|
Naruto-สายสัมพันธ์อุ่นไอรัก
สิ่งที่ประทับใจในนารูโตะ
-การหักมุม ใครกันแน่ last boss เพน มาดาระ โทบิ โอบิโตะ ถ้ามันจบแค่ มาดาระจะดีมากเลย หลังๆรู้สึกว่ามันเยอะไป ชอบนะคนที่พูดประโยคว่า คนทิ้งเพื่อนยิ่งกว่าสวะ คนที่ให้ตาเพื่อนก่อนตาย แทนที่จะตายอย่างฮีโร่กลับได้อยู่ต่อจนกลายเป็นวายร้าย เป็นสาเหตุให้อาจารย์ตาย ดราม่ากับคาคาชิ เป็นอะไรที่เราไม่ทันรู้ตัวเพราะดูต่อๆกัน มาเอะใจเอาตอนมิติที่ใช้เป็นมิติเดียวกับคาคาชิ เสียดายเหตุผลโอบิโตะมันน้อยไปในการเป็นตัวร้าย มาดาระยังพอเข้าใจมากกว่า
-ยอมรับด้านมืดของตน เปลี่ยนแปลงและก้าวต่อไป โตะที่กอดโตะด้านมืดแล้วบอกว่านายทำให้ฉันเป็นอย่างทุกวันนี้ เป็นตอนซึ้งๆอีกตอน เหมือนการพัฒนาความสัมพันธ์กับเก้าหาง จากความเกลียดชัง โกรธแค้น ต้องเก็บไว้ในก้นบึ้งของหัวใจ มาเป็นการพยายามสร้างความสัมพันธ์ นำพลังมาใช้โดยไม่ถูกมันควบคุม สุดท้ายเปลี่ยนใจปีศาจได้ เพราะความเห็นใจสัตว์หางที่ถูกคนใช้เป็นอาวุธ ความเข้าใจซึ่งกันและกัน ทั้งๆที่ความจริงเก้าหางพยายามฆ่ามัน พ่อแม่มาขวางเลยตาย โตะก็ไม่เกลียดใครเลยนะ ทั้งคนบงการด้วย ตามคติสร้างโลกนี้ให้งดงามตามคติจิไรยะ ให้อภัยกัน ทำให้คุรามะแพ้ใจโตะ
-ตัวร้ายแต่ละคนได้มีช่วงเรื่องเล่าส่วนตัวให้น่าเห็นใจ แม้แต่ดันโซที่คิดว่าแกยอมได้ทุกอย่างทำเพื่อโคโนฮะ นี่ถ้าแกตัดสินใจเสียสละได้เร็วกว่าซารุโทบิ ฮิรุเซ็น ป่านนี้ได้เป็นรุ่นสามไปแล้ว ดูแล้วชอบรุ่นสองขึ้นมาเลย ถามลูกน้องว่าใครจะเป็นตัวล่อ(ที่ตายแน่ๆ)แล้วสุดท้ายคือแค่ลองใจ แกกะจะไปเองอยู่แล้ว หรือคาบูโตะที่ถูกดันโซใช้เป็นสายลับของโคโนฮะในแคว้นอื่น สุดท้ายพอหมดประโยชน์กลับถูกหลอกให้ฆ่าคนที่เลี้ยงดูมา แล้วจะให้โอโรจิมารุมาเก็บ แต่ดีที่โอโรไม่ทำตามกลับเก็บมาเลี้ยงไว้ใช้งาน ซาโซริที่สร้างหุ่นเชิดแทนตัวพ่อแม่ให้มากอดตัวเอง
-เราเรียนรู้และเคารพศัตรูได้ อย่างที่โตะเรียนรู้จากคู่ฮาคุ ซาบุสะ ว่านินจาก็มีความรู้สึก มีอารมณ์ มีสิ่งที่อยากปกป้อง เราสู้กับเขาไม่จำเป็นต้องเกลียดเขา
-เรื่องนี้อาจารย์ศิษย์แต่ละคู่ทำออกมาดูอบอุ่นดี ทั้งคู่เรียนรู้จากกันและกัน เติบโตไปพร้อมๆกัน ทั้งอาจารย์ไก-ลี มินาโตะ-โอบิโตะ-คาคาชิ คาคาชิ-นารูโตะ จิไรยะ-นารูโตะ อาสึมะ-ชิกามารุ
