ว่าด้วยเรื่องการเรื่องงาน..ไม่เคยเขียนสักที

เขียนอะไรๆมาหลายเรื่อง แต่ไม่เคยสักครั้งที่จะเขียนเรื่องหน้าที่การงานของตัวเอง ไม่ได้เป็นความลับอะไรหรอก แต่ก็ไม่ได้เปิดเผยอย่างเป็นทางการ เหตุเพราะ อาชีพ "ผู้สื่อข่าว" ให้ความรู้สึกในสองแบบเมื่อได้รู้ว่าเรามีอาชีพอะไร เท่าที่สัมผัสมา คือ หนึ่ง ต๊าย เป้นนักข่าวเหรอ น่าสนุกจังอยากเป็นมั่ง และชื่นชมสุดฤทธิ์ กับ ทำหน้าแหยๆ (ไม่รู้ว่ารังเกียจหรือกลัว555) ส่วนที่ทำเฉยๆ ไม่เคยเห็น ซึ่งเราอยากได้แบบหลังสุดนี่มากที่สุดค่ะ คือเฉยๆทำเหมือนรู้ว่าเรามีอาชีพเหมือนคนทั่วไป

จำได้ว่าเมื่อหลายปีก่อนไปงานแต่งเพื่อนเก่า เราก็นั่งกับเพื่อนของเพื่อน บรรยากาศในงานก็เป็นไปด้วยดี และหนึ่งในนั้นก็คล้ายกับว่าถูกคอกับเราเป็นพิเศษ ไอ้เราก็โสด คิดในใจว่ามีหวังๆ แต่พอมีคนนึงเปิดกระเด็นว่า คุยกันตั้งนานยังไม่ได้รู้เลยว่าแต่ละครทำงานอะไรกันบ้าง ทุกคนในวงก็แนะนำตัวทีละคน กระทั่งถึงคิวเรา เราก็บอกไปว่า เป็นนักข่าว เพราะไม่อยากให้เค้าซักกันต่อหากบอกว่าพนักงานบริษัท ก็จะมีคนถามต่อว่า เกี่ยวกับอะไร ยังไง

ด้วยความที่ไม่อยากถูกซัก พอบอกไปอย่างนั้นปุ๊บ เจ้าหนุ่มที่หมายปอง อ้าปากค้าง ทำหน้าเจื่อนๆ แล้วเค้าก็คุยกับเราน้อยลงๆ เราก็พยายามชวนคุยแต่ไม่เป็นผล มารู้ทีหลังว่า เจ้าหนุ่มคนนั้นไม่ชอบอาชีพอย่างเรา เพราะเค้ากลัว และคิดจนตนาการเองว่าอาชีพนี้คนที่ทำได้ต้องเก่ง กล้า สามารถ เกินหญิงปกติ และภาวะผู้นำคงสูงปรี้ด ขืนจีบต่อมีหวังถูกกดขี่แหงมๆ ว่างั้น ป้าดด คิดไปได้น้อ

จากนั้นมาเราก็แทบจะไม่บอกใครว่าเราทำงานอะไร บอกแค่ว่าทำงานบริษัท แต่กระนั้นเพื่อนฝูงมันก็ชอบรายงานว่า มันน่ะเป็นนักข่าว มีอะไรถามมันได้ แน่ะ คาดหวังอีกว่าเราจะรู้ทุกเรื่อง เป็นเอามากจริงๆ

สาเหตุที่เรารักการเป็นผู้สื่อข่าวเพราะการปลูกฝังของพ่อแม่ให้รักการอ่าน การเขียนพ่อกับแม่จบปริญญาตรีด้านภาษาไทยทั้งคู่ ผลก็คือท่านทั้งสองจะให้ความสำคัญกับการอ่าน เขียนภาษาไทยตั้งแต่เด็ก พ่อชอบให้เราอ่านหนังสือพิมพ์ให้ฟัง แม่ก็ชอบให้เราเขียนบันทึกประจำวันตั้งแต่เด็ก เราก็นะทำบ้างไม่ทำบ้าง แต่นั่นทำให้เรากลายเป็นคนช่างสังเกต ช่างสงสัย และช่างซักช่างถาม

