Bloggang.com : คนร่วมชายคา : งานแรกและงานสุดท้าย .. ที่กว่าจะได้มาในเยอรมัน...

งานแรกและงานสุดท้าย .. ที่กว่าจะได้มาในเยอรมัน...

เราเดินทางมาใช้ชีวิตอยู่ในเยอรมันเมื่อปี 1990
หลังจากที่เรียนภาษาเยอรมันจนมีความรู้พอสมควรแล้ว
เราก็นึกอยากจะลองหางานทำดู..

แต่เนื่องจากว่าเราไม่ได้เรียนวิชาชีพใดๆของที่นี่มาก่อนเลย
อีกทั้งยังอาศัยอยู่ในชนบทที่ห่างไกล
จึงหมดโอกาสที่จะไปหางานตำแหน่งดีๆทำในตัวเมือง
วิธีเดียวที่จะพอหางานทำได้บ้างก็คือหาตามหนังสือพิมพ์

ในหมู่บ้านที่เราอาศัยอยู่จะมีหนังสือพิมพ์ประจำหมู่บ้าน
ที่ส่งให้ฟรีถึงบ้านในทุกวันศุกร์
เราจึงเริ่มหางานตามที่มีลงประกาศไว้ในหนังสือพิมพ์ฉบับนั้น

แต่งานที่มีคนมาลงประกาศในหนังสือพิมพ์นั้น
ส่วนใหญ่เป็นงานที่ต้องใช้แรงงานอย่างเดียว
เช่น ทำความสะอาด ซักรีดเสื้อผ้า ดูแลเด็กและคนชรา

เราเพิ่งจะพูดภาษาเยอรมันเป็นใหม่ๆ
ก็อยากจะทำงานที่ได้พบปะกับผู้คนบ้าง
เช่น พนักงานต้อนรับ พนักงานขาย หรืองานบริการด้านอื่นๆ
เพื่อที่จะได้ฝึกฝนภาษาพูดของเราให้คล่องยิ่งขึ้น

แต่หางานอยู่นานก็ยังหางานที่ตรงจุดประสงค์ทำไม่ได้
ทำให้เราเริ่มท้อใจและขี้เกียจ..
ประกอบกับสามีก็พูดให้กำลังใจอยู่เสมอว่า..

"งานบ้านของเธอก็มีมากพออยู่แล้ว
จะออกไปหางานทำนอกบ้านให้เหนื่อยอีกทำไม"..

เมื่อวันเวลาผ่านไปนานเข้า
เราก็ค่อยๆคล้อยตามคำพูดของสามีไปโดยปริยาย
เพราะการอยู่บ้านเฉยๆนั้นมันก็สบายดีจริงๆ
อยากกิน อยากนอน อยากตื่น อยากทำอะไรตอนไหนก็ได้

ทำให้เราเคยชินกับความสบาย
และก็สบายซะจนเพลิน..

ลืมเรื่องที่อยากจะหางานทำไปเลย..

3 ปีให้หลัง..
เผอิญได้ไปรู้จักผู้หญิงไทยคนหนึ่ง
เธอทำงานอยู่ในโรงงานผลิตเครื่องมือทางการแพทย์
เธอเห็นว่าเราอยู่ว่างๆก็เลยชวนเราไปทำงานด้วย
โดยเธอรับรองเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าเธอฝากเราเข้าทำงานได้
เพราะเธอสนิทกับหัวหน้า ..

ทำให้เรากระตือรือล้นเรื่องงานขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง
เพราะอยู่ๆก็จะได้งานทำโดยไม่ต้องออกแรงหาให้เหนื่อย
แถมมีเพื่อนร่วมงานที่เป็นคนไทยด้วยกันอีกด้วย

เราจึงรีบไปขอใบอนุญาติทำงาน
แล้วฝากเอกสารการสมัครงานให้เธอไปยื่นกับหัวหน้าให้
แต่คำตอบที่ได้จากหัวหน้าของเธอมาก็คือ..
ทางบริษัทยังไม่มีโครงการที่จะรับพนักงานใหม่ ..

อิ อิ อิ.. เชื่อแล้วว่าระบบเส้นสายใช้ในเยอรมันไม่ได้ ..

