คำรำพันของไม้ยืนต้นแคระแกรน

ในช่วงเวลาหลายปีมานี้ เคยดูหมอมาไม่กี่ครั้ง แต่มีอย่างหนึ่งที่หมอดูเหล่านึ้ทำนายตรงกัน ไม่ว่าจะเป็นหมอดูลายมือ หมอดูไพ่ยิปซี หมอดูคู่หมอเดา หรือหมอมั่ว นั่นคือชีวิตนี้คุณ/แก/มรึง คงไม่มีคู่ (พระเจ้า นี่หน้ากรูให้ขนาดนี้เชียวเรอะ) เพื่อนที่คบหามายาวนานบอกว่า “ไม่ต้องเป็นหมอก็บอกได้เพราะแกขาดคุณสมบัติ (ทำยังกะตัวเองมี ชิ) ด้วยว่าแกมีสติและเหตุผลมากเกินไป แกไม่งอน ไม่ง้อ ไม่โหย ไม่ไห้ ไม่เรียกร้องต้องการ ไม่เอาใจ (มันรู้ได้ไงฟะ) รวมความแล้วคือน่าเบื่อมาก”

เพื่อนกลัวไม่เข้าใจ และยกตัวอย่างเป็นตุเป็นตะว่า หากเปรียบกับต้นไม้ มนุษย์ที่ดำรงอยู่ด้วยตนเองได้แบบเรานั้นก็คงประมาณต้นไม้แคระแกรนต้นเล็กๆ (เห็นภาพราวกับเพลงของปาล์มมี่กระนั้นเลยว่ะ เพื่อน) คือมิใช่ไม้เลื้อยที่ต้องเกาะเกี่ยวใครอยู่ตลอดเวลา และขณะเดียวกันก็ไม่ได้ใหญ่โต (หรืออบอุ่น) มากพอจะให้ใครอื่นมาเกี่ยวร้อยได้ ฉะนั้น ข้อสรุปที่มันไม่ได้เอ่ยออกมาก็คือ มรึงก็จงอยู่คนเดียวไปซะดีๆ และ...ถึงอย่างไร ก็จะมีกรูอยู่ข้างๆ (ฮิ้ววว)

เออ ไอ้เรื่องไม่มีคู่นี่ก็พอจะเข้าใจและยอมรับได้ เพราะจากประสบการณ์เล็กๆน้อยๆที่พอจะมีอยู่บ้างนั้น มันก็ไม่ได้สุขมากกว่าตอนที่ไม่มีมากมายอะไร พูดง่ายๆว่าไม่เดือดร้อนหรอก (อ๊ะ มะนาวหวานแล้วไง) แต่ที่รำพึงรำพันฝันหาว่าไม่มีในตอนนี้นั้นไม่ใช่คู่ตุนาหงัน แต่เป็นคู่หู บัดดี้ คู่ซี้ หรืออะไรก็ตามแต่ใครจะเรียกในการท่องเที่ยวต่างหาก

จริงๆ เท่าที่เคยเก็บกระเป๋าไปเที่ยวคนเดียว มันก็มีความคล่องตัวและน่าพอใจอยู่ไม่น้อย อาจจะเป็นพิเศษสำหรับคนที่มีสติและเหตุผล (มากเกินไป) อย่างเรา แต่ว่า...บางครั้งมีเพื่อนไปมันก็ดีเหมือนกันนะ "เพื่อน" จริงๆน่ะ เผื่อจะต้องหารค่าแท็กซี่ หารค่าห้องเวลาที่ห้องรวมเต็ม หรืออะไรทำนองนั้น แฮ่ะๆ นอกจากเหตุผลในเชิงการเงินแล้ว สิ่งที่เห็นได้ชัดก็คือการเป็นคู่คิดในสถานการณ์และสถานที่ซึ่งยากเกินจะตัดสินใจ (ผิดๆ) ด้วยตัวเองคนเดียว หรือกอดกันพออุ่นๆ เช่น เมืองจีนหน้าหนาวที่กำลังจะต้องไปผจญอยู่ในอีกไม่กี่วันโดยไม่รู้ภาษาจีนสักตัวนี่ไงเล่า

แล้วมองไปรอบตัว เพื่อนก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มี แต่ทำไม้ ทำไม ไม่มีสักคนที่รสนิยมการท่องเที่ยวติดเตี้ยเรี่ยดิน ลุย บ้า และที่สำคัญ มีเวลาว่างตรงกัน ครบทุกข้อในคนเดียวบ้างฟะ อาจจะมีคนค่อนว่าใครใช้ให้ลาออกจากงานมาอยู่เฉยๆขณะที่คนอื่นเป็นมนุษย์เงินเดือน หรือประชดว่าไปกันสามอาทิตย์สี่อาทิตย์ ใคร้มันจะมีปัญญาลาผัวลาลูกไปกับหล่อน เออ...ก็จริงของมัน แต่การจะเสียเงินค่าเครื่องบินออกไปทัศนาโลกกว้างสักทีนึงเนี่ย มันไม่ควรจะไปให้คุ้มค่าตั๋วหน่อยหรอกหรือไง ยิ่งแผ่นดินอันไพศาลอย่างแดนตงง้วนด้วยแล้ว จะให้เอาตูดไปจุ่มๆแตะๆแล้วกลับได้ยังไง มันก็ต้องไปแช่ ไปชื่น ไปให้ “ถึง” กันหน่อยเดะ ลูกผัวก็อยู่ด้วยกันทั้งปีอยู่แล้ว ลาพักผ่อนไปเที่ยวกะกิ๊กมั่งไม่ได้ละงาย (คราวนี้ละ เพื่อนที่มีครอบครัวถูกสั่งแบนไม่ให้คบกรูแน่)

เออ นั่นแหละ เมื่อยืนยันอย่างนั้นแล้ว ก็จงก้มหน้าก้มตาไปคนเดียวอย่างที่รู้ตัวตั้งแต่วันซื้อตั๋วเท้อะ นี่ถ้าพลพรรคเพื่อนฝูงเห็นว่ามารำพันเรื่องนี้ มีหวังโดนประณามซ้ำเติมกันสนุกแน่ ไม่มีอะไรนะเพื่อน ที่ลุกขึ้นมาบ่นเนี่ย ก็แค่เก็บกระเป๋าแล้วนึกฟุ้งๆ (กลัวหนาวและกลัวแพ้ภัยภาษาจีน) เผื่อจะมีสักคนที่ฟ้าประทาน ไม่ต้องมาเป็นไม้เลื้อยไม้ใหญ่อะไรให้ปวดสมองกับความเปรียบเหนือจริง เอาแค่ไปเมืองจีนหรือเมืองไหนๆด้วยกันให้อบอุ่นใจ แล้วกลับมายังรู้สึกต่อกันเหมือนเดิมก็พออ่า

เอาน่า ไม่ต้องต๊กจะใจไป...เพื่อนยังไม่ได้สิ้นไร้ขนาดเขียนบล็อกหาคู่หรอก แค่ใกล้เคียงเท่าน้านนนนน

Create Date : 11 ตุลาคม 2551		0 comments
Last Update : 11 ตุลาคม 2551 19:01:08 น.
Counter : 632 Pageviews.
Share Tweet