นสิ หน้าตาก็ดีไม่น่าบ้าเลยเนอะ"

"อ้าว แกทำไมไปหาว่าเขาบ้าแบบนั้นล่ะ ฉันเห็นเขาปกติดีหนิ"

"โอ๊ยยแกคนปกติที่ไหน จะมานั่งเหม่อลอยข้างหน้าต่างรถอยู่ได้ทุกวันย่ะ"

"ห๊ะ! แกว่าไงนะ ทุกวันเลยหรอ"

"ก็ใช่นะสิ แต่ไม่ใช่แค่นั้นนะ นั่งจนสุดสายแล้วก็นั่งกลับมาลงที่เดิมเฉยๆนี่แหละ คนดีที่ไหนเค้าทำกัน จริงมะ"

"อืม มันก็จริงอย่างที่แกพูดแฮะ โอ๊ยยยย ฉันละเสียดายหน้าตาหล่อๆไม่น่าจะบ้าเลย"

"เอ๋? ว่าแต่แกเถอะ ทำไมรู้เรื่องเขาดีจังเลยย่ะ แอบมองเขาอยู่บ่อยๆละสิ คิคิ"

"บ้าาาาา ฉันแค่ได้ยินคนขับรถเมล์สายนี้เขาพูดกันมาหลายคนแล้วต่างหาก

วันนี้ฉันเลยพาแกมานั่งรถพิสูจน์กันไง อิอิ "

"อ๋อออออ คิกคิก"

บทสนทนาของหญิงสาวที่นินทาผมอย่างจงใจก็จบลง

ตามด้วยเสียงหัวเราะเยาะเย้ยผมเหมือนที่หลายๆคนเคยทำ

แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมละสายตาจากสิ่งที่มองอยู่ภายนอกหน้าต่าง

ผมเลือกที่จะเงียบและนิ่งเช่นเดิมเหมือนคนที่กำลังตัดขาดจากโลกภายนอก 

ไม่รับรู้ ไม่รู้สึก เป็นอากาศธาตุที่อาศัยตัวกลางให้มีชีวิตอยู่ไปวันๆ

แต่จะมีใครสักคนบางไหมที่รับรู้ว่าผมนั่งอยู่ตรงนี้

แล้วเก็บเอาทุกคำพูดมาไว้ในสมอง!!

ประโยคเหล่านั้นของพวกเธอ ผมได้ยินมันอย่างชัดเจน

แทบไม่ต้องเสียเวลาในการตีความหมาย

บางทีผมควรรู้ตัวเองโดยไม่ต้องมีใครมาบอก

"ผมมันบ้า"

บ้าที่ไม่เคยยอมปล่อยวางอะไรทั้งสิ้น

บ้าที่เลือกจะเก็บทุกอย่างไว้กับตัวเอง

สิ่งต่างๆที่ผ่านมาเข้ามาในชีวิตของผม

มันได้ถูกจดจำไว้จนหมดทั้งเรื่องดีและร้าย

เหมือนเทปที่พร้อมจะเปิดย้อนซ้ำไปซ้ำมาเสมอ

มีเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่ทำให้ผมปลดปล่อยมัน

ออกไปจากความคิดของตัวเองได้................

โดยไม่รู้ตัวว่าผมนั่งรถเมล์คันนี้เป็นเวลากี่ชั่วโมง

แต่แสงแดดเริ่มแปรเปลี่ยนกลายเป็นสีดำ

และอีกไม่นานก็คงจะหมดเวลาของผม

~ ตึ๊ง ~

เสียงของประตูรถเปิดดังขึ้นพร้อมกับล้อรถหยุดการเคลื่อนไหว

ผมจึงจำใจต้องลุกจากเบาะรถที่นั่งมานานไม่ต่ำกว่า 5 ชม. 

