เด็กผู้ชายส่วนใหญ่มักชอบการเตะฟุตบอล จะเตะคนเดียว เตะกับเพื่อน เตะกันเล่นๆ หรือเตะเป็นจริงเป็นจังขั้นแข่งกันจนยึดเป็นอาชีพ สำหรับมิสเตอร์ลี ก็จัดอยู่ในเด็กส่วนใหญ่ คือ ชอบการเตะฟุตบอลเป็นชีวิตจิตใจมาตั้งแต่เด็ก แต่ทำไมไม่เอาดีทางนี้ เหตุผลก็คือ ไม่ได้รับการสนับสนุนจากครอบครัว เพราะกลัวว่าจะกลายเป็นเด็กไม่สนใจเรียน เล่นแต่ฟุตบอล มิสเตอร์เลยได้แต่เตะลูกบอลคนเดียวหน้าบ้าน จนเข้าเรียนก็ยังคงรักการเล่นฟุตบอล จนอาจารย์เห็นแววในความสามารถในการเตะบอลก็ทาบทามให้มาแข่งเป็นนักกีฬาประจำ โรงเรียน แต่กลับปฏิเสธ เลยได้แต่เล่นกับเพื่อนเท่านั้น ตอนนี้ก็ยังคงชื่นชอบเหมือนเดิม ยิ่งตอนนี้ใกล้จะถึงบอลโลกแล้ว พี่แกยังหาซื้อผ้าพันคอกับธงประจำชาติบราซิลไม่ได้เลย กะเชียร์ไม่แกรงใจคนในบ้านเลย (ว่าแล้วก็ออกไปหาซื้อธงชาติอังกฤษมาเชียร์ด้วยดีกว่า 555)
ไม่ได้เชียร์เฉพาะบอลลีกส์หรือบอลโลกเท่านั้นนะค่ะ แต่ฟุตบอลที่จัดแข่งระดับจังหวัดมิสเตอร์ก็ไม่พลาดเหมือนกัน อย่างเมื่อวันก่อน(นานแระ) มิสเตอร์ลีก็ได้พาไปดูการแข่งขันฟุตบอลรอบชิงชนะเลิศของยะลาเอฟเอคัพ ที่สนามวิทยาลัยเทคนิคยะลาค่ะ(ไม่อยากขัดใจค่ะ เลยพ่วงท้ายตามไปด้วย) พอถามว่าทำไมถึงอยากดู พี่แกก็ตอบว่ารู้จักคนในทีมที่เข้าชิงหลายคนเลยอยากจะไปเชียร์ (เอากับพี่แก ทำเอาเราเชียร์ตามเหมือนรู้จักด้วยเลย) และสุดท้ายทีมที่มิสเตอร์รู้จักก็ชนะไปตามระเบียบ
เริ่มแข่งประมาณ 5 โมงเย็น คนเยอะมาก รถจอดเต็มสองข้างทางเลย
ดูสีหน้าคุณมิสเตอร์ลี เคร่งเครียด เป็นจริงเป็นจังมาก เราเลยพูดคนเดียวซะส่วนใหญ่ เพราะพี่แกมีสมาธิในการดูมาก ถามอะไรก็ไม่ตอบ
คู่ชิงออกมาแล้วค่ะ งานนี้เตะกันจนตะวันตกดินอ่ะค่ะ
ไม่ชนะไม่กลับแน่งานนี้
พี่ดูรูปแล้วไม่สนใจฟุตบอลนะขอบอก แต่คิดถึงมากกกกกกกกก เพราะพี่เคยฝึกสอนที่นั่น เดินเตร่ไปเตร่มา เกือบทุกตึกเลย...
น้องดะห์จ๋า ว่างๆ ถ่ายรูปแถวๆ มหาลัยมาฝากเจ๊มั่งนะ เอาทุกตึก ทุกมุม เลยนะ คิดถึงอ่ะ ตลาดก็เอานะ เอาบรรยากาศยะลา
สวนขวัญเมือง หรืออะไรเอามาให้หมด เห็นแล้วคิดถึงจ๊ะ