วันวาน ...ที่ฮาวาย

เวลามีคนถามฉันว่า...สถานที่ใดที่ประทับใจฉัน
ฉันจะตอบทันทีโดยไม่ลังเลใจเลยว่า...ฮาวาย...
ทั้ง ๆ ที่มีประสบการณ์แสนจะแย่กับ ตม. ที่นั่น
โดยมีสาเหตุอันเนื่องมาจากว่า....
ณ..วันที่เดินทางถึงสนามบินฮาวายโดย Japan Airline
ฉันเป็นผู้โดยสารคนไทยคนเดียวท่ามกลางคนญี่ปุ่น
ฉันจำได้แม่นยำถึงตอนที่ยื่น Passport ให้ ตม.ตรวจ
ตม. พูดซะดังลั่นเลยว่า Thailand
เท่านั้นแหละ ...ทุกคนหันมามองหน้าฉันเป็นตาเดียว
หลังจากนั้น คำถามสารพัดสารพันก็พรั่งพรูออกมา
เล่นเอาฉันงง...คืองงว่า เราทำอะไรผิด(วะ)
หลังจากนั้นก็ขอเปิดกระเป๋าเดินทางใบโตของฉัน
พอเปิดกระเป๋าได้ มีการชมอีกนะ ว่า nice pack
ก็แน่หล่ะซิ พี่สาวที่น่ารักของฉันอุตส่าห์พับให้ซะสวยงาม
แต่หลังจากจบคำว่า nice pack เท่านั้นแหละ
พี่แกเล่นรื้อ ๆๆๆ ค้น ๆๆๆ เสื้อผ้าของฉันซะยับเยิน
แถมหยิบชุดชั้นในดูด้วย (ดีนะที่ชุดชั้นในสวยหน่ะ) อิอิ
ฉันยืนมองด้วยความแค้นว่า แล้วมึงจะพับคืนให้กูมั๊ยเนี่ย
หลังจากค้นจนหนำใจแล้ว แต่หาอะไรไม่เจอ
เธอก็อวยพรว่า...Have a great time.
เวรกรรมแท้ ๆ ....เสื้อผ้ายับหมด...

หลุดจากสนามบินออกมาได้ ฉันก็ลากกระเป๋าไปเช่ารถ
มอง ๆ ไป ก็ถูกใจกับเจ้าไครสเลอร์สีขาว
ขับเข้าเมืองไปแบบหลง ๆ และงงๆ กับพวงมาลัยซ้าย
แต่ในที่สุดก็ถึงโรงแรมจนได้
ฉันไปพักที่ Double tree hotel
( ชื่อ Double tree แต่ทำไมฉันหาไม่เจอซักกะต้นแฮะ)
แต่ location ของโรงแรมนี้ดีจริง ๆ
เนื่องจากอยู่ใกล้หาดไวกิกิ
แล้วก็ใกล้ Ala Moana Shopping center
แถมอยู่ใกล้ถนนสายกลางที่เป็นแหล่ง shopping
เพื่อให้เราไปเดินเปิดหูเปิดตาตอนกลางคืนได้อีก
ทุกคืน กว่าฉันจะกลับมานอน ก็เกือบเที่ยงคืน
แต่ไม่ได้ไป shopping หรอกนะ
ฉันชอบไปเดินดูอะไรที่มันน่าบันเทิงใจมากกว่า