เดินก้มหน้าลงจากรถเป็นคนสุดท้ายเช่นเดิม

ก่อนจะหันหลังกับไปมองรถที่เคลื่อนตัวออกไปไกลสุดลูกหูลูกตา

"หมดเวลาไปอีกวันแล้วสินะ"

ผมก้มลงมองนาฬิกาข้อมือเรือนเดียวที่ติดตัวผมไปทุกที่

กับเศษสตางค์สำหรับค่ารถเมล์เท่านั้นที่ผมเลือกจะพก

ผมเดินทอดน่องไปตามถนนที่ใช้เป็นประจำในการกลับที่พัก

และนอนหลับไปอย่างอ่อนล้าทันทีที่หัวถึงหมอน

ปล่อยให้วันเวลาไหลผ่านไปอีกวัน โดยที่ผมเหนื่อยและหลับไปเองจนถึงเช้า

*********************************

ณ เวลาเดิม

"มานั่งอีกแล้วหรอไอ้หนู"

ลุงกระเป๋ารถเมล์ถามผมหลังจากที่ผมนั่งลงที่เดิมเหมือนในทุกๆวัน

จนบัดนี้ที่นั่งริมหน้าต่างฝั่งซ้ายแถวห้ากลายเป็นที่ประจำของผม

หรือเหตุผลจริงๆแล้วคงไม่มีใครอยากนั่งแทนที่คนบ้าละมั้ง

"ครับ" ผมตอบและพยักหน้าโดยไม่สบตาแกเช่นเดิม

แล้วหลังจากนั้นผมก็มองออกไปนอกหน้าต่างทันที

โดยที่ไม่คิดจะหันกลับมามองข้างในตัวรถด้วยซ้ำ

และชีวิตของผมมันก็วนเวียนอยู่อย่างนี้ไปเรื่อยๆ

จนผมเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันจะจบลงเมื่อไหร่

แต่ที่รู้วันนี้คือผมมีความสุขที่จะทำ

*********************************

1 เดือน ณ เวลาเดิม

"นี่ไอ้หนู ลุงถามจริงเถอะ เอ็งมานั่งรถเมล์อย่างนี้ทำไมทุกวัน ข้าเห็นเอ็งทำแบบนี้มาเป็นเดือนแล้ว?"

อยู่ๆลุงกระเป๋ารถเมล์ก็เดินมานั่งลงข้างๆผม ทั้งที่เบาะตรงนี้มันว่างมาแทบจะหนึ่งเดือน ด้วยคำถามมันเลยทำให้ผมต้องหันไปหาแล้วตอบแก

"แต่ก่อนที่ผมจะตอบลุง ผมขอถามลุงก่อนได้ไหม รถเมล์สายนี้มันสิ้นสุดที่ไหนครับ"

พอสิ้นคำถามของผม ลุงแกก็ทำหน้าเหมือนเห็นผีคุยได้ยังไงไม่ผิด ทั้งที่คำถามของผมมันก็ไม่ได้พิศดารอะไร - -

"อะ เอ็งอย่าบอกนะว่า ที่เอ็งนั่งรถมาเป็นเดือนเนี่ยไม่รู้ว่ามันสุดสายที่ไหน!!"

ลุงแกจะทวนคำถามของผมเพื่ออะไรกันแน่ทั้งที่ตัวเองก็ได้ยินมันแล้วแท้ๆ

"............." ผมพยักหน้าขึ้นลงหลายทีและกำลังเฝ้ารอคำตอบ แต่ถึงยังไงผมก็ไม่กล้าสบตาของแกเช่นเดิม ได้แต่เฉไฉมองทางอื่น

"ฮะๆๆ นี่ข้ากำลังคุยกับคนบ้าจริงๆใช่ไหมเนี่ย" แล้วแกก็หัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตาย ตกลงผมคงไม่ได้คำตอบใช่ไหม?