แค่งานแรกก็ผิดหวังซะแล้ว..
แต่การผิดหวังครั้งนี้ก็มีประโยชน์กับเราเหมือนกันนะ
เพราะมันทำให้เราคิดช่องทางใหม่ในการหางานออก
นั่นก็คือ .. การไปหาสมัครงานในโรงงาน

ปัญหาก็คือ..จะไปหาโรงงานที่ไหนล่ะ
บ้านก็อยู่ซะไกลปืนเที่ยง
แล้วในละแวกใกล้ๆนี้ไม่มีโรงงานเลยแม้แต่แห่งเดียว

คิดไปคิดมาเราก็คิดถึงบริษัทที่สามีทำงานอยู่ขึ้นมาได้
(แหม..ทำไมไม่คิดได้ซะตั้งแต่ 3 ปีที่แล้วก็ไม่รู้เน๊าะ อิ อิ อิ)

เพราะบริษัทที่สามีทำงานอยู่นั้น
เป็นบริษัทที่ทำเกี่ยวกับอุปกรณ์อิเล็คทรอนิค
จึงมีส่วนที่เป็นโรงงานอยู่ด้วย
สามีเป็น Projektleiter (ผู้จัดการโครงการ)
และ Konstrukteur (นักออกแบบ) ... อยู่ที่นั่น

เราจึงขอให้สามีลองไปหางานในโรงงานให้
แต่สามีกลับไม่สนับสนุนซะอีกแหละ
โดยบอกว่าความรู้ขนาดเราน่าจะทำงานที่ดีกว่านั้นได้
เช่น เป็นพนักงานแยกเอกสาร/เดินเอกสารในบริษัท

สามีจึงลองไปสอบถามที่แผนกบุคคลให้
แต่ปรากฎว่าไม่มีตำแหน่งงานเหล่านี้ว่างเลย..

ผิดหวังอีกแล้วเป็นครั้งที่สอง..
และจากการผิดหวังครั้งนี้
ทำไห้เราหมดอารมณ์ที่อยากจะทำงานไปเลย

..เมื่อมันหายากนักก็ไม่อยากจะทำมันแล้วละ ฮึ..

หลังจากที่หมดอารมณ์อยากจะหางานทำอยู่นาน
ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ๆวันหนึ่งเราก็คิดขึ้นมาว่า..

ไหนๆเราก็ตั้งใจอยากจะทำงานแล้ว
ใบอนุญาติทำงานก็อุตส่าห์ไปขอมาแล้ว
แก่ก็ยังไม่แก่ ..

ยังทำตัวให้เป็นประโยชน์ได้อีกเยอะ
แล้วจะมานอนอยู่บ้านให้เสียเวลาไปเปล่าๆทำไม ...

เมื่อคิดได้ดังนั้น
เราก็ขอให้สามีไปสอบถามเรื่องงานในโรงงานให้อีก
สามีคงเห็นความตั้งใจจริงของเราก็เลยตามใจ
และคราวนี้โชคก็เข้าข้างเราแฮะ ..
ทางบริษัทกำลังต้องการรับพนักงานชั่วคราวอยู่พอดี
เนื่องจากช่วงนั้นทางโรงงานมีออเดอร์เข้ามาเยอะมาก

ถึงแม้จะเป็นงานชั่วคราวแค่ระยะสั้นๆ(แค่ 3 เดือน)
แต่เราก็ตกลงใจที่จะไปลองทำดู
อย่างน้อยก็จะได้มีประสบการณ์ในการทำงาน
เผื่อในวันข้างหน้าเรามีโอกาสได้ไปทำงานที่โรงงานอื่น

วันรุ่งขึ้นสามีก็พาเราไปดูที่ทำงาน
และในวันถัดมาเราก็ไปเริ่มงานได้เลย
ได้ชื่อว่าเป็นฉันทนาเต็มตัวตั้งแต่วันนั้น ..

อ้าว.. ไหนว่าระบบเส้นสายใช้ในเยอรมันไม่ได้ไง .. อิ อิ อิ

เรามีสัญญาทดลองงาน 3 เดือน
แต่พอทำงานไปได้แค่สองเดือนก็ต้องไปขอลาออก
เนื่องจากสามีได้ลาหยุดพักร้อนเป็นเวลา 1 เดือน
สามีเห็นว่าเราก็เหลือเวลาทำงานอีกแค่ 1 เดือนก็จะหมดสัญญา
จึงอยากให้เราหยุดงานไปพร้อมกับเขาเสียเลย

แต่พอเราไปลาออก
ทางบริษัทบอกว่าเราทำงานดี

เลยอยากให้เราอยู่ร่วมงานต่อไปอีก
จึงได้ต่อสัญญาให้เราเป็นพนักงานประจำตั้งแต่วันนั้น..