มีอยู่คืนนึง ที่เดิน ๆ เล้วหิวน้ำ เลยเดินเข้าซอยไป
เจอผับที่เป็นผับแบบเปิดโล่งแถมมีดนตรีเร้าใจอีกตะหาก
ฉันก็เลยเข้าไปนั่ง อิอิ ปรากฏว่าแขกในร้านหน่ะ
มีแต่รุ่นคุณป้า คุณลุงชาวอเมริกันที่มาเที่ยวฮาวายกัน
แถมนั่ง ๆ อยู่ บรรดาเหล่าป้า ๆ ลุง ๆ ที่น่ารัก
ก็ชวนให้นักดนตรี เล่นเพลง Chicken dance
แล้วพวกเค้าก็ออกไปเต้นต่อแถวกันเกือบทั้งร้าน
อีทีนี้แหละ เหลือแต่ฉันคนเดียวที่เป็นเอเซียหัวดำนั่งอยู่
ฉันก็หันซ้าย หันขวา ว่าจะทำไงดีน้อให้เข้ากับบรรยากาศ
ทันใดนั้น นักดนตรีก็ประกาศว่า
จะมีการประกวดเต้นเพลง Chicken dance
และขอเชิญให้แขกในร้าน
ที่เป็นผู้หญิงทุกท่านออกมาร่วมสนุกกัน
และให้บรรดาคุณลุงเป็นผู้ตัดสินว่าใครจะเป็นผู้ชนะ
เท่านั้นแหละ ฉันก็รีบเช็คบิลทันที..( ก็กลัว + เขิลอ่ะ)
แต่....นักดนตรีประกาศทันทีเมื่อเห็นฉันลุกขึ้นเตรียมหนี
โดยประกาศว่า....ผู้เข้าแข่งขันท่านแรกลุกขึ้นแล้วครับ
เท่านั้นแหละ เสียงปรบมือดังลั่น
พร้อม ๆ ที่บรรดาคุณป้าต่างวิ่งออกมาหน้าเวที
( สงสัยกลัวจะแพ้ฉัน...555)
ทำไงดีหล่ะทีนี้ เกิดมาไม่เคยเต้นกะเค้าซักกะที
ไอ้ระบำไก่ อะไรนี่...ตอนนั้นใจก็คิด เอาไงดีว๊า
แต่สุดท้ายก็....เอาก็เอาว่ะ
ว่าแล้วพอดนตรีขึ้น เหล่าคุณป้าวาดลวดลายแบบไหน
ฉันก็บรรเลงตามทันที ...( วิญญาน Dancer เข้าสิง)
อิอิ....สาวไทยผมดำ ..เต้นอยุ่ท่ามกลางฝรั่ง
สามารถเรียกแขกร้านอื่นเดินมามุงดูกันได้ไม่น้อย
ยอมรับว่าสนุกมาก ๆ แล้วก็เหนื่อยมาก ๆ
แต่สุดท้ายงานนี้เค้าไม่ตัดสินหรอกนะ(เอามันส์อย่างเดียว)
หลังจากผับใกล้จะปิด ก็มีการร่ำลากัน
บรรดาเหล่า Dancer ทุกคนต่างรู้สึกอาลัยกันเล็กน้อย
ก่อนกลับก็มีป้ากับลุง 2 คู่ ที่ขอแลกที่อยู่กับฉัน
บอกว่าสักวันจะมาเที่ยวเมืองไทยให้ได้
( แต่ตลกมากที่เราได้พบกันอีกครั้งจริง ๆ
แต่ไม่ใช่ที่เมืองไทยหรอกนะ เรานัดพบกันที่อเมริกานั่นล่ะ)

ตลอดเวลาที่อยู่ที่นั่น ได้แต่ตั้งหน้าตั้งตาเที่ยวแล้วก็เที่ยว
วันไหนไม่ขับรถก็เดิน เดิน เดิน ตั้งหน้าตั้งตาเดิน
เดินเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักเหนื่อย เพราะอากาศดีมาก ๆ
ตอนเดินไปฉันสังเกตุเห็นข้างถนนปลูกต้นไม้มีดอกสีขาว
ยังนึกในใจว่าเหมือนต้นดอกแก้วเลย
พอเดินไปถึง ปรากฏว่าใช่ดอกแก้วจริง ๆด้วยแหละ
ออกดอกซะบานสะพรั่ง แถมยังหอมซะจนคิดถึงบ้านเลย
ที่นี่ปลูกดอกแก้วทั่วเมืองเลย รวมทั้งชบาด้วย
อีกอย่างที่ชอบมากสำหรับที่นี่คือ แมคคาดาเมียนัท
กินได้ทั้งวันเลย (เพราะมันอร่อย แล้วก็ถูกดีด้วย)
มาถึงถิ่นทั้งทีต้องกินให้คุ้ม
ที่ฮาวายมีร้านอาหารไทยหลายร้าน
แต่ร้านที่ฉันว่าอร่อยหน่ะ ชื่อไหมไทย
เสียดายที่เจ้าของดันเป็นคนลาวซะนี่...

สถานที่นอกเมืองที่นี่ก็น่าเที่ยวไปหมด
ฉันชอบขับรถไปดูเค้าเล่นกระดานโต้คลื่นกัน
ที่นี่คลื่นแรงและสูงมาก มองแล้วน่าอันตราย
( อันตรายตามประสาคนว่ายน้ำไม่เป็นอย่างฉัน อิอิ )
แต่ก็เห็นคนเค้าเล่นกันสนุกสนานนะ น่าอิจฉาจัง

และแล้ววันที่ต้องลาจากฮาวายก็มาถึง
( อยากบอกว่า ยังไม่ไปได้มั๊ย ยังไม่เบื่อเลย ชั้นชอบที่นี่ )
แต่งานเลี้ยงก็ต้องมีอันเลิกรา...ฉันใดก็ฉันนั้น
ตัวฉันก็เลยต้องเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า
อำลาฮาวาย....ด้วยความอาลัยเป็นอย่างยิ่ง
แต่อย่างไรก็ตาม ...ฮาวายก็ยังอยู่ในความทรงจำ
และเป็นความทรงจำที่แสนงดงามสำหรับฉันตลอดไป
( มีโอกาสเมื่อไหร่ เจอกันอีกนะจ๊ะ ฮาวายที่รัก )

Create Date : 11 กรกฎาคม 2550		4 comments
Last Update : 2 กันยายน 2550 18:46:36 น.
Counter : 305 Pageviews.
Share Tweet