My life at Century Place, Alexandria Verginia

การเดินทางไปอเมริกาของฉันทริปนี้
ค่อนข้างจะไม่ค่อยราบรื่น
เนื่องจากสายการบินที่จองไว้หน่ะ Flight เต็ม
เลยทำให้ต้องเปลี่ยนมาใช้บริการของ EVA Air
ฉันต้องไป Transit ที่ไต้หวัน
หลังจากนั้นก็ไปตะเกียกตะกายอยู่ที่ LA
ออกจาก LA ก็ต่อด้วย American Airline
เพื่อที่จะเดินทางไป วอชิงตัน ดีซี
ไอ้ช่วงแรกของ EVA Air ก็ดีอยู่หรอกนะ
เพราะคนเอเซียด้วยกัน กิริยามารยาทน่ารัก
แต่พอขึ้นเครื่อง American Airline เข้าเท่านั้นแหละ
ฉันดันซวย ไปเจอกรุ๊ปพวกนักเรียนวัยรุ่นอเมริกันเข้า
พนักเก้าอี้ฉัน กลายเป็นที่วางเท้าของแม่เจ้าประคุณซะ
จนฉันต้องหันไปมองหน้า เธอถึงได้ยกเท้าลง
เค้าทั้งคุย ทั้งเล่นกันเสียงดัง....จนแอร์โฮสเตสต้องมาห้าม

ทนทรมานอยู่บนเครื่องหลายชั่วโมง
ก็ถึงสนามบิน Dulles
กว่าจะเดินออกจากสนามบินได้ มันมีเหตุให้ช้าอีกแล้ว
แต่คราวนี้เหตุไม่ได้เกิดกับฉัน
แต่เกิดกับ 2 สาวไทย ที่อยุ่แถวหน้าฉันพอดี
2 สาว เจอ ต.ม. ถามคำถาม แต่เธอตอบไม่ได้
พอ ตม. ซักไปซักมา เธอก็เริ่มร้องไห้ออกมา
เท่านั้นหล่ะ ก็มีเจ้าหน้าที่มากันเธอ 2 คนออกไป
ฉันได้แต่ยืนมอง และได้ยินแต่ประโยคที่ว่า
เราไม่สามารถให้คุณเข้าประเทศนี้ได้ คุณต้องกลับ
สงสารเหลือเกิน อุตส่าห์เดินทางมาแสนไกล....

พอพ้นออกมาจากด่านตรวจของ ตม. เค้า ออกมา
ฉันก็เหลียวซ้ายแลขวา ...ว่าคนมารับฉันหายไปไหน
ที่ไหนได้ เค้าเล่นไปยืนซ่อนแอบอยู่
( จะบ้ารึป่าวเนี่ย คนเดินทางมาไกล ๆ เหนื่อยนะ (เว๊ย )
หลังจากนั้น ก็มุ่งหน้าตรงไปยังที่พัก
Apartment ที่ฉันพักชื่อ Century Place
เป็นห้องชุดสวย ๆ ตามสไตล์ของฝรั่งเค้าหล่ะ
สิ่งแรกที่ฉันทำเมื่อไปถึงห้องคือ...พุ่งตรงไปยังที่นอน
แล้วฉันก็หลับอย่างเอาเป็นเอาตาย
ตื่นขึ้นมาอีกที ...ถึงได้รู้ว่าตัวเองหลับไป 12 ชั่วโมง
อิอิ....อะไรกันเนี่ย ..ฝันไปรึป่าว ..ไม่ใช่ฉันแน่นอน
ฉันไม่เคยนอนนานขนาดนี้....
แต่ในที่สุดเมื่อมองดูนาฬิกา
ก็ต้องยอมรับความจริงแต่โดยดี....
ต่อไปนี้ฉันจะไม่ประหยัดเงินแบบนี้อีกแล้ว
ไม่เอาแล้วกับการเดินทางที่ต้องเปลี่ยนเครื่องบ่อย ๆ

ฉันเริ่มต้นการใช้ชีวิตที่นี่ ณ เดือนกุมภาพันธ์
ซึ่งเป็นเดือนที่อากาศยังหนาวมาก
แต่ฉันเป็นคนที่ชอบอากาศหนาว
ดังนั้นอากาศกับฉัน ไม่เป็นอุปสรรคซึ่งกันและกัน
ฉันสามารถเดินเที่ยวได้ตลอดทั้งวัน
ขออย่างเดียว คือช่วยซื้อที่ครอบหูให้ฉันด้วย...
หลังจากฉันมีที่ครอบหูไว้ในครอบครองเป็นของตนเองแล้ว
ฉันก็เดินมันไปรอบ ๆ แถบๆ นั้นซะทะลุปรุโปร่ง
แม้กระทั่งเจ้าของพื้นที่ยังไม่รู้เท่าฉันเลยว่า
เดินเลี้ยวซ้าย หรือเลี้ยวขวา หรือออกทางด้านหลัง
ของอพาร์ทเม้น แล้วมันจะไปทะลุออกทางไหน
เลยกลายเป็นเรื่องแซวกันว่า ฉันแสนซนเหมือนแมว
คือชอบสำรวจไปทั่ว.. แต่ฉันบอกเค้าว่า ไม่เอา
ฉันไม่ชอบเป็นแมว เพราะฉันกลัวแมว
เค้าเลยถามฉันว่า....รึอยากจะให้เปรียบเป็นหมาหล่ะ...

