ยังไม่ลืมบทกวีที่ไพเราะ
ส่งสำเนียงเสียงเสนาะเพราะหนักหนา
คนอุบลราชธานีที่ห่างตา
บัดนี้เหมือนหายหน้าห่างกันไกล

ไม่มีบทกวีที่แสนหวาน
เหลือเพียงบ้านว่างเปล่าเขาอยู่ไหน
คนสุราษฏร์ธานีที่อยู่ไกล
ยังถามไถ่ถึง ลำน้ำC ไม่มีลืม

05.47 น.

๐ DJ จัดตั้ง blog ............. บรรเลง
นั่งเคาะคีย์ ฟังเพลง ........ เพราะพริ้ง
ข่าวท้องถิ่น กระเตง ......... มาบอก
ร่อนผ่าน มาอ่าน ทิ้ง ......... ฝากถ้อยคิดถึง

๐ ตะบึงมา test ด้วย ......... โดนภัย
ลองโพสต์ แบนด้วยไหม .. blog นี้
ลำน้ำ กวีใจ ..................... เย็นฉ่ำ
C ท่าน*สานส์ที่ ชี้ ............. จากใช้ไมค์หลัง

๐ กลางสะพาน ท่านก้อป- .. ปี้ไป
เห็นชัด ไม่แบน ไฉน ...... อัดน้อง
หรือไม่เหมาะสม ใน ........ หน้าหลัก
ใจขัด อึดอัด ข้อง .. .......... ขัดได้ใจกวี

06.22 น.

กลับมาเยือนเพื่อนเก่าเขาอยู่ไหน
บ้านเหงาเหงาเศร้าใจไม่แลเห็น
นั่งกอดเข่าเจ่าจุกทุกข์ลำเค็ญ
การจากลาทั้งเป็นเจ็บเช่นนี้

ลงเรือน้อยลอยล่องท่องสาคร
ยามสายัณห์ตะวันรอนไร้จุดหมาย
ฝ่าลมคลื่นมหาสมุทรสุดบรรยาย
อันตรายโหดร้ายกลางสายชล

มองหมู่ดาวเคียงเดือนเกลื่อนระยิบ
ดูไกลลิบเกินพึ่งพาอาศัยผล
เพียงปุยเมฆฟุ้งกระจายสายลมบน
ดาวอับแสงหมองหม่นจนซีดเซียว

หวังพึ่งลมพัดไกลให้ถึงฝั่ง
ลมก็ยังเปลี่ยนไปชั่วประเดี๋ยว
พาพัดเข้าพัดออกหลอกจริงเชียว
น้ำทะเลเขียวเขียวเป็นพยาน

ลงเรือน้อยลอยไปตามใจฝัน
ทุกสิ่งอันที่พบประสบสาน
ระลอกคลื่นเกิดใหม่ทุกวันวาร
เพียงไม่นานก็จางหายสลายเลือน

ยังซำบายดี ครับ
ขอบคุณทุกท่านที่แวะมา