-เพลงกับ music video ภาพและความหมายดี เพลงเพราะ ติดหู
จากสักสามสิบเพลง ชอบเป็นบางเพลง อย่าง diver ที่โตะจมลงไปก้นทะเล แต่มีมือของเพื่อนๆและอาจารย์มาช่วยกันดันส่งตัวขึ้นมาลอยบนฟ้า ในขณะที่เกะกำลังจมลงไปเพียงลำพังในตาพายุ ลืมตามาเป็นกระจกเงาหมื่นบุปผา โตะกำลังร่อนลงไปช่วย
หรือเพลงภาพเงา ที่เอามาประกอบในช่วงของ มาดาระ โอบิโตะ ทั้งๆที่เป็นเพลงน่ารักๆแต่ก็อดเศร้าไม่ได้ เมื่อนึกถึงช่วงวัยเด็กของทั้งคู่ที่ต่อให้มีความเจ็บปวดก็ยังมิตรภาพดีๆอยู่ พอเป็นผู้ใหญ่ก็ทำเป็นลืม เพื่อให้หน้ายังชื่นอยู่ได้แม้อกจะตรมเมื่อมาถึงเส้นชัย เราจะไม่ย้อนกลับไปอีกแล้ว ถึงเราจะไม่รู้อะไรเลยก็ตาม
เรื่องราวมากมายที่ฉันหลงลืมไป
จนทำให้ใครต่อใครกลายเป็นภาพเงา
สิ่งล้ำค่าที่รักษาไว้เสมอมา แสร้งทำเป็นลืมมันไปเสียแล้ว
เพราะเมื่อทำแบบนั้น จะได้หัวเราะออกมา
แล้วพูดว่าไม่มีอะไรหรอก
บางเพลงเป็นป๊อป ซึ้งๆอย่างช่วงที่จิไรยะตาย เผยความจริงอิทาจิ เนื้อเพลงเหมือนเป็นธีมความในใจของยอดนิซัง
ไม่เป็นไรหรอก ถ้าท้ายที่สุดแล้วเธอจะทำร้ายฉัน
เพราะฉันไม่รู้สึกเจ็บอีกต่อไปแล้ว
ให้ฉันเผยความเจ็บปวดให้เธอเห็น รอยเเผลเป็นนั้นยังอยู่
ก่อนที่น้ำหนักของโลกทั้งใบจะตกลงมาบนบ่า
เธอยังจำตอนที่น้ำตาของเราร่วงลงมาจากฟากฟ้าได้ไหม
วันหนึ่งเมื่อฉันจากไปอย่าคิดว่าฉันละเลยเธอล่ะ
เพราะความเจ็บปวดที่ฉันตราไว้ในหัวใจจะปกป้องเธอเอง
เมื่อพยายามตัดขาดจากความรู้สึกต่างๆแม้แต่ความเมตตา
เสียงภายในตัวฉันดูเหมือนกำลังร้องไห้
ความขมขื่นทรมานดึงวิญญาณฉันออกจากร่าง
ฉันเลยร้องไห้ออกมาเพื่อหวังว่ามันจะเติมเต็มหัวใจที่วางเปล่าได้
หรือแม้แต่เพลงร็อคช่วงท้ายๆที่โตะกับเกะสู้กันที่ผาสิ้นสุด ทิวทัศน์บนรูปปั้นยามอาทิตย์อัสดงก็มันดี ความหมายดีอีกต่างหาก
หากเจ็บแปลบในหัวใจ ก็จงสลัดอคติออกไปจากความคิด
ฝนหยุดแล้ว อย่าเพิ่งสิ้นหวัง อย่าร่ำไห้อยู่เดียวดาย
อย่าทำร้ายตัวเอง อย่าโหยหาความรัก
อย่าเก็บความเกลียดชังไว้เลย
