=== วิวาทซ่อนรัก # บทนำ ===

"วิวาทซ่อนรัก" - 1 - เมื่อเลี้ยวซ้ายจากถนนใหญ่เข้าไปในซอยเล็กๆ แห่งนั้นประมาณสามสิบเมตรจะพบป้อมยามหมู่บ้านตั้งอยู่ตรงกลางถนนขนาดสองเลน ทางฝั่งขวามีทาวน์เฮ้าส์ขนาดสองชั้นบนพื้นที่สิบแปดตารางวาตั้งเรียงรายไปจนสุดซอยประจันหน้ากับที่พักอาศัยอีกฟากฝั่งที่เว้นช่วงเป็นซอยตื้นๆ จำนวนห้าซอย ภายในมีทาวน์เฮ้าส์รูปร่างหน้าตาพิมพ์เดียวกันซ่อนอยู่อีกฝั่งละห้าหลังคาเรือนจากการออกแบบที่ต้องการใช้ที่ดินผืนงามให้คุ้มค่าที่สุดทุกตารางเมตร มอเตอร์ไซค์สี่สูบสีดำคาดเงินรูปทรงโฉบเฉี่ยวเลี้ยวเข้าแยกที่สี่ไปจอดนิ่งอยู่ด้านในสุด ตามติดด้วยบีเอ็มดับเบิลยูสีดำมันปลาบที่เพิ่งถอยออกจากโชว์รูมไม่นาน และรถญี่ปุ่นคันเพรียวสีขาวเป็นเงางามตามมาปิดท้ายขบวน แม่บ้านผู้อยู่เลี้ยงดูบุตรตัวเล็กๆ พร้อมกับทำงานจิปาถะหารายได้เสริมในเคหสถานข้างเคียงที่เปิดประตูบานคู่อ้าซ่ารับลมเย็นๆ เหลือบเห็นขบวนรถก็ฉงนฉงายว่าใครมาและเป็นแขกของตนหรือไม่ ถึงกับลุกขึ้นชะเง้อมองชัดๆ ก่อนยิ้มโล่งอกเมื่อเห็นโฉมหน้าเจ้าของรถคันสุดท้ายที่จอดขวางประตูเหล็กดัดหน้าบ้าน รีบสวมรองเท้าแตะออกไปทักทายทันใด “นึกว่าใครแห่กันมา ที่แท้ก็คุณเสือกับคุณสิงห์นี่เอง คุณต่ายไม่อยู่ค่ะ” วรรคท้ายสุดเธอช่วยบอกให้ทราบเนื่องจากพอจะเดาได้ว่าพวกเขามาเยือนที่นี่ด้วยวัตถุประสงค์ใด...คงไม่แคล้วมาหาเพื่อนบ้านจอมห่ามของเธอเฉกเช่นทุกครั้ง บุรุษที่ถูกเรียกว่า ‘เสือ’ ทรงตัวอยู่บนพาหนะสองล้อ จัดแจงถอดหมวกกันน็อกออก เผยให้เห็นใบหน้าคร้ามคม มีไรหนวดเคราระบายเหนือริมฝีปาก แนวสันกราม และปลายคางเหลี่ยมที่มีรอยผ่าเล็กน้อยล้วนเสริมให้ดูกร้าวกระด้าง น่ากลัว ก้ำกึ่งกับมีเสน่ห์ดิบเถื่อนอย่างน่าพิศวง เขาสะบัดผมที่เริ่มยาวละต้นคอพลางเป่าลมหายใจออกจากปากคล้ายกับระบายความร้อนอบอ้าว ดูจะไม่สนใจไยดีคำรายงานเจื้อยแจ้วสักเท่าไหร่ แต่บุรุษที่ชื่อ ‘สิงห์’ เป็นไปในทิศทางตรงข้าม ทั้งผมเผ้าตัดสั้นหวีแสกข้างเรียบร้อย หน้าเรียวสะอาดสะอ้านเกลี้ยงเกลา