Bloggang.com : ใจพรานธรรม : นิทานธรรม...หนูน้อยช่างสงสัยกับแม่ที่แสนดี

นิทานธรรม...หนูน้อยช่างสงสัยกับแม่ที่แสนดี

นิทานอิงธรรม

เด็กหญิงคนหนึ่งร้องให้และหวาดกลัว ในสิ่งที่ตนคิดว่าจะต้องพลัดพราก ต้องจาก กับคนที่เธอรัก ทั้งยังมีความสงสัย ว่าทำไมชีวิตของเราต้องเกิดมา ทั้งๆที่สักวันหนึ่งก็ต้องตายอยู่แน่นอน

เธอมีความหวาดกลัว และร้องให้กับเรื่องนี้มาโดยตลอด
และค่ำคืนนี้ก็เป็นอีกค่ำคืนหนึ่งที่เธอจะรู้สึกเช่นนั้น หัวอกของคนเป็นแม่จึงได้เข้าไปหาและพูดคุยสนทนาเพื่อช่วยคลายความสงสัยแก่ลูกของเธอ

แม่ – ไงจ๊ะลูก ร้องให้อีกแล้วหรือนี่

ลูก – ค่ะแม่ หนูไม่เข้าใจเลยว่าคนเราเกิดมาทำไม เกิดมาแล้วต้องตายด้วย

แม่ – โถลูกเอ๋ย ลูกร้องให้ทำไม เพราะเดี๋ยวลูกก็ต้องหยุดร้องแล้วก็ร้องอีกจริงไหม
ลูกทานข้าวทำไม เพราะเดี๋ยวลูกก็ต้องหิวและทานอีกจริงไหม
การตายไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัวหรอก เพราะมีการเกิดต่างหาก คือสิ่งที่น่ากลัว ลูกว่าจริงไหม

ลูก - หนูไม่ทราบค่ะแม่ แต่หนูกลัว กลัวว่าจะถูกทอดทิ้ง และสงสัยว่าเราจะเกิดมาทำไม เพราะก็ต้องตายจากกันอยู่ดี

แม่ - เพราะมันเป็นธรรมดาของชีวิต ที่เราทุกคนต้องวนเวียนอยู่กับความไม่รู้ วนเวียนอยู่กับสิ่งที่เราสงสัย ลูกจึงร้องให้ พ่อและแม่จึงไม่สบายใจ เราจึงได้มาเป็นครอบครัวเดียวกัน ทุกๆคนจึงได้เกิดมา
แล้วลูก คิดว่าเวลาที่เรามีความสงสัยในสิ่งใด เช่นขณะที่คุณครูในโรงเรียนถามลูกว่า สองบวกสองเป็นเท่าไหร่ ลูกคิดว่าถ้าลูกตอบคุณครูไม่ได้ ลูกจึงร้องให้ ลูกคิดว่าการที่เราร้องให้เสียใจ จะช่วยให้เราตอบคำถามนี้ได้ไหม จะช่วยให้เราฉลาดขึ้นได้ไหม

ลูก – ก็คงไม่ได้ ค่ะแม่

แม่ – ใช่ถูกต้องแล้วล่ะลูก การหยุดร้องให้ แล้วหันมาใส่ใจสิ่งที่มีอยู่ในปัจจุบัน จึงเป็นสิ่งที่เราควรกระทำในเวลานี้ เหมือนอย่างที่เวลาหนูหิว หนูก็ต้องหยุดร้อง แล้วมาทานข้าว การร้องให้ช่วยให้หนูอิ่มไม่ได้ ทำให้หนูหายหิวไม่ได้ จริงไหม ตราบใดที่เรายังครุ่นคิดแต่ในเรื่องอดีตที่ผ่าน ไม่ใส่ใจอยู่กับปัจจุบัน เราจะไม่มีทางค้นพบและหาคำตอบในสิ่งใดๆที่เราสงสัยได้เลย

แม่และพ่อ และทุกๆคนในโลกก็เบื่อ เราจึงต้องทำความดี และเลิกหยุดร้องให้ แล้วหันมาใส่ใจการมีชีวิตอยู่อย่างมีค่า มีความหมาย เพราะการร้องให้ช่วยให้เรารอดพ้นจากสิ่งนั้นไม่ได้ มีสิ่งหนึ่งที่จะช่วยให้เรารอดพ้นจากสิ่งนั้นได้นั่นคือพระธรรม เป็นคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า พระองค์ทรงค้นพบทรงค้นพบในสิ่งเราเบื่อและกลัว ด้วยไม่ใช่เพราะการร้องให้ และไม่ใช่เพราะความกลัว พระองค์ทรงรู้ได้ด้วยการปฏิบัติตามทางของการหลุดพ้น นั่นคือ ทางมรรค ใครก็ตามก็ตามที่เชื่อฟังและปฏิบัติตามอย่างถูกต้อง จะได้รับผลคือความรู้ เราเรียกว่า"ปัญญา"
ปัญญานี้เองที่จะทำให้เราได้ข้ามพ้นไปจากความสงสัย ข้ามพ้นไปจากการร้องให้และความหวาดกลัวเสียได้
ซึ่งกว่าที่ปัญญาจะเกิดได้ก็ต้องเริ่มจากการเป็นผู้มีศีล ไหว้พระสวดมนต์บ่อยๆ ไม่ร้องให้ ไม่หวาดกลัว ปัญญาจึงจะเกิดขึ้นมาได้ และอาจต้องใช้เวลาอยู่สักระยะ เพราะปัญญาไม่เหมือนกับการร้องให้ ที่จะให้เกิดขึ้นเองได้