-ซาอิกับหัวหน้ายามาโตะก็เป็นตัวประกอบที่น่าสนใจดี ยามาโตะเป็นครูที่พูดจาตรงๆกับโตะมากกว่าคาคาชิที่พยายามรักษาน้ำใจลูกศิษย์ ส่วนซาอิก็มีพัฒนาการจากแต่แรกที่ยิ้มธรรมชาติไม่เป็นด้วยซ้ำ มาเรียนรู้เรื่องความสัมพันธ์จากโตะและซากุระจนมีชีวิตจิตใจมากขึ้น คนดูส่วนใหญ่ดูจากสมุดภาพตอนแรกต้องคิดว่าซาอิฆ่าพี่ตัวเองในการฝึกแหงๆ แต่ไม่ใช่ ยังดีที่พี่ป่วยอยู่แล้วเลยยอมตายในการจบหลักสูตร"ราก" ที่ให้คนที่ฝึกมาด้วยกันฆ่ากันเองเพื่อตัดความรู้สึก เผลอๆดันโซอาจจะรู้อยู่แล้วด้วยแต่เห็นว่าซาอิมีความสามารถพิเศษในการวาดรูปที่หาคนอื่นมาแทนวิชานี้ยากเลยปล่อยไป ไม่ว่าจะฆ่ากันเองหรือคนใดคนหนึ่งตาย ก็มีผลต่ออีกคนอยู่ดี สุดท้ายที่ซาอิวาดภาพจนสำเร็จแล้วตั้งชื่อภาพว่าเพื่อนได้ดูซึ้งมาก
-เราจะกลับตัวได้เมื่อไม่ลืมว่าเราเป็นใคร เคยตั้งใจดีไว้อย่างไร
ขนาดช่วงที่โอบิโตะกำลังจะโดนสิบหางยึดร่าง ความทรงจำดีๆวัยเด็ก รูปภาพที่กำลังฉีกขาดออกจากกันก็กลับมาเป็นพลังมิตรภาพให้เขารักษาสติของตัวเองไว้ได้ และเหมือนสำนวนที่ว่า never too late to right a wrong ไม่เคยสายเกินไปที่จะแก้ไขความผิดพลาด
-ทำดีไว้ไม่เสียหลาย คนที่เราช่วยไว้จะกลับมาช่วยเรา อย่างเกะที่ปล่อยคาบูโตะไปหลังฆ่าโอโรจิมารุ อิทาจิเป็นคนเตือนสติคาบูโตะ สุดท้ายเขากลับมาช่วยชีวิตเกะ โตะ คาคาชิ ที่เตือนสติโอบิโตะ สุดท้ายเขากลับมาช่วยชีวิตทั้งคู่
ข้อสังเกต
-ตัวละครเรื่องนี้เก่งแต่เด็กเลย แบบอายุสิบสองนี่ไปวางระเบิดสะพานในแดนข้าศึกกันเองได้ด้วย รินนี่ก็ผ่าตัดเปลี่ยนตาได้ตั้งแต่ตอนนั้น โอบิโตะบุกหมู่บ้านด้วยเก้าหางตอนสิบสามสิบสี่เองมั้ง อิทาจิที่เป็นอัจฉริยะก็ฆ่าล้างตระกูลตอนสิบสี่เอง ตอนแรกนึกว่าพี่แกจะห่างน้องสักเจ็ดปี แต่นี่แค่ห้าปีเอง เก่งกันจริงๆ
-ขำสายรหัสโฮคาเงะ ที่เป็นระบบอุปถัมภ์สายรหัส
รุ่นสองน้องรุ่นหนึ่ง รุ่นสามเป็นศิษย์รุ่นสอง รุ่นสี่เป็นหลานศิษย์รุ่นสาม(ข้ามไปรุ่นนึงคงเพราะตอนนั้นสึนาเดะกับจิไรยะไม่ยอมเป็น) รุ่นห้าเป็นหลานรุ่นหนึ่ง ลูกศิษย์รุ่นสาม รุ่นหกเป็นลูกศิษย์รุ่นสี่ รุ่นเจ็ดเป็นลูกชายรุ่นสี่ ลูกศิษย์รุ่นหก
ดูสภาพแล้วโคโนฮะมารุน่าจะได้รุ่นแปดก่อน หลานรุ่นสาม น้องรักของรุ่นเจ็ด แล้วซาราดะค่อยได้รุ่นเก้า ศิษย์รุ่นแปด