และท่าทางอารมณ์ดีพร้อมจะเป็นมิตรกับผู้อื่นง่ายๆ พอปิดประตูรถยนต์เสร็จเขาก็หันไปส่งยิ้มเก๋ให้สตรีที่อยู่อีกฟากรั้ว “ผมรู้แล้วครับว่าไอ้ต่ายมันลาพักร้อนไปเที่ยวญี่ปุ่น ก่อนไปมันฝากพวกผมให้แวะมาดูบ้านบ้าง พอดีญาติมันขึ้นมาจากต่างจังหวัด ยังหาที่พักไม่ได้ มันเลยวานให้พวกผมพามาพักที่นี่ชั่วคราวน่ะครับ” “อ้อ อย่างนั้นเองเหรอคะ” แม่บ้านวัยสามสิบเศษแสดงอาการรับรู้ ชำเลืองมองสองหนุ่มที่ก้าวออกมาจากรถป้ายแดงอย่างอยากรู้อยากเห็น...คนขับมีรูปร่างสูงที่สุดในกลุ่ม สวมเสื้อเชิ้ตแบะปกสีฟ้าอ่อน คลุมทับด้วยแจ๊กเก็ตสูทสีดำเข้าชุดกับกางเกงขายาวและรองเท้าหนังชั้นดี เธอเห็นหน้าเขาไม่ค่อยถนัดเพราะแว่นกันแดดอำพรางดวงตาไว้มิดชิด หากอะไรบางอย่างชวนคุ้นๆ คล้ายกับเคยเห็นจากไหนสักแห่ง ชายหนุ่มไม่เหลียวแลผู้ใด แหงนมองทาวน์เฮ้าส์หลังเล็กดุจประเมินคุณภาพที่อยู่ใหม่ ครู่เดียวก็เบนหน้าไปยังบ้านหลังงามในหมู่บ้านข้างเคียงที่อยู่ห่างกันเพียงรั้วกั้น แช่สายตาทิ้งไว้ตรงนั้นอย่างยากที่จะอ่านความคิดออก ส่วนบุรุษอีกคนที่โดยสารมาในรถคันเดียวกันน่าจะดูอ่อนวัยกว่าใครๆ ตัวสูงไล่เลี่ยกับ ‘เสือ’ และ ‘สิงห์’ ซึ่งเตี้ยกว่าชายสวมแว่นดำเพียงหนึ่งหรือสองนิ้ว อวดหุ่นชวนมองในเครื่องแบบสีกากี มีดาวสามดวงบ่งบอกว่าเป็นนายตำรวจชั้นสัญญาบัตรยศ ‘ร้อยเอก’ ทำเอาเธอต้องกวาดตามองหนุ่มหน้าใสอีกรอบอย่างนึกทึ่ง ไม่อยากเชื่อว่าหน้าที่การงานจะก้าวไกลเกินหน้าตาลิบลับ ไม่แน่ว่าเขาอาจจะมีอายุมากกว่าที่คาดคะเนก็เป็นได้ นายตำรวจหนุ่มส่งยิ้มบางๆ แทนการทักทายอย่างมีมิตรจิตจนเธอฉีกยิ้มตอบแทบไม่ทัน ถ้าตำรวจทุกนายน่าเอ็นดูและน่าเข้าใกล้เหมือนบุรษคนนี้ ประชาชนอย่างเธอย่อมอยากหาเรื่องไปพึ่งพิงบ่อยๆ “ญาติของไอ้ต่ายจะมาอยู่พักนี่จนกว่าจะจัดการเรื่องที่อยู่ใหม่เสร็จ ก็คงไม่กี่วันหรอกครับ” แว่วเสียงเจ้าของรถญี่ปุ่นปลิวมาเข้าหู สาวใหญ่ขมวดคิ้วและซักถามโดยที่สายตาไม่คลาดจากหนุ่มสองคนที่ไม่เคยรู้จักมักจี่ “จะมาอยู่ทั้งคู่เลยเหรอคะ” “ไม่ครับ แค่คุณ...เอ๊ย...