ลูกรักของแม่ ลูกอาจกลัวหลายๆอย่าง แต่ลูกก็ไม่กลัว ความกลัวของลูกเลยจริงไหม ความกลัว ความเสียใจ การร้องให้ ลูกก็ยังรัก ยังหวงแหน ทั้งๆที่มันทำให้ลูกกลัว แต่ลูกก็กลับยังร้องให้ ยังหวาดกลัว แล้วลูกจะหยุดความเสียใจ หยุดความกลัวไปได้อย่างไร น้ำตาของลูก แม่ก็ไม่มีสิทธิจะไปหยุดไม่ให้มันไหลได้ ความหวาดกลัวของลูกมันอยู่ในจิตใจของลูกใครก็เข้าไปทำลายหยุดความกลัวนั้นก็ไม่ได้ ลูกต้องเข้มแข็ง ถ้าลูกพ่ายแพ้และร้องให้หวาดกลัว มันก็ไม่ใช่เพราะการพลัดพรากของลูก หรือของพ่อและแม่ หรือของใครๆ แต่เพราะลูกร้องให้หวาดกลัวในใจของลูกเองมิใช่หรือ

ลูกเอ๋ย ลองมองไปข้างถนนเคยเห็นสุนัขจรจัดไหม บางตัวมันทั้งขี้เรื้อน ผอมโซ ขนสักเส้นก็แทบจะไม่มี เดินโซซัดโซเซ แรงก็ไม่มี ดวงตาก็แสนสุดจะรันทดกับชีวิต จะหาข้าวหาน้ำ เพียงสักคำกลืนหนึ่ง ยังแทบไม่ได้
ในแต่ละวัน เดือน ปี ผ่านพ้นไปกับชีวิตที่แสนจะทุกข์ทรมานทางกาย ไม่มีเวลาให้ร้องให้ ไม่มีเวลาให้มาสงสัยในชีวิต ว่าเกิดมาทำไม จำต้องอยู่ใช้ชีวิตอดๆอยากๆทรมานอย่างนั้น
แล้วทำไมมันถึงไม่ยอมฆ่าตัวตาย ลูกรู้ไหม?

ลูก – เพราะอะไรคะ

แม่ – เพราะชีวิตของทุกชีวิตที่ได้เกิดมา ต่างก็ย่อมรักชีวิตของตนด้วยกันทั้งนั้น ไม่ว่าคน หรือสัตว์ ก็ย่อมมีความรักในชีวิตที่ได้เกิดมา แม้ถึงรู้ว่าสักวันหนึ่งต้องเจอสิ่งนั้น คือความพลัดพราก ต่างยอมรับ เพราะถึงจะร้องให้ และถึงจะหัวเราะ ตลอดชีวิต ก็ไม่มีทางที่จะพ้นความจริงอันนี้ไปได้ เราจึงต้องไม่มาหวาดกลัว ร้องให้ เร่งทำความดี
และไม่ทำร้ายชีวิตใคร ทั้งตนเองและผู้อื่น เราเองก็ควรรักชีวิตของเราที่ได้เกิดมา

ถือว่าลูกของแม่ยังโชคดีที่ยังร้องให้ในชาติที่เกิดมาเป็นมนุษย์ ส่วนคนที่ร้องให้เสียใจ ฆ่าตัวตาย ทำบาป เกิดในนรก เค้าน่าสงสารมากกว่านี้หลายร้อย หลายพันเท่า ไม่มีเวลาที่จะร้องให้ ไม่มีเวลาที่จะกิน จะนอน จะหาพ่อหาแม่ก็ไม่มี ได้แต่ร้องโหยหวลหาความสุขใดๆ ไม่ได้เลย ตายแล้วก็เกิดอยู่ที่นั่นหมื่นแสนล้านปี

แต่บางคนที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ทำความดีให้ทานรักษาศีล ไหว้พระสวดมนต์ มีพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เป็นที่พึ่งเป็นสรณะ เคารพบูชาพ่อแม่และคนที่ควรเคารพ ไม่ร้องให้ ไม่เสียใจ ไม่ฆ่าตัวตาย เขาจากโลกนี้ไปก็ไปสู่บนสวรรค์ มีความสุข ไม่ต้องร้องให้ไม่ต้องเสียใจ และมีกจะคิดถึงว่าตอนที่เกิดมาบนโลกมนุษย์น่าจะทำความดีให้มากกว่านี้แทบทั้งนั้น

