|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
27 | 28 | 29 | 30 | |
|
|
|
|
|
|
|
ประสพการณ์ที่ไม่เคยลืม
บล๊อกนี้มลขอต่อจากบล๊อกที่แล้วนะคะ อัฟกานิสถานมลได้ไปใช้ชีวิตอยู่ที่โน่นทำให้มลได้ข้อคิดอะไรมากมาย มลขอเล่าประวัติย่อๆของอัฟกานิสถานก่อนค่ะ
หลังจากสงครามระหว่างอัฟกานิสถานกับรัสเซียสิ้นสุด (ความจริงมีหลายประเทศที่ร่วมแจมกับรัสเซีย )
จากชาวนาที่ต้องถือเคียว ชาวไร่ที่ต้องถือจอบก็หันมาจับปืน หลังสงครามครั้งนั้นทำให้สภาพจิตใจของคนอัฟกันแย่สุดๆ สามารถถือปืนยิงใครก็ได้ ต่างคนต่างรบกันเอง เพื่อความเป็นใหญ่ มีหลายกลุ่มค่ะมลจำชื่อไม่ได้
ในปี พ.ศ 1992-1996 มุดจาฮีดิน หรือจะเรียกว่ากลุ่มอิสลาม เป็นผู้กุมอำนาจอยู่ในขณะนั้น ผู้คนฆ่ากันเองตายเพื่อแย่งชิงอำนาจ
ตอลีบันเห็นคนในประเทศฆ่ากันเอง จึงรวมตัวกันโค่นล้มกลุ่ม มุดจาฮีดิน ในปี 1995 และในปี 1996 ตอลีบันได้ยึดอำนาจสูงสุด
มาปี 2001 ทหารของอเมริกาได้เข้ามาขับไล่ตอลีบัน ออกจากเมืองคาบูล เพราะรัฐบาลอเมริกัน เชื่อว่า ตอลีบันให้ความช่วยเหลือ บินลาเดน เพื่อก่อโศกวินาศกรรม 11 กันยา คำแรกที่ชาวอเมริกันพูด "หากไม่มอบตัวบินลาเดนให้กับอเมริกัน คนอเมริกันจะทำสงครามกับชาวอัฟกัน"
ในปี พ.ศ 2003 มลได้ย้ายไปอยู่คาบูล สิ่งแรกที่มลเห็น คือที่พักอาศัยของคนอัฟกัน มันเหมือนเตาถ่าน นึกออกมั้ยคะ ที่แถวต่างจังหวัดเค้าเผากัน
ตามท้องถนนผู้ชายจะถือปืนอยู่ในมือ ถนนก็มีแต่รถถังของทหาร (ส่วนมาก อเมริกัน)
บ้านเมืองที่เป็นตึก ก็ พังเสียหาย ขอทานบนท้องถนนมากมาย แขนขาด ขาขาด เห็นแล้ว ตกใจมากเลย พวกเค้าไม่อาจกลับไปทำไร่ ทำนาเหมือนเดิม ครอบครัวเค้าล้มตาย ต้องอยู่อย่างอดอยาก
ในตลาด ก็จะมีเด็กๆๆขอทานมากมาย แต่ไม่เหมือนขอทานบ้านเราที่นั่งตรงทางเท้าเพื่อขอทาน เด็กๆๆที่โน่น เค้าขายของเร่ค่ะ เช่น ไม้ขีดไฟ หนังสือพิมพ์ เทียน
มีอยู่ครั้งหนึ่ง มลโดนขอทานเด็ก พวกนี้ขับไล่ ขว้างปา ที่ไม่ยอมอุดหนุนสินค้าที่เธอขาย มลขอให้สามีลองดูงานอะไรก็ได้ให้เด็กๆทำสงสารพวกเธอ ต้องเดินตากหิมะขายของอย่างนั้น
ที่คาบูลไม่มีไฟฟ้าใช้ ต้องใช้เครื่องปั่นไฟ เวลากลางวันเงียบเชียบ ไม่มีอะไรทำ แต่ก็ไม่เหงา เพราะมลมีสาวน้อยขอทาน มาอยู่ช่วยทำงานบ้านให้ เธอดีใจมากมาย ที่มีที่พักอาศัย และมีเงินเดือนใช้ เธอขยันมาก นี่ก็เป็นอีกวิธีหนึ่งที่ได้ช่วยเหลือเธอ ปัจจุบันเธอก็ทำงานอยู่ที่องค์กรนั้นค่ะ
มีอยู่คืนหนึ่งกำลังหลับสนิท ได้ยินเสียงระเบิด ดังสนั่น หวั่นใหว ตึกที่มลพักอยู่สั่นสะเทือน กระจกหน้าต่างแตก ปูนเป็นรอยร้าว พวกเราต้องรีบลุกขึ้นออกไปอยู่ที่ปลอดภัย บนถนนมันมืดมาก เห็นแต่ไฟหน้ารถพวกทหารให้เต็มถนนไปหมด โอ้ย อยากจะเป็นจิ้งหรีด จะได้มุดรูอยู่ กลัวมากๆๆ
เวลามลกลับไทยทีหนึ่ง โอย ทำไมประเทศฉันถึงได้สวยงามนะ ดูสิแสงไฟเต็มท้องถนนเลย เสียงเพลงที่ช่างเพราะจับใจ ตื่นเช้ามาได้ยินเสียง ไอศครีม อมแล้วดูด มาขายแต่เช้าเชียว เสียงรถขายผลไม้วิ่งเข้ามาขายในหมู่บ้าน โอ้ เมืองไทยของเรา ดีใจจังที่ได้เกิดมาเป็นคนไทย
เมืองไทยไม่ใช่ประเทศที่ยากจน ร่ำรวยด้วยทรัพยากรณ์ อุดมสมบูรณ์ทุกอย่าง แทบจะไม่ต้องสั่งของนำเข้าเลยด้วยซ้ำ มีไร่ นา มีที่ทำกิน บางครอบครัวอาจไม่มีที่ทำกิน แต่ก็ยังรับจ้างพอมีรายได้เลี้ยงปากเลี้ยงท้อง แต่อนิจา คนไทยไม่ขยัน
สุดท้ายนี้สิ่งที่มลเล่า อยากให้ทุกคนเอาไปเปรียบเทียบ ระหว่างบ้านเมืองของเรา กับ อัฟกานิสถาน ซึ่งหลายๆๆคนอาจคิดเหมือนกับมลในสถานการณ์เมืองไทยในขณะนี้ เอ...จิตใจของคนไทยแย่ถึงขนาดต้องฆ่ากันเองเชียวหรือ????? รอยยิ้ม รอยสามัคคีไปใหนหนอ????
Create Date : 21 กันยายน 2552 |
|
6 comments |
Last Update : 24 กันยายน 2552 14:24:07 น. |
Counter : 536 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: กะว่าก๋า 24 กันยายน 2552 15:28:46 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
ฮิ สั้นๆๆๆ Maldives
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
อิฉ๊านเป็นคนเลือด กรู๊ป เอบี มีนิสัยผีเข้าผีออก จิกกัดลูกผัว จนเคยตัว เพื่อนชอบเรียกอิฉ๊านว่า อีปอบตาลี อีผีตายยาก แค่เอ่ยถึง อิฉ๊านก็จะรีบถอดหัวมา เพื่อนชาวบล๊อกระวังตัวให้ดี อีผีปอบตัวนี้ ชอบกัดกินใส้พุง
|
|
|
|
|
|
|
เชื่อว่าคนไทยหลายล้านคน
คงจะพยายามหาคำตอบ
แต่คำตอบ
อยู่ในสายลม