Dead Poet Society : แรงบันดาลใจในสังคมที่วายปราณ เราทุกคนมีความฝันครับ..... เมื่อเราโตขึ้นเราจะพบว่าประเด็นที่น่าสนใจมากกว่า “ความฝันของแต่ละคนคืออะไร?” คือ “เราจะเก็บความฝันนั้นไว้กับตัวเราได้นานเท่าใด?” เพราะเมื่อเรายิ่งโตขึ้น..... เหมือนว่าโลกใบนี้จะพยายามกระชากความฝันออกจากอ้อมอกเราแรงขึ้นทุกที ลองย้อนกลับไปเมื่อ 20 ปีก่อนสิครับ....ลองรำลึกเล่นๆดูว่าเรากอดความฝันไว้มากเพียงใด.... . . แล้วเมื่อ 10 ปีก่อนละ? . . แล้วตอนนี้ละ?? ภาพยนตร์เรื่องนี้ได้ให้คำตอบที่ชัดเจนกับเสียงคำถามเล็กๆในหัวใจว่า “มันหายไปไหน?”            โรงเรียนเวลตันเป็น โรงเรียนประจำที่บรรจุวัยรุ่นชายหลายร้อยคนร่วมกันไว้............และอย่างที่ทราบกันดีครับ เมื่อชายหนุ่มวัยกระเตาะมาอยู่ร่วมกัน ก็ย่อมมาพร้อมกับฮอร์โมนที่พุ่งพล่าน ความอยากรู้อยากเห็น และการโหยหาอิสระเสรีภาพให้ตัวเอง แต่ทุกสิ่งทุกอย่างเหล่านั้นอยู่ใต้กรอบแห่งกฏระเบียบและธรรมเนียมปฏิบัติที่โรงเรียนได้วางไว้อย่างเข้มงวด           หากแต่กรอบปฏิบัติของโรงเรียนมิใช่ศัตรูของอิสรภาพทางความคิดเพียงตัวเดียวของเรื่อง......    แต่มันยังต้องต่อสู้กับ”เรือนจำทางทัศนคติ” ของสังคมซึ่งมันเป็นตัวละครที่”ใหญ่”และ”ใกล้ตัว”กว่าซะด้วย ชาร์ลี ดาลตัน ถูกตัดสินว่าฝ่าฝืนและท้าทายอำนาจของผู้ปกครองจากการแสดงความคิดเห็นเรียกร้องผ่านหนังสือพิมพ์โรงเรียน สมาคมกวีวายปราณ ถูกตีตราว่าเป็นการมั่วสุมที่ชักจูงต่อการประพฤติผิด ทั้งที่เป็นการรวมกลุ่มที่แสดงออกถึงความซาบซึ้งต่อบทกวีที่ไหลผ่านจากหัวใจ นีล แพรรี่  มีชีวิตที่ถูกบังคับให้เป็นไปตามความใฝ่ฝันของผู้เป็นพ่อ ที่ต้องการให้ลูกเป็นหมอเพื่อการยอมรับในสังคม ทั้งที่จิตวิญญาณของเขารู้ซึ้งว่าเขาเกิดมาเพื่อเป็นนักแสดง ทอดด์ แอนเดอร์สัน ถูกบีบคั้นให้เซ็นรายชื่อรับรองรายงานของโรงเรียนโดยครอบครัว ทั้งที่เขาปรารถนาจะปกป้องครูที่เปลี่ยนชีวิตของเขา .......นี่เป็นแค่ส่วนหนึ่งของตัวอย่างของการ “จำกัดสิทธิ์ที่จะคิดที่จะฝัน” จำนวนมากมายที่แฝงอยู่ในฉากต่างๆของภาพยนตร์เรื่องนี้ สิ่งเดียวที่นำพาแสงสว่างเล็กๆมาสู่บรรยากาศอันมืดทึบของสิ่งแวดล้อมภายในเรื่อง คือ การมาของครูจอห์น คีตติ้ง ครูที่สอนให้ลูกศิษย์อย่าเพิ่งเชื่อในตำราที่สอน ด้วยการให้ฉีกหน้ากระดาษจากบทเรียนที่เขาวิเคราะห์แล้วว่า “ไร้สาระ” ครูที่สอนให้ลูกศิษย์เริ่มมองสิ่งต่างๆในมุมใหม่ๆที่ไม่เคยแม้แต่ที่จะคิด โดยให้แต่ละคนลุกขึ้นไปยืนตระหง่านบนโต๊ะครูและดื่มด่ำความรู้สึก ครูที่สอนให้ลูกศิษย์หาวิถีชีวิตที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง ผ่านรูปแบบการเดินสวนสนามอย่างอิสระภายนอกห้องเรียน ครูที่สอนให้ลูกศิษย์เก็บเกี่ยวเวลาของวันนี้ (Seize the day) เพื่อไม่ให้เราเสียใจในวันหลังที่ใช้ชีวิตตามกรอบอย่างไม่คุ้มค่า แม้สุดท้าย....