เราทำงานอยู่ที่นั่นนานถึง 11 ปีจึงถูกปลดให้ออกจากงาน
เพราะบริษัทได้ย้ายส่วนของโรงงานไปไว้ที่ต่างประเทศ
บางแผนกก็ย้ายไปไว้ที่ประเทศโปแลนด์
บางแผนกก็ย้ายไปไว้ที่ประเทศจีน
เนื่องจากค่าแรงและภาษีที่นั่นถูกกว่าในเยอรมันมาก

หลังจากที่บริษัทแจ้งเลิกจ้างแล้ว
เรายังต้องทำงานต่อไปอีกเป็นเวลา 6 เดือนตามกฎหมาย
ซึ่งใน 6 เดือนนี้เราไม่มีแผนกที่ทำงานเป็นหลักแหล่ง
ตรงไหนว่างหัวหน้าก็จะจับเราไปทำตรงนั้น

เคยถูกส่งไปทำในตำแหน่งที่สามีอยากให้ทำด้วยละ
ไปนั่งแยกแฟ็กซ์ แยกเอกสาร ป้อนข้อมูลเข้าคอมฯ
จากนั้นก็เอาเอกสารเหล่านั้นไปเดินแจกตามแผนกต่างๆ

อืมม.. งานสบายอย่างนี้นี่เองสามีถึงอยากให้เราไปทำนัก อิ อิ อิ

เคยถูกส่งให้ไปเช็คของในสโตร์
ซึ่งมีของเยอะมากเป็นหลายๆพันรายการ
เช็คทีใช้เวลาเป็นอาทิตย์ๆกว่าจะเสร็จ

แต่บางวันเราก็ไม่มีอะไรทำเลยนะ
ไม่รู้จะทำอะไรก็เดินไปคุยกับเพื่อนคนนั้นคนนี้
จนเกรงใจเพื่อนที่ทำงานแบบเหมาจ่ายมาก
เพราะเขาต้องทำงานแบบเร่งรีบเพื่อจะให้งานเสร็จเร็วๆ
(ยิ่งงานเสร็จเร็วเท่าไรค่าแรงก็จะเพิ่มเยอะขึ้นเท่านั้น)

แต่เราสิเดินไปเดินมา.. สบายใจเฉิบ
(เราไม่ได้ทำงานเหมา ได้รับค่าแรงเป็นรายชั่วโมง)

เมื่อไม่ค่อยมีงานทำบ่อยๆเข้าเราก็เบื่อ
อีกทั้งยังเกรงใจเพื่อนร่วมงานด้วย
จึงไปขอเปลี่ยนสัญญาทำงานใหม่
จากที่เคยทำงานเต็มเวลามาเป็นทำงานครึ่งวัน

แต่เนื่องจากว่าเราต้องไปทำงานและกลับกับสามี
เมื่อทำงานแค่ครึ่งวันเราจึงกลับบ้านไม่ได้

จึงได้เสนอบริษัทไปว่าขอทำงานแค่อาทิตย์ละ 2 วัน
โดยขอไปทำในวันอังคารกับวันพุธ
ซึ่งทางบริษัทก็บ้าจี้อนุมัติซะด้วย ...

จากวันนั้นจนกระทั่งถึงวันที่ออกจากงาน
เราจึงไปทำงานแค่เดือนละ 8 วันเท่านั้น ..

เราได้รับเงินชดเชยจากบริษัทมา 9,000 ยูโร
ที่จริงตามกฎหมายแล้วเราต้องได้เงินชดเชยปีละ 1,000 ยูโร
ทำงานมา 11 ปีก็ต้องได้เงินชดเชย 11,000 ยูโร

ซึ่งถ้าเราจะเอาตามกฎหมายก็ต้องไปยื่นฟ้องศาล
แต่เนื่องจากสามียังต้องทำงานที่นั่นไปอีกหลายปีกว่าจะเกษียณ
เราจึงไม่อยากมีเรื่องมีราว..
อีกทั้งยังไม่อยากต้องขึ้นโรงขึ้นศาลอีกด้วย
ก็เลยพอใจกับเงินชดเชยที่ได้มา ..

หลังจากออกจากงานแล้ว
เราได้รับเงินสวัสดิการตกงานอีกเป็นเวลา 1 ปี

ได้เท่านี้ก็ดีใจแล้วละ .. อิ อิ อิ

บล็อกที่อยู่ในกลุ่ม.. อยากบอก .. อยากเล่า นี้

เราขอจัดให้เป็นบล็อกที่ไม่มีคอมเม้นต์นะคะ

เพราะเราแค่อยากบอกอยากเล่าให้ฟัง(อ่าน)เท่านั้น...

Music Playlist at MixPod.com

Create Date : 12 กุมภาพันธ์ 2554

Last Update : 12 กุมภาพันธ์ 2554 21:49:16 น.

0 comments

Counter : 7475 Pageviews.