-ความรักของสองหนุ่ม สำหรับโตะ เราว่าฉากสวีทของฮินาตะกับโตะมันมีน้อยไปจริงๆแหละ ขนาดฝ่ายหญิงสละชีวิตไปสู้กับเพน บอกรักกลางสนามรบ แล้วหลังจากนั้นลืมบทเธอรึไง ขนาดตอนเสริมหลังจากนั้นโตะยังไม่ไปคุยหรือไปเยี่ยมฮินาตะเลย เรามาแน่ใจว่าเธอได้คู่โตะแน่ๆก็ตอนที่เนจิสละตัวเอง เเล้วเธอเตือนสติโตะให้ลุกขึ้นสู้เท่านั้นแหละราศีนางเอกจับ สำหรับโตะที่ขาดความอบอุ่นตั้งแต่เด็กๆเราว่าแกไม่เลือกมาก ขอแค่ผู้หญิงคนนั้นรักแกพร้อมจะสนับสนุนความฝันของแกก็พอ ไม่ใช่เรียกร้องเอาแต่ใจขอเวลามากเพราะจะไปแย่งเวลาทำงานเป็นโฮคาเงะ พร้อมจะดูแลบ้านและลูกให้ เรียกว่าแพ้ใจนาง
โตะกับซากุระ เราว่าตั้งแต่ตอนเป็นเด็กอายุสักสิบสามที่ซากุระร้องไห้บอกว่า ชั่วชีวิตนี้ฉันไม่เคยขออะไรเธอเลย ขอแค่พาซาสึเกะกลับมาได้ไหม แค่นั้นแหละก็บอกได้แล้วว่าใจเธอไม่เคยมีโตะ ซากุระตอนแรกก็ไม่ค่อยรักษาน้ำใจเพื่อนด้วย ด่าโตะเหมือนหมูเหมือนหมา ไม่เหมือนรินที่ไม่เคยรักโอบิโตะแต่คำน้อยไม่เคยทำให้เพื่อนช้ำใจ ยิ่งตอนที่ซากุระไปบอกเลิกสัญญา โตะก็ดูออกแล้วว่าเธอยังคงรักเกะเสมอมา ที่มาบอกรักนั่นเป็นการหลอกตัวเอง ที่ตอนโตมาก็เล่นเป็นหมาหยอกไก่ไปงั้นเองแล้วก็ใส่ใจในฐานะเพื่อนสนิท ใจจริงก็รู้ดีอยู่แล้วว่าซากุระไม่เคยรักตัวเองในฐานะคนรักเลย
เกะกับซากุระ คู่นี้ก็น้อยจริง แต่สมัยเด็กต้องบอกว่าเกะมีที่ว่างในหัวใจให้ซากุระเป็นพิเศษ ทั้งยอมให้กอดบ่อยๆ ซากุระเจ็บก็อารมณ์ขึ้น เข้าไปปกป้องเพื่อน ก่อนไปก็บอกขอบคุณ ถึงตอนโตจะห่างหายไป เวลาเจอกันก็ทักตลอด สุดท้ายสำนึกได้ก็ขอโทษซากุระอย่างจริงจังมากกว่าตอนขอโทษคาริน เอาจริงๆถ้าซากุระไม่ตามตื้อแกขนาดนี้ เกะคงเลือกพเนจรไปตามลำพังมากกว่าเพราะไม่อยากให้ผู้หญิงมาลำบากด้วย เรียกว่าแพ้ใจนางไปอีกคู่ เหมือนตอนแพ้ใจโตะ สำหรับซากุระที่สุดท้ายได้เกะมาครอง เรียกว่าคนมุ่งมั่นฟ้ายังถอย ทะเลยังแหวกเปิดทางให้ ที่นางต้องเลี้ยงลูกผ่อนบ้าน(อุจิฮะมันไม่มีมรดกรึไง ไม่น่าโดนยึดไปนะ)คนเดียว เรามองว่านางเลือกเองแล้วตั้งแต่แรก เป็นคนเข้มแข็งมากๆที่ไม่เคยเสียใจกับการเลือกทางชีวิตตัวเอง มีความสุขกับสิ่งที่มีอยู่ ทั้งที่สมัยโตะมันต้องมียาคุมแล้วแหละ ถ้าเห็นสามีตะลอนๆไม่กลับบ้านเป็นปีๆจะเลือกไม่มีลูกก็ได้ แต่ซากุระเลือกจะมีลูกอย่างน้อยก็อยู่เป็นเพื่อนตัวเองเป็นตัวแทนเกะ
ส่วนตัวชอบตอนโตมากกว่าจาก