"........." ผมเงียบและหันหน้าเข้าหน้าต่างเหมือนที่เคยทำ

"เฮ้ยๆๆ อย่าพึ่ง รถเมล์คันนี้วิ่งไปถึงสวนผึ้งมันก็สุดสายล่ะ

หื้อ ที่แกไม่ลงสักทีเพราะไม่รู้ว่ารถเมล์มันจะไปถึงที่ไหนงั้นหรือวะ"

คำตอบมันคือใช่และไม่ใช่ผมเลยพยักหน้าไปหนึ่งที ก่อนจะส่ายหัวไปอีกหนึ่งที

"อะไรของแกวะ ทั้งพยักหน้าทั้งส่ายหัว มันทำข้ามึนนะโว้ยยยย แกอย่าพาข้าบ้าไปอีกคนสิวะ"

แกเกาหัวตัวเองอย่างมึนๆแล้วเปลี่ยนเอามือมานวดขมับทั้งสองข้าง ภาพนั้นทำเอาผมอดยิ้มไม่ได้เลยแฮะ นี่ผมจะทำบาปไหมครับ ทำให้คนแก่ปวดหัวแบบนี้เนี่ย ^^"

"เฮ้ยยย!! ไอ้หนูแกยิ้มหรอวะ เมื่อกี้!!!"

อยู่ๆดีลุงแกก็เกิดบ้าอะไรขึ้นมาไม่รู้ครับ ลุกขึ้นชี้หน้าผมแล้วร้องตะโกนว่าผมยิ้มจนคนทั้งรถหันมามอง ส่วนผมก็รีบหุบยิ้มแล้วก้มหน้ามองตักตัวเองไม่กล้าสู่สายตาของคนบนรถ อายอ่ะ - -

"เออๆ ไม่ต้องอาย ขอโทษเมื่อกี้ข้าตกใจไปหน่อยที่เห็นเอ็งยิ้ม" เหมือนลุงแกจะสำนึกได้ว่าตัวเองกำลังโอเว่อร์เกินเหตุถึงได้นั่งลงข้างๆผมอีกครั้งก่อนจะยกมือของแกลูบหัวผมเบาๆ

มืออุ่นๆที่ลูบหัวผมของแกมันทำให้ผมใจชื่นขึ้นมาได้ เลยเงยหน้าขึ้นมาจากตักของตัวเอง

"เอ็งยิ้มแล้วสดใสดี ทำไมไม่ยิ้มบ่อยๆวะ ข้าเห็นเอ็งทีไหร่นึกว่าคนแบกโลกไว้ทั้งโลก

ทำหน้ายังกะคนขี้ไม่ออกมาสามเดือน" คำพูดของแกมันทำให้ผมยิ้มออกมาได้อีกครั้ง ยิ้มของผมมันสดใส(?) ถึงแม้จะเป็นคำโกหกแต่ผมรู้สึกดี อย่างน้อยยังมีคนเห็นผมนั่งอยู่ตรงนี้แลัวคนหนึ่ง

"ลุงถามคำถามผมเยอะมาก จนผมไม่รู้จะตอบคำถามไหนดีแล้วนะเนี่ย ^^" แล้วผมก็ยังคงยิ้มต่อไปเรื่อยๆ ตราบใดที่มีคนเห็นค่าของมัน

"เอออารมณ์ดีแล้วสิไอ้หนู มีกวนตีนกลับด้วยนิ เอาที่ข้าอยากรู้ที่สุดก่อนละกัน เอ็งนั่งรถเมล์ทำไมทุกวัน" ลุงแกใช้เสียงเข้มๆดูจริงจังเหมือนตอนนี้ผมกำลังถูกสอบสวนให้ยอมรับความผิดเลยครับ เนี่ยถ้าผมตอบไม่ถูกใจจะขังลืมผมไปหรือเปล่าอ่ะ -*- จริงจังเกินไปไหมลุง

"อ้าว ผมนั่งรถเมล์ทุกวันมันผิดกฎหมายด้วยหรอ พึ่งรู้นะเนี่ย พอดีไม่ได้เรียนกฎหมายซะด้วยแฮะ"