รามคนเดียว” ชายหนุ่มรีบแก้สรรพนามยกย่องเป็นเรียกชื่อเล่นอย่างสนิทสนม และร่ายรายละเอียดเกี่ยวกับเพื่อนบ้านคนใหม่ให้ทราบ “ผมหมายถึงคนที่สวมแว่นกันแดดน่ะครับ พี่วิมลไว้ใจได้ รามชอบอยู่เงียบๆ กว่าไอ้ต่ายเยอะ รับรองว่าไม่มีเสียงเอะอะมะเทิ่งรบกวนชาวบ้านเด็ดขาด ดีไม่ดีรามอาจจะย้ายออกไปก่อนไอ้ต่ายจะกลับมาด้วยซ้ำ” “มีอะไรให้ช่วยก็บอกได้นะคะ” วิมลเสนอตัวตามมารยาท ชายหนุ่มยิ้มรับและเปิดประตูรถหยิบถุงพลาสติกบรรจุแอปเปิลสามผลใหญ่ๆ มายื่นส่งให้เป็นสินน้ำใจไม่ต่างจากทุกหนที่มาเยี่ยมบ้านเพื่อนรุ่นน้องที่ใช้ชีวิตแบบหัวเดียวกระเทียมลีบ พวกเขาอยู่ไกลเกินกว่าจะคอยสอดส่องได้ถนัด วันดีคืนดีเกิดมันเน่าตายคาบ้านไปคงขึ้นอืดเหม็นหืนแย่ จำต้องพึ่งพาเพื่อนบ้านที่มีเวลาว่างเหลือเฟือให้ช่วยเป็นหูเป็นตาหน่อย “ผมคงไม่รบกวนมาก นี่ผมมีผลไม้มาฝากพี่วิมลด้วย ขอบคุณที่ช่วยดูไอ้ต่ายให้นะครับ” “คุณสิงห์เกรงใจกันมากไปแล้ว พี่กับคุณต่ายเป็นคนบ้านใกล้เรือนเคียงก็ต้องช่วยเหลือกันบ้างเป็นธรรมดา” แม่บ้านสาวใหญ่พูดออกตัวพอเป็นพิธีก่อนรับของฝากมาอย่างกระตือรือร้น ใบหน้าเปื้อนยิ้มตามแบบฉบับคนที่ชอบของฟรี เห็นว่าเป็นกำไรเล็กๆ น้อยๆ ของชีวิต จังหวะนั้นเสียงเด็กร้องไห้จ้าก็ดังมาจากในตัวบ้านทำให้เธอหันไปมองอย่างอ่อนใจ ชายหนุ่มสบโอกาสเหมาะก็รีบตัดบทสนทนาทันใด “น้องหนูร้องเรียกหาแม่แล้ว งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ จะพารามไปดูบ้านหน่อย” “ค่ะ ขอบคุณสำหรับของฝากด้วยนะคะ” “ไม่เป็นไรครับ” ว่าแล้วชายหนุ่มก็ผละไปไขแม่กุญแจ แก้โซ่เส้นหนาที่พันประตูรั้วอัลลอยด์ออก ก้าวนำคนอื่นๆ เข้าไปโดยที่วิมลไม่สงสัยอะไร เพราะเคยเห็น ‘เสือ’ กับ ‘สิงห์’ มานานปี รู้ว่าพวกเขามีความสัมพันธ์อันดีกับผู้ถือกรรมสิทธิ์ในทาวน์เฮ้าส์หลังนั้นดุจพี่น้อง ได้แต่ส่งสายตาข้ามกำแพงตามไปอย่างแอบติดใจ เพราะสี่หนุ่มมีความน่ามองในลักษณะแตกต่างกัน โดยเฉพาะคนสวมแว่นดำช่างคุ้นตาเอามากๆ ถ้าลูกไม่ร้องไห้กระจองอแงเธอก็อยากลองเสียเวลาคิดหาคำตอบให้ออกว่าเป็นเพราะอะไรถึงรู้สึกกับเขาเช่นนั้น... ============================ พื้นที่ใช้สอยในคูหาขนาดกะทัดรัดดูคับแคบไปถนัดใจเมื่อต้องรับรองชายหนุ่มร่างสูงแข็งแรงถึงสี่คน ห้องโล่งกว้างชั้นล่างถูกแบ่งครึ่งด้วยชุดโฮมเตอร์ที่ขนาบข้างด้วยชั้นวางแผ่นหนังและตู้โชว์บรรจุโมเดลเก๋ๆ นิยายแนวสืบสวนสอบสวน ฆาตกรรมซ่อนเงื่อน จีนกำลังภายใน การ์ตูนผู้ชาย และแผ่นเกมยอดนิยม...ด้านหน้าใช้เป็นที่รับรองแขกกับพักผ่อนหย่อนใจ ส่วนด้านหลังเป็นห้องกินข้าวที่ประกอบด้วยโต๊ะกับเก้าอี้สองตัว มุมในสุดเป็นห้องน้ำขนาดเล็กขนาบข้างด้วยบันไดขึ้นชั้นบน ใกล้กันนั้นมีประตูไม้ซึ่งเปิดออกไปจะเจอห้องครัวและลานซักล้างหลังบ้าน รามินทร์ดึงแว่นกันแดดออกจากหน้าเผยให้เห็นดวงตาดำขลับล้อมกรอบด้วยแพขนตาหนายาวจนผู้หญิงอาจริษยา ความคมสวยของอวัยวะคู่นั้นเข้าข่าย ‘นัยน์ตาแขก’ หากความแห้งแล้งที่ฉาบทับทำให้เขาแลดูเย็นชา บั่นทอนเสน่ห์จากรูปลักษณ์ให้หดหายไปหลายส่วน แต่ถ้าวิมลได้เห็นภาพนี้คงกระจ่างทันทีเขาว่าเป็นใคร ชายหนุ่มมองรอบด้านอย่างเฉยเมย หูก็สดับฟังเสียงพากย์ประกอบจากเจ้าของรถญี่ปุ่นไปเรื่อย “นี่ล่ะครับบ้านไอ้ต่าย ตอนนี้มันไม่อยู่ ไปทัวร์ญี่ปุ่นกับสาวๆ ของมัน ก่อนนี้มันเอารถกระป๋องไปทิ้งไว้ที่อู่ กลับมาคงไปรับคืน คุณรามเอารถตัวเองมาด้วยดีแล้ว จะได้ไปไหนมาไหนสะดวก กว่าไอ้ต่ายจะกลับก็กลางๆ เดือน คุณรามใช้ที่นี่ได้ตามสบายเลย” “ไอ้...เอ้ย...คุณต่ายที่ว่านี่อยู่บ้านนี้คนเดียวเหรอพี่สิงห์” นายตำรวจหนุ่มแทรกเสียงถาม อีกฝ่ายพยักหน้ารับและให้คำตอบอย่างสุภาพเพราะเขาเป็นน้องชายคนเดียวของรามินทร์ อีกทั้งเป็นคนชักนำพี่ชายมาจ้างวานพวกเขาให้ทำงานด้วยค่าตอบแทนแสนคุ้มค่า “ครับ เหงาๆ กิ๊กมันก็ตามมานอนด้วย ยังไงก็อย่าเคลื่อนย้ายข้าวมันนะครับ สมบัติทุกตู้เป็นคอลเล็กชั่นสุดหวงของมันเลย ผิดที่ผิดทางไปไอ้ต่ายเอาพวกผมตาย” ตอนท้ายชายหนุ่มบอกอย่างพรั่นพรึงนิดๆ ด้วยประจักษ์ในอุปนิสัยของผู้ที่ตกเป็นหัวข้อสนทนาดีมีผลให้คู่หูหน้ารกที่หยิบกล่องภาพยนตร์ดีวีดีขึ้นมาพลิกๆ ดูและวางกองอีเหละเขละขละอย่างมักง่ายสะดุ้งวาบ รีบจัดเก็บเข้าที่เดิมด้วยไม่อยากมีปัญหากับเพื่อนรุ่นน้องในภายหลัง พฤติกรรมของพวกเขาทำให้รามินทร์กับน้องชายคิดว่าคนชื่อ ‘ต่าย’ น่าจะเอาเรื่องไม่เบาถึงทำให้ผู้ชายตัวโตๆ สองคนครั่นคร้ามได้ขนาดนี้ กระนั้นชายหนุ่มก็รับปากให้สบายใจ ถึงอย่างไรการมาพำนักที่นี่ของเขาก็ไม่ได้มีเป้าหมายว่าจะมาจัดบ้านใหม่ให้ใครอยู่แล้ว “ผมคงไม่ยุ่มย่ามอะไรหรอก แค่ที่เขาให้ยืมบ้านใช้ก็ดีถม แต่ไหนล่ะ...จุดที่คุณบอกว่าบ้านหลังนี้เหมาะแอบสังเกตการณ์ที่สุด” “ตามผมมาเลยครับ” ‘สิงห์’ บอกพลางนำทุกคนขึ้นสู่ชั้นบนที่มีอยู่สามห้องคือห้องนอน ห้องทำงาน และห้องน้ำที่กินพื้นที่แคบๆ บนแนวทางเดินไปกว่าครึ่งค่อน “คุณรามจะใช้ห้องทำงานของไอ้ต่ายก็ได้ มีคอมพิวเตอร์ครบชุด สเป็กเครื่องสูงพอตัว อินเตอร์เน็ตแรงเพราะมันชอบเล่นเกมออนไลน์และบ้าดาวน์โหลดด้วย” “ขอบคุณ แต่ผมเอาโน้ตบุ๊กของตัวเองมา คงไม่ยุ่งกับของเขาหรอก” ชายหนุ่มที่รับบทผู้นำมาตลอดพยักหน้าหงึกๆ จัดแจงเปิดบานประตูห้องนอนกว้างเกือบหนึ่งร้อยแปดสิบองศา ภายในห้องนอนออกโทนสีน้ำตาลไล่ตั้งแต่ผ้าม่านที่รูดปิดกั้นแสงแดด ผ้าห่มที่คลุมเตียงนอนขนาดคิงไซส์ไว้ค่อนข้างเรียบร้อย ใกล้กันในระยะเอื้อมมือคว้ามีโต๊ะเตี้ยๆ ไว้วางของจุกจิก อาทิ แก้วน้ำ กระปุกขนมขบเคี้ยว หนังสือการ์ตูนไว้อ่านก่อนนอน และนาฬิกาปลุก ถัดไปเป็นตู้เสื้อผ้า ตะกร้าเปล่าสำหรับใส่เสื้อผ้าใช้แล้ว ด้านบนผนังข้างประตูมีตะขอสองตัวใหญ่ปักอยู่ในระยะห่างกันพอสมควร มีไม้เบสบอลขนาดพอเหมาะมือวางพาดโดดเด่นเป็นสง่าจนผู้พบเห็นอดสงสัยไม่ได้ว่าเจ้าของบ้านคลั่งไคล้กีฬาประเภทนี้หรือไร เพราะด้านล่างก็มีอยู่เช่นกัน แต่รามินทร์ก็ไม่ได้ออกปากซักถาม ความสนใจของเขาพุ่งไปยังหน้าต่างเหนือหัวเตียงและบานที่ติดบนผนังด้านข้างซึ่งสามารถมองเห็นบ้านเดี่ยวขนาดสองชั้นบนพื้นที่หนึ่งร้อยตารางวาในซอยข้างเคียงได้ถนัดถนี่ ชายหนุ่มก้าวเข้าไปวางมือลงบนกรอบสี่เหลี่ยมเกือบจะเป็นขยุ้ม ขบสันกรามเข้าหากันจนหนึบชา