0 เนื้อเรื่องส่วนครูอาสึมะ เป็นครั้งแรกที่ตัวประกอบตายแล้วร้องไห้ ตายแบบดูธรรมชาติดี ไปทำภารกิจแล้วก็ไม่ได้กลับ ทิ้งลูกทิ้งเมียท้องไว้ข้างหลัง มีผล กระทบมากกว่าพวกพ่อๆที่โดนบึ้มศูนย์บัญชาการท้ายเรื่องที่ตายแล้วโลกไม่จำอีก แฝงด้วยข้อคิดที่ว่าเขาตายเพื่อปกป้องขุน นั่นคือชิกามารุ แล้วก็ฝากให้ศิษย์ดูแลลูกของเขาที่จะเกิดในภายหน้าด้วย ขุนคือลูกหลานคนรุ่นหลังต่อๆไป
1 เนื้อเรื่องส่วนเพน จิไรยะได้แรงบันดาลใจจากนางาโตะไปเขียนหนังสือ เริ่มจากแสงอุษาอุดมการณ์ดี จนไม่เป็นไปตามที่หวัง เข้าด้านมืด ฆ่าจิไรยะ จิไรยะตายนี่อย่างเศร้า ส่วนหนังสือ ลูกศิษย์เอาไปตั้งชื่อลูก นารูโตะมาเตือนเพนไม่ให้ลืมตัวตนที่รักสันติภาพในอดีต กลับตัวได้ เป็นการวางที่พอเหมาะพอเจาะดี
2.เนื้อเรื่องด้านความเป็นมาของรุ่นหนึ่งกับมาดาระ รุ่น1ก็ทั้งฮาทั้งเก่ง พลังสูงมาก เผยว่ามาดาระนี่เองที่ตั้งชื่อโคโนฮะ สาเหตุการก่อกบฏของอุจิฮะที่ฝังรากลึกมาหลายสิบปี การที่มาดาระใช้เก้าหางแต่อุจิฮะในหมู่บ้านไม่รู้ด้วยกลับโดนหางเลข ส่งผลถึงการตัดสินใจของอิทาจิที่จะรักษาเกียรติของตระกูลพร้อมทั้งปกป้องหมู่บ้านไปพร้อมกัน ความจริงของอิทาจินี่เป็นการเขียนตัวละครเทาๆได้ลึกและมีมิติเก่งมากทำให้คนเห็นใจและซาบซึ้งหลั่งน้ำตาไปพร้อมกับเขาได้ขนาดนี้ เราชอบตอนแกฟื้นขึ้นมาเพราะได้ระบายความในใจกับน้องชาย
"ที่นายเป็นแบบนี้ก็เพราะฉัน
เพราะฉะนั้นฉันไม่มีสิทธิ์ไปสั่งสอนนายหรอก
แต่ฉันมีบางอย่างจะพูด หวังว่านายจะฟัง
-อยากรู้ว่าตัวเองเป็นใคร ก็มองดูตัวเองแล้วยอมรับตัวตนที่แท้จริงซะ
ฉันล้มเหลวในการทำแบบนั้น
โกหกกับทุกคนและโกหกตัวเองด้วยภาพลวงตา
คนโกหกจะเชื่อใจใครได้ จะมีใครเชื่อใจเขาได้
ถ้าตอนนั้นฉันมองตานายแล้วพูดความจริง
ตอนนี้ก็คงไม่ต้องมาอยู่ต่อหน้านายในฐานะคนล้มเหลว
ขอร้องให้นายยกโทษให้"
และสุดท้ายแล้ว"นายไม่ให้อภัยพี่ก็ไม่เป็นไร ไม่ว่านายจะตัดสินใจยังไง ฉันก็รักนายเสมอ"
3.เฉลยความเป็นมาของพ่อแม่โตะ ที่รักลูกและหมู่บ้านไม่น้อยไปกว่ากัน พ่อโตะ ไม่ได้มีตระกูลสูง ดูไม่ได้มีพลังเว่อร์แต่เลือกใช้ได้ฉลาด ตอนสะบัดเสื้อคลุมรุ่นสี่ใส่นี่แบบเท่โฮก ราศีพระเอกจับ แม่โตะที่รั่วๆก็ดูรักลูกมาก
| Create Date : 14 สิงหาคม 2562 |
|
0 comments |
| Last Update : 14 สิงหาคม 2562 0:16:24 น. |
| Counter : 10102 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [