Group Blog All Blog
|
- + - + - ตอนจบของ......โดเรมอน (เศร้ามาก) T_T - + - + + เรื่องที่คุณจะอ่านต่อไปนี้ เป็นตอนจบการ์ตูนยอดฮิต "โดเรมอน" ซึ่งดูเหมือนจะมีหลายเวอร์ชันด้วยกัน เวอร์ชันนี้ออกจะเศร้าสักหน่อย แต่ก็ให้คำตอบแก่คนที่สงสัยถึงตอนจบของการ์ตูนเรื่องนี้... เรื่องราวการ์ตูนของหุ่นยนต์แมวอ้วนสีน้ำเงินนี้มีมานานกว่าสิบสิบปีแล้ว เขียนกันจนกระทั่งผู้เขียนได้เสียชีวิตจากไป กระนั้นเรื่องราวก็ยังไม่จบแบบสมบูรณ์ แต่ทว่าที่ญี่ปุ่นได้เผยถึงตอนจบที่ผู้เขียนได้เขียนเอาไว้ก่อนที่จะเสียชีวิตไว้คร่าวๆ ว่า ..... โนบิตะเป็นเด็กที่อ่อนแอที่เป็นโรคร้ายรักษาไม่หายและกลายเป็นเจ้าชายนิทรามาเป็นแรมปีแล้ว ในขณะที่พ่อแม่พี่น้องทุกคนกำลังถอดใจ โนบิตะก็ตัดสินใจที่จะตื่นขึ้นมาเป็นครั้งสุดท้าย ในวันที่เขาตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาล เขาเห็นคนรู้จักของเขาเกือบทุกคน ทั้งพ่อ แม่ และเพื่อนๆ ต่างมายืนล้อมรอบเตียงของเขา แต่เขามองไม่เห็นเพื่อนสนิทที่สุดของเขา นั่นคือ โดเรมอน... เขาจึงถามหา... แต่คำตอบที่ได้ก็คือ โดเรมอนนั้นเป็นเพียงแค่เรื่องราวในความฝันของเขา ขณะที่เขาหลับเป็นเจ้าชายนิทราเท่านั้น ไม่ได้มีตัวตนอยู่จริง เขารู้สึกเสียใจมาก... วันรุ่งขึ้นขณะที่โนบิตะนั่งมองออกไปที่นอกหน้าต่าง เขาก็ได้เห็นต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งที่ผลัดใบร่วงไปเกือบจะหมดต้นแล้ว อากาศในตอนนั้นหนาวเย็น โนบิตะนั่งถอนใจนึกถึงเรื่องราวของโดเรมอน... ทันทีที่ใบไม้ใบสุดท้ายหลุดร่วงลงจากต้น โนบิตะก็หมดลมหายใจจากไป... ผู้เขียนได้เขียนตอนจบนี้ขณะที่เขาป่วย ก่อนที่จะเสียชีวิตในโรงพยาบาล แต่ก็ไม่ได้ลงตีพิมพ์ เพราะสมาพันธ์การ์ตูนแห่งประเทศญี่ปุ่นให้เหตุผลว่า มันเศร้าเกินไป เด็กๆ มีความผูกพันกับโดเรมอนมากทางด้านจิตใจ หากผลสรุปว่า โดเรมอนเป็นเพียงความฝันของเด็กไม่สบายคนหนึ่งเท่านั้น และสุดท้ายก็เสียชีวิต จะเป็นการทำร้ายจิตใจเด็กๆ มากเกินไป...  มาดูแบบHappy Ending!! กันบ้าง บ่ายวันหนึ่ง ซึ่งก็เป็นวันธรรมดาเหมือนวันอื่นทั่วไป โนบิตะกลับมาจากโรงเรียน และวิ่งขึ้นชั้น 2 ไปที่ห้องของเขา โดเรมอนกำลังนอนอยู่ในห้อง ...ซึ่งก็เป็นเหมือนปกติทุก ๆ วัน "เฮ้!! โดเรมอนตื่นเถอะแล้วไปเล่นด้วยกัน" โนบิตะชวน แต่โดเรมอนก็ยังไม่ตื่น โนบิตะคิดว่า โดเรมอนคงจะเหนื่อย ปล่อยให้นอนต่อไปดีกว่า ดังนั้นเขาจึงวิ่งออกไปเล่นข้างนอนกับชิซูกะและเพื่อนคนอื่นๆ 2-3 ชั่วโมงต่อมา เมื่อโนบิตะกลับถึงบ้าน เขาพบว่าโดเรมอนยังนอนอยู่นิ่งที่เดิม โนบิตะเริ่มรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่แปลกไป "ปกติโดเรมอนไม่นอนนานอย่างนี้นี่นา " เขาพยายามจะปลุกโดเรมอน แต่ก็ไม่มีการตอบสนองใดๆ โนบิตะเริ่มรู้สึกกลัวและพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะปลุกโดเรมอน แต่ไม่ว่าโนบิตะจะพยายามแค่ไหน ก็ทำให้โดเรมอนตื่นขึ้นมาไม่ได้ ถึงตอนนี้โนบิตะรู้ชัดเจนแล้วว่ามีบางอย่างผิดปกติ โดเรมอนไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน.. โนบิตะเริ่มร้องไห้ แต่แม้จะร้องไห้หรือตะโกนเรียกอย่างไร.. เจ้าหุ่นยนต์แมวตัวอ้วนก็ไม่เคลื่อนไหว แล้วโนบิตะก็เกิดความคิดขึ! ้นมา!! เขากระโดดลงไปในลิ้นชักโต๊ะ.. ใช่แล้ว! ไทม์แมชชีนนั่นเอง โนบิตะใช้ ไทม์แมชชีนไปในอนาคต ไปหา โดเรมี น้องสาวของโดเรมอน โนบิตะไปขอความช่วยเหลือจากโดเรมี และพาเธอกลับมากับเขา กลับมาในปี 1998 หลังจากนั่ง ไทม์แมชชีน กลับมายัง ปี 1998 โดเรมีก็เริ่มตรวจระบบต่างๆ เพื่อดูว่ามีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นกับพี่ชายของเธอ หลังจากนั้นไม่นาน โดเรมีก็บอกว่า.. "แบตเตอรี่ของโดเรมอนหมด" โนบิตะได้ยินดังนั้นก็โล่งใจ และบอกกับโดเรมีว่า "แบตเตอรี่หรือ?? โดเรมอนไม่ได้เสียหายอย่างอื่นใช่ไหม งั้นจะรีรออะไรอยู่ล่ะ รีบเปลี่ยนแบตเตอรี่ใหม่ให้เขา และทำให้โดเรมอนตื่นกลับมาเหมือนเดิมทีสิ" แต่ ..โดเรมีส่ายหน้าและพูดขึ้นว่า "โนบิตะซัง ฉันควรทำอย่างนั้นเหรอ??" "อะ... อะไรนะ โดเรมี เธอหมายความว่ายังไง???" โดเรมีตอบว่า.. "ก็ แบตเตอรี่หลักของ โดเรมอนอยู่ตรงนี้ ใกล้กับกระเป๋าหน้าของเขา และไฟมันหมดแล้ว ซึ่งแต่เดิมโดเรมอนจะมีแบตเตอรี่สำรองอยู่ที่หู แต่ก็อย่างที่รู้ ๆ กันล่ะว่า หูของโดเรมอนถูกหนูแทะกินไปเมื่อหลายปีมาแล้ว ดังนั้น! ตอนนี้โดเรมอนก็เลยไม่มีแบตเตอรี่สำรอง" "แล้วมันหมายความว่ายังไ งล่ะ" โนบิตะสงสัย "ก็หมายความว่า ถ้าฉันเปลี่ยนแบตเตอรี่ให้โดเรมอน ความทรงจำทุกอย่างของโดเรมอนก็จะหายไปจากส่วนของหน่วยความจำนะสิ" "อะไรนะ?????? " "แล้วเธฮยังจะให้ฉันเปลี่ยนแบตเตอรี่ให้อย่างนั้นหรือ" โนบิตะหลับตาแล้วร้องไห้.... แต่หลังจากนั้นไม่นานเขาก็หยุดร้อง และบอกโดเรมีจังว่า.. "โดเรมี ขอบคุณนะที่อุตส่าห์มา ฉันจะดูแลโดเรมอนเอง เธอกลับไปอนาคตเถอะ" โดเรมีจังไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรเพื่อช่วยโนบิตะดี เธอเข้าไปกอดโนบิตะเพื่อปลอบใจ และก็กลับไปอนาคต หลังจากโดเรมีกลับไป โนบิตะอุ้มโดเรมอนไปนอนในตู้ของโดเรมอนตามเดิม วัน-เวลาผ่านไป........... ปี ค.