Aungpao Family
Group Blog
 
 
มกราคม 2551
 
 12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
2728293031 
 
19 มกราคม 2551
 
All Blogs
 

เมื่อวันนี้ไม่มีอีกแล้ว...หมาฝ้าย..ลูกรักของแม่

ปุยฝ้าย หรือหมาฝ้าย เป็นกะต่ายพันธ์ไลอ้อน แม่ไปเจอนู๋ที่จตุจักรเมื่อประมาณปลายเดือนเม.ย. 2543 แม่เห็นนู๋ครั้งแรกก็ปิ๊งเลย หันไปบอกพ่อว่า แม่อยากจะเลี้ยงเจ้ากระต่ายตัวน้อยขนปุกปุยสีขาวตัวนั้นอ่ะ พ่อก็โอเค ทั้ง ๆ ที่วันนั้นไปเดินเล่นที่สวนจตุจักร โดยไม่เคยคิดว่าอยากจะได้สัตว์เลี้ยงเลยนะ แต่คงเพราะชะตาเราต้องกันมั้งจ้ะ เหมือนเจอรักแรกพบกันอย่างนั้นเลยอ่ะ
ตอนนั้นแม่อยู่หอพัก จึงไม่สามารถเลี้ยงนู๋ได้แม่จึงให้นู๋ไปอยู่กะพ่อที่คอนโดของป้าจุ๊บแถว ๆ ประชานิเวศน์ โดยแม่จะแวะไปดูนู๋ทุกวัน แม่อ่ะตั้งชื่อให้นู๋ว่า"รันจัง" ก็เรียกอย่างนี้ไปประมาณ 1-2 อาทิตย์นี่แหละ จนป้าจุ๊บทักว่าทำไมไม่ให้นู๋ชื่อน้องปุยฝ้ายล่ะ เพราะนู๋มีขนสีขาว ยาวปุกปุยน่ารักน่ากอดซะไม่มีเลยจ้ะ ทุกคนเห็นด้วยกะป้าจุ๊บนะ นู๋ก็เลยได้ชื่อใหม่เป็น"ปุยฝ้าย" ตั้งแต่นั้นมา ม่ะ...มาดูรูปนู๋ตอนเล็ก ๆ กัน น่าร๊ากกก ซะไม่มีล่ะลูกสาวแม่