แสงสว่างเล็กๆมิอาจจะต้านทานลมแห่งความมืดทึบที่มีพลังมหาศาลได้ แต่อย่างน้อย...มันได้จุดเชื้อไฟดวงเล็กๆอีกหลายดวง ให้ครูคีตติ้งได้พออุ่นใจว่าอย่างน้อยสิ่งที่เขาทุ่มเททำลงไปนั้นไม่เสียเปล่า โดยหวังเล็กๆว่าดวงไฟเหล่านี้จะประคับประคองตัวเองให้ลุกโชติช่วงในอนาคตและมีกำลังมากพอจะไปสร้างเชื้อไฟต่อๆไป...โดยไม่ดับไปเสียก่อน... .....ทุกวันนี้ต้องยอมรับว่าเราอยู่ในสังคมที่เป็นลักษณะเดียวกันกับในเรื่อง เราถูกขโมยความฝันไป แล้วมาใช้ชีวิตแบบมาตรฐานคนธรรมดาทั่วไป(ที่เราเคยบอกตัวเองว่าไม่อยากเป็น) ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เพราะสังคมมันบอกเราว่า “ไม่มีใครเขาทำกัน” เพราะคนใกล้ตัวบอกว่า “ทำอย่างนั้นจะดีเหรอ ทำอย่างนี้มันปลอดภัยกว่านะ” จนกลับกลายเป็นเราก็คล้อยตาม โดยย้ำบอกตัวเองว่า “เราคงทำได้แค่นี้แหละ” ไม่ว่าจะผ่านมานานเท่าไหร่ระบบการศึกษาของเราก็ยังคงเป็นการท่องจำกับความรู้ที่ไม่รู้ว่าจะเอาไปใช้อะไร การเรียนที่มุ่งเน้นให้คิดอยู่ในกรอบ การเรียนที่พยายามหาสูตรสำเร็จหรือทางลัดในการพิชิตโจทย์ต่างๆให้ง่ายและเร็วที่สุด เราเติบโตมาโดยปราศจากคนอย่างครูคีตติ้ง  ไม่มีคนมาคอยบอกเราว่า ลองมองมุมอื่นดูสิ ลองทำแบบที่คนอื่นไม่ทำกันสิ เธอทำได้อยู่แล้ว ครูเชื่อ.... แต่เราพากันจูงมือกันเข้าสู่โรงงานผลิตมนุษย์ซึ่งเร่งปั๊มคนมาตรฐานเดียวกันออกมา..........อย่างสมยอมซะด้วย ....แล้วได้คำตอบหรือยังครับว่า “มันหายไปไหน?” หลายเสียงพูดเป็นทำนองเดียวกันหลังจากภาพยนตร์เรื่องนี้ว่า สร้างแรงบันดาลใจให้เขาอยากเป็นครู.... ซึ่งแท้ที่จริงเราไม่จำเป็นต้องเป็นครูหรอกครับ... เราสามารถสร้างแรงบันดาลใจและให้กำลังใจให้กับคนอื่นได้แม้เราจะเป็นคนตัวเล็กๆอย่างนี้แหละ เราไม่จำเป็นต้องยิ่งใหญ่เพื่อที่จะบอกคนใกล้ตัวว่า “ฉันเชื่อในตัวเธอนะ”  หรือไม่จำเป็นต้องประสบความสำเร็จเพื่อที่จะบอกว่า “จงกล้าฝัน และทำให้มันเป็นจริง....” แท้จริงแล้วไม่ว่าเราจะเป็นใคร......เราก็สามารถเป็น จอห์น คีตติ้ง ให้คนรุ่นต่อๆไปได้ครับ .....ร่วมกับผมมั๊ยครับ? ป.ล. ผมโคตรชอบชื่อ “ครูครับ...เราจะสู้เพื่อฝัน”เลยครับ  เป็นชื่อที่สปอยล์ได้อย่างลงตัวมากๆ   Create Date : 15 มิถุนายน 2553 10 comments Last Update : 15 มิถุนายน 2553 0:30:04 น. Counter : 2415 Pageviews. Share Tweet