ศ.2010 โนบิตะโตขึ้น ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา เขาก็เปลี่ยนไป เขาทุ่มเทเรียนอย่างหนัก ไม่มีการร้องไห้อีกต่อไป และเขาก็มีชีวิตอยู่โดยที่ไม่มีโดเรมอน เขาบอกชิซูกะและทุก ๆ คนว่า โดเรมอนได้กลับไปสู่อนาคตของเขาแล้ว และจะไม่สามารถได้พบกับโดเรมอนได้อีกต่อไป ชิซูกะรู้สึกประทับใจในท่าทางที่เปลี่ยนไปอย่างเหลือเชื่อของโนบิตะ ซึ่งแตกต่างจากเมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง พวกเ! ขาตกหลุมรักซึ่งกันและกัน และในที่สุดก็ได้แต่งงานกัน... โนบิตะเติบโตเป็นนักวิทยาศาสตร์ เขาได้สร้างห้องของเขาให้กลายเป็นห้องทดลอง และทุ่มเทศึกษาอย่างหนักในงานของเขาตลอดทั้งวัน เขาได้บอกชิซูกะว่าไม่ให้เข้ามาในห้องทดลองของเขา เพราะมีสิ่งที่เป็นอันตรายอยู่มากมาย แต่แล้ววันหนึ่งเขากลับเรียกชิซูกะให้เข้าไปในห้องของเขา ห้องทดลองซึ่งเขาเคยบอกว่าเต็มไปด้วยอันตราย นั่นเป็นครั้งแรกที่ชิซูกะได้เข้าไปในห้องของสามีเธอ และเมื่อชิซูกะเข้าไป เธอถึงกับตกใจจนพูดไม่ออก.... เพราะสิ่งที่เธอเห็น- -เพื่อนเก่าของเธอ.. ผู้ที่เธอเคยเล่นด้วยในวันเด็ก "โดเรมอน" โดเรมอนไม่ได้เคลื่อนไหว ดูเหมือนว่าเขากำลังหลับ "ดูนะชิซูกะ ฉันจะเสียบปลั๊กเดี๋ยวนี้แหละ.." โนบิตะเปิดสวิตช์หลักของโดเรมอน โดเรมอน ลืมตาขึ้นมาอย่างรวดเร็ว..... ที่โนบิตะเรียนอย่างหนัก และทุ่มเท ก็เพื่อที่จะได้พบ ได้คุยกับเพื่อนเก่าของ! เขาอีกครั้งหนึ่ง จนถึงขณะนี้.. โนบิตะก็ทำให้โดเรมอนฟื้นข ึ้นมา อีกครั้งหนึ่ง โนบิตะและชิซูกะ ร้องไห้เบา ๆ ด้วยความยินดี.... ขณะที่โดเรมอนลืมตาขึ้นมา... มองไปรอบ ๆ และในที่สุดก็พูดขึ้นว่า อย่างเสียดังว่า "โนบิตะ นายทำการบ้านเสร็จรึยัง?" เมฆสีขาวบริสุทธิ์ยังคงลอยล่องอยู่บนท้องฟ้าเหมือนดังวันก่อน วันเวลาที่พวกเขาได้ร่วมใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน.... 
ชอบโดเรมอน เหมือนกันค่ะ อ่านไม่เคยเบื่อ
โดย: อยู่ไกลบ้าน
 วันที่: 17 กุมภาพันธ์ 2548 เวลา:17:50:44 น.good good ... let try to use more color
โดย: joe IP: 203.152.7.130 วันที่: 17 กุมภาพันธ์ 2548 เวลา:18:06:18 น.
ว๊าว... ขอบคุณนะคะ ที่เอาโดเรมอนมาให้พี่อ่านอีกง่ะ ชอบที่สุดเลยอ่ะ ฮีโร่ในดวงใจเลยค่ะ
โดย: ถั่วแดงเย็น
วันที่: 17 กุมภาพันธ์ 2548 เวลา:23:26:49 น.ตอนที่จบแบบเศร้าน่ะ... เศร้ามากๆเลย
โดย: เศร้ามากๆ IP: 58.8.106.88 วันที่: 17 มิถุนายน 2551 เวลา:22:17:27 น.
อยากบอกว่าเราก็เป็นคนหนึ่งที่ชอบโดเรมอนเหมือนกัน ตอนจบนี้ทุกคนบอกว่าเป็นตอนจบที่แฮ็ปปี้แอนดิ้งที่สุดต่สำหรับเราแล้วตอนจบอันนี้ทำไห้เราร้องไห้ไปเยอะเหมือนกัน แต่เราก็ชอมมากๆเลยนะ
ขอขอบคุณจากใจจริงที่ลงไว้ให้ทุกคนได้อ่าน โดย: hlsd IP: 118.174.128.133 วันที่: 18 กรกฎาคม 2551 เวลา:18:51:45 น.
|
ปู แม่สามแสบ
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Friends Blog
Link |
||||||||||||
ฝีมือจังเลยอ่ะ ทำเก่งอ่ะ......ทำไมเก่งกันจังเลย อิอิอิ