นิยายสืบสวนฝีมือคนไทยที่ได้รับรางวัล Nanmeebooks Award ปี 2550 

สารภาพว่าตัวเองเป็นพวกไม่เคยคิดจะหยิบนิยายสืบสวนของคนไทยมาอ่านสักเท่าไหร่ เพราะอคติลึกๆ ว่าคนไทยมักจะเขียนให้ซับซ้อนชวนติดตามเท่าของต่างชาติไม่ได้ แต่เล่มนี้เปลี่ยนความคิดเราสุดๆ 

เล่มนี้ตอนแรกก็ไม่เคยคิดจะอ่านหรอกถ้าไม่มีเหตุ ไม่เคยได้ยินชื่อ ไม่เคยรู้จักใดๆ ทั้งสิ้น แต่พี่ฝากให้ซื้อให้หน่อย แล้วก็ฝากให้อ่านให้จบก่อน แล้วค่อยส่งไปให้ที่ญี่ปุ่น จะได้ถกกันได้ ก็เลยอ่านรวดเดียวจบ จริงๆ ก็เริ่มสนใจตั้งแต่อ่านเรื่องย่อด้านหลังในวันที่ซื้อที่งานหนังสือละ แต่ไม่คิดจะอ่านหรอก ถ้าพี่ไม่บอกให้อ่านเนี่ย

มันสนุกมากจริงๆ ชอบบรรยากาศเนื้อเรื่องที่เป็นสยามสมัยโบราณ มันดูขลัง มีมนต์เสน่ห์แบบไทยๆ ดี แต่ไม่ได้สืบลึกไปว่าผู้เขียนมีผลงานอื่นอีกมั้ย ถ้ามีก็อยากจะไปตามหามาอ่านเหมือนกัน 

ผู้เขียนเป็นแฟนเชอร์ล๊อก โฮล์มส์ วิธีการที่สมัย ตำรวจในเรื่องใช้สืบคดี ก็เลยคล้ายๆ กับโฮล์มส์ (ซึ่งเราก็ชอบ) แถมยังมีพูดถึงฌาค ฟูเทรลส์ด้วย(นิดหน่อย) พอดีได้อ่านเรื่องของนักเขียนคนนี้มาก่อน ก็เลยเข้าใจมากขึ้น (แต่จริงๆ คนไม่เคยรู้จักฌาคมาก่อน ก็อ่านเข้าใจอยู่ดี)

ภาษาในเรื่องที่ใช้เขียนก็ดูโบราณมาก เพราะผู้เขียนเป็นแฟนสำนวนแปลของอ.สายสุวรรณ (ซึ่งเราก็ชอบสำนวนแปลของอ.สายสุวรรณเช่นกัน) มันมีสเน่ห์จริงๆ สเน่ห์ที่นักเขียนหนุ่มสาวยุคนี้ลืมไปหมดแล้ว 

สารภาพว่าครั้งแรกที่เราได้อ่านสำนวนแปลเรื่องเชอร์ล็อก โฮล์มส์ของอ.สายสุวรรณ เราก็งงตึ้บไปเลยเหมือนกัน อ่านไม่ออก งงมาก ตอนนั้นอารมณ์อยากอ่านเชอร์ล็อก โฮล์มส์สุดๆ แต่พอเจอสำนวนโบร๊าณโบราณแบบนั้น แทบจะถอดใจเลย เหมือนต้องอ่านไทยแล้วแปลไทยอีก แค่เปิดมาเจอสรรพนาม 'กัน' ที่โฮล์มส์กับวัตสันใช้แทนตัวเองเข้าไป ก็งงแล้ว ตอนนั้นคิดว่า มันมีคำนี้ในโลกด้วยเหรอ ?? ฮ่าๆ แต่พอตอนนี้ กลับคิดถึงสำนวนโบราณๆ เพราะยุคนี้ไม่มีใครใช้สำนวนแบบนั้นแล้ว 

วกกลับไปที่กาลมรณะอีกสักนิด อยากจะบอกว่า อะไรๆ ก็ดีหมด ยกเว้นหน้าปกนี่ละ ไม่เห็นจะเข้ากับเนื้อเรื่องเลย จริงๆ คิดว่าถ้าใช้รูปนาฬิกาพกเปื้อนเลือด จะดูเข้ากว่าอีกนะ