หนังในดวงใจอันดับหนึ่งตลอดกาลของผมเลยครับ   โดย: Nanatakara 15 มิถุนายน 2553 1:22:56 น.

ฝันดีนะคะ ^__^   โดย: หาแฟนตัวเป็นเกลียว 15 มิถุนายน 2553 1:40:35 น.

ดีครับ หนังเรื่องนี้ดีนะครับ   โดย: buddhi IP: 124.157.191.83 15 มิถุนายน 2553 14:39:23 น.

เป็นหนังที่ดูแล้วน้ำตาแทบไหล โดนมากเลยเรื่องนี้ ทั้งๆที่เป็นหนังดีแต่ดันหาแผ่นยากชะมัด เฮ้อ~   โดย: เด็กหัวเก่า 15 มิถุนายน 2553 19:02:52 น.

กำลังแคะกระปุกออมฝัน ทำมันให้เป็นจริงอยู่ค่ะ ..... คืนนี้เชียร์บอลอยู่หรือคุยกับหัวใจตัวเองคะพระเอก ..... ราตรีสวัสดิ์นะคะ แอมอร   โดย: peeamp 23 มิถุนายน 2553 22:38:34 น.

ระยะนี้ไฟดับบ่อย เข้ามาได้เป็นระยะๆ แบบกระปริดกระปรอยค่ะ กำลังล่าฝันอยู่ค่ะ หลังจากที่หลงลืมไปเมื่อหลายปี ระยะนี้จึงวิ่งเล่นน้อยลง กำลังหัดเขียนอะไรสนุกๆ เผื่อจะฟลุ๊คได้เป็นนักเขียนกับเขามั่ง อิ อิ แอมอร   โดย: peeamp 1 กรกฎาคม 2553 11:29:26 น.

อ้าว พระเอก ยังไม่ตรายยยย เหรอเนี่ย .. สมกะเป็นพระเอกจริง ๆ โอ๊ย ๆๆๆ โดนนางเอกโตบปาก่อะ .. เอิ๊กกกส์ คิดถึง (ตู้เย็น) พี่ อ่ะค่ะ สองพี   โดย: SongPee 1 กรกฎาคม 2553 22:48:43 น.

^ ^ ^ ยัยตัวอิจฉา มาแช่งพระเอกของชั้นได้ไง นึกว่าคิดถึงใคร ที่แท้ตู้เย็น อิ อิ คุณโจว่างมั๊ยคะ ไปช่วยเชียร์เจ้าเป็ดเขาหน่อยจิ แอมอร   โดย: peeamp 1 กรกฎาคม 2553 23:11:21 น.

น่าสนใจนะ ^^   โดย: แอ้ (Kusoll13 ) 2 กรกฎาคม 2553 12:57:46 น.

งั้นเรามาถักเรื่องรกกันเลยดีกว่า5555 cv,vi   โดย: peeamp 2 กรกฎาคม 2553 20:27:44 น.