"โป๊ก!!...โอ๊ยยย เจ็บนะลุง" แกให้ผมกินมะกอกครับ เจ็บอ่ะ มือหนักสุดๆเลยนะลุงเนี่ย ผมได้แต่ลูบหัวตัวเองปรอยๆนั้นแหละครับ เผื่อมันจะหายเจ็บเร็วขึ้น

"โทษฐาน กวนตีน" แล้วแกก็ลอยหน้าลอยตาตอบหน้าตาเหมือนคนที่ทำผมเจ็บไม่ใช่แก แต่เป็นตัวผมเองที่หาเรื่องเอาหัวไปชนกับมะเงกของแกเอง - - คนแก่บางทีก็เข้าใจยากกว่าวัยรุ่นแฮะ

"ตอบมาจริงๆสักทีสิวะ ข้าลุ้นจนฉี่เหลืองแล้วเนี่ย" เอ่อ แกอยากรู้เรื่องของผมมากขนาดนี้เลยหรือครับ ผมควรจะเล่าให้แกฟังได้แล้วสินะ

"ลุงเคยมีเรื่องไม่สบายใจไหม" ผมถามเพื่อจะเข้าเรื่องนะ ไม่ได้คิดจะเฉไฉไปเรื่องอื่น อย่ามองผมแบบจะฆาตกรรมกันอย่างนั้นดิลุง

"เคย"ง่ะ เสียงห้วนมากอะ

"แล้วลุงมีวิธีจัดการกับมันยังไงอะ" ลุงแกก็ยังมองผมแบบเดิม แต่ยังดีที่แกตอบอะนะ

"ข้าก็กลับบ้านไปใช้เวลาอยู่กับลูกกับเมีย ไม่ก็ระบายให้เมียข้าฟังนะสิวะ" แกตอบคำถามผมแล้วยิ้มไปด้วยเหมือนคนที่มีความสุขเวลาคิดถึงครอบครัวตัวเอง เฮ้อ ผมซักอิจฉาลุงแล้วสิ ที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับครอบครัวตัวเองแบบนี้ T.T

"และนี่แหละเป็นวิธีจัดการกับความไม่สบายใจในแบบของผม"

"ยังไงวะ" ถามแบบนี้ดูเหมือนจะต้องเล่ายาวแล้วละครับ

"ลุงรู้ไหมว่าเส้นทางที่รถกำลังเคลื่อนไปข้างหน้ามันจะมีอะไรเกิดขึ้น" ผมพูดและหันออกไปนอกหน้าต่าง

"ไม่รู้วะ พอดีไม่ใช่หมอดู" เอ่อ ลุงครับผมเข้าโหมดจริงจังอยู่นะ อย่ามาเล่นมุขคาเฟ่แป้กๆแถวนี้ได้ไหม - - ผมไม่สนใจและตั้งใจเล่าต่อ

"นั้นสิครับ ไม่มีใครรู้ว่าทางข้างหน้าจะมีอะไร เหมือนกับชีวิตของคนเราที่กำลังก้าวต่อไปเรื่อยๆโดยไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นเหมือนกัน " ผมหยุดเล่า สูดเอาอากาศอันบริสุทธิ์จากทุ่งหญ้าข้างทางจนชุ่มปอด แล้วกับมาเล่าต่อ

"เวลาที่รถเคลื่อนผ่านไปในแต่ละที่ มันไม่มีอะไรสามารถคาดการณ์ได้ บางทีฝนตก บางทีแดดก็ออกจนร้อนไปหมด หรือบางทีมันก็หนาวจนต้องห่อตัวเอง แล้วถ้าเจอเห็นการณ์แบบนั้นรถจะหยุดจอดไหมครับ" ผมหันไปถามคนที่ตั้งใจฟังผมเล่าอยู่ข้างๆ

"อืม มันคงไม่จอดหรอก ถ้าน้ำมันไม่หมดหรือเครื่องพัง แล้วก็ถึงที่ปลายทางพอดี" ผมยิ้มให้คำตอบของลุงเมื่อได้ยินคำว่าปลายทาง นั้นสินะ

แล้วปลายทางของผมมันจะถึงเมื่อไหร่

แล้วเมื่อไหร่อีกเช่นกันล่ะที่ผมถึงจะได้หยุดจากการเดินทางไปสู่จุดหมายของชีวิตสักที

"นี่ไงล่ะลุงที่ผมต้องนั่งรถเมล์ของลุงทุกวัน เพราะผมเองก็เป็นคนหนึ่งที่อยากจะไปให้ถึงปลายทางที่ว่านั้นสักครั้งหนึ่งนะสิ"

"อืมข้าเริ่มเข้าใจเอ็งแหละไอ้หนู แต่ข้ายังสงสัยว่าทำไมแกต้องนั่งเหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก นั่งติดขอบหน้าต่างอยู่ได้ทุกวันว่ะ"

"ผมไม่รู้ว่าคนอื่นจะเป็นเหมือนผมไม่นะ แต่ผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้นั่งรถ มันเหมือนมีแรงฉุดดึงให้ผมเคลื่อนที่ไปข้างหน้าโดยไม่ต้องใช้แรงตัวเอง ผมสามารถปล่อยความคิดให้ลอยไปกลับสายลมที่ไหลผ่านไปด้านหลังตามวิถีทางที่รถเคลื่อนที่ไป มองภาพข้างทางที่ปรับเปลี่ยนแบบคาดเดาไม่ได้

ผมไม่ต้องใช้ความคิดอะไรให้มากมายว่าทางเดินข้างหน้าผมจะต้องเป็นแบบไหนหรือต้องกำหนดให้มันเป็นแบบที่ใครๆต้องการ ผมแค่นั่งมองอยู่ตรงนี้ มองสิ่งรอบตัวที่ไหลผ่านไปเรื่อยๆโดยไม่ต้องทำอะไร มันเหมือนผมได้มีช่วงระยะเวลาหนึ่งที่ไม่ต้องใช้สมองในการคิด ได้ชำระล้างความคิดที่สะสมมาตลอดทั้งวันหลุดลอยไปกับสายลม ปลดปล่อยแทนการระบายกับคนอื่นที่ผมไม่เคยคิดที่จะเอาปัญหาของตัวเองไปให้ใครฟัง

ผมกลัวว่าการเอาเรื่องไม่ดีของเราไปให้คนอื่นรับรู้เขาจะรู้สึกไม่ดีตามไปด้วย แต่ถ้าหากผมจะเก็บมันไว้คนเดียว

ผมก็กลัวว่าวันหนึ่งผมจะได้กลายเป็นคนบ้าแบบที่คนบนรถเมล์คันนี้เคยตราหน้าไว้เหมือนกัน

 นี่แหละคือวิธีปลดปล่อยความเครียดของผม  คราวนี้ผมคงตอบคำถามของลุงทุกข้อสงสัยได้หมดแล้วนะครับ :D"

ประโยคยืดยาวที่ผมพูดออกมารอบเดียวจบ พอยิ่งได้พูดก็ยิ่งหยุดไม่ได้ เหมือนใจของผมที่ลึกๆแล้วอยากจะมีใครมานั่งฟังในสิ่งที่ผมอยากจะเล่า อยากให้รับรู้ในมุมมองของผมบ้างก็เท่านั้นเอง ผมไม่รู้หรอกว่าลุงแกจะฟังเรื่องที่ผมเล่าจนจบหรือเปล่า เพราะตลอดเวลาที่ผมเล่าผมไม่เคยหันหน้าออกจากหน้าต่างแม้แต่น้อย มันเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ผมรับรู้ว่านั้นเป็นความสุขของผม ^^

"งั้นลุงก็ขอโทษด้วยนะที่เคยมองว่าเอ็งเป็นคนบ้า จริงๆแล้วแต่ละคนมันมีวิธีกำจัดความเครียดไม่เหมือนกัน