นี่แหละมั้งที่มาของการเป็นนักข่าวของเรา และเลือกทีจะเป็นนักข่าวหนังสือพิมพ์ เพราะไม่ชอบทำงานเป็นทีมเหมือนนักข่าวโทรทัศน์ เดี๋ยวไปทะเลาะกันกับผู้ช่วยและช่างภาพ (คืดการไกล) อีกอย่างคือเราชอบงานที่อิสระไม่มีการตอกบัตร กำหนดเวลาเข้าออก เวลาทำงาน แต่ต้องมีความรับผิดชอบในตัวเองและมีวินัยในตัวเองสูง ที่สำคัญคิอได้เดินทางทั้งต่างจังหวัดและต่างประเทศ นี่แหละคือสเปกงานที่เราฝันไว้ตั้งแต่เด็ก และเราก็ได้ทำจริงๆ

ถามว่าทำให้เรารวยมั้ย สำหรับอาชีพนักข่าวหนังสือพิมพ์รรมดาของเรา เราตอบว่าไม่ แต่ก็ทำให้เรามีวันนี้ได้ มีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดี ไม่เดือดร้อน แค่นี้เราก็พอใจแล้ว

ความสุขทุกวันนี้ของเราคือการได้ทำงานที่เรารัก และหากวันนึงเราไม่ได้ทำตรงนี้แล้ว สิ่งที่จะทำต่อไปก็คือการเป็นนักเขียน ซึ่งก็เริ่มไปแล้วบางส่วน แต่เป้นการเขียนรวมกับคนอื่น งานเดีี่ยวยังไม่ได้ลอง ขอเก็บข้อมูลวัตถุดิบอีกสักพัก ค่อยว่ากัน เคยเกริ่นกับบก. ว่าจะเอางานไปให้ดู พี่เค้าทวงจนเบื่อทวง ตตอนนี้เลยนิ่งๆไว้ก่อน (ตามนิสัยไฟลนก้น555)


ว่าไปแล้วชีวิตนี้บางทีก็ขำดีเหมือนกันนะ เด็กบ้านนอกอย่างเรา ความรู้ปริญญาตรีจากราชภัฎ แต่จับผลัดจับผลูมาทำงานสายนี้ ดังนั้นเราเลยต้องตระหนักในใจตัวเองเสมอว่าเราเป็นแค่คนธรรมดาคนนึงที่มาทำงานด้านสื่อ ไม่ได้ใหญ่โต วางก้ามให้ใครเกรงกลัว ไม่ได้ใช้ปากกาทำลายชีวิตใคร หรือรับอามิจสินจ้างจากใคร ให้ใส่ร้ายป้ายคนอื่น

เกือบสิบปีที่ผ่านมาที่เราทำงานด้านนี้ เรารู้สึกภูมิใจในตัวเอง โอกาสทางสังคม ที่เราได้รับมา เรารู้สึกขอบคุณทุกโอกาสที่เข้ามาในชีวิต งานสื่อบางครั้งก็ลำบากหนักใจ เหนื่อยอ่อนกับระบบ กับแรงกดดันที่เกิดขึ้นท้งเรื่องของข่าวที่ต้องนำเสนอ และกับที่ทำงาน แต่เราก็ผ่านมันมาได้ ทุกครั้ง


มีงานทำมีปัญหาเรื่องงาน ดีกว่าไม่มีงานให้ทำว่ามั้ย

Create Date : 23 ตุลาคม 2553 Last Update : 23 ตุลาคม 2553 23:00:26 น. Counter : 322 Pageviews.		4 comments
Share Tweet