น่าเสียดายที่สมัยนั้นกล้องดิจิตอลมันยังไม่บูม แม่มีแต่กล้องฟิล์ม แล้วม้วนที่ถ่ายรูปนู๋อ่ะ มันดันเสียซะงั้น รูปนี้ดูพ่อแกทำหน้าจิ ทะเล้นซ๊า...รูปนู๋ก็เลยม่ะค่อยมีอ่ะจ้ะ แต่ทุกอิริยาบทของนุ๋ก็อยู่ในความทรงจำของแม่กะพ่อเสมอจ้ะ
แต่ด้วยความน่ารัก แสนรู้ที่มีอยู่ในตัวนู๋อ่ะ ก็เลยกลายเป็น"หมาฝ้าย" จนติดปากพ่อกะแม่ไปโดยปริยายจ้ะ ความน่ารัก แสนรู้ของนู๋ที่แม่ประทับใจที่สุดก็ตรงที่นู๋จะรู้เวลากลับบ้านของพ่อกะแม่ พอถึงเวลาปุ๊ปนู๋ก็จะกระโดดมานั่งจุ้มปุ๊กหน้าพ่อกะแม่หน้าประตูบ้านน่ะ พอเปิดประตูมาทีไรก็เห็นนู๋นั่งทำหน้ากระต่ายดีใจ ที่หน้าประตูทุกครั้ง ก่อนนอนก็เหมือนกันถ้าพ่อกะแม่ปิดไฟเตรียมจะนอนปุ๊ป ยัยนู๋ขนปุยก็จะวิ่งกระดุ๊ก กระดุ๊กกระโดดขึ้นมาบนเตียงแล้วก็มานอนหมอบอยู่ข้าง ๆ มือพ่อ แล้วนู๋ก็จะเอาหัวมุดเข้าไปในอุ้งมือของพ่อเค้าแล้วก็พยายามเอาหัวดุนมือพ่อเค้าเบา ๆ เพื่อเป็นสัญญาณบ่งบอกว่า "พ่อขา ๆ ถึงเวลาลูบหัวนู๋แร้วคร้า.." จนเป็นการเคยตัว พ่อก็ต้องลูบหัวนู๋ทุกคืนก่อนนอน ฮ่า ๆ ๆ แม่มานนอนหลับซาบายเยยยย พ่อบอกว่าพอเคลิ้มจะหลับมือพ่อก็จะเริ่มหยุดลูบหัวนู๋ง่า...แต่นู๋ยังไม่หลับนิ..ก็เลยเอาหัวดุน ดุนมือพ่ออีก พ่อเค้ารู้สึกตัวก็ต้องลูบหัวนู๋ต่อปายยยย สบายล่ะซิ๊...เจ้าตัวเล็ก เป็นอย่างนี้อ่ะ ทู๊กกกกกกกกคืน
จากวันนั้นถึงวันที่ 16 เม.ย. 2550 ซึ่งเป็นวันแรกที่แม่กะพ่อรู้สึกว่านู๋เซื่องซึม ไม่กระโดดโลดเต้น ไม่ร่าเริงเหมือนปกติดูแขน ขาไม่มีเรี่ยวแรง แม่ก็ใจคอไม่ดีแต่ก็ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่าคงเป็นเพราะนู๋แก่แล้วมั้ง คงเหนื่อยอยากพักผ่อนบ้าง แต่ด้วยสัญชาตญาณของแม่ทำให้แม่ใจคอไม่ดี เช้าวันนั้นแม่ไปทำงานก็เลยไหว้วานให้คุณยายพานู๋ไปหาหมอให้ที ก่อนเที่ยงคุณยายก็โทรมาบอกกะแม่ว่า พานู๋ไปหาหมอแล้วนะ คุณหมอตกใจใหญ่เลยที่เห็นนู๋อ่ะ หมอบอกว่า หมอยังไม่เคยเจอกระต่ายที่อายุเกิน 5 ปีเลยนะครับ หมาฝ้ายเป็นกระต่ายที่อายุยืนมากกกก แล้วตอนนี้หมาฝ้ายก็เป็นโรคชราอ่ะ คือด้วยความที่นู๋แก่มากแล้วทำให้ภูมิคุ้มกันต่าง ๆ ก็เสื่อมไปด้วย ต่อมน้ำเหลืองของนู๋ก็โต ดวงตาก็ฝ้าฝาง คุณหมอบอกให้แม่ทำใจไว้บ้าง นู๋คงจะอยู่กับแม่และพ่อได้ไม่เกินอาทิตย์นี้ นู๋รู้มั้ยว่าตอนนั้นใจแม่แทบสลายเพราะแม่ไม่เคยคิดหรือเตรียมตัวเตรียมใจมาก่อนเลย แม่ไม่เป็นอันทำงานแล้วอ่ะ อยากกลับบ้านเร็ว ๆ ในใจก็ได้แต่ภาวนาว่า"อย่าเพิ่งเป็นไรไปนะลูกรักของแม่ รอแม่ก่อน...นู๋อย่าจากแม่ไปโดยที่แม่ไม่ได้อยู่ข้าง ๆ นู๋นะจ๊ะ"
วันนั้นพ่อและแม่ต่างก็รีบกลับบ้านกันทั้งคู่ เพราะเป็นห่วงนู๋มากก กลับไปป้อนข้าว ป้อนน้ำและป้อนยานู๋อ่ะ ( ที่ผ่านมานู๋ไม่เคยป่วยเลยนะจ๊ะ...นี่เป็นครั้งแรกที่แม่กะพ่อเห็นนู๋ป่วยแบบนี้ )
ทุกเช้าก่อนที่แม่กะพ่อจะไปทำงาน เราทั้งคู่จะต้องไปอุ้มนู๋ขึ้นมากอด มาหอมและบอกกับนู๋ทุกเช้าว่า"อย่าเพิ่งเป็นไรนะ...รอพ่อกะแม่กลับจากทำงานก่อนนะจ๊ะ...รอพ่อกะแม่นะ " แม่ไปทำงานทุกวันทั้ง ๆ ที่ไม่อยากไปทำเลย ใจมันอยู่ที่นุ๋หมดแล้วอ่ะ