วิธีของเอ็งก็ดีนะข้าว่า

'งั้นข้าก็ขอให้เอ็งพบปลายทางที่หวังไว้เร็วๆแล้วกัน'"

ผมหันหน้าไปหาแกทันทีที่แกพูดจบ ใจที่ฟองตัวอย่างช้าๆเมื่อรู้ว่าอย่างน้อยก็มีคนนั่งฟังเรื่องของผมจนจบ ผมเห็นลุงแกยิ้มให้ผมอย่างอบอุ่น จนผมเลิกกลัวที่จะสบตากับใครไปซะสนิทเลย

ผมสบตากับแกเป็นครั้งแรกตลอดระยะเวลาหนึ่งเดือนบนรถเมล์สายนี้ที่ผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสุดสายมันคือที่ไหนถ้าไม่มีใครสักคนมองเห็นว่าผมนั่งอยู่ตรงนี้ผมก็ไม่วันที่จะรับรู้ได้เลย

^______________^

"สาธุ!!!! ขอให้สมพรปากนะลุง" ผมไหว้ขอบคุณแกสำหรับทุกอย่าง ไม่ใช่แค่คำอวยพรเท่านั้นหรอกครับ แต่คำอวยพรมันคือของแถมต่างหาก

"กวนตีน!!!!" ลุงแกเลยใจดีแจกของแถมผมเพิ่มอีกแล้วคร้าบบบบ

"555555" เสียงหัวเราะที่ดังสนันไปทั่วทั้งรถของเราสองคนดังขึ้น พร้อมกับเสียง

~ตึ่ง~

 เสียงประตูรถเปิดที่บ่งบอกว่า

"หมดเวลาของผมไปอีกวัน"

แต่วันนี้ผมกลับยิ้มได้กว้างที่สุดอีกวันหนึ่ง ที่จะทำให้ผมได้จดจำสิ่งดีๆเข้าไปในสมองได้อีกนาน แสนนาน

ผมก้าวลงจากรถเป็นคนสุดท้ายเช่นเดิม และยังยืนมองดูรถเคลื่อนที่ไปไกลสุดตา

แต่วันนี้มันพิเศษกว่าทุกวัน ผมยืนโบกมือให้ใครอีกคนบนรถที่ผมนั่งมาตลอด1เดือน

ผมเดินกลับไปที่พัก และหลับตาลงนอนด้วยรอยยิ้มที่แทบจะไม่ได้หุบทั้งคืน

สุดท้ายผมไม่รู้หรอกครับ ถนนชีวิตของผมเส้นนี้จะมีอะไรเกิดขึ้นบาง 

รถของผมจะมีพลังไปได้ไกลแค่ไหน แต่ผมก็จะไม่ยอมแพ้ที่จะเดินทางตามหาปลายทางมันต่อไป

เหมือนที่วันนี้อย่างน้อยผมก็รู้แล้วว่ารถเมล์ที่ผมนั่งมันสุดสายที่ไหน

**************************

ณ เวลาเดิม รถเมล์คันเดิม และที่นั่งก็ยังเป็นที่เดิม

"เอ่อ ขอโทษนะครับ ตรงนี้มีคนนั่งไหมครับ" ผมหันหน้าออกจากหน้าต่างกลับเข้าไปในรถตามเสียงชายที่คุยกับผม ที่นั่งข้างๆผมก็ยังคงว่างเช่นเดิม แต่วันนี้เหมือนมันจะไม่ว่างแล้วครับ :)

"อ๋อ ไม่มีครับ" สิ้นเสียงของผมชายคนนั้นก็นั่งลง หมดหน้าที่ของผมแล้ว ผมก็มองออกไปข้างนอกหน้าต่างที่สายลมเย็นพัดผ่านเข้ามาให้ผมได้สัมผัสถึงบรรยากาศภายนอกที่เย็นสบาย

อ่าาาาา ผมมีความสุขจังเลยครับ

********************THE END************************