ชอบมากครับน้อง...

หวานกะเศร้า...

ชอบจริงจริง ...แล้วจะมาอ่านอีกในเวลาที่เหมาะแก่ใจ

แวะมาบอกว่า ยังไม่ได้มาอ่านเลย

ตอนนี้ชีวิตกำลังเปลี่ยนแปลง...
กำลังจัดแจงอะไรต่ออะไรอยู่

ไม่ใช่เรื่องงานหรอก
แต่ก็สำคัญกับชีวิตมากมากอยู่

หวัดดีครับน้อง

ตารางเวลาใหม่อะครับน้อง
กับเรื่องวุ่นวุ่นที่ตามมาจากการเปลี่ยนที่เรียนโยคะ...

อ่านใหม? จะเล่าให้ฟังคร่าวคร่าวนะ...

จริงจริงตารางก็ไม่ใหม่ เป็นมาสักเดือนแล้ว
แต่ช่วงนี้มันต้องใช้เวลาเพิ่มขึ้นบ้างนิดหน่อย
กับการฝึกโยคะ ฝึกเต้น
ปวดเมื่อยชนิดที่นอนแล้วขยับตัวต้องโอดโอย...
มาสัปดาห์กว่าแล้ว...นี่ก็เพิ่งซาไป เกือบหายดีแล้ว

เรื่องยุ่งที่วุ่นก็เรื่องพี่พี่จากที่เดิม ตอนนี้ก็ตามมาที่ใหม่กัน
บางอารมณ์ก็รู้สึกไม่ดีนัก
เหมือนเราไปดึงใครมาจากที่เดิม แม้เราไม่ใช่คนชวนก็เหอะ
หลายเรื่องก็เลยเถิดไปเกินกว่าจะควบคุมได้...
ก็อะนะ....
วันนี้ ก็เข้ารูปเข้ารอยมากขึ้น
คงต้องปล่อย และ วาง บ้าง ช่างมันบ้างก็ดี
...

ใครจะอยู่ จะไป ยังไงก็แล้วแต่
พี่ก็คงอยู่ คงเป็น ทำและฝึก อย่างที่ตัวเองชอบอยู่ต่อไป

พี่ชอบนะ..อ่านแล้วอะ,

ชอบในแบบที่เป็นเหมือนการเขียนถึงใครสักคน
ถ้อยคำ่ง่ายง่ายที่ใช้เขียนถึงใคร
ประโยคที่ไม่ต้องปรุงแต่งอะไรมาก
(กระนั้นก็เหอะ เขียนธรรมดาก็คงไม่ได้อย่างนี้ :))


"ตาดาวหวานจัง หวานจนคิดถึงคุณ..."

อันนี้ชอบ... ก็ชอบอะนะ



"อากาศโปร่ง โล่ง สายลมโบกพอให้ชายเสื้อปลิดปลิว
เรือนผมโบกสะบัด
นึกภาพ..
ถ้าเธออยู่ตรงนี้นะ เธอคงเอามือมารวบผมยาวของฉันเอาไว้
แล้วพูดว่า..
“คิดว่าตัวเองเป็นนางเอกมิวสิคหรือไง ทำเป็นมายืนผมปลิวอยู่ได้”"

ข้างบนนี่อ่านแล้วรู้สึกหวานมากมาย จริงนะ...
ความรัก ความห่วงใย เอื้ออาทร ไม่ได้สะกดด้วยตัวอักษรหรอก...
จริงใหม?...



"ความอ้างว้างนี่มันรุนแรงเน๊อะ
ไม่สงสารคนคิดถึงบ้างเลย
ไม่ได้อยากรู้หรอกนะว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่
คิดถึงฉันไหม หรืออยู่กับใครตอนนี้
เพราะฉันได้ทำหน้าที่ของฉันสมบูรณ์แบบแล้ว
หน้าที่ของความคิดถึง.."

คิด...ถึง
ก็แค่นี้ ที่ทำได้อย่างสมบูรณ์ ถึงหรือไม่นั่นอีกเรื่อง

เปลี่ยนโฉมบล็อกใหม่เหรอจ๊ะ

มาขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้ครับ

แล้วคุณน้องล่ะ
อะไร ยังไง ไปบ้างแล้ว...

ขอให้สุข และ สม อย่างที่หวัง...

ระเห็ดไปบล็อกคนอื่น

ปล่อยบล็อกตัวเองร้างเชียวนะ

จะเดือนแล้วจ้า....

ว่างเมื่อไหร่ อารมณ์ได้ที่ ก็มาอัพนะครับ