ประกายไฟเริ่มลุกโชนในดวงตาคมสวยชวนให้ผู้ร่วมห้องชักร้อนๆ หนาวๆ และคนที่มีความใกล้ชิดสนิทสนมกับเขาที่สุดก็เอื้อมมือไปจับบ่ากว้างไว้อย่างเตือนสติ “พี่ราม อย่าใจร้อนเชียวนะ” “พี่รู้ ไม่ต้องห่วงหรอก” “ถ้าจะบุกไปกระชากหน้ากากใครบางคน มันต้องมีพยานรู้เห็นด้วย อย่าลืมล่ะ” “พี่จะจำเอาไว้ ขอบใจเรามากนะ” ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และระบายออกยาวๆ รวบรวมความเป็นตัวเองกลับคืนมาแล้วหันไปส่งยิ้มแปร่งๆ ให้น้องชายที่ยังมองมาอย่างเป็นกังวล “พี่รามอยู่คนเดียวได้จริงเหรอ ให้ลักษมณ์มาอยู่ด้วยไหม” “ไม่ต้อง พี่อยู่คนเดียวได้ ฝากดูแลที่บ้านด้วยแล้วกัน ขืนหายหัวไปทั้งคู่ พ่อแม่คงสงสัยแย่” “ครับ” นายตำรวจหน้าใสรับคำสั้นๆ อย่างว่าง่าย จากนั้นหนุ่มๆ ก็ตั้งวงปรึกษากันถึงแผนการที่ทำเป็นลำดับต่อไปอย่างเคร่งเครียด ก่อคลื่นความกดอากาศต่ำปกคลุมในห้อง กระทั่งตกลงกันเสร็จสิ้นถึงได้แยกย้ายกันไปปฏิบัติตามหน้าที่ในส่วนของตน ปล่อยหนุ่มนัยน์ตาแขกไว้ในสถานที่ไม่คุ้นเคยเพียงลำพัง... ============================ พอเหลือตัวเองคนเดียวจริงๆ รามินทร์ก็ทอดถอนใจหลายเฮือก ยกมือหนากุมขมับ ไหล่กว้างที่เคยผึ่งผายลู่ลงอย่างคนมีความทุกข์ ประสบกับความผิดหวัง ท้อแท้ และบอบช้ำทางใจ ไม่ฝืนทำเป็นเข้มแข็งเหมือนยามอยู่ต่อหน้าคนอื่น ตัวเขาไม่ใช่ผู้ต้องหาหนีคดีหรือขาดความอบอุ่นในครอบครัวเสียจนต้องอพยพมาสถิตที่นี่ แต่ที่เลือกมาอยู่แบบหลบๆ ซ่อนๆ เพราะต้องการสังเกตพฤติกรรมของใครคนหนึ่งซึ่งสำคัญต่ออนาคตของเขาอย่างยิ่งยวด อยากเห็นให้ชัดเต็มสองตาตัวเอง แม้ว่ามันจะนำความเจ็บปวดมหาศาลมาให้ก็ตามที่...ขอแค่ได้เห็นกับตาแน่ชัดเท่านั้น ชายหนุ่มสลัดศีรษะขับไล่อารมณ์แย่ๆ ขยับลุกไปจัดการข้าวของ จะได้ไม่อยู่ว่างๆ ให้อาการฟุ้งซ่านจู่โจมอีก มือใหญ่เปิดกระเป๋าส่วนตัวบรรจุชุดไปรเวทและชุดทำงานสี่ห้าชุด เขาไม่ได้พกไม้แขวนเสื้อมาด้วยก็จำต้องหยิบยืมจากตู้เสื้อผ้าเจ้าของบ้าน ภายในตู้ไม้เนื้อดีมีเสื้อยืด เสื้อเชิ้ต เสื้อสูท กางเกงแสล็ก และกางเกงยีนสำหรับคนตัวค่อนข้างสูงแอบอยู่ด้านหนึ่ง อีกฟากมีเสื้อกระโปรงผู้หญิงตัวกระจุ๋มกระจิ๋มแขวนอยู่หลายตัว...