...เสี้ยววินาที ที่คิดว่าฉันคงตายแน่ ๆ แล้ว...ตอนที่ 2 ตอนจบ

อ่านตอนแรกคลิกตรงนี้


เรื่องเล่าตอนที่ 2 ตอนจบ
(ยาวหน่อยนะคะ เพราะอยากให้จบเลย)


พอฟ้าฝนเริ่มหนักขึ้นแม่ก็เฝ้าเรียกให้เข้าไปอยู่ในบ้าน เราคิดว่าคงไม่เป็นไรมั๊ง
ก็ยังยืนอยู่ใต้ชายคานี่นา.....แต่ด้วยความที่ห่วงความรู้สึกของแม่เพราแม่กลัวมากค่ะ
ก็เลยเข้ามายืนที่หน้าบ้าน แต่ไม่ได้เข้าบ้านเพราะตัวเปียก ในตอนนี้เองค่ะ
ที่มองหางตาเห็นแสงแว๊บบบบบอยู่ตรงลานหน้าบ้าน ย้ำว่าลานหน้าบ้านเลยค่ะ
มันแดงมาก ๆ และก็ใหญ่กว่าที่เห็นในหนังหลาย ๆ เรื่อง เราหันไปมองตามแบบเต็ม ๆ ตา
เห็นว่าสายสีแดงนั้นพาดผ่านเฉียงไป ดูแล้วว่าจะลงตรงหลังบ้านข้าง ๆ แน่นอน (บ้านห่างกันไม่กี่เมตร)


เราไม่ได้คิดอะไรในตอนนั้น เลยหันกลับมาคิดว่าคงหายลงตรงจุดนั้น แต่มันไม่ใช่
ทันใดนั้นเองเสียงที่ดังมาก ๆ ก็แผดก้องขึ้น เรารู้สึกว่าพื้นดินมันสะเทือน หูดับ
และความเจ็บปวด วิ่งไปตัวทั่วทั้งตัว พร้อม ๆ กับที่ขนลุกตั้งชัน และตัวก็ชา ๆ
มันเป็นอึดใจนึง เราคิดว่าตัวเราต้องตายแน่ ๆ คงไม่รอดแล้ว เพราะเจ็บ และตัวแข็งเลย
ยืนค้างอยู่อย่างนั้น แล้วก็รู้สึกตัวอีกทีว่ากำลังได้สบตาอยู่ หลังจากที่กระพริบตา และรู้ตัวว่า
ตัวเองไม่ตาย ก็ร้องอยู่ในใจว่า ฉันยังไม่ตาย ตอนนั้นดีใจมากมาย ทั้งวิ่งทั้งกระโดดเข้าไปบ้าน
ทั้งที่ใส่รองเท้าอยู่

กลิ่นเหม็นไหม้คละคลุ้ง ลอยเข้ามาถึงในบ้าน....
ตอนนั้นทุกคนก็มองหน้ากันเลิ่กลั่ก แม่บอกว่า เห็นปลั๊กไฟยังมีแสงไฟแล่บออกมา ดีที่แม่ถอดปลั๊กทุกอย่าง
ออกหมดแล้วไม่งั๊นเครื่องใช้ไฟฟ้าคงเสียหมดแน่ ๆ “เห็นไหมแม่บอกแล้วว่าฟ้าแรงและน่ากลัว” แม่ย้ำ
ตอนนี้เราเห็นด้วยมาก ๆ แต่ยังพูดอะไรไม่ออก เพราะทุกคนได้ยินแต่เสียง ไม่มีใครได้เห็นอย่างที่เราเห็น
หูเรายังเจ็บมาก ๆ และยังมีเสียงดังวิ้ง ๆ ไม่หยุด ทั้งอื้อ ทั้งบอกอาการไม่ถูก เราเลยถามคนอื่น ๆ ว่า
รู้สึกเป็นยังงัยบ้าง ทุกคนแค่มีอาการหูอื้อเท่านั้น และก็ดีขึ้นแล้ว เราก็เลยเงียบ ไม่พูดอะไรกลัวว่าแม่
จะเป็นกังวล