และแล้ววันนี้ก็มาถึง 20 เม.ย. 2550 ตอนเย็นแม่ก็รีบกลับบ้านเช่นเคย เพราะเป็นห่วงนู๋ด้วยและอีกอย่างนู๋คงรู้ดีว่าวันนี้เป็นวันอะไร...ใช่จ้ะ วันนี้เป็นวันเกิดของพ่อนู๋งัยจ๊ะ แม่กะว่าจะออกไปกินไรนอกบ้านเป็นพิเศษซะหน่อยแล้วจะพานู๋ไปด้วย พอเปิดประตูบ้านเข้ามาก็เห็นนู๋นอนอยู่หน้าประตูเหมือนทุกวัน แม่ก็ทักทายนู๋ตามปกติแต่เอ๊...ทำไมวันนี้ดูแปลกตรงที่ปกตินู๋จะไม่นอนตะแคงตัวในท่านี้นี่นา...พอคิดได้ปุ๊ปแม่ก็รีบก้มตัวลงอุ้มนู๋ทันที แต่.........ปรากฏว่าทันทีที่มือแม่สัมผัสกะตัวนู๋ทำให้แม่รู้ทันทีว่า นู๋ไม่ได้อยู่กะแม่แล้วเพราะตัวนู๋เริ่มแข็งแล้วแต่ตาของนู๋ยังไม่ปิดง่า แม่ได้แต่กรีดร้อง ร้องไห้โฮออกมาเสียงดังมาก เหมือนคนบ้า ควบคุมตัวเองไม่ได้ จนคนข้างบ้านตกใจเค้าก็รีบวิ่งมาดูนั่นแหละ แต่แม่ไม่อายหรอกตอนนั้นแม่ไม่สนใจอะไรอีกแล้ว แม่รีบโทร.หาพ่อทันที พ่อบอกว่าใจเย็น ๆ ทำใจดี ๆ ไว้พ่อใกล้จะถึงบ้านแล้วอีกแป๊ปเดียว พอพ่อเค้ากลับมาถึงแม่ก็ยังนั่งหน้าประตูกะนู๋เหมือนเดิม ตำแหน่งเดิมที่นู๋เคยนั่งรอพ่อกะแม่ประจำ แม่นั่งกอดนู๋ ร้องไห้เหมือนคนบ้า ยิ่งเห็นหน้าพ่อนู๋มาถึงแม่ยิ่งร้องไห้อ่ะ มันอธิบายไม่ถูกอ่ะ มันเสียใจมากซะจนแม่คิดว่าแม่คงจะไม่เสียใจอะไรเท่านี้อีกแล้วอ่ะ
พ่อเค้าได้แต่ลูบหัวแม่ ปลอบแม่ ตอนนั้นพ่อเค้าไม่แสดงอาการอะไรเลยน๊ะ พ่อเค้าเข้มแข็งมาก แม่ไม่ทำอะไรอีกเลยได้แต่นั่งกอดนู๋ ลูบหัวนู๋แบบที่นู๋ชอบเพราะแม่รู้ว่าก่อนนู๋นอน นู๋จะชอบให้ลูบหัวให้นู๋จะได้นอนหลับสลาย...ใช่มั้ยจ๊ะลูกรัก...แม่อยู่ในสภาพนั้นจน 5 ทุ่มกว่า ๆ พ่อมาสะกิดบอกว่าพ่อจะขุดหลุมแล้วน๊ะ โดยพ่อกะน้าไกด์(น้องชายของพ่อ) ช่วยกันขุดหลุมที่สวนย่อมหน้าบ้านให้นู๋ แม่จึงเดินออกไปดู พ่อเค้านั่งหันหลังให้แม่อยู่เค้าคงไม่เห็นว่าแม่กะลังเดินไป แม่เห็นพ่อเค้ากะลังเช็ดน้ำตาอยู่ ใช่จ้ะ...พ่อเค้าร้องไห้โดยไม่ให้แม่เห็นเพราะมันคงจะยิ่งทำให้แม่อ่อนแอน่ะ แม่ยืนดูอยู่ข้างหลังพร้อมกับเช็ดน้ำตาไปด้วยจนน้าไกด์หันมาเห็นแม่นั่นแหละ ก็เลยสะกิดบอกพ่อ แม่ก็เลยเดินมากอดพ่อจากข้างหลัง พ่อเค้าสะอื้นจนแผ่นหลังไหวน้อย ๆ แล้วพูดกับแม่โดยไม่หันกลับมามองว่า "ไปอุ้มลูกมาสิ" แม่จึงเดินกลับเข้าบ้านไปอุ้มนู๋มา
กว่าแม่กะพ่อจะวางนู๋ในหลุม พ่อเค้าพูดว่า "หลับนะลูก หลับให้สบายไปอยู่ในที่ดี ๆ นู๋จะอยู่ในใจของพ่อกะแม่ตลอดไป" แม่ได้แต่อธิฐานขอให้ลูกของแม่ไปสู่ภพชาติที่ดี ที่สวยงาม ขอให้ลูกของแม่ไปสบาย หลังจากฝังนู๋เสร็จแล้วพ่อกะแม่ก็อาบน้ำอาบท่าเข้านอนโดยลืมไปเสียสนิทว่า วันนี้เป็นวันเกิดของพ่อนู๋ พอเข้านอนพ่อเค้าบอกว่า "หมาฝ้ายเค้าตั้งใจที่จะไปวันนี้ เค้าคงเลือกแล้ว เค้าคงไม่อยากให้เราสองคนลืมเค้านะ เค้าถึงเลือกที่จะไปในวันเกิดของบอย" เท่านั้นแหละแม่ถึงจะนึกว่าได้...ตายแล้ว แม่คิดถึงแต่เรื่องนู๋จนลืมเรื่องนี้ไปเลยอ่ะ ข้าวเย็นก็ไม่ได้กินกันทั้งคู่ แม่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อนะ ได้แต่หันไปนอนกอดพ่อเค้าอ่ะ แล้วก็หลับกันไปเองนั่นแหละ
หลังจากวันที่นู๋จากไป จนถึงวันนี้ นู๋ก้ยังอยู่ในความทรงจำของพ่อกะแม่ตลอดเวลา แม่พยายามที่จะเขียนอัพเรื่องราวของนู๋แต่พอเริ่มเขียนก็ต้องล้มเลิกเพราะแม่ยังทำใจไม่ได้ แม่ยังไม่อยากจะคิด เขียนหรือทำอะไรที่เกี่ยวกับตัวนู๋อ่ะ เพราะทุกครั้งภาพน่ารัก ๆ ของนู๋ก็จะผุดเข้ามาใจความทรงจำของแม่อย่างชัดเจนเสมอ มันยิ่งทำให้ความรู้สึกของแม่มันแย่ลงไปอีก
แต่จนถึงวันนี้แม่คิดว่าแม่เข้มแข็งพอที่เขียน บอกเล่าเรื่องราวของนู๋ให้เพื่อน ๆ คนอื่นได้รับรู้บ้างแล้ว
หมาฝ้ายลูกรัก นู๋ยังอยุ่ในความทรงจำของพ่อกะแม่เสมอมาและตลอดไปจ้ะ หลับให้สบายนะ...ลูกรักของแม่...





 

Create Date : 19 มกราคม 2551
2 comments
Last Update : 19 มกราคม 2551 23:58:34 น.
Counter : 1159 Pageviews.

 

น้องฝ้ายน่ารักจัง
ขอให้เค้าหลับให้สบาย ไปเกิดในที่ๆเค้าอยากไปนะคะ

 

โดย: มินมินเองค้า (nardlada ) 30 มกราคม 2551 15:02:59 น.  

 

ที่จริง ก็เคยสูญเสีย เหมือนกันค่ะ
เป็นชิสุห์ เหมือนกัน รักเค้าเหมือนลูกเลย
เศร้าเป็นเดือนๆ ทุกวันนี้ก็ยังคิดถึงอยู่
กะว่าจะทำ Bloh ให้ปิงปิง แต่ทำใจเขียนไม่จบซักที
ก็ซ่อนอยู่ใน Blog มินมิน นี่แหล่ะค่ะ
เขียนถึงทีไร ร้องไห้ทุกที เลยเขียนไม่จบ
แต่สารภาพ ตามตรง ทีแรกจะไม่เลี้ยงอีกแล้ว ทนความสูญเสียไม่ไหว แต่พอเห็น ยายตัวเล็ก มินมิน ก็อดใจไม่ไหว ไปรับเค้ามาอยู่ด้วยจนได้
ทุกวันนี้ พยายามเลี้ยงเค้าให้ดีที่สุด ให้อยู่กับเรานานๆ
เฮ้อ พูดเรื่องเศร้าอีกจนได้

 

โดย: แม่มินมิน (nardlada ) 4 กุมภาพันธ์ 2551 13:30:15 น.  

ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
  *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 


mam_ma'fay
Location :
ระยอง Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




หวัดดีค่ะ แหม่มหรือที่เพื่อน ๆ เรียกกันว่า"อิแม่แหม่ม" นั่นแหละค่ะ หุ หุ
ตอนนี้ชีวิตแหม่ม Happy มั่กมาก เพราะแหม่มมีเจ้าตัวเล็กมานอนอุดอู้อยู่ในพุงยุ้ย ๆ ของแหม่มอ่ะจิ อิ อิ
ก็เลยได้ฤกษ์พาน้องอั่งเปามาให้ทุกคนได้รู้จักกันค่ะ ก็คิดไว้ว่าจะพยายามเข้ามาอัพเรื่องราวของน้องอั่งเปาเรื่อยๆ เพื่อเป็นความทรงจำเล็ก ๆ น้อย ๆ ไว้ให้เจ้าตัวเล็กได้อ่านและรับรู้ในยามที่เค้าโตขึ้นมาด้วยอ่ะค่ะ ม่ะ...ตามมากันเลยคร้า...คริ คริ
Friends' blogs
[Add mam_ma'fay's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.