ใกล้ ๆ Apartment มี Shopping mall ใหญ่มาก ๆ
ฉันไปเดินเล่นทุกวันเลย เพราะที่นี่มีร้านโปรดของฉัน
คือ Bath & Body works....
ฉันเดินวนอยู่ในร้านนี้ได้เป็นหลายชั่วโมง
จนเป็นที่รู้กันว่า...ถ้าหาฉันไม่เจอที่ Apartment
ให้ข้ามถนนมาตามที่ร้านนี้..อิอิอิ...อายจัง...

พักอยู่ที่นี่ ขับรถไปไม่ไกลก็จะถึง ริชมอนด์ เวอร์จิเนีย
แต่แถวนี้เค้าเรียกว่า บัลติมอร์ ฉันก็ออกจะงง ๆ
แต่ช่างมันเหอะ..ใครจะเรียกอะไรก็ช่าง..ฉันขี้เกียจจำ

มีอยู่วันนึง ขับรถไปจอดไว้ใกล้ ๆ ริมแม่น้ำโปโตแมก
แล้วเดินดูดอกซากุระที่กำลังบานสะพรั่ง
สวยเหมือนในญี่ปุ่นเลย ( ก็มันมาจากญึ่ปุ่นนี่นา )
หลังจากเดินซะรอบแล้ว ฉันก็สวมวิญญานนักเดินทน
โดยเดินไปเที่ยวที่ทำเนียบขาว ( เค้าไม่ให้เข้าหรอกนะ )
แต่ไปเกาะรั้วดูเฉย ๆ แล้วก็ไปเดินดูสถานที่ต่าง ๆ แถว ๆนั้น แต่ที่ทำเอาฉันไปนั่งร้องไห้อยู่เป็นวรรคเป็นเวร
คือเมื่อเดินเข้าไปดูสุสานของทหารที่เสียชีวิต
ในสงครามเวียตนาม ( ฉันเกลียดสงคราม )
หันไปดูคนข้าง ๆ แต่ละคนน้ำตานองหน้ากันทั้งนั้นเลย
เศร้าค่ะ เศร้ามาก ๆ

ขากลับไปที่พัก ไอ้เราก็เดินซะจนเริ่มหนาวแล้ว
แต่... เค้าดันแกล้งเปิดประทุนรถค่ะ....
โอ้โห...ทำไปได้ ฉันจะแข็งตายอยู่แล้วรู้บ้างไหมนี่
แต่...ในเมื่อกล้าเปิด...ฉันก็กล้านั่ง (ว่ะ )
พอถึงที่พัก ฉันรีบวิ่งไปกดลิฟท์ วิ่งเข้าห้อง
เปิด heater ซะจนเจ้าของห้องร้อน
แต่...ฉันไม่สนหรอก...แกล้งฉันทำไมหล่ะ

อยู่ที่นี่ได้ไปทานอาหารไทยมาหลายร้าน
แต่จริง ๆแล้ว ฉันชอบทำกับข้าวเองมากกว่า
เพราะว่าอาหารไทยที่ร้าน รสชาติไม่จัดเหมือนทำทานเอง
แต่เวลาฉันลงมือทำกับข้าวทีไร
ฉันต้องเมียงซ้าย มองขวาก่อน...ว่าห้องข้าง ๆ อยู่มั๊ย
เพราะกลิ่นผัดกะเพราของเราหน่ะ
มันส่งกลิ่นไปไกลมิใช่น้อยเลย

Century Place เป็นที่พักที่สวยดีนะ
ฉันชอบตรงที่เค้ามีโรงจอดรถด้วย
เพราะถ้าหิมะตก แล้วเราจอดตามถนนหน่ะมันลำบาก
แต่พอฉันรุ้ว่าค่าเช่าที่พักที่นี่ เดือนละเท่าไหร่
ลมแทบจับค่ะ เพราะถ้าตัวเองคนเดียว
คงไม่มีปัญญามาเช่าที่พักราคาแพง ๆ แบบนี้ได้
เอาเป็นว่าฉันขอเก็บเรื่องนี้ไว้ในความทรงจำของฉัน
เป็นอีกเรื่องหนึ่งของชีวิตฉันก็แล้วกันค่ะ....

Create Date : 13 กรกฎาคม 2550		1 comments
Last Update : 14 กรกฎาคม 2550 22:24:56 น.
Counter : 341 Pageviews.
Share Tweet