จริง ๆ แล้วอยากกอดแม่มากมายเหลือเกินตอนนั้น เพราะเหมือนกับว่ามันรอดตาย....แต่กลัวแม่จะงง
แล้วถ้ามันไม่รอดล่ะ คิดถึงตรงนี้เราก็อึ้ง เสียใจที่ดื้อขนาดนั้นกับแม่ แต่คงไม่เท่าที่แม่จะต้องเสียใจ
หากว่าเราเป็นอะไรไป เพราเราดื้อกับแม่เตือน
เราเงียบมาก จนใคร ๆ พากันเงียบ ไปหมด ถึงตอนนี้เราคิดถึงทุก ๆ คนคิดถึงญาติพี่น้อง คิดถึงเพื่อน ๆ
แม้เราจะไม่เคยเห็นหน้ากัน คิดถึงทุกล็อกอิน ที่เคยได้อ่าน ได้เจอ เรายังกลัว แต่ก็ดีใจมาก ที่มีโอกาสรอด
และกลับมาอีกครั้ง


คืนนั้นเราเลยอยู่ต่ออีกคืนเพราะกลับไม่ไหวแล้ว ฝนก็ยังคงตกทั้งคืน พร้อมเสียงฟ้าที่คำรามด้วยตลอดเวลา
เหมือนตั้งใจจะขู่เรา อ้อ!!! ลืมบอกไปว่า หลังจากที่เราเข้าไปอยู่ในบ้านแล้ว เรายังคิดในว่า....อะไรกันนี่
ฉันไม่ได้ทำอะไรให้ซักหน่อยทำไมต้องมาแกล้งทำให้ตกใจและกลัวมากมายขนาดนี้ด้วย ดู๊..ดูยังอุตส่าห์
มีงอน และต่อว่าฟ้าอยู่ในใจ คนเราหนอ แล้วตอนเช้าก็ตื่นตีสี่กว่า ๆ เพราะต้องกลับมาทำงานแล้ว
ระหว่างทางใจเราคิดตลอดเวลาว่า ถ้าเราไม่ได้มาล่ะ แล้วก็คิดต่อไม่ถูก......เพราะน้ำตาจะไหลทุกครั้ง
ความกลัว อาการตกใจจะโผล่มาทุกครั้งที่นึกถึง.......

เมื่อวานเรามาทำงานทั้งที่ใจไม่ค่อยอยู่กลับเนื้อกลับตัว (ถึงตอนนี้ก็เถอะ ก็ยังอยากร้องไห้อยู่ดี) ช่วงเช้างานยุ่งมาก
ถึงช่วงบ่ายเราคิด และพอทำใจให้สงบลงได้ คิดว่า....ฟ้าเมตตาเรามาก ๆ แล้ว ที่ให้เรารอดกลับมา
เราโชคดีแล้ว ที่ยังมีโอกาสมีชีวิตต่ออยู่บนโลกใบนี้ ขอบคุณจริง ขอบคุณฟ้า....
ขอบคุณทุก ๆ สิ่ง ไม่ว่าสิ่งนั้นคืออะไร เราคิดมาบอกเล่าเรื่องราวให้ทุกคนได้อ่านกัน


ถึงตอนนี้เรากลับไม่คิดสงสัยแล้วว่าทำไมถึงรอดตาย แต่กลับคิดว่า ที่ผ่านมาเราใช้เวลาที่ได้มา ที่มีอยู่
อย่างคุ้มค่าแล้วหรือ คำตอบก็คือไม่เลย ตอนนี้รู้แล้วว่าเวลาแต่ละวินาทีมีค่ามากมายเหลือเกิน เราควรทำแต่
สิ่งดี ๆ เท่านั้น และเหมือนว่าใจจะเย็นขึ้นมากเลยนะตอนนี้ ที่เคยโกรธ ๆ ใครอยู่ก็หายไปจากใจเลย
ไม่น่าเชื่อจริง ๆ พิมพ์อะไรต่อไม่ถูกแล้ว

รู้แต่ว่าดีใจที่สุด ดีใจมากมายที่ได้มีชีวิตอยู่ตรงนี้อีกครั้ง
ขอให้เพื่อน ๆ โชคดี อย่าได้พบเจอเรื่องราวร้าย ๆ น่ากลัวเหมือนที่เราเจอ


ขอบคุณในความโชคดีของตัวเอง
ขอบคุณเพื่อน ๆ ที่เข้ามาอ่านนะคะ ขอบคุณค่ะ

Create Date : 12 พฤษภาคม 2552		4 comments
Last Update : 12 พฤษภาคม 2552 16:42:33 น.
Counter : 1093 Pageviews.
Share Tweet