"มนุษย์แปลกเสมอ เราจะสอดรู้กับสิ่งที่รัก และสิ่งที่ชัง
เมื่อรักใคร ก้อยากรู้ถึงทุกสิ่งที่เขามี เขาเป็น
กับคนที่เกลียด ก็อยากรู้อย่างนั้นเหมือนกัน"


จากนิยาย เถ้ากุหลาบ

พออ่านพบก็เลยจดมันไว้  มานึกถึงคนที่เคยรักคนแรกๆ
พอรักก็อยากรู้เรื่องของเขาไปซะทุกอย่าง
กินยังไง นอนยังไง เพื่อนเป็นใครบ้าง

กับคนที่เกลียด นั่สิ หรือว่ายังไม่เคยเกลียดใครจริงๆจังๆนะ
เลยไม่มีคนที่เกลียดถึงขั้นต้องรู้รายละเอียดของเขาเพื่อทำบางอย่าง


โอ้หนอยามสนธยา
เพลงทุ่งหญ้าพริ้วพราวบนราวลม
เป็นความขมของหัวใจอันไหวเศร้า
เป็นความว่างเปล่าของหยาดน้ำตา
ใต้พื้นพสุธา ที่ความรักพำนักอยู่มิรู้ตื่น
โอ้หนอ วันและคืน
ในดวงตางามของเธอ
มีฉันเพียงผู้เดียวเที่ยวละเมอเพ้ออยู่


บทนี้รำพันให้ตัวเอง
รู้สึกจะจำมาจากเรื่องสั้นในนิตยสารสักเล่ม
แต่มันโดนใจ

 "ความว่างเปล่าของหยาดน้ำตา"
นั่นสิ มีใครเคยรู้สึกว่าน้ำตาตัวเองยามร้องไห้ลำพังนั้นมีมากกว่าความว่างเปล่า

"ใต้พื้นพสุธาที่ความรักพำนักอยู่มิรู้ตื่น"
สำหรับคนอย่างเรา ความรักไม่เคยตื่นลืมตาออกมาพ้นพื้นธรณีเลย
ความรักไม่เคยได้เติบโตและเบ่งบาน
แม้แค่จุดก่อเกิดเล็กๆยังมักสลายไปในเวลาอันรวดเร็ว
แล้วก็ถูกลืมเลือน

ว๊า....มันช่างเศร้าได้เข้ากับเราจริงๆ