นี่อาจจะเป็นของ ‘สาวๆ’ หรือ ‘กิ๊ก’ ที่ว่า ‘ต่าย’ พามาค้างที่บ้านด้วยก็เป็นได้ ชายหนุ่มเปิดลิ้นชักใกล้มือหาไม้หนีบผ้าแล้วก็ดันปิดเข้าที่แทบไม่ทันด้วยเห็นชุดชั้นในสตรีสุมอยู่ในนั้น ถึงจะไม่ได้หยิบขึ้นมาพิจารณาถ้วนถี่ก็พอรู้ว่าชิ้นหนึ่งในจำนวนนั้นเป็นคัพซีหรือดีจากขนาดกรวยลูกไม้ที่นูนเด่นกระแทกตาเขาพอดิบพอดี ...หรือนี่คือหนึ่งใน ‘คอลเล็กชั่นสุดหวง’ ที่สิงห์เตือนนักเตือนหนา ท่าทางเพื่อนคนนั้นจะเป็นเพลย์บอยไม่เบา อาจจะแอบโรคจิตด้วย ไม่งั้นคงไม่สะสมชั้นในคู่นอนไว้เพียบขนาดนี้ มิน่าสองคนนั้นถึงทำท่าไม่ค่อยอยากยุ่งด้วยนัก... โชคดีที่ลิ้นชักถัดไปบรรจุของจุกจิกจำพวกคัตเตอร์ กรรไกรตัดของ กรรไกรตัดเล็บ เข็มกลัด เชือก ฯลฯ และมีของที่เขาต้องการจึงไม่ต้องเปิดอีกสองลิ้นชักที่เหลือ ยุติบทบาทการค้นสมบัติคนอื่นไว้เพียงแค่นั้น รามินทร์แขวนชุดทำงานเกี่ยวเอาไว้กับหูตู้เสื้อผ้าเสร็จก็ถอยไปนั่งลงบนขอบเตียงนุ่ม สะดุดตากับกรอบรูปเล็กๆ ที่วางแอบอยู่หลังกองหนังสือบนโต๊ะข้างเตียง เมื่อหยิบมาดูเห็นภาพชายหนุ่มหน้าตาดีมากๆ แย้มยิ้มใส่กล้อง อวดรอยบุ๋มบนสองแก้ม รอบคอกำยำถูกพันด้วยเรียวแขนของหญิงสาวในชุดนิสิตหน้าตาท่าทางเฮี้ยวเอาเรื่อง ฉีกยิ้มอวดเหล็กดัดฟันเป็นแผง มีลายมือหวัดๆ เขียนทับรูปภาพและลากขีดเส้นใต้ข้อความสั้นๆ ว่า ‘Miss U.’ ...หน้าตาแบบนี้ก็พอเป็นเพลย์บอยตัวฉกาจได้หรอก สาวๆ เห็นลักยิ้มเข้าคงหลงเสน่ห์กันเป็นแถบ... รามินทร์คิดขำๆ ไม่เฉลียวใจสักนิดว่ากำลังเข้าใจผิดใหญ่หลวง กว่าจะตระหนักรู้ว่าความจริงเป็นยังไงก็เมื่อได้ประจันหน้ากับ ‘ไอ้ต่าย’ และมันก็ส่งผลกระทบต่อชีวิตเขาให้อลหม่านวุ่นวายเกินกว่าที่เคยคิดฝันหลายขุมทีเดียว... ========= (จบบทนำ) =========

Create Date : 16 พฤษภาคม 2554		7 comments
Last Update : 19 มิถุนายน 2558 18:44:41 น.
Counter : 3708 Pageviews.
Share Tweet