ดำริ
หลายวันมาแล้วที่ไม่ได้เขียนหา ไม่ใช่ไม่คิดถึงนะ ฉันคิดถึงแกทุกลมหายใจ แต่ก่อน ถ้าคิดถึงก็แค่โทรหา นั่งรถไฟไปหา
ฉันไปรับแกที่สถานีในทุกๆวัน เมื่อทบทวนเรื่องราว แล้ว ก็พบว่า มันช่างมีความสุข เรามีคนที่รัก รอเรา คิดถึงเรา
ฉันคุยกับพี่ฟ้า เมื่อสอง สามวันก่อน ตอนที่เราทะเลาะกัน แกคงจะเสียใจมากใช่ไหม แกกลับไปเป็นแบบเดิม กินเหล้าหนักขึ้น ไม่แตกต่างจากฉันเลย ฉันกินเหล้าเกือบจะทุกวัน ติดเหล้า และวันนั้น ก็ ขับรถกลับเกือบไม่ถึงบ้าน ชีวิตฉันเลิกเหล้าได้ 2 ครั้ง ก็ตอนที่คบกับแก และตอนที่แกจากฉันไป ชีวิตของแก เกิดมาเพื่อฉันจริงๆ แล้วฉันทำอะไรเพื่อแกบ้างนะ ไม่มีเลย ฉันมีแต่บ่นๆๆ ฉันต้องไปรับ ไปส่งแก ฉันต้องดูแลบ้าน ฉันทำงาน ฉันเรียน จนสุดท้ายเราก็ทะเลาะกันเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่อง มากมายหลายครั้งที่ฉันร้องไห้ เพราะแก และพระเจ้าก็ทำให้เราจากกันตลอดกาล ฉันต้องร้องไห้ไปตลอดกาล
แม้จะล่วงเลย เกือบจะ สามเดือนแล้ว ความรู้สึกฉันยังเจ็บปวดเหมือนเดิม ไม่แตกต่างเลย ฉันไม่มีใครที่พอจะคุยได้ ว่าฉันรู้สึกอย่างไร ฉันเจ็บปวดแค่ไหน
ฉันไม่กล้าเล่าให้แม่ฟัง ฉันรู้ แม่เป็นห่วงมากแค่ไหน พ่อแก ฉันก็พูดไม่ได้ เพราะสุดท้ายแกก็เข้าประเด็นธรรมะเหมือนเดิม
ฉันทำได้แค่ นั่งในห้องพระ ดูรูปแก พูดกับรูปแก ว่าฉันคิดถึงแกมากแค่ไหน รักแกมากแค่ไหน แกรับรู้ได้บ้างไหม
พรุ่งนี้ ฉันกับแม่ กับ พ่อ กับเพื่อนๆ แก จะไปเลี้ยง ส้มตำ ปลาเผา เด็กบ้านอุดร ตามเจตนารมณ์ ที่แกเขียนไว้ วันที่ 7 ก.พ 58 ครบ 100 วันที่แกจากเราไป ฉันจะไปทำบุญกับพวกพี่ฟ้า พี่โบ้ พี่ธี ที่สุรินทร์ หาแกนะ
ใครสักคนที่ฉันอยากจะให้มานั่งข้างๆ ฉัน ในตอนนี้ คือ แกนะ