และยังมีคนอีกจำพวกหนึ่งเบื่อการเกิด เบื่อการตาย เบื่อการพลัดพราก จึงได้เจริญธรรมอันยิ่งอันหนึ่งในพระพุทธศาสนา เป็นธรรมที่มีชื่อว่า วิปัสสนา หรือ สติปัฏฐานสี่ นั่นเอง ใครก็ตามที่ได้ปฏิบัติ จนจิตไม่ร้องให้ ไม่หวาดกลัว ไม่ยึดติดอยู่กับการพลัดพราก ไม่ยึดมั่นถือมั่นทั้งความสุขและความทุกข์ จนจิตบริสุทธิ์หลุดพ้นจากกิเลสทั้งหลาย เขาก็จักไม่เกิดอีก ไม่สงสัยอีก ไม่ร้องให้อีก ท่านเรียกว่า นิพพาน
ท่านเหล่านั้นจะไม่มีความสงสัยใดๆเลยว่าทำไมเราต้องเกิดมา เพราะเรามัวแต่ร้องให้ เรามัวแต่หวาดกลัวเราจึงไม่พบคำตอบที่เราสงสัย
เวลาที่เราหิวไปห้างสรรพสินค้าไปทานอาหารนั่งอยู่ในร้านอาหารดีๆ เราสั่งอาหารมาลูกก็ทาน พ่อและแม่ก็ทานเพราะร่างกายมันหิวมันทุกข์จึงต้องกินใช่ไหม เราควรถามเจ้าของร้านไหมว่าผักที่เราทานนี้ปลูกที่ใหน ใครปลูก ดูแลยังไง ใครปรุง มันโตยังไง ดินที่ปลูกมีรสเค็ม เปรี้ยว อย่างไร เค้าปรุงยังไง พ่อครัวไปเอาวิธีทำมาจากที่ใหน
ระหว่างเราไปนั่งทานเพื่อดับความหิว กับ ไปมัวเสาะหาที่มาของผักนั้นๆ ความอิ่มเป็นอย่างไร อิ่มแล้วจะรู้สึกแบบใหน จะรู้ได้อย่างไรว่าอิ่มแล้ว อย่างนี้ ลูกคิดว่าเราควรทำสิ่งใหน
ถ้าเราไปมัวเสาะแสวงหาที่มาของผัก ของอาหาร ของรสชาด หาความอิ่ม ว่าเป็นอย่างไร ความหิวของเราจะหายไปไหม เราจะอิ่มไหม

ลูก – คงไม่อิ่มแน่นอน

แม่ – ถูกต้อง เราควรจะกินเพื่อดับความหิว เพราะมันเกิดแล้ว ไปมัวเสาะหาอะไรอย่างนั้นไม่ได้แล้ว เราบริโภคเราก็อิ่ม เราอิ่มไม่ใช่เพราะเค้าบอก ไม่ใช่เพราะเราร้องให้ ไม่ใช่เพราะเรากลัว แต่เราอิ่มเพราะเรากิน ฉันใดก็ดี เราเกิดมาแล้ว ก็ไม่ควรที่จะร้องให้ หวาดกลัว ไม่ควรที่จะมาหาคำตอบว่าทำไมอย่างนั้น ทำไมอย่างนี้ จึงควรเร่งทำความดี เพราะคำถามนี้จะได้คำตอบได้ก็ต่อเมื่อเราได้หยุดร้องให้ หยุดหวาดกลัว และเข้มแข็งทำความเพียรเท่านั้น ลูกจึงจะเข้าใจได้ด้วยตัวของลูกเอง

ลูก – หนูเข้าใจแล้วค่ะแม่

แม่ – สาธุ ดีแล้ว ราตรีสวัสดิ์ลูกรักของแม่
ราตรีสวัสดิ์ค่ะแม่

...ผ่านไปอีกค่ำคืนหนึ่ง ของสังสารวัฏที่แสนยาวนาน

_________________________________________________

เนื้อเรื่องและตัวละคร เป็นส่วนที่แต่งสมมติขึ้น ไม่ได้เป็นเรื่องจริง มีเค้าโครงบางส่วนจากปัญหาที่เกิดขึ้นจริงเท่านั้น

ขอบคุณคุณchai_212 ที่ได้อนุญาตให้นำมาเผยแพร่ และเอื้อเฟื้อ เป็นที่มาของนิทานธรรมเรื่องนี้ให้เราท่านได้อ่านอิงธรรมเจริญสติปัญญา โดยทั่วกัน
ขออนุโมทนาสาธุ มาณ.ที่นี้
ขอบคุณครับ

Create Date : 26 เมษายน 2553

Last Update : 26 เมษายน 2553 13:17:59 น.

4 comments

Counter : 966 Pageviews.